Dag zes: een bekend gezicht

23 augustus 2008

Gewekt door bovenburen

Om vijf uur plaatselijke tijd blijkt dat ik mijn wekker in het hotel helemaal niets heb geinstalleerd, want boven mij valt iemand geloof ik letterlijk uit bed. Op zich te grappig, maar helaas ben ik dan ook wakker. Ik doe nog een poging om in te slapen maar om kwart over zes heb ik het er wel mee gehad. Ik wil slapen en ben moe, maar het lukt niet. Dus dan maar onder de douche en ontbijten. Tegen de tijd dat ik dat allemaal gedaan heb is het boven mij stil...hmmm Vroege vogels.

Weer een bus in ...

Na een laatste check van alle tassen moet ik er toch aan geloven en hijs ik de backpack op mijn rug en neem de weekendtas bij de hand (waarom sleep ik ook altijd zo ontzettend veel mee, Brazile en Argentinie hebben precies dezelfde spullen in de rekken staan als Nederland, op elk gebied). Het is hier nog steeds onder de 15 graden, maar aangezien ik nu een aantal blokken flink aan de wandel meot, is dat voor de verandering niet erg.

Na een kwartier uithijgen op het busstation stap ik in de bus die mij naar Floripa (Florianopolis) moet brengen. Het is een favo route van de buslijn, want er vertrok ook al een bus een kwartiertje eerder (negen uur strak) en naast mij komt al vast degene die een kwartier na ons vertrekt te staan. Zoals een Braziliaanse betaamd slaap ik netjes het eerste deel van de reis (ik snap echt niet waarom ik zo ontzettend brak ben, want ik slaap best wat) en hang daarna naar buiten te staren. Het weer ziet er nog steeds grijs uit, maar ja het is dan ook winter. Claudia en ik hadden bedacht dat ik die drie uur best in 3,5 uur zou moeten kunnen afleggen en bij het busstation werd ik niet veel wijzer over de totale reistijd (dat lag overigens aan mij, want ik had geen pen en papier bij me dus dan wordt het uitleggen in het portugees een onbegonnen verhaal) dus ik had geen lunch bij me.

Wel wat Sultanas, maar die waren om twaalf uur ook op. Was dus best blij toen ik om een uur de kust zag en nog veel blijer toen ik om iets voor tweeen een eiland met brug voor mij zag verschijnen. Mijn stop en eindbestemming van de bus...

Beach here I am!!!

Claudia zit dan al even op mij te wachten en snel springen we in de auto (vergeten helemaal ticket voor dinsdag te halen of ook maar uit te vinden wat ik daar voor zou moeten doen) en rijden weer naar de andere kant van de brug (weg van het eiland) om wat te eten en daarna naar haar appartment te gaan. En dat is me een appartment. Het is voor de gemiddelde Braziliaan niet bereikbaar, maar omdat ze ook veel aan huis werkt heeft haar vader bijgesprongen en nu heeft ze ook vier kamers, twee badkamers een leuke woonkamer, leuke keuken, washok en opslaghok (verdorie, kochten wij dat maar voor 80000 dollar). Vandaar springen we in de auto om naar twee strandjes te gaan (het is 18 graden en bewolkt). Toch wel het ultieme vakantiegevoel zo~n gekleurd bootje, wit strand, zee met op de achtergrond bergen en een stel locals die voetballen... Ik weer zeker dat ik hier binnen een paar jaar terug kom voor een strandentoer (met originele dorpjes) door Brazilie (Claudia en ik hebben de route vast uitgestippeld, haha).

De nacht is gevallen

Na het vallen van het donker stappen we weer in de auto en gaan op weg naar de supermarkt. Even Havaianas te kijken, maar degene die ik wil hangen er neit in mijn maat. Morgen nog even naar een ander. Vervolgens laden we de halve supermarkt in ons karretje (en dan heb ik nog niet eens al het onbekende fruit wat heel lekker zou moeten zijn ingeladen) en rekenen snel af voor ik het andere ook allemaal ga uitproberen. Nu al blij dat ik straks vijf weken lang alleen door de supermarkt kan struinen en kan gaan vogelen met al dat anders.

Ondertussen hebben we besloten dat we allebei geen zin hebben om te gaan stappen en blijven we lekker thuis. Een vriendin van CLaudia komt langs (spreekt alleen portugees) dus ik ga nu snel eten en dan aan de wijn en het portugees...