26 augustus... Rio de Janeiro, Rio de Janeiro -Iguassu

Goed uitgerust land ik in de ochtend op Rio. Het is nog schemering, maar het wordt snel licht. Ik twijfel of ik voor de douane naar de wc moet , maar denk dat het wel kan wachten tot erna. Slechte keus, want pas na 55 minuten kan ik naar de wc. Hinkend kom ik aan bij de wc. Een maal de bagage weer omgehezen ga ik aan de wandel. En wandel, en wandel. Wat een grote luchthaven! ALs ik weer ingecheckt ben en weer ergens hang, zie ik dat er niet meer naar buiten te kijken valt. Zeer dichte mist. Het verbaasd mij dan ook neit echt dat de luchthaven dicht is. Gesloten voor alle ingaande en uitgaande vluchten. Ach, van de zeven uur, heb ik er nog 4,5 te gaan, dan is de mist vast wel weg. Ondertussen is de voet weer geinspecteerd en zijn er nu twee blaren met bloed verschenen. Griezels, wat is dat. Ik laat mij flink afzetten en koop een paar slippers voor 14 dollar. Die vallen wel over de blaren, maar zit al wel beter dan de schoenen.

Uiteindelijk vertrek ik toch met vertraging. Tijdens de vlucht doen de blaren flink pijn. Met elke daling lijkt het of ze gaan knappen. blugh.

Iguassu.

Aangekomen in Iguassu is het zwaar bewolkt en als we het vliegtuig verlaten regent het. Joy! EN het is ook nog eens maar 13 graden. Lekker tropisch.

Ik pak snel al mijn spullen, zie op de sms dat ik naar de dokter moet en zoek een taxi. De taxichauffeur helpt mij door de douane naar de Argentijnse kant en eindelijk ben ik ¨thuis¨ in Argentinie. Zucht van verlichting.

Niet vele later sta ik voor mijn eerste verblijfplaats. Men springt al naar de taxi toe en vraagt:Liselotte... inderdaad, it is me. Al snel blijkt dat men geen engels spreekt, en ik weinig Spaans, dus na wat gebrabbel over dokters en dergelijke wijs ik op mijn voet. Het is meteen duidelijk. Medicino aqui. Fijn plan. Nog geen kwartier later staat er een Spaanse dokter voor mijn neus en hoor ik drie dagen bedrust, ibruprofen voor de zwellingen en antibiotica voor de wondjes. En er vooral afblijven, niet lopen en ze niet laten knappen. Over drie dagen is het over... jaja.

Een van de mensen van het hostal komt met een fles water en een glas, neemt het recept over en wandelt een kwartier later met de medicijnen binnen. Ondertussen hang ik al weer huilend aan de telefoon met papslief. ZIt ik hier eindelijk, ga ik geen watervallen zien....

Moe en met nog steeds dezelfde kleren aan van de vlucht val ik in slaap.... morgen of overmorgen zal alles beter zijn....