Dag 59: Pinnige nette tantes

16 oktober

Na regen en bewolking komt zonneschijn. Zo ook hier. Vanmorgen scheen na drie dagen bewolking en nachtelijke en eindmiddagelijke buien was het licht vanmorgen hel wit. Joepie!

Maar eerst meot ik snel even mijn koffer pakken en kijken welke mogelijke wandelroutes ik voor de middag heb uitgezet. Als ook de schoolspullen inde koffer zitten, wandel ik richting de subte. Deze is op deze tijd redelijk vol, maar niet aso vol. Met andere woorden, je hebt wel rugpijn na 25 minuten doordat je met je voeten voor je kofferstaat en je met de rest van je lichaam boven je koffer hangt, maar je koffer leeft na 25 minuten nog wel.

Tito vertelde trouwens gisteren dat toen wij (Marloes, tito en ik) een keer in de metro stonden en Engels spraken, iedereen om ons heen ook Engels begon te murmelen en mee wilde kletsen.... Heb ik toen helemaal neits van mee gekregen. Maar v ond het wel grappig feitje...

Bij de eindhalte zeul ik de koffer weer alle trappen op en manouvreer mij tussen de stroom en de kleedjes door richting mijn school en spring daar in de lift.

Na de lessen ga ik snel aan de wandel. Ik eet even goedkoop onderweg bij de Mc en neem meteen een salade voor later op de boot mee. Vervolgens wandel ik heel Florida (winkelstraat ) af en knip even snel wat foto's op plaza San Martin. Hier probeer ik te bepalen hoe ik het beste naar Recoleta kan lopen. Als ik dat eindelijk heb uitgevist (maw het kaartje in de goede richting houd) kom ik uiteindelijk bij Avinida Alvear uit. Is shoppen in de wijk Palermo hip shoppen, dan is deze straat het ultieme dure shoppen. Alle grote merkenen alle allerduurste hotels ter wereld zijn hier gevestigd. Maar het is ook een fijna en veilige manier om bij Recoleta en haar diverse pleinen aan te komen. Omdat ik wat rondkijk heb ik zodra ik op bij de begraafplaats aankom niet heel veel tijd meer om verder te lopen en ik besluit dat gewoon voor een volgende keer te bewaren. Ik wandel om de begraafplaats en wederom wat in de begraafplaats en besluit daarna een Freddo ijsje te halen (je mag Bs As niet verlaten zonder minimaal 10 smaken van Freddo te hebben geprobeerd) (en Marloes: het is stom dat we de winkel niet hebben gezien, want rondom de begraafplaats zitten er minimaal twee, hahahaha).

Als ik de Freddo binnen wandel staat er een mevrouw voor mij. Terwijl ik kijk komt er een andere nogal deftige mevrouw binnen en die gaat zonder pardon voor mijn neus staan om te bestellen. Ik bedenk of ik er iets van ga zeggen maar laat het voorbij gaan. Terwijl zij aan het bedenken is wat ze nou precies wil (verdomme,w aarom dring je dan voor) komt er een andere zeer deftig uitziend vrouwtje binnen van een jaar of 80. Zij vraagt in het spaans of zij aan de buurt is of ik en als ik stuntelend probeer te antwoorden schakeld ze over naar engels. Maar Duits, Frans, Italiaans en Hongaars zouden ook goed zijn, want dat zijn de talen die ze spreekt. Ze komt oorspronkelijk uit Hongarije en vraagt me van alles en verteld ook vanalles (wat is het toch met de vraag waar mijn man cq verloofde cq vriend is.....) Tegen de tijd dat we allebei hebben besteld is het wachten tot het meisje het gaat klaarmaken. Het gaat allemaal nietheel erg snel en de bijzonder deftige mevrouw slaakt zonder te blikken of te blozen de onbeleefde versie van: dat domme gansje is zo langzaam als een slak in het engels. Dat domme gansje verblikt niet, dus ze zal idd wel geen engels spreken. Ik schiet in de lach, neem mijn ijsje, zeg de sjieke mevrouw gedag en loop via diverse straten (waaronder de straat Uruguay) terug naar het H. Yrogoyen om dit even snel weg te schrijven en mijn koffer op te halen. Moet nu snel afsluiten om op tijd te kunnen inchecken voor mijn trip naar Uruguay (even bekijken wat ik vorige week gemist heb). Inchecken begint over een half uur, dus nu kan ik lekker rustig aan wandelen.

PS: het blijft maf om te zeggen dat ik ff naar Uruguay ga, maar het oorspronkelijke Mendoze vond ik net even te veel. Weer 26 uur in een bus binnen 4 dagen had ikff geen zin in. Binnenkort weer een keer.