grommende honden bijten niet....

Vorige week bij mijn opa en oma in Baarn gaan eten. Ik kom elke werkdag per trein al langs hun huis, maar over het algemeen ben ik zo in een boek verdiept (of lig ik te pitten) dat het ongemerkt aan mij voorbij trekt. Vorige week dinsdag heb ik dus maar weer een keer de trein richting Hilversum gepakt. Omdat het druk was op de weg, en omdat het voor San redelijk omrijden is via Hilversum naar Baarn heb ik ook maar zelf de bus 136 gepakt naar Baarn. Helaas had ik het briefje met de naam van de halte op mijn bureau laten liggen dus toen ik instapte moest ik even improviseren… Ik wil graag naar de halte net buiten Hilversum, net na het viaduct (snelweg)…het was even wat raden naar de halte, maar uiteindelijk ware we (de halve bus, de buschauffeur en ik ) eruit waar ik eruit wilde. Mooi, dat betekende dat de bus kon vertrekken. Binnen tien minuten kon ik er al weer uitspringen en voordat ik in mijn eentje het grote donkere bos in moest lopen, stond het rode monster van mijn zus al op mijn weg. Wat hadden we dat weer goed getimed. Gezamenlijk kwamen we dus bij opa en oma aan. Allereerst werden we verwelkomt door de honden. Barry is een goede ouwe lobbes (herdershond) en die wil alleen geknuffeld worden. De ander, ik geloof bibi, is iets minder vriendelijk en gromt de hele tijd. Volgens mijn opa komt dat door het wolvenbloed dat erin zit, maar volgens mij is ze voordat ze bij mijn opa terecht kwam ook mishandeld. Heel vermoeiend, want een hond die zijn lippen optilt om zijn tanden te laten zien en zijn oren plat in zijn nek legt, aai ik liever niet, maar terwijl ze dat doet, laat ze zich ook op je voeten vallen om aangehaald te worden… Dan maar aanhalen, dan zijn mijn vingers ten minste uit de buurt van haar tanden.

Na wat bijkletsen gaan we aan tafel. Eigenlijk krijgen we altijd hetzelfde, zij het dat deze keer de bloemkool niet goed was en het nu dus boterzachte boontjes, met koude tuttifrutti, droge kruimelige aardappeltjes (heerlijk met heeeeeel veeeeel jus), biefstuk (en al was ie volgens mijn opa niet de fijnste die ie ooit gegeten heeft, ik vond ‘m weer erg lekker), komkommersalade en gewone salade. Heerlijk. Misschien nog wel lekkerder dan ergens uit eten gaan en ik heb me dan ook weer tonnetje rond gegeten. Letterlijk. Ik heb gegeten tot ik er misselijk van werd. Maar dat komt misschien ook doordat ik niet kan kiezen. De salade is altijd lekker, de boontjes waren ook heerlijk, maar die aardappeltjes met jus…daar zou ik alleen ook al voldoende aan hebben… (de biefstuk was natuurlijk ook heerlijk, maar dat was een standaard op het bord) Daarna moest er ook nog een toetje bij en of dat alles nog niet voldoende was, was er geen ontkomen aan.Er moest ook nog een chocolaatje bij de koffie (wijze levensles; niet drie of vier keer opscheppen bij het avondeten, want dan krijg je het echt heel lastig bij het kopje koffie na). Om half elf hebben we ons hebben en houwen weer ingepakt en zijn we weer richting Apeldoorn vertrokken. Deze keer heb ik ook alle negatieven meegenomen die mijn moeder daar voor mij heeft achtergelaten. Ik moet deze maar een keer op cd of zo laten zetten, want allemaal afdrukken gaat echt een godsvermogen kosten. Het is een hele tas vol!(mijn moeder heeft iets van 10 fotoalbums thuis staan, dus je kunt je ongeveer voorstellen hoeveel fotorolletjes dat zijn geweest) Maar ja, dat zijn zorgen voor na de verhuizing. Nu eerst maar concentreren op andere zaken!

Chao!