Dag 2: Sao Paulo: the good the bad and the ugly

19 augustus

Strakke pakkies

Ergens halverwege de nacht schakel ik toch maar even over op oordopjes (de wc´s he) maar laat de ooglapjes lekker liggen waar ze liggen. De vlucht gaat bijzonder smooth en na het ontbijt glijden we het vliegveld van Sao Paulo op. Het is even voor half zes en pikkedonker. Goodmorning Sao Paulo!

Tijdens het immigrationgebeuren kijk ik met verbazing naar de pakjes van de Australische basketbaldames. Net wielerpakjes. Twee vliegtuigladingen vol zie je hetzelfde volgen en waarschijnlijk ook denken. Gelukkig zijn ze gespierd.

Zigzaggend naar het hotel

Precies een uur later vis ik mijn tas ergens van de grond (was alvast van de band gehaald) en wandel naar buiten naar het hokje voor de taxi. Vijf minuten later zit ik in een taxi en ga in vliegende vaart richting hotel. Taxi´s met meters zie je rustig rondrijden, deze met voorberekende prijs gaat er als een razende vandoor en overal tussendoor. Wooohooo. Het is ondertussen licht en je ziet en ruikt de smog. Het is zeven uur en 19 graden. Prima.

Zo´n veertig minuten later ben ik 75 reais lichter en sta ik in de hotellobby. Of ik voor een halve dagprijs nu al in mijn kamer wil. Nou ja, half acht.... misschien wel een goed idee... want ik voel me gesloopt. Dus wandel ik achter de man met een karretje en mijn tas aan en spring na het checken van de kamer snel onder de douche.... Heerlijk.

Hierna wandel ik naar het ontbijt en doe mij te goed aan een berg fruit, veel nepjuice en wat yoghurt. Jammie, ik kan er even tegen aan.

Sao Paulo here I come!!

Vervolgens laat ik mij door iemand uitleggen hoe ik bij de metro kom. Die is ongeveer tien blokken van het hotel vandaan en is iets van twee keer links om de twee blokken en dan een heel eind recht door (voor dit internetcafe ben ik overigens ergens tussendoor afgeslagen, dus dat wordt zometeen naar markante gebouwen zoeken om weer bij het hotel te komen) en dan kan het niet missen. En inderdaad. Ik sta zowaar bij een groot bus, trein en metrostation. Ik koop wat kaartjes en jump in de rode lijn om naar Se te gaan om de catedral de Se te bekijken.

Als ik boven kom staat er een grote groep demonstranten, en de kerk is mooi, maar daar houdt het daar wel mee op. Vervolgens wil ik wel lopend naar de wijk Liberdade, maar kom ik er met diverse kaartjes niet helemaal uit waar ik heen moet en stap ik weer in de metro. Bij Liberdade stap ik uit en kijk wat om me heen. Hmmm, naast wat rode lantaartpalen met witte bollen en wat japanse winkeltjes niet heel erg bijzonder. Drie blokken verder verandert dit beeld niet en dus loop ik terug. En opeens sta ik weer bij station Se.... Nou, die weg weet ik nu dus wel en die vergeet ik ook niet meer!

En plotseling....

Vanaf hier probeer ik naar shopping Paulista te lopen, maar het is ondertussen al bijna twaalf uur en de temperatuur loopt flink op. Mijn jetlag ook en dus na twee haltes spring ik in de metro om er pas halverwege de av. Paulista weer uit te stappen. Deze straat heb ik wel in alle boekjes zien staan, maar weet niet helemaal meer waarom. Nast het hypermoderne museum recht voor zie ik ook snel genoeg waarom het in de boekjes staan. Het financiele centrum van Brazilie. Alle mogelijke internationaal opererende en zichtzelf respecterende bank is hier te vinden. Het gehalte mannen in pak en vrouwen op stilettohakken is hier ook bijzonder hoog.

Ondanks dat ik neits bijzonders zie, blijfi k hier toch nog even wat ik val bijna om van de trek. Bij het eerste het beste zeer goed lopende eettentje bestel ik wat te eten (alleen de hamburger, friet en aardbeienmilkshake kan ik dermate vertalen zodat ik ook begrip wat ik krijg) en doe een poging de portie weg te werken. Hierna loop ik Parque Trianon in. Het is ondertussen 29 graden en ik besluit na een rondje park even neer te vallen op een van de bergen bankjes. Als ik mijn map en de kopietjes van de diverse boekjes over Brazilie gelezen heb besluit ik naar placa Republica te gaan. Moet ook wel leuk zijn. Maar voordat ik kan opstaan staat er een hardloper voor mijn neus die vraagt of ie ergens mee kan helpen. En voor ik het weet krijg ik een spervuur van vragen over mij heen (waar kom je vandaan, wat is je naam, wanneer ben je geland, hoe lang blijf je in Sao Paulo waar ga je hierna heen etc etc... soort van Buenos Aires dejavu) en krijg ook ongevraagd een heleboel informatie over de beste man (is 60 jaar, maakt izch zorgen over de smog en de rest van het klimaat, heeft veel gereisd, heeft laatst nog een boek van een nederlandse schrijfster gelezen etcetc) en als ik een lunch afsla (net al gehad) en denk veilig te zijn voor een langer voortdurende converstatie krijg ik opeens een kus op mijn voorhoofd en wenst hij mij veel wijsheid, good spirits and save travels toe... Eh ja, jij nog een goed stukje joggen en fijne lunch... Wat was dat!?!?!!? Vaag.

Laatste stukje Sao Paulo

Ik sta nu toch maar snel op, want er begint een volgend iemand nu in het Portugees tegen mij aan te kletsen (iets met water) en als ik daar niet op reageer in het SPaans. Nu snap ik er wel iets van, maar ook niet veel meer dan dat ie iets met water wil..... Pffff... wat is dat toch, in het vliegtuig werd ik door de stewardessen ook al in alle talen aangesproken behalve Engels.... Ik wandel nog even stukje verder over de Av Paulista en spring dan weer in de metro.

Als ik eenmaal op placa Republica sta, spring ik bijna direct weer de metro in. Alle amsterdammers die vinden dat Amsterdam zo vaak en veel open ligt mogen allemaal in het vliegtuig deze kant op. Alleen Av Paulista zag er niet opengebroken uit, maar de rest van de stad is een grote bouwput. En hier niet minder. En wat ook opvalt zijn de zwervers. Ik kan nu al neit meer tellen hoeveel ik er vandaag al niet gezien heb.

Ik geloof dat de jetlag mij echt parte gaat spelen en snel besluit ik terug te gaan naar het hotel. Dat vind ik in een keer. Na even vragen hoe duur internet is (20 euro voor een uur, daahaag) hangi k op mijn kamer. Ik heb een of andere hotelzender aan en zie dat ik geheel de verkeerde sights ben gaan bezoeken. Heb nu al twee tips voor 22 november te pakken. Als ik mijzelf dan zo gek krijg om voordat ik het vliegtuig in stap nog de stad in te wandelen.

Half zeven etenstijd

Rond half zes besluit ik de cementmassa weer in te stappen en ga richting de shopping mall bij de metro. Etenstijd. Gelukkig eet men hier op een normale tijd. Het eten wordt hier rond zessen en zevenen gegeten... Heerlijke tijd, al is mijn maag al zo´n vijf uur verder.

Onderweg geniet ik van de bedrijvigheid op straat. Wellicht ben ik nu wat uitgeruster of is deze buurt (een woonbuurt en geen werkbuurt) gewoon leuker. Overal staan kraampjes en wordt er prullaria en eten verkocht. Als ik de komende dagen in andere steden ook die geroosterde maiskolven blijf tegenkomen blijfi k daar denk ik wel een paar keer aan hangen. Nu speel ik even op safe en maak rondje warenhuis voordat ik op het foodcourt neerplof en aan sushi begin. Lekker veilig koud eten (en warme misosoep) van Kappa sushi gaat er prima in. Ik schrijf mijn gebeurtenissen tot nu toe in een schrift en besluit daarna nog even op zoek te gaan naar een internetcafe. De peutermodeshow beneden is afgelopen en het publiek begint weg te trekken. Buiten is het echt donker (het is nog echt winter) en de temperatuur is gezakt naar een relaxte 20 graden (op het hoogtepunt ben ik vandaag 33 graden tegengekomen).

Nu ben ik ook op de blog bijgekrabbeld en mag ik mij gaan bedenken hoe laat ik morgen opsta, boodschappen doe en het busstation op ga zoeken en vervolgens ga bedenken of ik het er op gok dat mijn reservering bij het hotel in Curitiba is aangekomen of dat ik een ander hotel neem....

Tot morgen of ergens anders deze week!

PS: de motor is toch het snelste vervoersmiddel hier, al tuterend gaan ze op volle vart overal tussendoor...