Dinsdag 28 augustus ... Catacaras

Dinsdag de dag dat ik naar de watervallen ga. Whatever happens. Natuurlijk neem ik wel het zekere voor het onzekere en stap niet in de stampvollr bus richting de watervallen, maar ga met de taxi. Heerlijk relaxt, maar ook beetje irritant, want zodra ik het park in loop wandelt hij achter mij aan om mij bij een verkoper van tours te dumpen. Op zich wil ik best wat doen, maar dan moet je niet met een verhaal komen over allemaal dieren in de jungle. Zodra mijn wenkbrauw iets omhoog komt erkent de beste man dat je geen wilde dieren zal tegenkomen maar dat het licht wel heel mooi op het water glinstert en dat de jungle erg mooi is.... Tuurlijk.... doe mij maar de boottocht naar de watervallen. En dan ook alleen die... Geen wandeltochten en kanodingen! Daarna wil de taxichauffeur weten wanneer ik terug ga.... Weet ik neit.... Maar zo lang kan ie neit wachten. Ehm, had ik dat gezegd? Niet echt, dus na wat aandringende vragen gaat ie toch maar weg... Teleurgesteld en ik vind het bijna zielig.

loopbruggen met gaatjes....

Maar daar zet ik mij snel overheen, want watervallen van Iguazu, here I come!!! Allereerst moet ik in een treintje en er dan bij de eerste stop uit. Hier begin ik aan de wandeltocht Circuito Superior. Boven de watervallen. Tot mijn schrik loop je op van die ijzeren platen met van die gaatjes. Niet echt mijn ding, vooral als er snelstromend water onder zit wat een meter verder ik

weet niet hoe veel meter naar beneden stort. Maar er lopen hier duizende mensen over heen en ik heb nog niets gehoord over mensen die van dat ding zijn afgevallen. Het teken met pas op voor slangen sla ik ook even over... die kans lijkt mij klein met al die mensen hier.. Het is een immens spektakel die watervallen, dat water wat naar beneden dendert en de mist die er van opstijgt.... Als ik de eerste route heb gewndeld ga ik verder naar de Circuito Inferior. Die gaat beneden langs en die heb je ook nodig om bij de boten te komen.

De aloe vera man

Enig nadeel is dat dit dus allemaal trappen zijn .... eindeloos treden lopen dus. Maar voordat ik hier aan kan beginnen word ik al door een van de parkmensen tegen gehouden. Wat dat aan mijn voet is. Van welke plant dat komt. Geen plant... Van welk beest dan? Geen beest.... oh, nou ja, ik moest er verse aloe vera over heen smeren. Vers van de plant...hmmmm.... jaja, aan de ene kant krijg ik te horen niets aan doen, niet aanraken en ongeveer niet naar kijken en hier begint iemand over iets er op smeren. Interessant maar doe maar niet. ook klets ik nog even over de boot (godver, waarom heb ik toch geen regenponcho meegenomen) en over hoe koud het water is en dat het weer nu wel wat warmer is en dan wandel ik naar beneden. Morgen zal ik wel spierpijn in mijn armen hebben van dat gehang in die armen, maar het dient een goed doel, ik ontlast mijn voet.

De watervallen van onderaf

Eenmaal beneden stop ik al mijn spullen in een waterdichte tas en wandel de boot op. Allereerst kleine flirt met de jongen die me de boot op helpt (lijk ik invalide of zo) en daarna word ik achterin op een bank alleen geplaatst.... ehm mag ik niet naast iemand anders? niet dus. Vervolgens komt er een uiterst charmante jongen naast mij staan die wel even een foto wil maken (lekker ding was dat!!!) en voor ik het weet sta ik op de foto en varen we weer verder. Als we alles even hebben bekeken meoten de camera´s ook in de waterdichte tas en gaan we even aan het water voelen... BBBBBrrrrrrrrr adembenemend en dan te bedenken dat dit een vorproefje is.... ben trouwens ook benieuwd hoe lang het gaat duren voordat ik droog ben... voordt ik die gedachte af kan maken hangen we al schijn in het water naar de volgende waterval om die wat dichterbij te gaan bekijken..... Nog veel kouder en veel natter... maar goed dat ik de bril al ergens heb opgeborgen! Maar natuurlijk kunnen we nog dichterbij en HUP nog dichterbij (je ziet nu alleen maar wit van het neervallende en opspattende water) en ik heb nu echt overal kippevel.... brrrr...

Voordat de boot weer bij land komt wordt eerst door de charmante man (ehm, ben naam al weer vergeten) mijn waterdichte tas opgengemaakt en mijn tas doorgespit om mijn camera te vinden om de after foto te maken... (mag dat zomaar, iemands tas openmaken en overal door heen spitten... nou ja het ging in iedergeval onder het mom je bent zeikende nat dan wordt je camera ook nat en dat willen we niet) ... erg charmant al zeg ik het zelf... Vervolgens krijg ik alles terug, krijg ik nog e stapel complimenten over hoe knap ik ben en fotogeniek (oh, meer, meer , meer dit doet mijn ego goed) en dan is het tijd om op te gaan drogen.

Isla San Martin

En dat doe ik even op het strandje van Isla San Martin. Eerst er met een bootje heen en dan lekker op een rots zitten. Daarna ga ik aan de wndel en krijg berichtje van het thuisfront om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan. Ehm, ja dat gaat niet zo snel.

Anyway, ik zoek weer een weg nar beneden ga in het bootje en kom Aloe vera man weer tegen. Klets even en loop naar het treintje. in de volle overtuiging terug te gaan naar het beginstation kom ik uit bij het pad naar Garganta del Diablo.... Dat mag ik natuurlijk niet missen.

Als de duivel....

Na 1100 meter over het water te wandelen (inclusief lang de brug die in 1992 is weggespoeld door hoog water) kom ik bij het grootste spektakel aan.In een hoefijzervormig stuk raast het water naar beneden. Dus zo moet de angst van de europese ontdekkingsreizigers er uit hebben gezien.... Daar waar het land op houdt en het geheel naar beneden stort. De Bodem is door al het opspattende water niet eens te zien en de mensen die naast je staan zijn niet te verstaan. Jammergenoeg lukt het niet echt om dit geheel mooi op de foto vast te leggen, dus dat moet je ooit maar eens voor jezelf gaan bekijken.... Onderweg kom ik ook mijn eerste echte wilde dier tegen, een alligator... een kleintje..... valt bijna niet op....

Daarna stap ik weer in het treintje en dit kaar gaat ie wel naar het beginstation. Hier pak ik de bus terug naar de stad (de tweede dn, want die ervoor rijdt voor mijn neus weg en ik krijg meteen een vragenformulier in mijn handen gedrukt) en vraag ik in het hostal of er in het ziekenhuis iemand engels spreekt....

Spreekt er hier dn helemaal niemand Engels?!?!

Nee is het antwoord, maar iemand van het hostal gaat mee. Al kletsend......(veel handgebaren dus en veel geheel niet begrijpende blikken van mij) wnadelen we naar het ziekenhuis. mijn god, wat een bouwval. Hier wil ik niet in terechtkomen. Gelukkig hoef ik alleen een vraag te stellen. Maar dat blijkt wat lastiger dan gedacht. Allereerst paspoort pakken, dan lastig doen met geld (of ik het niet gepast heb.... ehm nee) en dan een smoezelige onderzoeks cq eerste hulpkamer in (die is echt niet steriel.blugh) Er wordt snel naar de voet gekeken en vervolgens toch maar naar iemand gezocht die engels spreekt. Uiteindelijk is het toch weer goed nieuws. Gewoon en (bloed) blaar. Duurt tien dagen en dat barst ie wel open (zo lang kan ik echt niet wachten) en dan meot ik zorgen dat er geen infectie komt. Maar ik ben aan de antibiotica, kan ie niet nu... maa rer wordt erg angstvallig gereageerd... Nou ja, het is er ook maar een stoffige en niet echt hygienische zaak. Was trouwens maar goed dat ik woordenboek mee had, want zo konden we uitzoeken wat het was)

Vijftien minuten later sta ik weer buiten. Daar kan de nederlandse EHBO nog wel wat mee doen. En al kletsend lopen we weer terug.

Drie maal is scheepsrecht

Na even wat anders te hebben aangetrokken (mijn ondergoed was nog steeds niet droog!)huppel ik weer het stadje in. Volledig in gedachte loop ik rond en het valt me dan ook wel een beetje laat op dat het wel een beetje pauper en vervallen wordt... Oeps, niet de beste buurt.... Omdraaien maar is het devies. Ik heb vast ergens een afslag gemist of zo.

Als ik omdraai sta ik weer oog in oog met aloe vera guy. Grappig. We kletsen even over de voet en op het laatst vraag ik dan maar hoe ik terug moet. Blijkt dt ik gewoon een block og vijf te lang rechtdoor gelopen heb. Zat ik te slapen zeg! Geef de schuld maar aan de antibiotica die me rozig maken.

Hierna ga ik ff internetten, boodschappen doen en terug. Thuis klets ik even met de mensen van het hostal terwijl ik me aan de houtkachel warm (het is namelijk takkekoud in de avond en heb geen verwarming op de kamer) en ga dan even wat eten en richting bed....brrrrrr....