Saying goodbye to the non flying Dutchman of de liefde van de Ajax- en de Arsenalfans voor Bergkamp

Vandaag de afscheidswedstrijd van Bergkamp. Leuk idee. Eerst de huidige teams (Ajax - Arsenal) en het tweede deel the legends.
Bergkamp heeft het toch altijd maar goed gedaan voor zijn teams. Ook erg jammer dat ie uiteindelijk niet mee kon/mocht naar Ditsland 2006, want wat zou dat mooi geweest zijn.

Wat ik overigens ook leuk vond van the legends om alle oudjes vanAjax weer te zien. Grappig om te zien hoe goed hun conditie ook nog is! al zag rijkaard al wel snel wat zweetdruppels, Wouters rende nog kwik en vrolijk over het veld. En Roy die toch al een tijd gestopt is.

Klap op de vuurpijl was natuurlijk het wisselen van Cruijf en Van Basten. Mooi om die nog een keer op het veld te zien!

Alleen beetje jammer dat Overmars bij Arsenal mee speelde, wnat dat is toch echt een Ajax mannetje (ik zie hem nog altijd met dat gebroken been op het veld liggen, nou ja, de tvbeelden er van dan).

Hieronder artikel van de NOS site

Bergkamp: afscheid van stijlicoon God

Wat muzikanten als de Beatles waren voor de popmuziek en modeontwerpers als Gianni Versace voor de haute couture, is Dennis Bergkamp voor het moderne topvoetbal. Zijn bijnaam is niet voor niets 'God' en in het stadion hing in april van dit jaar, op 'Dennis Bergkamp Day', niet voor niets het spandoek: Bergkamp doesn't fly, he walks on water.

Maar zoals de fans van de Beatles het nu met de oude muziek van de 'Fab Four' en de 'rich and famous' het met al bestaande creaties van Versace moeten doen, kunnen voetballiefhebbers na vanavond ook alleen nog maar genieten van Bergkamps voormalige hoogtepunten, vast en zeker binnenkort te koop op dvd in de Arsenal fanshop. Na vanavond is het over en uit met stijlicoon Dennis Bergkamp, alias Dennis the Menace, The Iceman, The non-flying Dutchman en God.

Niet onaantastbaar

Toch is zelfs God niet onaantastbaar, blijkt op 17 mei van dit jaar. Het had zijn grote afscheid moeten zijn, maar tijdens de Champions League-finale tegen Barcelona zit hij op de bank. Notabene in Saint-Denis, waar het Stade de France staat. Zelfs als coach Arsène Wenger in de 84ste minuut wisselt, is het niet Bergkamp, maar de Spanjaard José Antonio Reyes die het veld opkomt. Een daad die Wenger op de kwalificaties harteloos en laf komt te staan. Dat Arsenal verliest is een verdiende straf voor Wenger, maar een onverdiend roemloos einde van een van de beste spitsen ter wereld, al twintig jaar. Met de verliezersmedaille in de hand, loopt hij richting catacomben.

Was het nou echt een tactische keuze, of slechts een vlaag van verstandsverbijstering van Wenger? Of is het misschien toch wel Bergkamps eigen reputatie? Want al worden zijn acties en zijn doelpunten geroemd om hun schoonheid, Bergkamp kreeg toch vooral ook het verwijt alleen maar aan schoonheid te denken en niet aan het resultaat. Daardoor zou hij geen echte winnaarsmentaliteit hebben, iets dat Bergkamp zelf altijd onzin heeft gevonden. Hij vindt dat hij altijd vocht voor de overwinning, op zijn manier.

Hoe dan ook: de fans van Arsenal en Ajax, waar hij zijn professionele loopbaan begon, dragen hem op handen. Al is hij nu al sinds jaar en dag 'mister Arsenal' en speelde hij zijn meeste wedstrijden voor de Engelse club, toch krijgt hij nog altijd applaus als hij in Amsterdam het veld opkomt. Iets dat niet iedere oud-Ajacied is gegund.

Deceptie

Alleen zijn tweejarige periode bij Internazionale, waar hij in 1993 met Wim Jonk naartoe ging, was een deceptie. Voor Bergkamp en voor de fans van Inter. Hij scoorde er maar weinig, 11 doelpunten in twee seizoenen. Een grote tegenstelling tot de Bergkamp die op 14 december 1986 debuteerde tegen Roda JC onder trainer Johan Cruijff, die hem een gouden toekomst voorspelt, en pas na 239 wedstrijden en 122 doelpunten naar Italië vertrekt.

Na zijn Milanese periode belandt Bergkamp in 1995 op Highbury. Al moet hij wennen aan de Engelse speelstijl, toch wordt zijn verblijf daar een groot succes. Bergkamps technisch hoogstaande spel wordt er al snel bewonderd. In september 1997 eindigen goals van hem in het BBC-programma Match of the Day op de 1ste, 2e en 3e plaats, een unicum in de lange geschiedenis van het programma.

Bergkamp-moment

Iedereen heeft zijn favoriete 'Bergkamp'-moment. Zo vindt hijzelf zijn goal tegen Leicester City het mooiste en is er natuurlijk zijn weergaloze pirouette om Newcastle-speler Dabizas heen die in de Engelse sportpers nog steeds in prachtige volzinnen wordt bewierookt en die door Bergkamp droogjes werd afgedaan met de woorden: 'ik moest toch die kant op'.

Maar zijn belangrijkste doelpunt is waarschijnlijk toch die op het WK '98 in Frankrijk tegen Argentinië, in de slotseconde van de kwartfinale. Hij krijgt de bal van links aangespeeld van Frank de Boer, danst langs Roberto Ayala heen en laat de keeper met een zacht tikje kansloos. Het is de manier waarop én het moment dat deze goal legendarisch maakt.

En misschien heeft hij zijn mooiste doelpunt nog niet gemaakt, heeft hij die bewaard voor vanavond, voor zijn testimonial tegen de ploeg waar zijn onwaarschijnlijk mooie carrière ooit begon: Ajax. In het uitverkochte, fonkelnieuwe stadion van Arsenal. Het zou de legende compleet maken en laten voortduren tot het Emirates Stadium weer wordt gesloopt. De kroon op het werk van het stijlicoon, God, Bergkamp.