Dag 89: hoog boven het Beagle kanaal

15 november

Toen ik gisteren om half twaalf het hotel in wandelde, kreeg ik niet meteen de sleutel. Er was iets met het paardrijden. Er was nu toch een groep, dus moest ik niet om 10 uur klaarstaan voor een priverit, maar om half twee voor een groepsrit. Oh, okay.... en geld zou ik terugkrijgen (eh ja, dat lijkt me redelijk logisch). Dit alles in een eindeloos lang telefoongesprek in het spaans, met vele vragen van beide kanten. Niet echt waar ik op zat te wachten op dat tijdstip, maar het valt me dan wel weer mee dat ik mij duideljk kan maken en dat ik ook begrijp waar men het aan de andere kant van de lijn over heeft. De mensen aan de balie waren niet echt een grote hulp, want zij sprkane ook geen Engels.

Ik sms het even naar Esther en duik mijn bed in. Volgende ochtend doe ik rustig aan en wandel rond een uurtje of tien het centrumpje in om even snel wat rond te kijken en wat boodschappen te doen.

Hierna even snel wat lunchen en terug naar het hostel om wat extra kleding aan te trekken. Het is hier en nu wel lekker weer, maar je weet het hier nooit. Gisteren hadden we ook opeens sneeuw. Ik heb dan ook een shirt met lange mouw aan, een dikke kol en een thermo bodywarmer. Daarboven nog een windbraker, maar die doe ik pas te paard aan.

ALs ik word opgehaald begitn de man een heel gesprek in het Spaans en plaatst me voorin in het busje. We halen nog een mevrouw uit LA op (zweedse afkomst) en gaan naar de manage. Hier staat een Braziliaan te wachten zonder rijervaring.

De paarden zien er neit tiptop uit, maar dat komt omdat ze in hun vrije tijd door het park kunnen zwerven. Dikke vachten en schaars gras zonder bijvoeding zorgt voor een wat knokig en wat onverzorgt uitziend paard. En het zadel is niet zo lekker zacht als alle andere zadels waaar ik tot nu toe op gezeten heb. Maar het paard ploeterd bijzonder vrolijk door de diepe plassen en is veel enthousiaster dan het paard van de goede man voor mij en klauterd vrolijk naar een prachtig uitkijkpunt op het vliegveld en op het beaglekanaal.

Dat vlieveld heeft zowel het eindpunt als het beginpunt van de landigsbaan (en het opstijgdeel) aan het water liggen. Niet geheel blij om dat zo duidelijk te kunnen zien, maar de rest van het uitzicht is prachtig.

Hierna zakken we snel weer en klets vrolijk verder in eht spaans. De andere twee blijven geregeld ver achter. Tot mijn verbazing houdt de braziliaan (met in een hand een heel grote camera) zich bijzonder goed in de galop en blijft ie netjes zitten.

Na een thee (of koffie getrokken uit een soort van theezakje, te grappig om te zien) vertrekken we weer richting het hostel, en zo zit ik nu dus hier. Even bij te typen en even bij te lezen en alvast in te checken voor overmorgen.

het einde van de trip komt in zicht. Nog een week en ik stap op het vliegtuig richting Amsterdam om zondag over een week weer aan te komen op Schiphol. En het roept was mixt feelings op....