Met handen en voeten... (Genua update nr. 7)

Vrijdag 14 april

Een van de eerste dingen die ik mij deze ochtend afvraag, is waarom de treinen hier iedere keer voordat ze langskomen/weggaan toeteren. Zonder dat zou je ze bijna niet horen. Maar dat kan ook door mijn eigen woonsituatie kunnen komen. De wekker staat redelijk vroeg, want we willen allebei relaxt douchen, niet te haastig eten en vervolgens rustig naar het station lopen (lees: via weg en niet via de trappen). Op het station proberen we eerst via de automaat kaartjes te kopen. Dat gaat allemaal goed (tot en met het reserveren van stoelen aan toe) totdat we moeten betalen. Mijn betaalpassen zijn ongeldig. Heel irritant. Maar gelukkig hebben we nog zeeën van tijd en sluiten we achteraan in de rij om kaartjes aan het loket te kopen. Als we dan aan de beurt zijn gaat het eigenlijk best wel snel. Ik verbaas mij enigszins over het feit dat je hier echt voor een trein moet reserveren. Er zullen wel geen forenzen in Italië zijn.

San wil graag een koffie to go en werpt zich op de uitdaging dit te bestellen. Niet veel later komt zij met twee super kleine bekertjes en slap van het lachen terug. Een koffie bestellen staat hier gelijk aan espresso…en er is geen melk te zien! Nou ja, een shotje voor het maagje kan geen kwaad en na 5 minuten gelachen te hebben en 5 minuten foto’s van het tafereel gemaakt te hebben, slaan we de koffie als een shooter achterover. Volgende keer toch maar een cappuccino bestellen. Daarna wandelen we naar perron 17. De trein heeft wat vertraging en terwijl de kustplaatsjes aan ons voorbij trekken loopt dit op tot ongeveer een half uur. Onderweg ziet het er naar uit dat het weer slechter wordt. Na ongeveer 2 uur in de trein komen we aan in Imperia. Het plaatsje dat ik in de Linving (tijdschrift red) heb gevonden.

Eenmaal op station Imperia Porto Mauritzo (Imperia bestaat uit twee plaatsjes die zijn samengevoegd. Aan de ene kant Porto Mauritzio en aan de andere kant Oneglia) staan we een beetje met ons mond vol tanden. Want er lijkt geen bus te komen, maar er staan ook geen taxi’s. En na 15 minuten nog steeds niet. Dus besluiten we te bellen. En om irritaties te voorkomen doen we het mobiel. Niet dat dat veel uitmaakt, want de man aan de telefoon begrijpt dat ik bij de B&B ( Ca'del Vescovo) moet zijn, maar begrijpt vervolgens niet dat ik graag wil weten hoe ik daar dan kom… Dus dan maar het winkeltje bij het station binnen wandelen en vragen hoe ik bij de betreffende straat kom. Dit is erg leuk geprobeerd, want ook hier spreekt men geen Engels, dus dan met kaartjes en handen en voeten. Met handen en voeten EN een pen en papier komen we een heel eind. Ik krijg een soort van route mee…

Het is eigenlijk makkelijk, rechtdoor de heuvel op, bij de stoplichten rechtsaf en dan bij de derde straat (bij de klok) weer linksaf en het trappetje op. Ongeveer tien minuten lopen. In ieder geval, ik schat zo in dat dit allemaal gezegd en getekend is… het zou ook zo wat langer lopen kunnen zijn, maar een kniezer die daar op let.

Na een halve straat omhoog wandelen heb ik het daar eigenlijk al weer mee gehad, maar ja, dat heeft weinig zin. Tot onze grote verbazing (al zullen veel mannen zuchtend naast mij hebben gelopen, want ik heb het tekeningetjes voor de zekerheid telkens meegedraaid) komen we in een keer goed aan! Bij het adres aangekomen zien we ook tegelijktijd een oud vrouwtje aan komen wandelen. Blijkbaar de vrouw die ons verder gaat helpen. Als de deur open gaat zuchten San en ik even diep…wat een trappen. Tegelijkertijd zijn we zwaar onder de indruk want het is allemaal marmer (ook in het huis). Allemaal origineel..en als ze de masterroom opent (niet voor ons) blijkt die allemaal muurschilderingen te hebben. Het taalgebrek breekt ons hier wel op. Het vrouwtje blijft maar kletsen en net als de mensen in Argentinië geven ze niet op om het duidelijk te maken. Je krijgt bij wijze van de hele geschiedenis van het huis uitgelegd en je moet ff uitleggen wat je gaat doen en op welke tijd je wat voor ontbijt wilt…Allemaal heel goed bedoeld, maar wel fijn als ze weg is. Na nog even uitpuffen gaan we op pad,want we hebben honger!
Al snel vinden we een leuk tentje waar we spaghetti met zeevruchten nemen. Na het pellen van de garnalen en het legen van de mosselen en andere schelpen (en het kauwen op echt fijn zand) is de maaltijd op en wordt het restaurant voor ons neusje dichtgegooid…geen nagerechtjes voor ons dus!

Tijd voor wat lichaamsbeweging. Het weer is aardig aan het betrekken, maar dat mag de pret niet drukken. Al snel wandelen we op de pier (maken een foto die moet aangeven dat het koud is, maar meer lijkt of ik naar de wc moet) en even erna op de boulevard omhoog.Een krap uurtje later zijn we weer bij ons Bed&Breakfast. Alle winkels zijn weer eens dicht en dus gaan we weer lezen. De boeken gaan er behoorlijk snel door heen. Vervelend, want we zijn pas halverwege ons tripje.

Rond achten gaan we weer op zoek naar een tentje om wat te eten, maar wat schetst onze verbazing? Geen restaurantjes open. Gelukkig is Metz, een wijnbar open en bestellen we wijn (Siciliaanse) met allemaal hapjes. Heerlijk! Na een heel plateau met kaas en worst krijgen we bij de tweede ronde een soort van gevulde tortilla aangeboden. Heerlijk! We gaan alleen de fout in als men ons uitnodigt voor een feest voor zondag. Dan zijn we natuurlijk al weer ergens anders. Maar de mensen zijn zo aardig, dat we het er maar bij laten. Na de laatste slokken wijn wandelen we een paar meter straat op, lopen het trappetje op en dan zijn we weer in de B&B. Nog even wat lezen en dan pitten!