Donderdag 30 augustus .. De ruines van San Ignacio

Vanmorgen bijtijds mijn bed uitgerold. Snap er geen reet van. Hier is het een stuk minder licht dan in Iguazu. Maar volgens mij kan dat helemaal niet. Dat ligt namelijk maar 350 kilometer hier vandaan.... vaag, ik check het morgen nog wel eens.

Anyway, aangezien ik na een blik op het douchegordijn beslaat vandaag nog maar niet onder de douche te springen, doe ik een poedelwasje en ga daarna ontbijten. Moet zeggen dat het ontbijt mij weer alles meevalt voor hoe de kamer en badkamer er uit zien.... nou ja.... even hap en slik en dan weer naar boven om alles en beetje op te ruimen en mijn ride richting de ruines te pakken.

Het weer...

De engelstalige chauffeur en ik klikken niet echt. Het is een uur rijden maar na een half uur weet ik het ook niet meer. We hebben het ondertussen over verkiezingen gehad (voor Misiones staan er meer dan 100 mensen op de kieslijst voor gouveneur) voetbal (ook hij moet toegeven dat River sucks dit seizoen, dus hij kijkt geen voetbal) auto´s slash nederland (hij zag gisteren een engelstalig autoprogramma en die auto reed langs de nederlandse bollenvelden), maxima en haar populariteit en voor wie zij tijdens het WK was en dat was het wel zo´n beetje. Oh, en het weer. Ook hij verteld dat het erg koud is dit jaar. Normaal gesproken is het twee weken zo koud als nu. H>ij zegt het met een gezicht alsof ie een trui heeft die ie normaal maar twee weken per jaar aanhoeft en nu opeens drie maanden. Even voor de duidelijkheid, het is hier overdag tusse de 18 en 25 graden.... niet echt bijzonder koud dus, lekker weer voor een truitje of een tshirt.

Anyway, soms kunnen stiltes prettig zijn, nu voelt het iets onprettig. Waarom willen taxichauffeurs hier nou altijd zo graag kletsen?

Lavasteen, modder en bomen die om de muren heen groeien ... de jesuit ruines

Na een uur rijden komen we aan bij San Ignacio Mini. Ik ga eerst even het museum in en ga daarna met Rita, mijn engelssprekende gids, de site op. Na elke drie zinnen vraagt ze of ik haar engels wel begrijp. Gaat prima. Begrijp er in iedergeval een stuk meer van dan als het geheel in Spaans was geweest. En sommige dingen begrijp ik ook in het spaans, of door de gebaren. De site is mooi opgeknapt. Ben blij dat ik hier heen ben gekomen. Het is indrukwekkend wat die mensen toendertijd allemaal voor elkaar hebben gekregen. Het blijft natuurlijk twijfelachtig om mensen iets op te leggen, maar ze hadden er ook wel duidelijk voordeel aan. Na een wandeling over de begraafplaats, door de huizen en de klaslokalen ga ik via de kerk weer naar buiten. Aanrader deze plek!

Daarna vertrek ik naar Loreto. Eenzelfde plek, maar dan eentje die is gelaten zoals ze allemaal ontdekt zijn. En het is meteen duidelijk waarom ze neit ontdekt zijn. Alle meuren liggen om en alles is bedenkt door een dikke laag. Deze gids spreek drie woorden spaans en drie woorden engels per zin, maar mede door de vorige rondleiding begrijp ik waar het over gaat. Nieuwtje is dat de dakpannen werden vormgegeven door klei op het bovenbeen te leggen. Na een uurtje door het bos te hebben gewandeld (ik loop om voor die enorme spinnen, de gids springt meters in de lucht voor de kleintjes. De kleintjes zijn dus de gemene...) zijn we weer terug aan het begin. Ik stap weer in de taxi en ik ga naar huis.

Lomo, patat en brood

Als ik thuiskom ontsmet ik een schaar, mijn voet en handen en knip de blaren door. Hup, klaar er mee. Ondertussen kijk ik nog eens goed naar mijn teen en zie dat ik voorlopig nog enit in mijn wandelschoenen ga passen... die is nog wel een half keertje dikker dan normaal. En mijn voet is nog steeds mooi ijsblauw. Fijn. Straks heb ik dus een groene voet. Joy. Baal nu wel dat ik niet mijn oude rode gympjes heb meegenomen, maar mijn nieuwe zwarte. Met die rode had ik nog kunnen gaan wandelen in de wetlands en kunnen gaan paardrijden, voor die zwarten zal het wel wat zonde zijn. Alhoewel, misschien moet ik het maar rekenen onder de schade van de voet.... denk er nog even over na.

Ondertussen ben ik weer aan de wandel en ben aan een enorme sandwich met lomo, champignons, geroosterde paprika, spek en een bord patat begonnen. Nog geen vijf euro verder zit ik bomvol en kan ik weer op stap. Ik wil naar de brug met Paraguay lopen, maar een verkeerde turn en een oude kaart zorgen er voor dat ik in 1,5 uur de gehele stad zie maar niet de boulevaard en brug... grrrrr. Na 1,5 uur en ik blij bij het hotel te zijn. Mijn voet doet pijn en mijn lichaam is ook niet meer al te soepel. Ik ga even een uurtje siesta doen en kom er rond vijen weer uit. Ik vraag beneden in het hotel hoe ik het beste naar de ruines van Paragauy kan. Aan mijn haren word ik een reisbureau ingetrokken. Voor 100 dollar kan ik 7 uur op stap. Daahaag, afzetters! Het is wel gesneden. De volgende keer pak ik wel een vliegtuig naar paragauy. Of nog beter zorg ik dat ik vijf kilometer heen en terug kan wandelen en op de sites en pak dan wel de bus. Wel jammer, want deze schijnen ook erg de moeite waard te zin. Die van Argentinie liggen namelijk in de jungle. Die van Paraguay in de glooiende graslanden.... maar zoveel geld heb ik er echt niet voor over!

Stuntelend ten onder...

Ondertussen heb ik ook mail gekregen van mijn volgende bestemming, de wetlands. Ik word op 1 september om 9 uur opgehaald. De eigenaresse komt mij persoonlijk ophalen. Mocht uiççook kiezen uit een van de mannelijke employees, maar die sprak alleen Spaans en met haar kon ik engels spreken. Enig nadeel was dat we onderweg wel ee n half uur moeten stoppen om de drie maanden oude baby de fles te geven. Doe die stop maar.... ik heb de afgelopen dagen wel weer genoeg met Spaans gestunteld.

Dat gevoel wordt binnen twee uur bevestigd als ik op straat, in een cafeetje en in de supermarkt in het Spaans wordt aangesproken en mensen een heel verhaal tegen mij beginnen waar ik echt niets van versta..... Sprak ik het maar vloeiend, dan kan je hier 24 uur per dag aan de klets zijn over langzame rijen in de supermarkt, of ik alleen een ensalada de frutas wil of meer en waar ik vandaan kom en wat ik allemaal ga doen etc etc.

Nu weer tijd om er een eind aan te breien.

Morgen naar de boulevard, een kleine wandeling, een een ander hotel in Jujuy boeken (of alles cancellen en door naar Tucuman) en een ticket voor het liegtuig naar Bs As boeken (als dat nog kan). Een date met Tito s zo goed als al gemaakt, om gezellig over alles, of over niets te kletsen... Hmmmm, hahahahahahahah maar eerst weer naar mijn bed gemaakt uit eendenveren (of zo voelt het...)

PS: erg leuke schoenen gezien.... hopelijk hebben ze die ook in Buenos Aires, wanneer mijn voet weer ed normale size heeft en ik weer plek in mijn rugtas!

Woensdag 29 augustus... El dorado!

Vanmorgen bijtijds opgestaan om te douchen (brrr, de douche deed er erg lang over om warm te worden, was nog net niet blauw van de kou, maar stond wel te klappertanden) en de tas in te pakken. Daarna belde paps nog even voor de laatste keer om te vragen of alles goed ging en daarna heb ik de laatste beetjes ingepakt, nog even gepind en hebben we gebeld voor een taxi richting de terminal. Om kwart voor tien liep ik daar binnen en vijf minuten later zat ik in een bus. Hmmmm, dat ging heel erg snel. Maar als je vliegt zit je krapperen rechter en het kost geen drol (30 pesos voor ruim vijf uur in de bus) en volgens mij gaat deze bus ook naar Posadas. Had namelijk op eentje later gerekend, maar kon nog net mee met deze.

Groen,groen,groen en rode bakstenen huizen
De omgeving is heerlijk groen. Prachtig! al het groen wordt af en toe afgewisseld met een klein vervallen baksteenrode dorpje en nog iets minder vaak door chique huizen in de middle of nowhere of een groter dorpje met betere huizen en fotografieke winkeltjes en dergelijke (je zou er bijna met de auto langs willen om uit te kunnen stappen en foto´s te maken...als je zo´n mooie camera zou hebben...) ook de namen van de dorpjew zijn geweldig...Libertad, Esperanza, El dorado..... Af en toe wordt het groene glooiende landschap onderbroken door een stuk dat wordt platgebrand, maar verder is er weinig bijzonders te zien. Toch is het allemaal wel rustgevend om languitliggend dit an je voorbij te zien komen.....ZZZZZZZ.
Vijf uur later, iets over drieen, stap ik uit en zoek een taxi. Ik hoop dat Posadas iets moderner en netter is dan Iguazu, maar dat valt tegen. Vooral de voorwijken. In mijn hotel is het nog meer schrikken. Dit hotel staat binnen de top 5 van veel boeken en rijtjes, maar wat een viezigheid. Zelfs ik ben te vies van het douchegordijn dat er hangt. Nou ja, slikken en naar buiten.
Na een kleine inspectie val ik neer op een terrasje en schrijf ik wat. Op de achtergrond hoor ik dat het goed gaat met het plaatselijke voetbal elftal... men komt bijna door de glazen pui nar buiten.

Na een drankje ga ik weer verder aan de wandel totdat ik bij een internetgebeuren kom en dit tik.... en nu is het tijd om mijn hotel t erug te vinden want de schemer gaat vallen en ik weet nog niet echt goed mijn weg en ik moet nog even wat eten en drinken inslaan...... tot later!

Dinsdag 28 augustus ... Catacaras

Dinsdag de dag dat ik naar de watervallen ga. Whatever happens. Natuurlijk neem ik wel het zekere voor het onzekere en stap niet in de stampvollr bus richting de watervallen, maar ga met de taxi. Heerlijk relaxt, maar ook beetje irritant, want zodra ik het park in loop wandelt hij achter mij aan om mij bij een verkoper van tours te dumpen. Op zich wil ik best wat doen, maar dan moet je niet met een verhaal komen over allemaal dieren in de jungle. Zodra mijn wenkbrauw iets omhoog komt erkent de beste man dat je geen wilde dieren zal tegenkomen maar dat het licht wel heel mooi op het water glinstert en dat de jungle erg mooi is.... Tuurlijk.... doe mij maar de boottocht naar de watervallen. En dan ook alleen die... Geen wandeltochten en kanodingen! Daarna wil de taxichauffeur weten wanneer ik terug ga.... Weet ik neit.... Maar zo lang kan ie neit wachten. Ehm, had ik dat gezegd? Niet echt, dus na wat aandringende vragen gaat ie toch maar weg... Teleurgesteld en ik vind het bijna zielig.

loopbruggen met gaatjes....

Maar daar zet ik mij snel overheen, want watervallen van Iguazu, here I come!!! Allereerst moet ik in een treintje en er dan bij de eerste stop uit. Hier begin ik aan de wandeltocht Circuito Superior. Boven de watervallen. Tot mijn schrik loop je op van die ijzeren platen met van die gaatjes. Niet echt mijn ding, vooral als er snelstromend water onder zit wat een meter verder ik

weet niet hoe veel meter naar beneden stort. Maar er lopen hier duizende mensen over heen en ik heb nog niets gehoord over mensen die van dat ding zijn afgevallen. Het teken met pas op voor slangen sla ik ook even over... die kans lijkt mij klein met al die mensen hier.. Het is een immens spektakel die watervallen, dat water wat naar beneden dendert en de mist die er van opstijgt.... Als ik de eerste route heb gewndeld ga ik verder naar de Circuito Inferior. Die gaat beneden langs en die heb je ook nodig om bij de boten te komen.

De aloe vera man

Enig nadeel is dat dit dus allemaal trappen zijn .... eindeloos treden lopen dus. Maar voordat ik hier aan kan beginnen word ik al door een van de parkmensen tegen gehouden. Wat dat aan mijn voet is. Van welke plant dat komt. Geen plant... Van welk beest dan? Geen beest.... oh, nou ja, ik moest er verse aloe vera over heen smeren. Vers van de plant...hmmmm.... jaja, aan de ene kant krijg ik te horen niets aan doen, niet aanraken en ongeveer niet naar kijken en hier begint iemand over iets er op smeren. Interessant maar doe maar niet. ook klets ik nog even over de boot (godver, waarom heb ik toch geen regenponcho meegenomen) en over hoe koud het water is en dat het weer nu wel wat warmer is en dan wandel ik naar beneden. Morgen zal ik wel spierpijn in mijn armen hebben van dat gehang in die armen, maar het dient een goed doel, ik ontlast mijn voet.

De watervallen van onderaf

Eenmaal beneden stop ik al mijn spullen in een waterdichte tas en wandel de boot op. Allereerst kleine flirt met de jongen die me de boot op helpt (lijk ik invalide of zo) en daarna word ik achterin op een bank alleen geplaatst.... ehm mag ik niet naast iemand anders? niet dus. Vervolgens komt er een uiterst charmante jongen naast mij staan die wel even een foto wil maken (lekker ding was dat!!!) en voor ik het weet sta ik op de foto en varen we weer verder. Als we alles even hebben bekeken meoten de camera´s ook in de waterdichte tas en gaan we even aan het water voelen... BBBBBrrrrrrrrr adembenemend en dan te bedenken dat dit een vorproefje is.... ben trouwens ook benieuwd hoe lang het gaat duren voordat ik droog ben... voordt ik die gedachte af kan maken hangen we al schijn in het water naar de volgende waterval om die wat dichterbij te gaan bekijken..... Nog veel kouder en veel natter... maar goed dat ik de bril al ergens heb opgeborgen! Maar natuurlijk kunnen we nog dichterbij en HUP nog dichterbij (je ziet nu alleen maar wit van het neervallende en opspattende water) en ik heb nu echt overal kippevel.... brrrr...

Voordat de boot weer bij land komt wordt eerst door de charmante man (ehm, ben naam al weer vergeten) mijn waterdichte tas opgengemaakt en mijn tas doorgespit om mijn camera te vinden om de after foto te maken... (mag dat zomaar, iemands tas openmaken en overal door heen spitten... nou ja het ging in iedergeval onder het mom je bent zeikende nat dan wordt je camera ook nat en dat willen we niet) ... erg charmant al zeg ik het zelf... Vervolgens krijg ik alles terug, krijg ik nog e stapel complimenten over hoe knap ik ben en fotogeniek (oh, meer, meer , meer dit doet mijn ego goed) en dan is het tijd om op te gaan drogen.

Isla San Martin

En dat doe ik even op het strandje van Isla San Martin. Eerst er met een bootje heen en dan lekker op een rots zitten. Daarna ga ik aan de wndel en krijg berichtje van het thuisfront om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan. Ehm, ja dat gaat niet zo snel.

Anyway, ik zoek weer een weg nar beneden ga in het bootje en kom Aloe vera man weer tegen. Klets even en loop naar het treintje. in de volle overtuiging terug te gaan naar het beginstation kom ik uit bij het pad naar Garganta del Diablo.... Dat mag ik natuurlijk niet missen.

Als de duivel....

Na 1100 meter over het water te wandelen (inclusief lang de brug die in 1992 is weggespoeld door hoog water) kom ik bij het grootste spektakel aan.In een hoefijzervormig stuk raast het water naar beneden. Dus zo moet de angst van de europese ontdekkingsreizigers er uit hebben gezien.... Daar waar het land op houdt en het geheel naar beneden stort. De Bodem is door al het opspattende water niet eens te zien en de mensen die naast je staan zijn niet te verstaan. Jammergenoeg lukt het niet echt om dit geheel mooi op de foto vast te leggen, dus dat moet je ooit maar eens voor jezelf gaan bekijken.... Onderweg kom ik ook mijn eerste echte wilde dier tegen, een alligator... een kleintje..... valt bijna niet op....

Daarna stap ik weer in het treintje en dit kaar gaat ie wel naar het beginstation. Hier pak ik de bus terug naar de stad (de tweede dn, want die ervoor rijdt voor mijn neus weg en ik krijg meteen een vragenformulier in mijn handen gedrukt) en vraag ik in het hostal of er in het ziekenhuis iemand engels spreekt....

Spreekt er hier dn helemaal niemand Engels?!?!

Nee is het antwoord, maar iemand van het hostal gaat mee. Al kletsend......(veel handgebaren dus en veel geheel niet begrijpende blikken van mij) wnadelen we naar het ziekenhuis. mijn god, wat een bouwval. Hier wil ik niet in terechtkomen. Gelukkig hoef ik alleen een vraag te stellen. Maar dat blijkt wat lastiger dan gedacht. Allereerst paspoort pakken, dan lastig doen met geld (of ik het niet gepast heb.... ehm nee) en dan een smoezelige onderzoeks cq eerste hulpkamer in (die is echt niet steriel.blugh) Er wordt snel naar de voet gekeken en vervolgens toch maar naar iemand gezocht die engels spreekt. Uiteindelijk is het toch weer goed nieuws. Gewoon en (bloed) blaar. Duurt tien dagen en dat barst ie wel open (zo lang kan ik echt niet wachten) en dan meot ik zorgen dat er geen infectie komt. Maar ik ben aan de antibiotica, kan ie niet nu... maa rer wordt erg angstvallig gereageerd... Nou ja, het is er ook maar een stoffige en niet echt hygienische zaak. Was trouwens maar goed dat ik woordenboek mee had, want zo konden we uitzoeken wat het was)

Vijftien minuten later sta ik weer buiten. Daar kan de nederlandse EHBO nog wel wat mee doen. En al kletsend lopen we weer terug.

Drie maal is scheepsrecht

Na even wat anders te hebben aangetrokken (mijn ondergoed was nog steeds niet droog!)huppel ik weer het stadje in. Volledig in gedachte loop ik rond en het valt me dan ook wel een beetje laat op dat het wel een beetje pauper en vervallen wordt... Oeps, niet de beste buurt.... Omdraaien maar is het devies. Ik heb vast ergens een afslag gemist of zo.

Als ik omdraai sta ik weer oog in oog met aloe vera guy. Grappig. We kletsen even over de voet en op het laatst vraag ik dan maar hoe ik terug moet. Blijkt dt ik gewoon een block og vijf te lang rechtdoor gelopen heb. Zat ik te slapen zeg! Geef de schuld maar aan de antibiotica die me rozig maken.

Hierna ga ik ff internetten, boodschappen doen en terug. Thuis klets ik even met de mensen van het hostal terwijl ik me aan de houtkachel warm (het is namelijk takkekoud in de avond en heb geen verwarming op de kamer) en ga dan even wat eten en richting bed....brrrrrr....

Maandag 27 augustus ... bedrust

Over deze dag kan ik vrij kort zijn.

Ik ben een paar keer wakker om medicijnen te slikken, slaap, ga ontbijten, douche en ga slapen. lees wat en slaap nog meer, krijg telefoon van paps en krijg een helder moment. Ik heb slippers waar ik dat teending van weg kan vouwen en ik nog steeds een band om de enkel houd. Briljant!

Duizelig vna de honger hit ik de streets en ga we voor. Eerst even foto´s van de voet naar paps mailen en dan eten. Morgen ga ik naar de watervallen! Whatever happens. En wanneer houden die mensen eens op met kijken..... Vroeg val ik weer in een vermoeide antibioticaslaap....

26 augustus... Rio de Janeiro, Rio de Janeiro -Iguassu

Goed uitgerust land ik in de ochtend op Rio. Het is nog schemering, maar het wordt snel licht. Ik twijfel of ik voor de douane naar de wc moet , maar denk dat het wel kan wachten tot erna. Slechte keus, want pas na 55 minuten kan ik naar de wc. Hinkend kom ik aan bij de wc. Een maal de bagage weer omgehezen ga ik aan de wandel. En wandel, en wandel. Wat een grote luchthaven! ALs ik weer ingecheckt ben en weer ergens hang, zie ik dat er niet meer naar buiten te kijken valt. Zeer dichte mist. Het verbaasd mij dan ook neit echt dat de luchthaven dicht is. Gesloten voor alle ingaande en uitgaande vluchten. Ach, van de zeven uur, heb ik er nog 4,5 te gaan, dan is de mist vast wel weg. Ondertussen is de voet weer geinspecteerd en zijn er nu twee blaren met bloed verschenen. Griezels, wat is dat. Ik laat mij flink afzetten en koop een paar slippers voor 14 dollar. Die vallen wel over de blaren, maar zit al wel beter dan de schoenen.

Uiteindelijk vertrek ik toch met vertraging. Tijdens de vlucht doen de blaren flink pijn. Met elke daling lijkt het of ze gaan knappen. blugh.

Iguassu.

Aangekomen in Iguassu is het zwaar bewolkt en als we het vliegtuig verlaten regent het. Joy! EN het is ook nog eens maar 13 graden. Lekker tropisch.

Ik pak snel al mijn spullen, zie op de sms dat ik naar de dokter moet en zoek een taxi. De taxichauffeur helpt mij door de douane naar de Argentijnse kant en eindelijk ben ik ¨thuis¨ in Argentinie. Zucht van verlichting.

Niet vele later sta ik voor mijn eerste verblijfplaats. Men springt al naar de taxi toe en vraagt:Liselotte... inderdaad, it is me. Al snel blijkt dat men geen engels spreekt, en ik weinig Spaans, dus na wat gebrabbel over dokters en dergelijke wijs ik op mijn voet. Het is meteen duidelijk. Medicino aqui. Fijn plan. Nog geen kwartier later staat er een Spaanse dokter voor mijn neus en hoor ik drie dagen bedrust, ibruprofen voor de zwellingen en antibiotica voor de wondjes. En er vooral afblijven, niet lopen en ze niet laten knappen. Over drie dagen is het over... jaja.

Een van de mensen van het hostal komt met een fles water en een glas, neemt het recept over en wandelt een kwartier later met de medicijnen binnen. Ondertussen hang ik al weer huilend aan de telefoon met papslief. ZIt ik hier eindelijk, ga ik geen watervallen zien....

Moe en met nog steeds dezelfde kleren aan van de vlucht val ik in slaap.... morgen of overmorgen zal alles beter zijn....

Zaterdag 25 augustus Amsterdam - Parijs, Parijs....

Redelijk relaxte word ik wakker, tot het moment dat door mijn hoofd schiet dat ik binnen twaalf uur in de lucht hang. Weg rustig moment, hallo stress. Dus maar het bed uit om alle laatste dingen in te pakken, op te ruimen en heen en weer te slepen. Ergens tijdens dit proces blijf ik met mijn linker voet ergens in hangen en terwijl ik met mijn gezicht in de kledingkast beland denk ik.... niet goed. Slechte planning, alle slechte dingen komen in drieen... zucht voet onder de kraan.

Niet heel veel later voelt het als gekneusd, maar dat mag de pret niet drukken want ik moet nog een aantal dingen doen. Dus hups aan de slag.

Schiphol

Voor dat ik het weet is het al weer drie uur en staat San voor de deur om mij richting Schiphol te brengen. Voet heb ik ter nauwernood in de schoen gekregen maar eenmaal daarin voelt het niet slecht. Bijna geen last van. Erg fijn. Hup de auto in en in een streep naar schiphol. Eenmaal daar. meteen inchecken. Tot mijn lichtelijke ergenis spreekt mijn terminal alleen frans. En ik niet. Dus als we twee vragen moeten beantwoorden zeg ik twee maal ja.... zal wel goed zijn, maar nee, het ding spuugt nog niet niet mijn paspoort uit, maar ik moet op een andere manier inchecken. Nou ja zeg. Andere terminal. Die is in engels. Stuk beter. Al snel liggen San en ik in een deuk.. Ik geloof dat ik net heb aangegeven dat iemand anders mijn tas heeft ingepakt en dat ik voor iemand anders een pakketje meeneem. Hihi.

Any way, nu mag ik wel mee. Erg fijn. Samen met San drink ik nog wat en dan mag ik door de douana. Tot mijn grote geluk mag ik voor het eerst in tijden gewoon door (had geen riem om, geen oorbellen in, geen ketting om en horloge ook af) en vloeien er ook geen tranen. Beter.

Na wat rondstruinen en wat hangen mag ik inchecken en gaan we de lucht in. In de lucht krijgen we vier sandwiches waaronder twee met chorizoworst. Fun! Terwijl ik die wegpeuzel hoor ik dat we over 45 minuten op Parijs zullen landen en dat we 20 minuten op schema voor liggen. Ik weet dat het bijzonder is dat we precies op de minuut vertrokken, maar 20 minuten...

Parijs

Op Parijs begint het hele gedoe opnieuw. Ik moet eindeloos wandelen, metro in en dan de schoenen uittrekken en de tas door de douane... zucht. heb ik al gedaan, ben toch transfer. Even later, als ik mijn schoenen aan wil doen schieten de tranen mij in de ogen. Dat voelt niet goed. Een korte blik doet mij dan ook niet heel erg schrikken, een zwaar bloeddoorlopen en rode teen. Ik loop nog wat verder, maar zak dan wel in tranenop een stoel in een. Wat een kutweek. Daarna bel ik paps. Doorgaan is het devies.

Dus hup in de wachtruimte, drie uur wachten (plus 45 minuten, waarvan ze er terwijl er 300 mensen in de rij staan om te boarden beginnen te roepen met last call, last call en ons uit de stoelen jagen om achter al die andere mensen aan te sluiten...grrr) en de lucht in. Rond half een verschijnt het eten - de macaroni met krab bevalt niet echt- en daarna slaap ik aan een stuk door. Het is wel relaxt dat er niemand naast mij zit. Ik kijk geen film, ik luister geen muziek ik erger me niet aan mensen die langsrennen.... ik slaap...diep...

Dikke pech in Iguassu

Graag had ik nu allemaal stoere verhalen over de watervallen willen vertellen, en over de vlucht en dichte mist waardoor luchthaven dicht ging....

maar momenteel ben ik een paar slippers aan het vernaggelen om wat fotos van een grote teen met bloedblaren naar mijn paps te krijgen.

Ben nl. vlak voor vertrek ergens achter blijven hangen, voelde cq hoorde krak en ben toen verder gegaan met inpakken en zo. In parijs moesten verplicht de schoenen uit en vond toen een bloed doorlopen teen om vervolgens in Rio nog een keer mijn schoen uit te doen en twee enorme blaren met bloed te zien. Oeps. Was ik Parijs al behoorlijk in paniek, nu gooi ik grof geld over de balk om aan slippers te komen. Welke eenmaal aangekomen in een koud en regenachtig Iguassu (hoezo tropisch, 13 graden.... al is het er nu wel weer zonnig en warm) door een dokter die aan huis komt meteen in de ban worden gedaan en welke mij naar bed stuurt met drie dagen liggen, drie dagen ibruprofen voor de zwelling elke zes uur en elke 8 uur antibiotica en dus niet naar de watervallen. In ieder geval dat is wat ik begreep van het Spaans na 28 uur reizen.

Nou ja, nu nog twee dagen hangen vlak bij de mooiste watervallen ter wereld en dan verder. Volgend jaar ga ik ze echt bezoeken!

Plan de campagne Argentina

Zooo, de schrik is weer een beetje gezakt. Nu de zakelijke kant er van onder ogen komen en dat is dan meteen mijn vakantie. Want heel wild eindeloos gaan wandelen en dergelijke schijnt niet het beste idee te zijn.

Dus nu is het plan als volgt... (wat dus niet wil zeggen dat ik het zo volg, want een kleine kik van mijn long/lymfeklier en of voet en ik zit netjes in een stoel op het terras of in het eerste vliegtuig naar een strand in de buurt).

Dag 1 en 2: Vliegtuig en aankomst in Iguazu. Van de Braziliaanse kant naar de Argentijnse kant en inchecken bij Hostal del Guayra. Hier verblijf ik dan ook dag 3, 4 en 5. Deze dagen ga ik bijkomen van de jetlag, de stress en de watervallen bekijken.

http://www.hostaldelguayra.com.ar/

Op dag 5 vertrek ik richting Posadas om mijn intrek te nemen in Hotel Libertador. ook dag 6 en 7 ben ik hier. Ik ga de Jesuit ruines bekijken en een beetje relaxen aan de rand van de rivier.

http://www.libertadorposadas.com.ar/

Op dag 8 vertrek ik naar een lodge in de wetlands, Carlos Pelligrini. Whatever happens, hier ga ik zeker heen! mer info hierover is te vinden op: http://www.ibera-argentina.com/english/irupe_lodge.php

Hier ga ik een korte wandeling maken, in een bootje de wetlands op om wat alligators te spoten (en hopelijk geen gele anaconda want dan pit ik niet meer) en een dagje paardrijden. Dan heb ik het wellicht gehad met de wetlands en vertrek ik op dag 11 weer.

Op dag elf vertrek ik naar Corrientes, waar ik verblijf in hotel Hostal del Rio en waar ik helemaal niets ga uitspoken en een beetje van het lome leven aan de rivier ga genieten.

http://www.hotelhostaldelrio.com.ar/

Op dag 14 verlaat ik Corrientes om naar Jujuy te gaan. Hier verblijk ik naar alle waarschijnlijkheid in het volgende hostel: http://www.aparthotelcartago.todowebsalta.com.ar/

In Jujuy moet ik nog wel even regelen dat ik naar de Salinas Grandes en national parque Calilegua kan, maar dat komt ter plekke.

Dag 17 staat voor het vertrek naar tucuman. Hier verblijf ik in hotel Dallas ( www.dallashotel.com.ar) en ga ik hopelijk de bergen in... maar dat moet nog even geregeld worden (oh ja, ik had even wat andere dingen aan m'n hoofd)

Op dag 20 ga ik dan naar Buenos Aires. De laatste dagen verblijf ik dan in in een B&B (jaja, een andere dan de vorige keer). Om vervolgens weer naar Nederland te vliegen en daar nog 2 daagjes bij te komen voordat ik weer aan het werk ga.

Met een beetje geluk (en met wat hulp van verplichte rust) zal ik af en toe een kleine update sturen.

http://www.bedandbreakfastclan.com.ar/ingles/galeria3.html

Dussss... nou ja, ik ben benieuwd in hoeverre de planning daar ook zo overeind blijft.....

Sarcoidose

Vandaag was dan de dag dat ik er eindelijk achter zou komen wat er verkeerd met mijn voetjes is. Verbazend genoeg was dan ook het bericht dat niet mijn voetjes het probleem zijn, maar mijn longen...

Eh ja, voor heel veel procent zeker heb ik iets wat Sarcoidose heet. Klinkt wat eng, maar valt op zich nog mee (geloof ik). Voornaamste is dat de lymfeklieren bij de longen iets vergroot zijn (oh, daarom heb ik af en toe het gevoel iets kortademig te zijn, en ik maar denken dat het een stressding was....oeps) en dat het te herkennen kan zijn door oa ontstoken voeten. Ongeveer 2000 mensen per jaar in Nederland krijgen hier mee te maken.

Goede nieuws? Het is over het algemeen binnen het jaar weg (en ik zit al op ruim 4 maanden, 17 weken morgen) dus das al op de goede weg. In een minder geval kunnen de klachten tot 2 jaar aanwezig blijven (twee jaar dagelijks last van m'n voetjes lijkt mij behoorlijk irritant, maar oke dan als dat het enige is), maar in de meeste gevallen geneest het gewoon spontaan.

Ik kan dus over 4 daagjes gewoon op vakantie. Na mijn vakantie moet ik voor de zekerheid nog wel even naar de longarts op de poli om nog een keer een foto te nemen om tuberculose en leukemie voor 100 procent uit te sluiten (het zou bijzonder vervelend zijn als je er later achter komt dat het toch wat anders was....). En ik moet het wel een beetje voorzichtig aan doen. Dus niet in de ontkenning en als een dolleman gaan wandelen (ehm, in de sportschool 20 minuten op de crosstrainer geven mij al het gevoel dat mijn schoenen NU uitmoeten, dus denk niet dat ik echt rare dingen ga doen).

Beste nieuws.... had ik vanaf het begin wel gelijk in het feit dat het niet minor was, maar dat mijn lichaam echt van slag was met z'n koortsige vlammen, ontstekingen die op en af kwamen en eindeloze vermoeidheid (ah, hele weekenden willen slapen en alle doordeweekse avonden hoort er dus eigenlijk ook een beetje bij...de volgende keer als ik dergelijke klachten heb vermeld dat ik er wel netjes bij .....)

Meer lezen:

www.hlcu.nl/ziektebeelden/sarcoidose.htm

http://www.sarcoidose.nl/