Dag 13:Auw mijn hoofd, auw mijn enkel....

30 augustus

Vanmorgen redelijk vroeg wakker, maar eent een buiten bed vertelde mij dat het nog heel koud was. Nog even wat langer blijven liggen maar.

Vervolgens sprintje naar de badkamer (toch wel handig, een heel hostel voor jezelf en jij als enige met de sleutels, haha) en snel evendouchen.Dan water koken en wat eten klaarmaken en eten.

Dan naar buiten en hup achterop de motor bij de guide en de 12 kilometer naar de serra voor een wandeling van 12 kilometer. Vervolgens toegang betalen en aan de wnadel. Meteen aan het begin verteld de guide dat het best gevaarlijk is en dat ik best eens in het water kan vallen ... Ehm, gevaarlijk... in het watervallen, ik heb een fotocamera bij me... echt niet in het water vallen.En hoezo gevaarlijk.... veel mensen schijnen hun ennkel te kneuzen of erger. Heel fijn... als ik de stenen zie begin ik te snappen hoe dat kan.... Ben er ondertussen achter dat Praia Grande neit slaat op een strand, maar op de witte stenen vlakte van de rvierbedding en dat wij deze praia grande een heel stuk naar de canyon gaan volgen....sterker nog, ik ga twaalf uur langv an steen naar steen stappen en ga een keer op 25 tot minimaal mijn enkels en maximaal halverwege mijn bovenbeen door een glibberige rivier (de stenen zijn glibberig) waden. Bijzonder fijn.

Al stappend van steen tot steen ben ik allen gefocust op de volgende steen en niet wat er eventueel boven mij bevindt. ZO moet de guide twee keer wat zeggen voordat ik de toecans over zie vliegen (en nog wat vogels) en heb ik een boomtak pas door als ik ermet mijn hoofd vol tegenaan loop . Bijzonder fijn, en dat na nog geenkilometer lopen.

Vervolgens ga ik bij het oversteek nummer 7 eens goed doorm ijn rechterenkel, dus dat maakt het er niet beter op. Het zorgt er ook voor dat ik de guide tot bijna twee keertoe verzuip (stenen die in het water opeens onder mij vandaan stuiteren en wegglippen van een gladde steen waar ik op ging staan) maar ja, daar is ie dan ook voor (sorry).

Nog neit eens halverwege heb ik het er een beetje mee gehad (het oversteken van het water) en begin een beetje de neiging te ontwikkelen om te zeggen ik wil neit meer... ik steek het water niet nog een keer over.Gelukkig lukt het me om het te onderdrukken, want de canyon Itaimbezinho (zie eerste paar foto´s :http://www.praiagrande-sc.com.br/htm/natureza.htm ) is echt super indrukkend.

Vijf enhgalf uur later ben ik klaar met de twaalf kilometer, en moet na heel wat gevloek en getier toch toegeven dat het erg stoer was. En leuk om te doen... en als er ooiteen volgende keer komt neem ik gewoon geen camera meer mee....

ENmorgen? morgen maak ik een wandeling aan de bovenkant (20 kilometer met de motor heen en terug, want dat is zo´n beetje het enige vervoersmiddel hier) en hoef dan neit over stenen te lopen en door rivieren te waden. Gewoon anderhalf uur relaxt wandelen.... dat klinkt me bijzonder goedin de oren.

Tot snel (maar niet morgen)en goed weekend met mooi weer allemaal!

PS: aan het einde van de wandeling ontdek ik een klont bloed op mijn hoofd en ziet de gids een wondje (of ik naar het ziekenhuis moet.... nee doe maar neit).... de tak had me dusgoed geraakt....

Dag 12: in de bus....

29 augustus

Gisteren avond was bijzonder gezellig. Regina had in het nabijgelegen restaurantje gekookt en om negen uur (terwijl ik even aan het helpenwas met de salades maken)kwam de filmploeg binnen enschoven we allemaal aan tafel.

Nadat we de salade verobert hadden gingen we aan de bacalau... en de wijn...en nog meer bacalau(had niet veel keus, was meer van...vind je het lekker? ja? mooi, hup en nog een lading). Maar eerlijk is eerlijk, het was het beste wat ik in tijden gegeten heb, al is het eten hier niet slecht....

Terwijler nog meer wijn werd geopend liep het duitse koppel van de boot langs en zij werden door de filmploeg naar binnengetrokken om een flesjewijn mee te doen. Om half een was het bedtijd.

De ochtend viel dan ook niet helemaal mee... maar geziend e hoeveelheid wijn en het late eten was ik redelijk fris. MOcht ook wel,want ik zou de eerste bus om half elf pakken en de tweede om vier uur... en dan rond zessen aankomen in Praia Grande...

Dat deed ik ook allemaal, al bedacht ik me net op tijddat het stadje waar ik op dat moment in stond best praia grande kon zijn, anders was ik net zo hard weer meegegaan richting het vorige plaatsje.....Maar de binnenkomst was verbluffend... geheel gedachtenloos (dat is lang geleden) zat ik naar buiten te staren tot ik mij opeens realiseerde hoe prachtig het uitzicht was. Wat een enorm mooie bergketen (klinkt stom, maar hij is echt stunning). Toen ik er uit sprong begreep ik dat dat de serra´s zijn die ik de komende twee dagen ga onveiligmaken ... (kontoen nog niet weten hoe waard it de volgende dag zou blijken te zijn, haha)

Terwijl ik op het busstation (slash kiosk) om mij heen stond te kijken op zoek naar iets van een taxi stond er opeens een jongetje naast mij met een briefje met mijn naam er op.Die liep er vervolgens als en speer vandoor met mijn tasmet paspoort, en geld er in, dus had weinig andere keus dan mijnbackpack om te zwaaien en er als een haas achtetraan te gaan...

Tien minuten later zijn we klaar met over dirtroads lopen en staan wevoor een wat bouwvallig gebouw. ALs we binnenlopen valt het op dat het binnen kouder is dan buiten en de rest van de avondzit ik dan ook te blauwbekken. Ik mag toch hopen dat dieserra verdomde mooi is en met het hele backpack principe heb ik het even gehad. Give me the hiltonway!!

Dag 11: Walvis onder de boot

28 augustus

Vannacht echt geen oog dichtgedaan. Het stormt dus het woud boven mijn dak piept en kraakt. Zelfs de dieren onder het dak houden zich stil. Regina (eigenerasse) is in de avond in geen voelden of wegen te bekennen, dus ik ben de enige op het terrein. En daar houd ik niet van. Ik slaap nog wel even, tot dat de hond voor mijn deur het op een grommen en blaffen zet. Weg nachtrust, ik doe geen oog dicht (schijterd die ik ben).
Om kwart over zes gaat de wekker. Ik zet ´m op snooze. Dat denk ik tenminste. Half uur later schiet ik wakker en schiet rechtdoor onder de douche. Trek wat kleding aan en check of regina wakker is. Heb echt geen idee waar ik heen moet en zij was dus gisterenavond niet te vinden. Heb wel een idee maar dat loopt dood.
Snel ren ik terug naar de guesthouse en daar is ondertussen wel iemand aanwezig. Ik maan haar om toch Regina maar even wakker te maken en zij belt dat ik wat later kom. De whale watching wil ik niet missen!
Gelukkig loopt ze even mee (alles gaat hier via kleine steegjes tussen huizen, maar soms begint het paadje pas een paar meter naast de weg, bijna niet te zien, vandaar dat ik het miste).

Tien minuten te laat kom ik aan, maar als ik aan het betalen ben komt het busje wat ons er heen brengt pas aan. Ik verwacht dat we echt in Praia do Rosa gaan kijken, maar het busje brengt ons een stukje verder naar Laguna. Hier staan we op een zeer winderig strand, waar we naar zeer hoge golven staren. Ik ben blij dat ik naast twee sultana´s nog niets gegeten heb ... en het duitse koppel naast mij lijkt hetzelfde te denken. Dat is nog eens een wild watertje....

Ik krijg terwijl ik wat bleekjes naar het water staar een regenjas aangehezen (en dat met een windjack eronder en heb het nog steeds koud) en krijg instructies broekspijpen op te rollen... we moeten via het water instappen (hmmm). Snel gooi ik rugtas met camera en slippers in de boot. No way dat ik hier foto´s ga maken en tik een pilletje wat ik krijg aangereikt achterover.
Kwartiertje later (na het praatje van de beschermingsman van de baleia frances en een interview met een van de cameracrews) springen we in de boot. Niet veel later verlaten we de branding en komen in nog veel hogere golven terecht. Gelukkig verteld de man dat we in een rediingsboot zitten en dat die dus veel kan hebben. En als we het water in stuiteren... (we vallen een paar keer een half metertje of zo naar beneden) dan moeten we goed luisteren naar de instructies. Ik kijk eens naar de aanstormende golven die minimaal net zo hoog zijn als het bootje en denk er het mijne van. Ik blijf wel in het bootje. Whatever happens.

Gelukkig werkt het pilletje bijzonder goed (altijd fijn) en heb ik bijnan ergens last van. Heb het wel een beetje koud met de hoos die we af en toe over ons heen krijgen, maar dat is snel vergeten als we de eerste walvis kop en later staart zien. In het uur dat volgt zien we nog zeker 7 andere walvissen en als we de motor uitdoen naderen ze ons langzaam. Tot twee keer toe gaat ie onder ons door (dat denk ik in ieder geval want eerst was die zwarte rug links van mij boven het water uit en het volgende moment rechts van mij boven het water uit... hoe we daar overheen zijn gekomen ... geen idee, zal wel een golf zijn... en ook nog een keer van voor naar achter). Het is echt enorm.

Een krappe twee uur later staan we weer met beide beentjes op de grond. Ik ben ondertussne drijfnat wat een golf sloeg precies door alle kieren heen... had dus toch eigenlijk mijn bikini moeten aantrekken. Volgens de mannetjes zijn we precies op tijd terug, de westerwind trekt verder aan en het is nu onmogelijk om nogmaals het water op te gaan. Men hoopt morgen te kunnen, maar twijfelt daaraan.... Weer krijg ik een kort interviewtje en als mij gevraagd wordt daarna mijn naam uit te spellen krijg ik een wat achterdochtig gevoel... hoezo, die heb ik toch net op het blaadje geschreven.... Ja, dat is van de organisatie.... wij zijn van de tv.... Zij zijn voor een zender in Sao Paulo en wij hier regionaal in Sante Catarina (provincie) Oh shit.... hadden ze dat niet voor dit hele uitje kunnen zeggen?!?! Komt mijn geneuzel (werd onder andere iets gevraagd over verschil met in Valdez Argentinie walvissen kijken) straks gewoon op tv? Mag toch hopen dat ze mij er uit knippen!! Tot mijn overgrote geluk is het interview straks ook op internet terug te zien. Tuurlijk, dat kon er ook nog wel eens bij. Volgende keer denk ik nog wel een keer na voordat ik iets onzinnnigs loop te brabbelen!

Rest van de dag hang ik wat rond (word bijna van het strand de zee in geblazen op strand van rosa) en hoop dat ik vanavond om negen uur (niet echt mijn etenstijd krijg dan nooit iets door mijn strot) nog wat vis te eten, want ben uitgenodigd om samen met Regina en de filmploeg uit Sao Paulo (de andere dus) hapje te eten.

Morgen naar Praia Grande (hele dag in de bus voor een stukje van 300 kilomter, pfff) Ben benieuwd!

Dag 10: Walvissen vanaf het strand spotten

27 augustus

Gisteren na de lunch richting de bus gegaan. Het lijkt wel of die steeds minder luxe wordt. Dit was gewoon een stopbus die bij elk viaduct stopte om mensen in of uit te laten stappen. maar ik kwam er prima mee op mijn bestemming, das dus goed gegaan.
Guesthouse is helemaal prima. Het ruikt er wat muffig, maar dat komt omdat er geen vermarming is. In de avond is het dus berekoud, maar daar zijn stapels plaids voor. Wel moet ik weer even ernstig wennen aan alle geluiden en lig ik de hele nacht voornamelijk wakker.

te paard
Na een heerlijk ontbijt met twee gelazen versgeperste juice, wat koffie met warme melk, vers fruit, lekkere yoghurt met muesli en cake met soort van suikerchocolade er om heen stap ik de weg op om te gaan paardrijden. Als ik de paardjes zie schrik ik er wel even van. Dat stelt weinig voor (als ik later op de dag wat normale paarden zie ben ik bijna geneigd om tegen Regina, de host, te zeggen dat ze van contactpersoon moet overstappen) maar de paardjes lopen vredig en vrolijk rond te stappen en luisteren goed. Samen met mijn gids maak ik een ommetje door een stukje berg en via twee stranden en word voor de guesthouse weer afgezet. Helemaal goed, want dat scheelt mij weer 15 minuten bergje op en bergje af klouteren.

Strand
hierna ga ik gewoon te voet naar het strand. Gisteren al een plek gezien waar ik prima op het terrasje kan hangen. Het waait nu wel behoorlijk, dus waai bijna weg als ik aan mijn lunch begin. Terwijl ik een hap neem word ik bijna van mijn stoel gestoten door de ober (meer surfdude) die een moederwalvis en jong heeft getraceerd. En zo zit ik al etend te kijken naar twee spelende walvissen. Een half uur lang zwemmen ze door de baai. Geweldig. Wat een prachtrig gezicht blijft dat. De paar uur daaropvolgend blijf ik daar lekker hangen. Ik houd ook een uitgebreid dagboek in een schrift bij en moet dat bijna nog vanaf dag 1 bijwerken. Werk aan de winkel dus!
Hierna drop ik mijn spullen in de guesthouse hang er even wat rond en zit nu achter de computer.... what a life... heerlijk! Al meot ik zeggen dat ik mijn kuiten van al dat heen en eweer geloop over de heuveltjes wel begin te voelen.
internet en computers zijn hier trouwens ruk, net als de prijzen, dus voorlopig even geen foto´s. maar zodra ik weer beter zit, plaats ik wel even wat foto´s van de walvissen in de baai

tot snel!

Dag 9: wat feitjes over Brazilie...

26 augustus

Formule 1

Omdat vandaag voornamelijk gaat over wat eten met de familie van claudia en wederom het proberen om al mijn spullen in mijn back pack te stouwen, gewoon even wat info over de gewoonten.

Eens is er gezegd dat men in Brazilie op de weg moet uitkijken, mijn rijdt hier alsof mijn een formule 1 race aan het rijden is. Na het zien van de stoplichten hier in Floripa snap ik waarom ze het hier in ieder geval lijken te denken... de stoplichten tellen af in rood naar het moment dat ze op groen springen! En hetzelfde the other way around. Daar zou ik race-aspiraties van krijgen! (foto volgt later)

Motel

Zoek in brazilie nooit naar een motel, tenzij je iets per uur wil huren en je geen probleem hebt om omgeven te zijn door spiegels. Men blijft hier heel lang (tot men trouwt of gaat samenwonen) bij de ouders wonen. Bij elkaar slapen is er in de meeste gevallen niet bij, dus dan blijft er weinig anders over dan af en toe een hotel op te zoeken!

Braziliaanse billen

Braziliaanse vrouwen zijn onder andere bekend door hun grote billen die zij in de kleinste bikinibroekjes proppen. Wat hierbij nooit verteld wordt is dat niet alle braziliaanse vrouwen die billen van nature hebben, maar dat sommige iets aan vet uit hun (bv) buik nemen en dit aan de zijkant van de billen bijspuiten en zo de bekende ronde braziliaanse billen krijgen....

Nou dit is het wel weer voor nu.

ga nu snel mijn tas pakken!

tot in het volgende Braziliaanse plaatsje!

Dag acht: weinig spannends

25 augustus

Week 1 voorbij

Ongelofelijk wat gaat de tijd snel. Alhoewel, ik heb ook al wel het idee al heel lang onderweg te zijn. Heb ook alleen al maar nieuwe reisideeen gekregen. Kan al bijna niet wachten tot een volgende vakantie. Maar voor ik op hol sla krijg ik mijzelf terug op aarde en bedenk mij dat ik eerst deze reis maar eens gezond moet volbrengen.

Met de bus ....
Vandaag na weer een aantal keren omdraaien en boekje gelezen, douche nemen en een ontbijtje eten alleen naar buiten gegaan om een bus op te zoeken. Claudia had de schoonmaakster van haar moeder gebeld om er achter te komen welke bussen ik zou kunnen nemen en waar deze stoppen en wat ik dan nog meer zou moeten doen. In de drie jaar dat ze hier woont heeft ze nog nooit een bus genomen. Gelukkig is het redelijk makkelijk. Bij de uitgang van het gebouw naar rechts, als je niet meer verder kan weer rechts, als je dan niet verder kan de straat over steken en dan een bushalte zoeken.

Als ik vervolgens bij de bushalte sta, racen alle bussen mij keihard voorbij. Gelukkig staat er een meisje bij de bushalte te wachten en met handen en voeten leg ik haar uit wat ik wil. Als zij vervolgens in een bus stapt neemt ze mij mee en als ik uitstap zie ik dat ze op mij staat te wachten. Waar ik heen wil...Ehm... historisch centrum... Maar dat komt niet helemaal aan. Municipal nogwat brengt zij verovlgens aan en dat komt mij ook wel bekend voor... dus goed. Ik word bij de arm genomen en netjes voor het gebouw afgeleverd. Wat een service, hahaha.

Na de nodige bedankjes ga ik mijn eigen weg. Snel even kaartje voor de bus van morgen halen, map van Floripa scoren en dan weer aan de wandel

Enorme lunch

Rond lunchtijd doe ik een poging een kilorestaurant te vinden, maar slaag niet direct in mijn poging. Dan maar in het wat toeristiekere deel van de stad. Ik val neer en bestel iets met gepanneerde gamba;s en krijg er weer het bekende trio salade, friet en rijst bij. En iets van gefrituurde stukjes kaas (ken ik wel van de tapasrestaurants pata negra) plus dressing voor de gamba. Ondertussen kom ik al tot drievierde van het bord, maar ben dan wederom beetje misselijk van het vele eten.

Hierna ga ik weer rondstruinen en kom bij een kerkje terecht waar ik binnen wandel en meteen door een oud en krom meneertje gewenkt word. Wedereom baal ik als een stekker dat ik geen portugees begrijpn want weer begint iemand een heel verhaal (ik geloof iets van de historie van de kerk). Ik breek maar snel in, krijg nog een handzoen mee en ga op zoek naar iets waar ik een kleine donatie kan plaatsen, maar vind het jammer genoeg niet.

Als ik later ergens in de zon ga zitten om even uit te rusten komen de bewakingsmannetjes naar mij toe om een gesprek te beginnen... en om het origineel te maken alleen in het Portugees waar ik dus ook nog steeds geen hout van begrijp. Spaans kennen ze niet (en het mijne is ook neit al te best) en eentje denkt duits te kunnen spreken, maar daar snap ik ook helemaal niets van (klonk neit echt als Duits).

Ik besluit verder te wandelen en rond een uur of vijf bel ik Claudia.

Shoppen!!

Als Claudia aan komt rijden gaan we, voordat we richting huis vertrekken, nog even langs Dani. Dani ontwerpt namelijk bijouxs (kettinkjes, oorbellen, tassen etc etc) en verkoopt dit ondertussen over heel Brazilie. Maar vrienden kunnen het voor de helft van de prijs kopen en blijkbaar val ik daar nu ook onder. Dus shop ik nog even een leuk tasje, twee armbandjes en twee oorbellen. Daar gaat mijn goede voornemen om pas in Argentinie mijn reisbescheiden verder uit te breiden....

Hierna gaan we echt naar huis en gaan we aan het eten.... niet al te origineel gaan we voor kaasbroodjes en lasagna. Als ik Brazilie verlaat kan ik geen kaas meer zien!

Dag zeven:heel veel strand

24 augustus 2008

Op zoek naar een plekje onder de zon

Vanmorgen bij het wakker worden is er nog steeds geen zon te bekennen. Wel wolken. Heel veel wolken. Voorspelt niet heel veel goeds. Hopelijk niet te veel regen. Tot die tijd draai ik me nog even een keer om. En na het omkeren pak ik er maar een boek bij (heb dat ding tenslotte niet helemaal voor niets vanuit Nederland meegesleept. Als we dan uiteindelijk kjlaar zijn belt Claudia even naar een restaurant om er voor te zorgen dat lunch klaarstaat als wij aankomen.

Als we na veel gecirkel uiteindelijk aankomen (via een ander strandje waar we even fotostop hebben gemaakt) staat er een heerlijke maaltijd klaar. Men houdt hier erg van gesmolten kaas (komt mij op het moment van schrijven een beetje mijn neus uit, maar toen gelukkig nog niet) en we aten dus iets van gesmolten kaas met daaronder grote garnalen en een prutje van tomaat en nog veel meer... dit samen met het al bekende trio salade, rijst en patat maakte een enorme maaltijd. Hierna snel weggegaan want ze kwamen met nog allemaal lekkere toetjes aan en ik was al een beetje misselijk van al het eten wat we hiervoor gedaan hadden.

Heel veel strand ....

Florianopolis is bekend om haar 42 standen. Een perfecte bestemming voor de zomer. Maar in de zomer ga je natuurlijk op een dag niet een stuk of 7 stranden af. Dan blijf je hangen. En in dat opzicht heb ik geluk. Ik kan heel veel stranden bekijken. Helaas worden de wolken steeds groter en donkerder en vallen eruiteindelijk ook wat druppels uit. Als dat gebeurt besluiten we terug naar huis te rijden. Het gaat trouwens ook al schemeren dus dat maakt de beslissing alleen maar makkelijker. Moet wel zeggen dat ik wel heel benieuwd ben hoe het er hier uit ziet als het zomer is. De stranden zijn veelal verschillend van elkaar (sommige echt voor surfers met hoge golven, andere meer voor de armen (door ligging), andere hebben hippe strandtenten en ga zo maar door. Verder heb je ook nog een enorme duinpartij op het eiland. Indrukwekkend.

Heel veel brazilianen

Als we terugkomen lopen we tegen een van de buren aan. Die begint in het Engels tegen mij aan te kletsen en verteld dat hij Engels heeft geleerd door naar muziek te luisteren en vervolgens de lyrics er bij te zoeken in het Engels en Portugees. Hij spreekt dan ook zonder accent Engels.

Later als ik op de verjaardag van Dani ben, valt mij het op dat een jongen van een jaar of veertien ook accentloos engels spreekt, en wederom heeft ook hij het geleerd door muziek.

Verder spreekt eigenlijk iedereen alleen Portugees, op Leyla na. Die verteld dat twee van de meiden naar Amsterdam gaan voor het concert van Madonna en ze willen meteen wat tips over wat te doen in Amsterdam. Na wat standaard antwoorden besluit ik dat ik na terugkomst vaker dingen in Amsterdam moet gaan ondernemen... het is veel te lang geleden dat ik wat cultureels heb uitgespookt.

Na het eten van een typische Braziliaanse hotdog (zitten andere dingen op, zoals bijvoorbeeld soort van die chipsfrietjes, iets met soort van uien en nog mee spul.... prima te doen al zeg ik het zelf) wat broodjes, enorm stuk taart (waarom zijn die dingen hier altijd twee huizen hoog) en wat typisch Braziliaans zoetspul vertrekken we rond half elf weer om in bed te kruipen. Dat is in ieder geval het idee, totdat Claudia mijn kamer binnen gestormd komt met het bericht dat ik echt even mee moet.... en zij zichzelf laat zien om de grootste blog van Brazilie, waarin over haar verteld wordt waarom men op haar moet stemmen als het om deelnemers voor de nieuwe Big Brother Brasil gaat.......

Dag zes: een bekend gezicht

23 augustus 2008

Gewekt door bovenburen

Om vijf uur plaatselijke tijd blijkt dat ik mijn wekker in het hotel helemaal niets heb geinstalleerd, want boven mij valt iemand geloof ik letterlijk uit bed. Op zich te grappig, maar helaas ben ik dan ook wakker. Ik doe nog een poging om in te slapen maar om kwart over zes heb ik het er wel mee gehad. Ik wil slapen en ben moe, maar het lukt niet. Dus dan maar onder de douche en ontbijten. Tegen de tijd dat ik dat allemaal gedaan heb is het boven mij stil...hmmm Vroege vogels.

Weer een bus in ...

Na een laatste check van alle tassen moet ik er toch aan geloven en hijs ik de backpack op mijn rug en neem de weekendtas bij de hand (waarom sleep ik ook altijd zo ontzettend veel mee, Brazile en Argentinie hebben precies dezelfde spullen in de rekken staan als Nederland, op elk gebied). Het is hier nog steeds onder de 15 graden, maar aangezien ik nu een aantal blokken flink aan de wandel meot, is dat voor de verandering niet erg.

Na een kwartier uithijgen op het busstation stap ik in de bus die mij naar Floripa (Florianopolis) moet brengen. Het is een favo route van de buslijn, want er vertrok ook al een bus een kwartiertje eerder (negen uur strak) en naast mij komt al vast degene die een kwartier na ons vertrekt te staan. Zoals een Braziliaanse betaamd slaap ik netjes het eerste deel van de reis (ik snap echt niet waarom ik zo ontzettend brak ben, want ik slaap best wat) en hang daarna naar buiten te staren. Het weer ziet er nog steeds grijs uit, maar ja het is dan ook winter. Claudia en ik hadden bedacht dat ik die drie uur best in 3,5 uur zou moeten kunnen afleggen en bij het busstation werd ik niet veel wijzer over de totale reistijd (dat lag overigens aan mij, want ik had geen pen en papier bij me dus dan wordt het uitleggen in het portugees een onbegonnen verhaal) dus ik had geen lunch bij me.

Wel wat Sultanas, maar die waren om twaalf uur ook op. Was dus best blij toen ik om een uur de kust zag en nog veel blijer toen ik om iets voor tweeen een eiland met brug voor mij zag verschijnen. Mijn stop en eindbestemming van de bus...

Beach here I am!!!

Claudia zit dan al even op mij te wachten en snel springen we in de auto (vergeten helemaal ticket voor dinsdag te halen of ook maar uit te vinden wat ik daar voor zou moeten doen) en rijden weer naar de andere kant van de brug (weg van het eiland) om wat te eten en daarna naar haar appartment te gaan. En dat is me een appartment. Het is voor de gemiddelde Braziliaan niet bereikbaar, maar omdat ze ook veel aan huis werkt heeft haar vader bijgesprongen en nu heeft ze ook vier kamers, twee badkamers een leuke woonkamer, leuke keuken, washok en opslaghok (verdorie, kochten wij dat maar voor 80000 dollar). Vandaar springen we in de auto om naar twee strandjes te gaan (het is 18 graden en bewolkt). Toch wel het ultieme vakantiegevoel zo~n gekleurd bootje, wit strand, zee met op de achtergrond bergen en een stel locals die voetballen... Ik weer zeker dat ik hier binnen een paar jaar terug kom voor een strandentoer (met originele dorpjes) door Brazilie (Claudia en ik hebben de route vast uitgestippeld, haha).

De nacht is gevallen

Na het vallen van het donker stappen we weer in de auto en gaan op weg naar de supermarkt. Even Havaianas te kijken, maar degene die ik wil hangen er neit in mijn maat. Morgen nog even naar een ander. Vervolgens laden we de halve supermarkt in ons karretje (en dan heb ik nog niet eens al het onbekende fruit wat heel lekker zou moeten zijn ingeladen) en rekenen snel af voor ik het andere ook allemaal ga uitproberen. Nu al blij dat ik straks vijf weken lang alleen door de supermarkt kan struinen en kan gaan vogelen met al dat anders.

Ondertussen hebben we besloten dat we allebei geen zin hebben om te gaan stappen en blijven we lekker thuis. Een vriendin van CLaudia komt langs (spreekt alleen portugees) dus ik ga nu snel eten en dan aan de wijn en het portugees...

Foto´s Sao Paulo

Foto´s van Sao Paulo staan hier: http://picasaweb.google.com/LiselotteNyst/SaoPaulo

Niet heel veel, maar dat komt door de jetlag of gewoon omdat alles wat mogelijkwijs interessant was of ingepakt was of achter bouwwerkzaamheden verborgen was of om dat ik daar nog niet geweest ben.

Dag 5: Met de trein

22 augustus 2008

Donker
Als de wekker gaat is het nog donker.... brrrr....doet denken aan werk en winter. Laatste klopt natuurlijk voor hier. Als ik onder de douche vandaan kom is het ondertussen ligt en ziet het er buiten helemaal niet slecht uit. Zou de voorspelling dan toch niet kloppen?
Vooruitziend doe ik maar wel trui met capuchon aan en neem ik een jas mee voor ik (na een ontbijtje natuurlijk) de deur uit spring. Het zonnetje schijnt nog wel, maar je voelt direct dat het een stuk kouder is, brrrr.

Tuuuuuuuttuuuututtututututttttttttttttttttttut

Om precies acht uur zit ik in de trein en om kwart over acht rijdt de trein weg. Natuurlijk zit ik rechts (nummer 1) maar voorin de trein is nog een plekje vrij. Snel spring ik over en kan nu zowel links en rechts gaan zitten als het uitzicht het wenst.

In het begin niet heel veel bijzonders te zien en als het bijzondere wel komt, trekt het geheel dicht. Iedereen in de trein zit ondertussen heftig te koukleumen... alle ramen staan open en de vlarden bewolking waaien binnen....

Maar het is wel indrukwekkend. Kan mij er iets bij voorstellen hoe het er in de zomer uit moet zien. Ik zie nu al allemaal planten die het bij ons met een beetje geluk en veel goede zorgen binnen overleven, hier staan ze gewoon in het bos (of subtropisch regenwoud of hoe je het wil noemen) ... en al die kleuren, knalrood, lila, paars, roze en felgele vlinders.

plassen en ETEN!!

Na vier uur in de trein wil ik nog maar twee dingen: plassen en eten! Wat heb ik het koud!! Bij het tourismehokje haal ik nog even een plattegrond op (ok, ik teken het gastenboek ook nog even en neem ook alle foldertjes over avontuurlijk mountainbiken aan), huppel langs het kerkje en sprint bij de eerste de beste eettent naar binnen. Later blijkt dit niet heel handig, want nu zit ik buiten. Nog steeds koud en nog steeds vol op de wind. Gelukkig kennen ze hier alleen belachelijk grote porties (het komt niet zo heel goed uit op de foto, maar wat moet ik met EN friet EN rijst beide portie voor ruim 1 persoon!!) en kan ik mij beetje warm eten. Als drinken gaan er twee grote glazen versgeperst sap in... hmmmm.

Nog wat meer wandelen en even de oogjes toe

Na het eten wandel ik nog wat door het stadje. Oh, ik ben trouwens in Morretes. Ziet er leuk uit. Dit soort dingen verwacht ik nou hier. Mijn aanhoudende jetlag is verdwenen.

ALs ik dan al wandelend eindelijk het busstation heb gevonden (5 dagen vakantie, drie keer verdwaald) gaat de volgende bus pas over 1,5 uur. Ach wat, ik koop een kaartje (eindelijk een keer zonder dat het paspoortnummer en de hele ratteplan vermeld moet worden, ik ken dat nummer al bijna uit mijn hoofd) en ga beetje lopen en beetje zitten wachten.

Als ik dan om kwart voor drie de bus in wandel en ga zitten, doe ik hetzelfde als wat de gemiddelde Braziliaan in een bus doet (ook al is het maar voor 1,5 uur)... stoel in de slaapstand en ogen dicht. ZZZZZZZZZ

Als je trouwens groot fan bent van het witte volkswagen minibusje, dan is dit de streek voor jou!!! Je valt er hier echt letterlijk over.

Nou ik ga verder proberen foto´s te uploaden, maar de camera werkt niet heel erg mee...dus als er het een en ander op z´n kop staat... ik ben er echt al een uur mee bezig.....

Dag 4: Veel gezien vandaag

21 augustus 2008

Opstaan en snel die taxi in!

Vanmorgen redelijk bijtijds opgestaan, gedouched (was wat krapjes, en dan waren er nog twee douchekoppen ook.... hoe wil je daar nou met z´n tweeen in.... alhoewel, achter elkaar kan het wel), spullen ingepakt en naar het ontbijt gegaan. Dat was nou wel weer goed. En die mensen achter de balie waren ook bijzonder aardig. Ik vind het bijna onaardig van mijzelf om er weer vandoor te gaan.... tot ik aan die muffe lucht denk en het bontdekentje en..... Ok, hup die rekening betalen (hmmm, die is nu wel 15 reais lager dan dat ze gisteren zeiden, dat valt ook weer mee) de taxi in en spullen dumpen bij de F1. Alle Brazilianen zijn hier bijzonder over te spreken dus ik kan het wellicht proberen. Je weet wat je te wachten staat dus das fijn. Meisje achter de balie is bijzonder hulpvaardig maar valt bijna achterover met mijn backpack.... die leg ik dus zelf wel even achter. Om twaalf uur moet ik terug zijn om in te checken. Okay.

Tickets verzamelen

Ondertussen is het tijd om wat geld in te slaan, maar een aantal ATM´s dat ik probeer protesteert heftig tegen Cirrus. Ook de bekende Nederlandse variant (en dan niet een zijtak van ING) doet het niet.... Citibank wel, en die rekent meteen even voor wat je allemaal aan extr kosten betaald en dat je dit bonnetje moet bewaren tot je het land verlaat... Oh okay....

Tussen de zoektocht naar een bank door ook bezoek gebracht aan het treinstation (treinticket voor morgen) en het busstation (vast ticket voor naar Florianopolis gekocht).

Hierna dus inchecken en op naar de toeristenbus. Deze geeft je de mogelijkheid om voor 16R vier keer af en op te stappen.

Vier keer stoppen...

Omdat het al relatief laat is stap ik bij het museum van Oscar Niemeyer alleen uit om foto´s van de buitenkant te nemen. Maar het oog is ook al bijzonder genoeg. Hierna loop ik via Bosque do papa (gemaakt na een bezoek van de paus in 1980) naar de volgende bushalte. Al snel hierna zal het op gaan vllen dat in ieder geval in dit deel van Brazilie veel parken worden aagelegd. Het wandelt heerlijk koel door het bos, maar de parken waar ik de bus langs laat rijden schijnen ook nog vol te staan met allemaal sportieve apparaten.... (zou je toch niet zeggen als je de gemiddelde braziliaan hier zet). Volgende stop is Opera de Arame, wat lijkt op een soort openlucht/theehuis theater met een vijver waarin bizar grote vissen zwemmen. Al snel heb ik het gezien, want er is hier ook een of ander spectakel aan de gang voor kinderen en regelmatig word ik dus omgeven door zwermen kinderen. Bij de bushalte gaat het me niet veel beter af, want hier word ik weer aaangesproken door iemand die er totaal geen boodschap aan heeft dat ik geen Portugees (nee, ook niet braziliaans.....zit daar zo veel verschil in dan??) of Frans spreek en gewoon door blijft ratelen.... de komst van de bus is zowaar een geschenk.

Derde halte is Torre Panoramica Brasil Telecom. Gewoon zo´n hoge schoteltoren waar je omhoog kan. Dichte lift dus dat is al een stuk beter dan het hotel in Sao Paulo waar je 17 verdiepingen omhoog ging en vrolijk uit het raam kon kijken. Op ruim 90 meter is er een prachtig uitzicht, maar de ramen werken niet echt mee met het maken van foto´s.

Laatste stop is het meest bekende plaatje van Curitiba, de botanische tuinen. Wederom een soort theehuisgevoel (zie de foto´s die over een maar dagen gan volgen). Als de zon langzaam onder gaat sprint ik naar de laatste bus terug en hup even langs in het hotel om daarna weer naar downtown te gaan om wat te eten....

Curitiba

Koeritjiba (ik heb nog wat moeite met de uitspraak hier).... is een van de meest georganiseerde steden van Brazilie. Een voorbeeld van hoe openbaar vervoer en bv het scheiden van afval kon worden opgelost. Het is hier inderdaad erg schoon op straat (even de lucht van de wat oudere bussen daargelaten) en het bussysteem is minimaal wonderbaarlijk als je voor het eerst twee busterminals met verbindingsstuk ziet bij een bushalte. Ook de harmoikabus is hier gemeengoed, met niet een maar soms twee harmonicastukken (en dus ook veel langere busterminals bij de hokjes). Alle toeristische attracties zien er wat nieuw uit, dat is wat jammer. Maar de parken zien er uitnodigend uit voor als je een dagje hier niets te doen hebt.

Nou duimen voor morgen weer zo´n dag (zelfs 28 graden begint te wennen... zo zonder zonnebril, want dat draagt hier bijna niemand, het is tenslotte winter, maar voor morgen is er ineens 17 graden met regen voorspelt en dat als ik de bergen in ga om uitzichten te bekijken....hmmmm....) en dat stoel 1 aan de linkerkant is, anders mis ik alle pret van de vier uur durende treinreis (je mag verdorie niet kiezen.... en ik was de eerste, maar ja als het regent of er wolken zijn is er uberhaupt niets te zien, dus dan maakt het weer minder uit, haha).

Dag 3: De bus in ....

20 augustus 2008

Rustig wakker worden, eten spullen pakken en de taxi in...

Vannacht rond Nederlandse opstaantijd werd er opeens heel hard op mijn kamerdeur gebonsd en aan de deur gerammeld. Dronken buren... heel fijn. Op het moment dat ze bijna door de deur komen op het punt gestaan naar beneden te bellen, maar toen hield het ook al op. Beetje jammer dat dit in Brazilie nog lang geen opstaantijd is en ik mijzelf weer even moestdwingen verder te slapen. Dat lukte redelijk goed al zeg ik eht zelf.

Rond zevenen was ik dan wel echt wakker en ben ik onder de douche gesprongen, spulletjes gepakt en even de straat op gelopen om wat dingen in te slan voor onderweg. Toch best een leuk buurtje waar ik zit. Misschien moet ik Sao Paulo ooit nog een extra kans geven. Zonder jetlag.

Rond tienen in een taxi gesprongen en naar Tiete het busstation gereden. Hier een kaartje voor de bus naar Curitiba gekocht. Helaas gaat die bus pas over ruim 1,5 uur. Mijn tijd verdoe ik op het busstation en om 2 over 12 rijdt de bus weg. Mooi op tijd.

Groen, groener, groenst

Terwijl ik rustig mijn stoel in de ligpositie manouvreer dommel ik in. Als ik een uurtje later mijn ogen open doe zie ik dat het buiten 29 graden is en alles bijzonder groen is. De zes uur die daarop volgen veranderen beide eigenlijk bijna niet. Soms slingeren we een berg op, soms er weer af en het groen wordt soms onderbroken door een rode, paarse of gele bloem. That is it.

Na drie uur stoppen we bij een kilo restaurant en krijgenw e 25 minuten vrije tijd om de benen te strekken of om wat te eten. Naast dus een hele verzameling koek en water op voorraad krijgen we ook de kans om wat echt spul te eten. Nou ja, ik heb nog nooit een kilorestaurant bezocht dus waarom niet. Aangezien we nog wel even een paar slingers gaan maken kies ik toch maar voor een ruime salade en wat extra water. Aan benen strekken kom ik daarna niet meer toe, want het is tijd om weer in de bus te stappen. Tot mijn verbazing ben ik de laatste die drie minuten voor verzameltijd instapt.... sinds wanneer zijn we in Zuid Amerika zo punctueel? Emn ik weet zeker dat ik de 25 minuten goed begrepen heb, want de goede buschauffeur heeft het nog op mijn horloge laten zien...

In het donker naar het hotel

Rond half zeven zijn we dan in Curitiba en alles is omgeven door het donker. Joy, waar zal ik nu heen gaan. Ik heb ergens een driesterren hotel opgedoken en besluit daar heen te gaan... Boy hoe fout....

Ik zit nu wel in het centrum, maar in een hotel waar ik de kriebels van krijg. Speciaal voor San: Hier in Brazilie nog geen douchegordijnen, maar nu wel een badcel waar ik als ik er in ga staa links en rechts precies een handruimte overhoud... (even met schoenen aan uitgemeten). Anyway, bij het zien van het bontje op het bed was al wel duidelijk dat ik mijn boeking toch nog even wil veranderen.... en dat ga ik zo maar eens proberen. Ik ga nu met liefde voor het principe formule 1... want dit is niets!

Tot morgen!

PS: Dankzij CLaudia ben ik nu omgeboekt (handig vrienden die portugees spreken) en kan ik morgernochtend naar een ander hotel. Ook niet hoogstaand, maar daar is de prijs dan ook niet naar. Dan weet je wat je kan verwachten. En op redelijke wandelafstand van het station, altijd fijn als je de dag erna om 8 uur in de trein moet zitten...

foto´s zullen later bij de tekst geplaatst worden!

Dag 2: Sao Paulo: the good the bad and the ugly

19 augustus

Strakke pakkies

Ergens halverwege de nacht schakel ik toch maar even over op oordopjes (de wc´s he) maar laat de ooglapjes lekker liggen waar ze liggen. De vlucht gaat bijzonder smooth en na het ontbijt glijden we het vliegveld van Sao Paulo op. Het is even voor half zes en pikkedonker. Goodmorning Sao Paulo!

Tijdens het immigrationgebeuren kijk ik met verbazing naar de pakjes van de Australische basketbaldames. Net wielerpakjes. Twee vliegtuigladingen vol zie je hetzelfde volgen en waarschijnlijk ook denken. Gelukkig zijn ze gespierd.

Zigzaggend naar het hotel

Precies een uur later vis ik mijn tas ergens van de grond (was alvast van de band gehaald) en wandel naar buiten naar het hokje voor de taxi. Vijf minuten later zit ik in een taxi en ga in vliegende vaart richting hotel. Taxi´s met meters zie je rustig rondrijden, deze met voorberekende prijs gaat er als een razende vandoor en overal tussendoor. Wooohooo. Het is ondertussen licht en je ziet en ruikt de smog. Het is zeven uur en 19 graden. Prima.

Zo´n veertig minuten later ben ik 75 reais lichter en sta ik in de hotellobby. Of ik voor een halve dagprijs nu al in mijn kamer wil. Nou ja, half acht.... misschien wel een goed idee... want ik voel me gesloopt. Dus wandel ik achter de man met een karretje en mijn tas aan en spring na het checken van de kamer snel onder de douche.... Heerlijk.

Hierna wandel ik naar het ontbijt en doe mij te goed aan een berg fruit, veel nepjuice en wat yoghurt. Jammie, ik kan er even tegen aan.

Sao Paulo here I come!!

Vervolgens laat ik mij door iemand uitleggen hoe ik bij de metro kom. Die is ongeveer tien blokken van het hotel vandaan en is iets van twee keer links om de twee blokken en dan een heel eind recht door (voor dit internetcafe ben ik overigens ergens tussendoor afgeslagen, dus dat wordt zometeen naar markante gebouwen zoeken om weer bij het hotel te komen) en dan kan het niet missen. En inderdaad. Ik sta zowaar bij een groot bus, trein en metrostation. Ik koop wat kaartjes en jump in de rode lijn om naar Se te gaan om de catedral de Se te bekijken.

Als ik boven kom staat er een grote groep demonstranten, en de kerk is mooi, maar daar houdt het daar wel mee op. Vervolgens wil ik wel lopend naar de wijk Liberdade, maar kom ik er met diverse kaartjes niet helemaal uit waar ik heen moet en stap ik weer in de metro. Bij Liberdade stap ik uit en kijk wat om me heen. Hmmm, naast wat rode lantaartpalen met witte bollen en wat japanse winkeltjes niet heel erg bijzonder. Drie blokken verder verandert dit beeld niet en dus loop ik terug. En opeens sta ik weer bij station Se.... Nou, die weg weet ik nu dus wel en die vergeet ik ook niet meer!

En plotseling....

Vanaf hier probeer ik naar shopping Paulista te lopen, maar het is ondertussen al bijna twaalf uur en de temperatuur loopt flink op. Mijn jetlag ook en dus na twee haltes spring ik in de metro om er pas halverwege de av. Paulista weer uit te stappen. Deze straat heb ik wel in alle boekjes zien staan, maar weet niet helemaal meer waarom. Nast het hypermoderne museum recht voor zie ik ook snel genoeg waarom het in de boekjes staan. Het financiele centrum van Brazilie. Alle mogelijke internationaal opererende en zichtzelf respecterende bank is hier te vinden. Het gehalte mannen in pak en vrouwen op stilettohakken is hier ook bijzonder hoog.

Ondanks dat ik neits bijzonders zie, blijfi k hier toch nog even wat ik val bijna om van de trek. Bij het eerste het beste zeer goed lopende eettentje bestel ik wat te eten (alleen de hamburger, friet en aardbeienmilkshake kan ik dermate vertalen zodat ik ook begrip wat ik krijg) en doe een poging de portie weg te werken. Hierna loop ik Parque Trianon in. Het is ondertussen 29 graden en ik besluit na een rondje park even neer te vallen op een van de bergen bankjes. Als ik mijn map en de kopietjes van de diverse boekjes over Brazilie gelezen heb besluit ik naar placa Republica te gaan. Moet ook wel leuk zijn. Maar voordat ik kan opstaan staat er een hardloper voor mijn neus die vraagt of ie ergens mee kan helpen. En voor ik het weet krijg ik een spervuur van vragen over mij heen (waar kom je vandaan, wat is je naam, wanneer ben je geland, hoe lang blijf je in Sao Paulo waar ga je hierna heen etc etc... soort van Buenos Aires dejavu) en krijg ook ongevraagd een heleboel informatie over de beste man (is 60 jaar, maakt izch zorgen over de smog en de rest van het klimaat, heeft veel gereisd, heeft laatst nog een boek van een nederlandse schrijfster gelezen etcetc) en als ik een lunch afsla (net al gehad) en denk veilig te zijn voor een langer voortdurende converstatie krijg ik opeens een kus op mijn voorhoofd en wenst hij mij veel wijsheid, good spirits and save travels toe... Eh ja, jij nog een goed stukje joggen en fijne lunch... Wat was dat!?!?!!? Vaag.

Laatste stukje Sao Paulo

Ik sta nu toch maar snel op, want er begint een volgend iemand nu in het Portugees tegen mij aan te kletsen (iets met water) en als ik daar niet op reageer in het SPaans. Nu snap ik er wel iets van, maar ook niet veel meer dan dat ie iets met water wil..... Pffff... wat is dat toch, in het vliegtuig werd ik door de stewardessen ook al in alle talen aangesproken behalve Engels.... Ik wandel nog even stukje verder over de Av Paulista en spring dan weer in de metro.

Als ik eenmaal op placa Republica sta, spring ik bijna direct weer de metro in. Alle amsterdammers die vinden dat Amsterdam zo vaak en veel open ligt mogen allemaal in het vliegtuig deze kant op. Alleen Av Paulista zag er niet opengebroken uit, maar de rest van de stad is een grote bouwput. En hier niet minder. En wat ook opvalt zijn de zwervers. Ik kan nu al neit meer tellen hoeveel ik er vandaag al niet gezien heb.

Ik geloof dat de jetlag mij echt parte gaat spelen en snel besluit ik terug te gaan naar het hotel. Dat vind ik in een keer. Na even vragen hoe duur internet is (20 euro voor een uur, daahaag) hangi k op mijn kamer. Ik heb een of andere hotelzender aan en zie dat ik geheel de verkeerde sights ben gaan bezoeken. Heb nu al twee tips voor 22 november te pakken. Als ik mijzelf dan zo gek krijg om voordat ik het vliegtuig in stap nog de stad in te wandelen.

Half zeven etenstijd

Rond half zes besluit ik de cementmassa weer in te stappen en ga richting de shopping mall bij de metro. Etenstijd. Gelukkig eet men hier op een normale tijd. Het eten wordt hier rond zessen en zevenen gegeten... Heerlijke tijd, al is mijn maag al zo´n vijf uur verder.

Onderweg geniet ik van de bedrijvigheid op straat. Wellicht ben ik nu wat uitgeruster of is deze buurt (een woonbuurt en geen werkbuurt) gewoon leuker. Overal staan kraampjes en wordt er prullaria en eten verkocht. Als ik de komende dagen in andere steden ook die geroosterde maiskolven blijf tegenkomen blijfi k daar denk ik wel een paar keer aan hangen. Nu speel ik even op safe en maak rondje warenhuis voordat ik op het foodcourt neerplof en aan sushi begin. Lekker veilig koud eten (en warme misosoep) van Kappa sushi gaat er prima in. Ik schrijf mijn gebeurtenissen tot nu toe in een schrift en besluit daarna nog even op zoek te gaan naar een internetcafe. De peutermodeshow beneden is afgelopen en het publiek begint weg te trekken. Buiten is het echt donker (het is nog echt winter) en de temperatuur is gezakt naar een relaxte 20 graden (op het hoogtepunt ben ik vandaag 33 graden tegengekomen).

Nu ben ik ook op de blog bijgekrabbeld en mag ik mij gaan bedenken hoe laat ik morgen opsta, boodschappen doe en het busstation op ga zoeken en vervolgens ga bedenken of ik het er op gok dat mijn reservering bij het hotel in Curitiba is aangekomen of dat ik een ander hotel neem....

Tot morgen of ergens anders deze week!

PS: de motor is toch het snelste vervoersmiddel hier, al tuterend gaan ze op volle vart overal tussendoor...

Dag 1: klaar voor Schiphol

Maandag 18 Augustus

Brak

Vandaag is de dag.... vandaag is het 18 augustus en is dus de dag dat ik in het vliegtuig stap naar Brazilie. Na een enkel uurtje word ik wakker terwijl mijn maag zich omdraait. Precies op tijd bij de wc. Rest van de nacht wordt niets meer. Zenuwen hebben toegeslagen. Rond zevenen heb ik het er mee gehad en hups uit bed. Spulle (her)inpakken en er veel uitgooien. Het is veel te vol. Daarna snel nog wat dingen in het huishouden doen en tot mijn grote verbazing ben ik rond een uur klaar. En nu? Het duurt nog tot half vier tot de familie voor de deur staat. Eigenlijk geen idee meer wat ik heb gedaan naast OS kijken en wat rusteloos rondlopen (in ieder geval niet dertig keer mijn paspoort controleren, valt me alles mee).

On the road

Iets over half vier wordt er dan aangebeld en lopen San, mijn paps en ik even het huis snel door om vervolgens alle tassen te pakken en naar de auto te lopen. Ik ben reisklaar. Vervolgens kiezen we een binnendoor weg (ehm, ik rijd nooit auto dus ik ken de weg niet, behalve de standaard route naar de snelweg en dit is geen tijd om een andere route te bedenken) en dus rijden we file over de gehele Middenweg. Bijzonder fijn voor de maag, maar ik kom er goed doorheen. Als we dat gehad hebben rijden we redelijk soepel door naar Schiphol, waar we de auto parkeren, als een van de eersten de tas afleveren (anders gezegd: de vlucht staat nog niet op de schermen), halen wat gereserveerd geld bij de ABN AMRO op en lopen door naar Starbucks.

Koffie is niet hetgeen waar ik nu aan moet denken, maar een muffin doet het best aardig. Ondertussen maken we nog een familiefoto (Sofie en Anneke zijn ook mee, dus zo ontbreekt alleen Gijs) en kletsen we nog wat over de bekende koetjes en kalfjes. Rond zessen staan we op en wandel ik door gate D. Zowaar houd ik het droog en hoef ik niet door een poortje, dus het gaat allemaal snel. Hierna sla ik nog even geurtje in (pling... dat was ik vergeten te pakken) en een boek en struin dan naar mijn gate.

Ready for take off

Veels te vroeg plof ik neer en kijk naar wat vage bewegingen van een groep Japanners als er een jongen vraagt of ie er bij mag zitten. Tuurlijk. Samuel, fransman, heeft zijn post net even opgehaald in Amsterdam en gaat terug naar zijn huis in Londen, niet het appartement in Ghana.... Toch wel jammer dat ik niet heb gevraagd wat ie voor werk doet. Als hij gaat boarden is de groep Japanners wel heel groot geworden... mijn geluk.

Als ik even later ook maar naar binnen wandel (tweede keer piept het apparaat niet, terwijl ik gewoon hetzelfde aanheb als de eerste keer, vaag ding) en nog wat later (ik geloof de tijd dat we ongeveer hadden moeten opstijgen) het vliegtuig betreed vraag ik mij af waar ze allemaal zijn gebleven, maar maak mij daar niet lang zorgen over. Ik zie dat ik bij het raam ben geplaatst, met geen stoel voor mij. Een bijzonder lang persoon daarvoor kijkt een paar keer zeer jaloers om. Naast mij zit niemand en daarnaast een Zwitserse zakenvrouw die voor zaken even op en neer gevlogen is. Tijdens het opstijgen krijg ik toch nog tranen in de ogen en een brok in de keel, no way back!! Al kletsend met mijn bijna buurvrouw landen we veilig (met een huppel en een zweverig gevoel in de maag) op Zurich en via het metrootje sta ik nog geen half uur later bij de volgende gate. Zelfs met een kwartier vertraging sta ik nog ruim op tijd bij de volgende gate.

Every body was Kung Fu fighting, tadadatadadada

Als ik naar mijn stoel loop zit daar een Braziliaan die enigszins verveeld opstaat. Ik zie dat ik mijzelf niet geheel verkeerd heb omgeboekt (thanks San) want ik zit dan wel achter de wc, maar ik heb niets voor mij behalve een muurtje... en dus eindeloze benenruimte. Raar dat niemand daar wil zitten.

Als we ready for take off zijn, zitten alleen de zeer verkoude Braziliaan en ik op deze rij. We verstaan elkaar niet, maar lijken beide zeer content met het feit dat er niemand naast ons zit. Terwijl we naar elkaar grijnzen komt er een Canadees die wat mompelt over een kapot audiosystem en naast mij neerploft. Verdorie, te vroeg gegrijnsd.

Een halve Kung Fu Panda verder (1x per ongeluk tegen het snelle vooruitspoelknopje aangehangen en ik schat zo in even gedut) besluit ik na het eten (dat viel best goed, al heb ik de kaas met wat kip wel even laten staan) nog even Duffy met Rockferry op te starten en lekker te gaan slapen....

Voorbereiding: de laatste uurtjes

Pfffffff, wat ben ik toch ook een enorme stresskip. Vannacht geen oog dicht gedaan en een maag waar ik beroerd van werd. Er uiteindelijk maar relatief bijtijds uitgestapt en dat deed de maag uiteindelijk goed. Nou ja, hij blijft redelijk goed totdat ik stil ga zitten (zoals nu)... de eerste paniekbui is dus redelijk rustig voorbij gezakt.

Heb ondertussen ook een lekker luxe hotel geboekt voor in Sao Paulo. Het is het volgens een vriendin in een leuke buurt en een goed hotel (ze had nu ook iets anders moeten zeggen, want dan was ik er waarschnijlijk in gebleven), dus dat moet wel lekker aankomen zijn. Voor degene die willen weten waar ik ut hang: http://www.solmelia.com/solNew/hoteles/jsp/C_Hotel_Description.jsp?codigoHotel=5847

Nou, ik ga de komende drie uurtjes even ronddolen om vervolgens opgehaald te worden. Mijn stoelen voor beide vluchten zijn bekend. Naar Zurich rij 11 (kan ik er lekker snel uit) en aan het raam. Naar Sao Paulo ergens bij rij 29 en dan aan het gangpad. Eerder zat ik wel aan het raam, maar op lange vluchten hang ik liever bij een gangpad, kan ik er uit wanneer ik wil. Nu maar duimen dat er niet weer iemand met vliegangst naast me zit (of iets dergelijks) en dat het twee relaxte vluchten worden.

En het weer? De weersverwachting voor Sao Paulo is redelijk zonnig met minimaal 16 en maximaal 27 graden en een zonnetje en een wolkje. Luchtvochtigheid is trouwens 88%, is dat veel?. De dag erna in Curitiba is het net iets minder met temperaturen tussen de 15 en 25 graden (met wederom een wolkje) Daarna merk ik wel dat ik steeds meer richting het zuiden ga en zakt het steeds verder af met zelfs druppels.

Nou, ik ga nog even naar mijn tassen staren (Die zitten echt veel te vol... hoop dat de handbagage niet te veel is. Ben ook benieuwd hoe zwaar de andere tas is. Die soms op de rug hangt, maar als ik al mijn spullen zo zie veel vaker als een Hiltontraveltrip in de taxi zal belanden.

Tot in Brazilie!

voorbereiding: Fight the fear

Altijd vlak voor ik op vakantie ga vraag ik mij af waarom ik dit wil. Word ik misselijk en wil ik gewoon thuis blijven. Lekker veilig. Momenteel zit ik daar... En vraag ik me dus af wat ik denk te gaan doen.

Om die gevoelens even weg te drukken, schrijf ik hier een gedicht dat ik kreeg van Marijke, mijn coach.

Rumi De Herberg

Dit mens zijn is een soort herberg;
Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
Een flits an inzciht komt
Als een onverwachte gast

Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdrietig binnenstormt
Die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de ontruimen
Om plaats te maken voor extase ...
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
Ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
En vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
Om je als raadgever te dienen.

Voorbereiding: afscheid van collega's

Pfffff, vandaag was dan de dag dat ik voor het laatst naar mijn werk ging om op mijn huidige werkplek te werken. Afscheid nemen is altijd al iets geweest waar ik slecht mee om kan gaan en ook nu stonden mijn zenuwen hoog gespannen (hello maag) ... Gelukkig werd de speech voor de lunch gehouden (en mijn kleine tegenspeech met net op tijd teruggehouden tranen.. krijg ik alleen maar enorme hoofdpijn van) en kon ik daarna alsnog genieten van mijn lunch en nog even gezellig hangen met mijn collega's.
Daarna moest er nog even een paar uur productie gedraaid worden voordat ik het licht kon uitdoen en mijn pasje (met verschrikkelijke foto, dus dat was dan wel weer een fijn gevoel) kon inleveren.
Nu zit ik thuis in de puinhopen die mijn huisje heten (tsja, halve opruimacties maken 45 vierkante meter niet echt groter) en maak een lijst van zaken die nog moeten gebeuren. En dat brengt een nieuwe pfffff ....
Morgen richting Apeldoorn voor een vakantielook en daarna even gedag zeggen tegen de family en dan weer terug voor het echte laatste voorbereidingswerk... opruimen, boeken en inpakken.

afscheid nemen van collega's en werkplek: check

Voorbereiding: Backpack is binnen

Bepakt met credit card richting een welbekende winkel vertrokken om alle back packs te proberen. Eerst had ik nog wel een sollicitatiegesprek, dus ik liep enigszins met ongepaste kleding (nette broek en hakjes) de winkel in om diverse modellen te proberen.

Van te voren had ik wel een prijsklasse en een aantal merken in mijn hoofd, maar bij het passen kwam ik er al snel achter dat ik dat maar moest loslaten. Zodra er tien kilo in werd geladen bleef er eigenlijk nog maar eentje over die echt goed zat en waarbij ik het gewicht niet direct in mijn onderrug voelde.

En dus niet veel later liep ik met een Radical design naar buiten. Niet zo veel liter als ik van te voren had bedacht, maar als ik 70 liter ga opvullen gaat het waarschijnlijk ook niet goed... dus is die 58 plus wat extra mogelijkheden waarschijnlijk meer dan voldoende.

Meer info over deze tas is te vinden op: http://www.radicaldesign.nl/nl/producten/rugzakken/cirrus.php#specs

En bij deze: Backpack check

Voorbereiding: host family geregeld

Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om in een host family te verblijven als ik voor langere tijd in Buenos Aires hang.

Dus vijf weken lang ben ik woonachtig in de wijk Palermo tussen Nicaragua en Borges. Voor de nieuwsgierigen onder ons klik hier: Nicaragua en Borges en ga naar de site waar er meer info is te vinden over mijn kamertje!

Hostfamily voor weekje september, heel oktober en paar dagen november: check!

Voorbereiding: sportschema voor 15 weken

De afgelopen twee jaar (ik rond even af) heb ik hard mijn best gedaan om onderhoud aan het lichaam te plegen en een beetje in shape te raken en te blijven, en het leek me een beetje zonde om al dat zweet in dertien weken weer weg te gooien en het er daarna weer dubbel uit te moeten zweten om weer back on track te komen.... (vooral dat laatste dan, ik houd natuurlijk wel bijzonder van mijn comfort zone en ben liever lui dan moe). Dus vandaag een afspraak met Levi gemaakt en een trainingschema opgesteld waar geen fitnessruimte voor aan te pas hoeft te komen. Liever wel natuurlijk, want ik ik houd niet heel erg van die tapijtjes die in hotels liggen... Maar dat terzijde. Ik heb nu een trainingschema waarbij ik harder heb gezweet dan tijdens mijn personal trainingsuurtje en waar ik voornamelijk met eigen gewicht werk. Mocht ik zin hebben dan zijn er ook nog wat oefeningen die met twee blikjes eten of met twee met aarde gevulde waterflesjes gedaan kunnen worden... Dus als je iemand op een strand in Brazilie of op de pampas van Argentinie wat rare moves ziet maken... It's moi!

Er kan dus al een ding van de afstreeplijst....

Sportschema: check

Twijfels en blokkades over Sao Paulo

Het lijkt wel een titel recht uit mijn loopbaantraject... noem de twijfels en blokkades welke u het meest dwarszitten.... ehm, momenteel het feit dat ze er zijn.

Dacht ik eerst dat ik Sao Paulo graag wilde aan doen, momenteel weet ik het niet zo zeker meer en voel ik er meer voor dag een bij te komen van de jetlag en dan lekker door te reizen naar wat overzichtelijkere steden. Een stad met meer dan 11 miljoen mensen is wellicht niet helemaal mijn ding op reisdag 1. Geef mij maar het knusse Buenos Aires als grootste stad op dit tripje....

Nou ja, ik kan nog even twee weken twijfelen.

Al twijfelend breng ik mijn huis een beetje in gareel. Alles leegmaken voor onderhoud en bewoning valt toch niet mee, hahahaha. Het lijkt hier momenteel een grote ontplofte zooi. Al moet ik eerlijk zeggen dat de slaapkamer en de badkamer al zo goed als vertrekklaar.

Nu dus de woonkamer, inloopkast cq rommelhok en de box beneden.... en het laatste plukje keuken. Dus terwijl ik doorploeter denk ik over Sao paulo en andere zaken als solliciteren .. zodra ik meer weet laat ik het jullie zeker weten!