Op bezoek bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis

Vandaag was dan de dag dat ik mij bij cardiologie moest melden. Enkele maanden geleden was er een hartruisje ontdekt. Waarschijnlijk niets ernstigs, maar ik moest toch even naar het OLVG. Door eigen schuld duurde het maken van een afspraak even, maar toen ik dat eenmaal gedaan had ontstond er enige onduidelijkheid. Op de papieren stond in een datum, in de computer een ander. En ik had natuurlijk die op de papieren, en die was later dan die in de computer. Een wrevelig telefoontje later, mag ik zes weken later weer opdraven. Vandaag dus.

Eerst even een ponskaartje maken. Heel hytech met een foto( via de cam) en al... niemand kan nu meer als Liselotte het OLVG in, of je moet een look alike zijn. Tot mijn verbazing was dit binnen vijf minuten gedaan. Vervolgens kon ik aan de koffie in de espressobar en kijken naar alle artsen die voorbij kwamen. Tot dat ik aan de beurt was geen knappe arts voorbij zien wandelen. Erg jammer. Om precies een uur werd ik geroepen, moest ik op de weegschaal gaan staan (57,8), mocht ik doorlopen naar een onderzoekskamer en mocht de trui uit. Allereerst werd de middel opgemeten en vervolgens de bloeddruk gemeten. Daarna mocht ik liggen voor een hartfilmpje (ECG). Raar apparaat is dat..... net een spin die overal vastgezet wordt met grote knijpers en zuignappen. Na het commando stil liggen en niet bewegen mag ik weer zitten en wachten op de arts. Okay. Een krappe tien minuten later komt de arts en die luistert even en noemt vervolgens alles op wat de huisarts ook al had opgeschreven. Trui mocht weer aan (ondertussen liep er een geheel onbekend persoon binnen...oeps verkeerder kamer...vaag) en mocht ik mee naar een spreekkamer... In principe niets mis, maar voor de zekerheid een echo (tsja, daar was ik met de huisarts ook gekomen, dus weinig nieuws hier).

Dus weer naar de balie en een afspraak maken voor een echo. Daar krijg ik een afspraak voor 2 juni (idd, ik moest het ook ff checken op het printje) en voor 9 juni een terugbelafspraak om de resultaten te bespreken. En zo ben ik twintig minuten later weer klaar. Loop ik naar buiten, sla links af, loop straat 1 uit, straat 2 in en wandel even later via de fietsenstalling naar mijn bureau terug... Niets wijzer. En trouwens geen enkele leuke arts gezien...dus geen ideeen opperen dat er in ziekenhuiszen leuke mannen te ontmoeten zijn...het is gewoon een gelukstreffer, net als de supermarkt .