World cup schaatsen Berlijn - Zaterdag

Zo, na een nachtje slapen op een prima matras (op een beetje vaag groot kussen, maar dat heb ik aan de kant gelegd voor een propje handdoek) en een bijzonder fijn en uitgebreid ontbijt ziet de wereld er weer zonnig en vrolijk uit. Het is nog wat vroeg voor in het weekend, maar dat deert niet,want we mogen weer naar schaatsen en schaatsers kijken.... Joepie, ben weer zo blij als een kind en zestienjarige acties schieten door het hoofd....Joepie opnieuw. Het hotel is op loopafstand van de schaatsbaan en na tien minuten lopen zijn we er. We hebben alle tijd om onze spandoeken op te hangen en rustig naar de B groep te staren en af en toe wat te klappen. Aan het het einde van de B-groep en tijdens het warmrijden van de A-groep rijders kwam Brock Miron even bij ons zitten om bij te kletsen. Precies op tijd, want we waren net aan het overleggen waar en wanneer we zijn spandoek ritueel zouden verbranden omdat er niet eens een glimlach vanaf kon.....

Niet dat we er op dat moment heel hard over konden denken, want we hadden voornamelijk een rode kleur doordat alle schaatsers onze spandoeken aan het checken waren en er eentje een doordenker is (Mike op de Ierse vlag maakt mike ireland, maar niet iedereen leek dat te begrijpen) en de ander wellicht wat kinderachtig maar erk leuk (Heb je EVEN voor mij - Even Wetten red.) en de laatste Brock you rock was (op zich niet iets om je nek om te verdraaien, maar toch)... Dus de afleiding van Brock bij ons was op zich welkom (niet dat ie anders neit welkom is) Na alle verhalen over kwaaltjes en schaatsproblemen en wat verhalen over het Canadese kamp ging ie terug naar het hotel voor een massage (aaaaaahhhh, dat wilden wij ook wel.... onze arme schouders en ruggen) en richten wij onze blik op de A-groep.

Vrijdag onderweg een aantal sms'jes gekregen met toptijden en uitslagen, dus de verwachtingen waren groot... en we werden ook niet teleurgesteld, er waren veel leuke en snelle races en we hebben ons fijn uit kunnen leven met kletsen, lachen en roepen. Helaas waren onze favouieten niet de besten en won een van onze antihelden een belangrijke race... (ik heb nog nooit vier meiden op een rijtje heel hard ja,ja,ja,ja,ja horen roepen een eerste 800 meter van een race en vervolgens nee, nee, nee, nee, nee, Godver, shit etc etc tijdens de laatste 200 m van een race) Enig nadeel was de luidsprekeer in het stadion... Een niet te stoppen spraakwaterval met veel muziek die steeds harder ging als er een Duitser/ Duitse op het ijs kwam...ook als die persoon een twaalfde tijd reed werd er gedaan of er goud op de Olympische Spelen werd gewonnen... bijzonder irritant en slecht voor mijn stem, want ik moest daar weer bovenuit schreeuwen om aan te moedigen of om met de anderen te kletsen .....

Na het schaatsen hebben we nog even een aanvulling op een spandoek gemaakt en zijn we daarna met z'n allen plus een Berlijnse vriendin van Eef gaan eten. Een tentje vinden was redelijk lastig, dus zijn we maar neergevallen bij een of ander vaag barretje slash eetgelegenheid. Er was niet veel keuze en de kok moest even gebeld worden (bijzonder vaag) maar iets is beter dan niets. Vervolgens zijn we de sportbar ingerold om nog een drankje voor het slapen te doen.