The worst day of the holidays (Genua update nr. 11)

Zondag 16 april

Bij het opstaan hadden San en ik nog niet kunnen vermoeden wat voor ongelofelijke K*** dag dit zou worden. Bijzonder irritant. Zo irritant dat je het voelt groeien, elkaar aankijkt en weet dat de ander ook bijzonder chaggie aan het worden is en gewoon doorgaat…want het komt vast wel goed…. Wat natuurlijk niet zo is. Maar dat was bij het opstaan nog niet te zien. Het zonnetje scheen, men was bezig met het ontbijt, wij waren op tijd gepakt, hadden op tijd het ontbijt achterover gegooid en betaald. We kregen zelfs een paascadeautje mee voor onderweg (chocolaatjes) en het ging allemaal nog steeds goed. Op weg naar het station (we gingen weer lopend) gingen we nog we fout (toch lastig als je uit diverse hoogtes kan kiezenen je weet dat het station niet helemaal onderaan is, maar je weet ook niet meer precies waar dan wel. Dat betekent dat je opeens met je neus voor een gat kan staan en als je dan naar beneden kijkt, zie je een heleboel treden. Een heleboel treden…zucht..eerste kleine tegenslag. Maar echt minor. Maar zonnetje schijnt nog steeds. Op het station (we zijn ruim op tijd) maken we eerst nog wat foto’s voordat we de trein in springen. We hebben ons redelijk goed gepositioneerd, maar moeten nog een klein stukje rennen om op tijd bij de juiste wagon aan te komen.

Tegenslagje twee begint wanneer er een ouder echtpaar binnenkomt (zesmans coupe) dat niet honderd procent fris ruikt en de deur achter zich dichttrekt. Minder. Maar zonnetje schijnt buiten nog steeds en we zijn bijna in Genua.

Op Genua Principe hebben we ongeveer 2 uur. We gaan eerst voor een kop koffie, vervolgens voor een frietje en besluiten dan gewoon op het puntje van het perron in de zon te gaan staan.
Redelijk op tijd komt onze trein binnen en we vallen neer op onze plekken. We hebben vervolgens een redelijk rustige reis naar la Spezia. We kunnen niet echt veel van de omgeving zien, want we zitten voornamelijk in tunnels. Sommige stations bevinden zich zelfs in de tunnels. Lijkt de Amsterdamse metro wel, maar dat iets comfortabeler. Enige nadeel zijn die “klapperende”oren. Maar ook dat went.

Iets over tweeën komen wij nietsvermoedend aan in La Spezia. We zijn er ondertussen wel achter dat we geen telefoonnummer van het hotel hebben en ook geen routebeschrijving. Maar wedenken dat iemand ons wel kan verwijzen. We zijn dan wel slecht voorbereid op weg gegaan, maar er zit een VVV op het station. Helaas is de vrouw van de VVV niet heel erg aardig. Ze zegt dat we bus S moeten hebben en dat we er na de kerk uitmoeten…Oh okay. Na ongeveer 40 minuten wachten ga ik vragen of er geen andere manier is om daar te komen… lopend of zo? Volgens de vrouw moet ik niet zeuren en komt er een bus elke twintig minuten. En juist op dit moment hadden we moeten luisteren naar onze intuïtie en hadden we een taxi moeten aanhouden. Gewoon in een taxi springen en je laten rijden en niet denken ik wacht wel en ik zie vanzelf wel welke kerk ze bedoeld. Want als na 5 kwartier wachten een bus stopt en wij daar in springen (nou ja San en bagage springen erin en een man pakt mijn bagage en ik spring daar weer achteraan)hebben we geen flauw idee waar wij heen gaan. Redelijk snel ziet San een kerk en we springen eruit. Om ons heen vragen we waar we heen moeten en we krijgen van allemaal mensen aanwijzingen. De een zegt het is 3 kilometer lopen en vervolgens moeten we nog 500 meter die kant op en daarna 1000 meter de andere kant op. We lopen heuveltje op, heuveltje af door de achterwijken van La Specia en we vinden er geen reet meer aan, maar een taxi of telefooncel komen we ook niet tegen. Niet echt handig. Als de blaren bijna op onze vingers staan (tsja, ik had al gezegd dat tactisch pakken niet mijn sterkste kant is, dus de koffer is een kilootje of 15) besluiten we in de eerste de beste bus te springen. We hebben natuurlijk geen kaartje, maar dat ziet de chauffeur tijdelijk door de vingers (hij begrijpt ons waarschijnlijk gewoon niet helemaal). Ergens in de stad worden we er weer uitgegooid en tot onze grote vreugde zien we een taxi. Voordat we bij taxi een zijn rijdt deze weg (*****), maar de volgende is van ons. We merken vervolgens dat we het heel goed hebben gedaan, maar dat we de autostrada ergens gemist hebben (niet zo heel raar, want er staat een heel groot snelwegteken bij). Niet veel later zijn we bij ons hotel. En dat ziet er niet heel slecht uit.

De taxichauffeur stelt de prijs naar beneden bij en de vrouw bij de balie is uiterst aardig. Volgens mij zien we er net zo geïrriteerd uit als we zijn. Moe, boos en enorm balend van het feit dat we weten dat we ergens mee moeten stoppen maar toch doorgaan. De receptioniste geeft ons ook nog een tip voor het avondeten mee. I Mitili… en reserveert meteen. Wij droppen de spullen en rennen naar het avondeten. We zijn de eerste, maar niet veel later volgen er vele meer. Wij zitten dan al aan een keur van seafood dingetjes die het voorgerecht vormen. Mosselen, inktvisjes, sardientjes en nog wat dingen…heerlijk. Daarna doen we ons best om een hoofdgerecht e bestellen. Ik wil graag mosselen en vraag wat dat is, maar dat ziet men zeker aan voor een bestelling. Helaas de verkeerde, want ik wilde graag gekookte mosselen en kreeg nu een 5 tal tot de nok toe met tonijn gevulde mosselen in tomaten saus. En dat zag er toch wat misselijkmakend uit…. Maar ook wel lekker. We bestellen er ook nog een grote salade bij en genieten daar elke hap van.

Toe nemen we Sorbetta il limone. Een echte aanrader. Sorbetijs door de mixer gemixt met een beetje wodka. Verslavend. Die ga ik komende zomer zeker ook zelf proberen te maken. Na ruim twee uur tafelen gaan we er vandoor en duiken met een boek het bed in. Eind goed, al goed. Weltrusten!

PS: misschien had het afbreken van het handvat van de koffer van San een teken aan de muur moeten zijn..... maar ja, we dachten dat dat de grootste tegenslag zou zijn...net als je een sprintje van de trap af wilt nemen dat je koffer met een doffe klap op het marmer valt en jij jezelf ongeveer een blauw oog mept.