Dag 83: Grensformaliteiten

9 november

One bus vertrekt ergens tussen kwart voor acht en acht, dus we besluiten bijtijds een taxi te laten komen. Volgens goed Argentijns gebruik staat deze 10 minuten eerder al op ons te wachten en staan we dus bijzonder vroeg bij de bus te wachten.

Iets over half acht kunnen we onze spullen in de bus gooien en rond achten verlaten we El Calafate en Argentinie. De eerste paar uur van de trip rijden we door een verlaten landschap met hier en daar een schaap, een karkas van een schaap en wat lama-achtige dieren

Na een paar uur komen we bij de Argentijnse Duoane aan en mogen we met z'n alle de blubber en de regen in. Ook hier waait het en we staan in de middle of nowhere, dus we waaien ook bijna weg. Gelukkig mogen we er allemaal snel door zoals tot nu toe gelukkig iedere keer) en rijden we een paar kilometer door niemandsland tot we bij Chileense grens aankomen. En daar begint het gedonder.

Allemaal mogen we er weer in dit takkeweer uit, nu met al onze bagage... Inderdaad.... alle bagage. Vervolgens mogen we met z'n alle in een klein hokje staan staan en na verloop van tijd gaat er iemand beginnen met het controleren van de bagage aan de ene kant en aan de andere kant begint met met de paspoorten. En alle briefjes die we hebben moeten invullen en welke daar in een keer weer bijkomen. NIets verbaasd ons hier meer, dus dat doen we allemaal.

Krap half uurtje na binnenkomst mag onze tas op tafel. Terwijl ik meekijk met wat die man bij mij doet (alleen handen langs de zijkant) hoor ik naast mij: What is this?, waarop ik Esther redelijk duidelijk hoor zeggen: Tampons. Ik kan er niets aan doen, maar schiet behoorlijk hard in de lach en kijk naar de man, die ook maar begint de lachen, maar toch ook wel behoorlijk rood wordt. Zowel de man die met de tas van Esther bezig is, als de man die met mijn tas bezig is, hebben het per direct met onze bagage gehad en we mogen alles weer dichtritsen en terug de bus in.

Hebben we natuurlijk geen probleem mee, hahahaha

We zijn nu dus in Chile.... Chileens Pategonie.... Ik sukkel in slaap en schiet veertig minuten later wakker als we een stadje in rijden. Puerto Natales. Onze eindbestemming.

Eenmaal uit de bus krijgen we redelijk snel de weg uitgelegd naar ons hotel net buiten het centrum. Kleine 10 minuutjes lopen later staan we voor de deur en niet veel later gooien we onze tassen neer om weer wat blokken terug te lopen en wat te gaan eten. Honger!! Maag is helemaal van de rel, en van de koude het verhitten en verrookte restaurantje instappen doet niet heel veel goed, maar ik krijg toch wat salade en advocado weg.

Hierna lopen we rond en bewandelen onderanderen de kust. Je Wilt hier liever niet dood gevonden worden, maar voor een paar dagen is het hier wel heel erg indrukwekkend. Die striemende wind (helaas ook meer dan geregeld met striemende regen), met donkere luchten, scheefhangende bomen en dat gelige gras en de meest prachtige luchten... Het is geweldig mooi.

En koud.

Als we in een regenbui weer terug aankomen in het hostel vallen we neer met bijna gevoelloze vingertjees. Brrrrr. Misschien was handschoenen meenemen geen slecht idee geweest! Morgen beter.

Het is ondertussen zeven uur en de engelssprekende vrouwelijke helft van het eigenaarsstel is terug en we boeken een tour naar Torres del Paine en winnen informatie voor de andere dagen in.

We eten vervolgens rond een uurtje of negen in een leuk uitziend tentje, maar met een brok vlees vol met zenen en vet.... Dat laat ik dan ook maar staan en duik vervolgens enigszins rillend mijn bedje in. Morgen Torres!