Buenos Aires is everywhere

It seems that Argentina, and especially Buenos Aires is hot. You can read about it everywhere. Living made an special about some months ago, then "wie is de mol" went down there and now it is th year of Buenos Aires at De Bijenkorf ( a big shopping mall).

Guess this means I have good taste ;-)

Dank je wel Nuon!

Nuon heeft de gewoonte mensen veel te hoog in te schatten, qua verbruik dan. Heel irritant! Maar het heeft ook een goede kant. Ze hebben mij nl. voor 150 euro per maand ingeschat, maar van januari tot en met maart heb ik maar 110 gebruikt....en nu krijg ik dus 300 euro terug. Nou weet ik wel dat het gunstiger was geweest als ik het meteen had gehad, maar nu is het een extra cadeautje.... het eerste bedragje voor mijn central and latin America trip 2007/2008...

He, weer een positief puntje, top!! Het bedrag dat Nuon elke maand te veel afrekenende wordt vanaf komende maand ook lekker op die rekening gestort! Kom maar op met dat reisje!

Balcony is looking for someones who is gonna sweep the dust away

As the nice weather is coming closer, there was no choice left, I had to get on the balcony to see what needs to be done. And I had to start doing it. So around three I found some old boots, and the garden working gear and I took a deep breath. And I needed it. I hate all those small animals and as the balcony couls almost feed a small horse, I run into a lot of small black, brown and white animals with lots of little legs...

And after three hours of hard work I could bring four bags downstairs. But there is still a lot that has to be done. A lot of earth has to go, some plants that I do not want to keep (it is a bit too much right now, and I want some other things) and the floor looks a bit to green for something that needs to be grey... So soon I have to get out there again with some Biotex and a big brush and start brushing AND I have to start shopping for some of my style of flowers!

Met het lekkere weer van vandaag was er geen ontkomen meer aan, ik moest mijn balkon op. Ik had er al een paar keer op gekeken, maar nu moest het toch echt een keer zomerklaar gemaakt worden.

Aan de rechterkant begonnen, de meest droge kant. Hier vlogen al diverse pissebedden en duizendpoten onder de potten en stenen vandaan. Het liefst spring ik dan een paar meter omhoog, maar ja, er waren er zo veel dat dat weinig zin had. In totaal heb ik vier vuilniszakken met gras, plantjes en mos (okay, en drie dode planten) weggegooid en wat andere zooi die op het balkon lag. En dan te bedenken dat ik komende dagen nog met vele potten en zakken aarde naar beneden mag, want daar ligt er nog meer dan voldoende van. Maar de nattige kant kan nu mooi even opdrogenen morgen of overmorgen kan ik met wat warm water en biotex aan de slag.... kijken of het groen weggaat en het grijs weer omhoog komt... Maar nu even de hittepit opwarmen zodat mijn arme ruggetje weer ff kan bijkomen.

Time to say goodbye (Genua update nr. 16 )

Last but not least... (Genua update nr. 15)

Woensdag 19 april
As usual weer vroeg op, maar deze keer geheel zelf gekozen, want gisteren was het een graadje of 25 en voor vandaag is hetzelfde weer voorspeld! Na het ontbijt rennen we dan ook naar ons favo zitje… In ieder geval dat denken we dan. Want als de kabelbaan omhoog gaat bedenken we ons opeens dat deze onder de grond blijft en dat deed diegene die naar ons terrasje ging niet. Bij de eerste stop springen we er dan ook uit en lopen bovenlangs naar een andere trap weer naar beneden. Via een omweggetje komen we weer terug bij de eerste lift en nemen die omhoog en daar zien we ons terrasje in het zonnetje. We vallen half onder de bloesem neer en genieten van koffie en water. Tegen lunchtijd (getver, we moeten al weer bijna richting vliegtuig) bestel ik een risotto en een grote salade (en die is idd heel groot) en San ook iets dergelijks. Na het eten sprinten we terug nar het kabelbaantje en gaan snel terug naar het hotel om de koffers op te halen en een bus richting het vliegveld te zoeken.

Op het vliegveld checken we snel in, gaan door de douane (iets minder snel, want de schoenen (arme mensen) moeten uit) slaan nog wat Havana Club in (de zomer komt er weer aan, dus hopelijk veel lekkere mixjes op het balkonnetje) en lezen de laatste bladzijdes van de boeken (precies genoeg pagina’s meegenomen) en wandelen het vliegtuig is…Terug naar een druilerig Nederland….

Shop till you drop.... (Genua update nr. 14)

Dinsdag 18 april
Weer vroege ochtend...nou ja, relatief natuurlijk. Om 9.45 stappen we op de shuttle naar het treinstation om daar weer kaartjes te kopen voor de trein. San probeert een koffie te halen (Latte deze keer) maar komt tot mijn grote verbazing met twee bekers terug. Deze keer geen Italiaans gebabbel maar Engels had ze gedacht, maar de persoon aan de andere kant van de balie haalde Do you have en Due door elkaar. Nou ja, het is in elk geval geen espresso. Vervolgens willen we de koffers in de lift zetten en met de lift naar beneden, maar de lift doet het niet. Heel vervelend. We zijn op de heenweg over het spoor gelopen (met een hele treinlading) maar er staat heel groot dat dat niet mag. Maar aangezien de lift het niet doet en het handvat van de koffer van San stuk is (en ik het helemaal met dat gesjouw gehad heb) lopen we toch over het spoor. Niet veel later wordt er prompt in het engels omgeroepen dat er niet over het spoor gelopen mag worden. Oeps…. Terug in de trein gaat alles snel. Het grootste gedeelte zitten we weer in de tunnels. Het plaatsje Ravallo ziet er ook erg leuk uit…onthouden!

Weer terug in Genua brengen we onze spullen weer naar de stinkkamer en gaan snel shoppen. En ik moet zeggen, ik slaag redelijk. Een rok en een jurkje bij H&M en een leuke bruine rok bij Promod. Ze hadden daar erg veel leuke dingen, maar mijn maat zat er natuurlijk net weer niet bij. Heel fijn. Iedereen heeft natuurlijk mijn maatje!. Tussendoor lunchen we nog ergens, maar dat ziet er te ranzig uit en mijn maag gaat ook een beetje van slag. Maar op zich niet eens heel slecht. In de krant lezen we ondertussen honderden verhalen over Seedorf. Die is hier wel geliefd lijkt het.

In de avond willen we graag bij Ugo eten, maar dat blijkt, ondanks wat het bordje met de openingstijden aangeeft, dicht te zijn. Shit! Hebben we ons zo op verheugd. Nou ja, dan maar niet moeilijk doen en terug naar het restaurant waar we de eerste avond ook hebben gegeten. Zo weten we tenminste zeker dat we iets te eten krijgen. We beginnen weer met de meloen met ham, want die is erg goed en gaan daarna aan de mosselen, heerlijk! Als toetje gaan we weer voor zo’n citroensorbet met wodka…. Iets minder lekker dan degene in La Spezia, maar nog steeds erg lekker. Omdat het voetbal op het punt van beginnen staat, lopen we naar buiten en kijken of we ergens een kroegje kunnen vinden waar we Milaan- Barca kunnen kijken. Dat gaat helaas niet (niets open met tv) en dus belanden we weer op de kamer, waar we uitkomen op de Duitse zender en waar we ons ruim 90 minuten afvragen waarom Milaan Mailand is het Duits…..Daarna de laatste pagina’s lezen en pitten!

(laatste foto is de universiteit van Genua)

While climbing.....(Genua update nr.13)

Tijdens het begin van de klim omhoog nog snel deze foto gemaakt....

Boot, strand, lekker weer en heel veel traptreden (Genua update nr. 12)

Maandag 17 april
Vroeg op het ontbijt. Het is druk. Waarschijnlijk iedereen met Paasvakantie en waarschijnlijk iedereen vroeg voor Cinque Terra. Anyway we nemen een vroege bus vanaf het hotel naar de ferry. Via de ferry gaan we langs een aantal dorpjes. Deze dorpjes vormen Cinque Terra, een van redelijk bekend wandelgebied in Italië.
Het eerste dorpjes wat we aandoen is Porto Venere. De plaats waar we eerst zouden zitten. En ik denk dat we daar beter af geweest zouden zijn. Wat een leuk knus dorpje. Onthouden v oor de volgende keer. Zodra we een aantal foto’s vanaf het dek hebben genomen gaat de ferry weer verder. ZOdra je de bocht om gaat krijg je een goed beeld van het fort.

Volgende stop is Riomaggiore. Ziet er vanaf de boot erg leuk uit. Helemaal ingesloten tussen de bergen. Vanaf hier kun je de Via dell’Amore bewandelen. Vroeger kwamen liefdespaartjes hier samen. Nu lopen toeristen er rijen dik over.

De stop daarna is Corniglia. Later hoor ik een plaatselijke iemand zeggen dat dit het leukste dorpje is. Dat had ik graag van te voren geweten, maar ja, wie er ooit nog heen wil dit schijnt dus heel erg leuk te zijn.

Vervolgens Vernazza en dan Monterosso. Normaal gesproken gaat alles hier langzamer, maar op de een of andere manier zijn we hier bijna anderhalf uur eerder…. Nou ja, het zal wel kloppen. We wandelen de boot af en kijken rond. Aan de andere kant van de berg ligt deel 2 van Monterosso en als we het vanaf de boot goed hebben gezien is daar ook het strand. We hebben dan wel geen strandspullen bij ons, maar met een steeds sterk brandend zonnetje besluiten we wel die kant op te lopen om aan het water in de zon te gaan zitten.
Terwijl we genieten van koffie, water, cola en later een salade besluit ik dat de strandstoelen hier echt geweldig zijn. Begrijp me niet verkeerd, wij zitten op het terras, maar die stoelen voor ons hebben een dakje dat je boven je stoel kunt plaatsen (tegen de zon) maar ook achter de stoel als een tafeltje en je kunt er in zitten, hangen en op liggen….die moet ik voor op mijn balkon vinden! Als we weer aan het aanbranden zijn (ondanks factor 20 en factor 60, maar ja dan moet je geen randjes vergeten) besluiten we een treinticket terug te kopen waarbij je bij elk station waar je wilt kunt uitstappen. In Vernazza springen we er weer uit. We besluiten toch maar een stuk te lopen en we besluiten van Vernazza terug te lopen naar Monterosso. Het ziet er op het plaatje prima uit. Gaat niet te hoog en is ongeveer anderhalf uur lang. Er staat nog wel vermeld dat je goed schoeisel aan moet trekken. Ja ja, komt goed…. Het stukje door Vernazza is leuk, maar snel zijn we via natuurlijke trappen een berg aan het beklimmen. Redelijk snel loop ik paars aan en begeeft mijn knie het beetje bij beetje, treetje voor treetje. En telkens denken San en ik wel dat we zo goed als op de “juiste hoogte” zitten. Volgens mij mogen ze best wel zeggen dat je heen ruim 45 minuten trappen loopt, vervolgens over paadjes van 50 cm breed langs een afgrondje waar ook je ook nog eens mensen moet passeren en vervolgens ben je weer 30 minuten bezig met trappen lopen om weer naar beneden te gaan. Die laatste waren trouwens voor mij wel fijn. Echte traptreden en lekker naar beneden. Dan heb ik geen last van mijn knie. En het was wel lekker om te weten dat de mensen die je tegen komt nog minimaal 20 minuten moeten klimmen, maar dan ook al paars aangelopen zijn…zelfs de mensen die pas 5 minuten bezig waren liepen al paars aan. Moge duidelijk zijn dat wij deze wandelroute aan de juiste kant begonnen waren… Het was leuk om te doen, maar als ik het ooit weer doe, tel ik minimaal nog een uur bij de berekende tijd op (want die klopt toch niet) en zorg ik voor juist schoeisel, kleding en eten….En vertrek ik niet rond half drie of zo, maar vroeg in de ochtend. Anyway, wij hadden weer iets sportiefs gedaan en waren er hard aan toe even op een terrasje in de schaduw wat te drinken!

Eenmaal bijgekomen stappen we weer op de rein. Daar zitten we als opgejaagd vee in een vrachtwagen op elkaar. Omdat het al redelijk laat is kunnen we niet meer overal stoppen. Riomaggiore leek mij vanaf het water wel leuk, maar om vanaf de trein in de stad te komen, moeten we naar de andere kant van de berg. Inderdaad, weer bergje op en bergje af. Als we dat eindelijk gedaan hebben blijkt dat er aan de waterkant niet heel veel eetmogelijkheden zijn en dat degene die er al wel zijn uitpuilen. We kunnen dus weer terug naar de trein en verder. Dan maar terug naar La Spezia. Maar al snel blijkt dat hier bijna niets zit en dat alles wat er zit dicht is. Heel fijn. Dan terug naar het hotel en naar I mitili…. Bij het hotel blijkt dat dicht te zijn. Als we naar het straatje lopen, blijken ook alle andere restaurants dicht te zijn. Heel fijn! Gelukkig zit er nog wel een mega bios en slaan we daar drop en popcorn in voor avondeten en zijn bijna net zoveel kwijt als we kwijt waren geweest bij een leuk restaurantje. Verdorie. Totaal gefrustreerd keren we terug, eten wat van onze ingeslagen spulletjes en gaan daarna pitten. Laatste avond in een gedeeld bed. Gelukkig, want je slaapt toch minder lekker met z’n tweetjes in bed!

The worst day of the holidays (Genua update nr. 11)

Zondag 16 april

Bij het opstaan hadden San en ik nog niet kunnen vermoeden wat voor ongelofelijke K*** dag dit zou worden. Bijzonder irritant. Zo irritant dat je het voelt groeien, elkaar aankijkt en weet dat de ander ook bijzonder chaggie aan het worden is en gewoon doorgaat…want het komt vast wel goed…. Wat natuurlijk niet zo is. Maar dat was bij het opstaan nog niet te zien. Het zonnetje scheen, men was bezig met het ontbijt, wij waren op tijd gepakt, hadden op tijd het ontbijt achterover gegooid en betaald. We kregen zelfs een paascadeautje mee voor onderweg (chocolaatjes) en het ging allemaal nog steeds goed. Op weg naar het station (we gingen weer lopend) gingen we nog we fout (toch lastig als je uit diverse hoogtes kan kiezenen je weet dat het station niet helemaal onderaan is, maar je weet ook niet meer precies waar dan wel. Dat betekent dat je opeens met je neus voor een gat kan staan en als je dan naar beneden kijkt, zie je een heleboel treden. Een heleboel treden…zucht..eerste kleine tegenslag. Maar echt minor. Maar zonnetje schijnt nog steeds. Op het station (we zijn ruim op tijd) maken we eerst nog wat foto’s voordat we de trein in springen. We hebben ons redelijk goed gepositioneerd, maar moeten nog een klein stukje rennen om op tijd bij de juiste wagon aan te komen.

Tegenslagje twee begint wanneer er een ouder echtpaar binnenkomt (zesmans coupe) dat niet honderd procent fris ruikt en de deur achter zich dichttrekt. Minder. Maar zonnetje schijnt buiten nog steeds en we zijn bijna in Genua.

Op Genua Principe hebben we ongeveer 2 uur. We gaan eerst voor een kop koffie, vervolgens voor een frietje en besluiten dan gewoon op het puntje van het perron in de zon te gaan staan.
Redelijk op tijd komt onze trein binnen en we vallen neer op onze plekken. We hebben vervolgens een redelijk rustige reis naar la Spezia. We kunnen niet echt veel van de omgeving zien, want we zitten voornamelijk in tunnels. Sommige stations bevinden zich zelfs in de tunnels. Lijkt de Amsterdamse metro wel, maar dat iets comfortabeler. Enige nadeel zijn die “klapperende”oren. Maar ook dat went.

Iets over tweeën komen wij nietsvermoedend aan in La Spezia. We zijn er ondertussen wel achter dat we geen telefoonnummer van het hotel hebben en ook geen routebeschrijving. Maar wedenken dat iemand ons wel kan verwijzen. We zijn dan wel slecht voorbereid op weg gegaan, maar er zit een VVV op het station. Helaas is de vrouw van de VVV niet heel erg aardig. Ze zegt dat we bus S moeten hebben en dat we er na de kerk uitmoeten…Oh okay. Na ongeveer 40 minuten wachten ga ik vragen of er geen andere manier is om daar te komen… lopend of zo? Volgens de vrouw moet ik niet zeuren en komt er een bus elke twintig minuten. En juist op dit moment hadden we moeten luisteren naar onze intuïtie en hadden we een taxi moeten aanhouden. Gewoon in een taxi springen en je laten rijden en niet denken ik wacht wel en ik zie vanzelf wel welke kerk ze bedoeld. Want als na 5 kwartier wachten een bus stopt en wij daar in springen (nou ja San en bagage springen erin en een man pakt mijn bagage en ik spring daar weer achteraan)hebben we geen flauw idee waar wij heen gaan. Redelijk snel ziet San een kerk en we springen eruit. Om ons heen vragen we waar we heen moeten en we krijgen van allemaal mensen aanwijzingen. De een zegt het is 3 kilometer lopen en vervolgens moeten we nog 500 meter die kant op en daarna 1000 meter de andere kant op. We lopen heuveltje op, heuveltje af door de achterwijken van La Specia en we vinden er geen reet meer aan, maar een taxi of telefooncel komen we ook niet tegen. Niet echt handig. Als de blaren bijna op onze vingers staan (tsja, ik had al gezegd dat tactisch pakken niet mijn sterkste kant is, dus de koffer is een kilootje of 15) besluiten we in de eerste de beste bus te springen. We hebben natuurlijk geen kaartje, maar dat ziet de chauffeur tijdelijk door de vingers (hij begrijpt ons waarschijnlijk gewoon niet helemaal). Ergens in de stad worden we er weer uitgegooid en tot onze grote vreugde zien we een taxi. Voordat we bij taxi een zijn rijdt deze weg (*****), maar de volgende is van ons. We merken vervolgens dat we het heel goed hebben gedaan, maar dat we de autostrada ergens gemist hebben (niet zo heel raar, want er staat een heel groot snelwegteken bij). Niet veel later zijn we bij ons hotel. En dat ziet er niet heel slecht uit.

De taxichauffeur stelt de prijs naar beneden bij en de vrouw bij de balie is uiterst aardig. Volgens mij zien we er net zo geïrriteerd uit als we zijn. Moe, boos en enorm balend van het feit dat we weten dat we ergens mee moeten stoppen maar toch doorgaan. De receptioniste geeft ons ook nog een tip voor het avondeten mee. I Mitili… en reserveert meteen. Wij droppen de spullen en rennen naar het avondeten. We zijn de eerste, maar niet veel later volgen er vele meer. Wij zitten dan al aan een keur van seafood dingetjes die het voorgerecht vormen. Mosselen, inktvisjes, sardientjes en nog wat dingen…heerlijk. Daarna doen we ons best om een hoofdgerecht e bestellen. Ik wil graag mosselen en vraag wat dat is, maar dat ziet men zeker aan voor een bestelling. Helaas de verkeerde, want ik wilde graag gekookte mosselen en kreeg nu een 5 tal tot de nok toe met tonijn gevulde mosselen in tomaten saus. En dat zag er toch wat misselijkmakend uit…. Maar ook wel lekker. We bestellen er ook nog een grote salade bij en genieten daar elke hap van.

Toe nemen we Sorbetta il limone. Een echte aanrader. Sorbetijs door de mixer gemixt met een beetje wodka. Verslavend. Die ga ik komende zomer zeker ook zelf proberen te maken. Na ruim twee uur tafelen gaan we er vandoor en duiken met een boek het bed in. Eind goed, al goed. Weltrusten!

PS: misschien had het afbreken van het handvat van de koffer van San een teken aan de muur moeten zijn..... maar ja, we dachten dat dat de grootste tegenslag zou zijn...net als je een sprintje van de trap af wilt nemen dat je koffer met een doffe klap op het marmer valt en jij jezelf ongeveer een blauw oog mept.

Wine bar Metz (Genua update nr. 10)

Wijncafe Metz (vervolg zaterdag 15 april)

Rond achten was het weer tijd voor café Metz. We gaan nu meteen binnen zitten. Het is ondertussen al lang weer droog en er hangen wel wat mensen buiten, maar binnen lijkt ons toch fijner. Meteen komen de eigenaren langs gewandeld om te vragen welke wijn we willen drinken. We gaan maar voor dezelfde Siciliaan als gister. Die was tenslotte prima. We krijgen er weer allemaal hapjes bij, maar deze keer zit er iets bij wat ik ook al bij een aantal andere cafés had gezien en niet had kunnen geloven. Rauwe tuinbonen. Wat moet je daar nou mee? Het antwoordt volgt snel (in peuter Italiaans). Pellen en met het vlees opeten. En ik moet zeggen, het is lekker! Voordat we er aan beginnen ren ik terug naar de B&B (die om de hoek is) en haal mijn camera. Men begint weer over zondag en is zo enthousiast dat we niet durven te melden dat we er niet zijn. We hebben er nog wel even over nagedacht om de plannen om te gooien maar hebben uiteindelijk besloten dat niet te doen. En dus sluiten we na het tweede glas en nog een serie hapjes af met een royale fooi met Italiaans geschreven (peutertaal) berichtje en duiken we na het zetten van de wekker tevreden het bed in.

Voor wie Winecafe Metz in Imperia- Porto Mauritzio wil opzoeken, het is aan de Via Caducci, ik geloof nummer 105… Maar als je de weg afloopt kan het eigenlijk niet missen.

En wat zijn we aan het einde van de dag nou vergeten? (Genua update nr. 9)

Zaterdag 15 april

’s-Morgens staat er een lekker ontbijtje voor ons klaar. Het weer valt een beetje tegen, maar ja er is ook regen voor vandaag voorspeld. Na het ontbijtje gaan we op weg naar het stationnetje. Allereerst kopen we kaartjes voor morgen. We moeten de trein van 9.32 halen. Dat klinkt niet heel erg vroeg, maar ja op vakantie is dat wel erg vroeg. In het koffiewinkeltje ernaast haalden we buskaartjes en niet veel later sprongen we in de bus. Vandaag op weg naar Oneglia…om wat te shoppen en om het olijvenmuseum te bezichtigen. Eenmaal aangekomen in Oneglia dwalen we wat door de straten. Heerlijk lopen we inde galerijen. Allereerst zijn we langs het meest favo café in Imperia, café Piccarda gelopen. Piccarda is bekend om zijn taarten, ijs en koffie. Jong en oud rijk en minder rijk hangt daar rond. Terwijl we er langs liepen zagen we echt heerlijk ijs in de vitrine… voor aan het einde van de dag. Vervolgens lopen we langs nog wat winkeltjes voordat we Sisley tegen komen. Een enorm gaaf pak hangt daar, maar dat past niet. Enorm balen, want ik wilde een mooi pak aan mijn garderobe toevoegen. Misschien is het ook in Nederland wel te verkrijgen. Wel heb ik nog een zwarte blouse meegepakt. We lopen verder en komen langs een pleintje met de kaart van Oneglia (Imperia) op de muur. We maken er snel een foto van en komen op een marktje terecht met de meest lekkere vruchten en ingemaakte spulletjes. Het liefst zou je er tassen vol van meenemen. Dat zou dan idd het voordeel zijn van met de auto op vakantie gaan. We slaan een enkel potje in en lopen verder om een leuk eetcafeetje te vinden. En tot onze verbazing vinden we een leuk tentje aan de haven. We zakken neer en bestellen. Ik inktvisjes en San tartaar met artisjok…of omgekeerd. Maakt ook niet echt uit, we splitsen toch. We hebben ook twee pizza besteld, maar als men maar met een pizza komt (die we ook delen) en nummer twee lijkt maar niet te komen vinden we dat niet heel erg. We hebben nl ook al een half brood man gemaakt. Eindelijk was er lekker (niet uitgedroogd) brood en dat konden we niet laten staan… Aan het einde moeten we wel even duidelijk maken dat we maar een pizza hebben gekregen.

Als we weer buiten staan en langs het marktje lopen is dat opgebroken en ook alle winkels zijn dicht. Oh ja, waar ook… siësta time tot half vier. We wandelen wat rond en zien dat een andere ijswinkel open is….daar bestellen we een ijsje. Halverwege het ijsje heb ik (en San ook) er spijt van. Het ijs is helemaal niet zo lekker. De ijswinkel in Apeldoorn is 10x zo goed. En we besluiten (als in ieder geval ik misselijk wordt) het maar weg te gooien. Heel jammer. Ik had hetzelfde heerlijke ijs als in Argentinië verwacht, dat was toch Italiaans ijs zei men…. Even later gaan de winkels open en schuiven we bij Benneton naar binnen. Daar schaf ik een net zwart jurkje aan. Altijd goed. Zwart jurkje schijnt bij de basiscollectie te horen. Al is ie meer zakelijk dan sexy…. Nou ja, met het gebrek van een pak kan dat nooit kwaad. Maar verder weinig zinnigs. Ook in andere winkels komen we niets tegen. Niet echt verbazend, want de vrouwen hier (en de mannen ook) zijn slechter gekleed dan de vrouwen in Nederland. En dan heb ik het nog niet over de schoenen. Ook grote tegenvaller. Had verwacht dat die wel goed zouden zijn, maar nee… de enige leuke hebben stilettohakken… en ik weet niet of dat nou zo goed voor mijn no claim zal zijn.

Eenmaal buiten (buiten de galerijen, zie foto) ontdekken we dat het regent…brrr.. we besluiten dat we genoeg hebben geshopt en gaan op zoek naar een bushalte (waarvan we zeker weten dat ie de goede kant op gaat…een rotonde is daar dus geen geschikte plaats voor). Het is een klein stukje lopen, maar gelukkig hadden we paraplu’s bij ons. Onder het lopen ontdekken we dat de eigenlijke reden om hier heen te gaan het olijvenmuseumpje was…beetje jammer dus, want dat hadden we mooi inde pauze kunnen doen. Maar het is een leuk dorp, dus wie weet de volgende keer. Misschien vergeten we het dan niet….

Terug in het deel van Porto Mauritzio lopen we terug naar de B&B en lezen we nog iets voordat we voor de tweede en laatste keer naar Metz gaan. Meer daarover in de volgende post (Genua update nr. 10)

Even wat sunshine tussendoor... (Genua update nr.8)

Met handen en voeten... (Genua update nr. 7)

Vrijdag 14 april

Een van de eerste dingen die ik mij deze ochtend afvraag, is waarom de treinen hier iedere keer voordat ze langskomen/weggaan toeteren. Zonder dat zou je ze bijna niet horen. Maar dat kan ook door mijn eigen woonsituatie kunnen komen. De wekker staat redelijk vroeg, want we willen allebei relaxt douchen, niet te haastig eten en vervolgens rustig naar het station lopen (lees: via weg en niet via de trappen). Op het station proberen we eerst via de automaat kaartjes te kopen. Dat gaat allemaal goed (tot en met het reserveren van stoelen aan toe) totdat we moeten betalen. Mijn betaalpassen zijn ongeldig. Heel irritant. Maar gelukkig hebben we nog zeeën van tijd en sluiten we achteraan in de rij om kaartjes aan het loket te kopen. Als we dan aan de beurt zijn gaat het eigenlijk best wel snel. Ik verbaas mij enigszins over het feit dat je hier echt voor een trein moet reserveren. Er zullen wel geen forenzen in Italië zijn.

San wil graag een koffie to go en werpt zich op de uitdaging dit te bestellen. Niet veel later komt zij met twee super kleine bekertjes en slap van het lachen terug. Een koffie bestellen staat hier gelijk aan espresso…en er is geen melk te zien! Nou ja, een shotje voor het maagje kan geen kwaad en na 5 minuten gelachen te hebben en 5 minuten foto’s van het tafereel gemaakt te hebben, slaan we de koffie als een shooter achterover. Volgende keer toch maar een cappuccino bestellen. Daarna wandelen we naar perron 17. De trein heeft wat vertraging en terwijl de kustplaatsjes aan ons voorbij trekken loopt dit op tot ongeveer een half uur. Onderweg ziet het er naar uit dat het weer slechter wordt. Na ongeveer 2 uur in de trein komen we aan in Imperia. Het plaatsje dat ik in de Linving (tijdschrift red) heb gevonden.

Eenmaal op station Imperia Porto Mauritzo (Imperia bestaat uit twee plaatsjes die zijn samengevoegd. Aan de ene kant Porto Mauritzio en aan de andere kant Oneglia) staan we een beetje met ons mond vol tanden. Want er lijkt geen bus te komen, maar er staan ook geen taxi’s. En na 15 minuten nog steeds niet. Dus besluiten we te bellen. En om irritaties te voorkomen doen we het mobiel. Niet dat dat veel uitmaakt, want de man aan de telefoon begrijpt dat ik bij de B&B ( Ca'del Vescovo) moet zijn, maar begrijpt vervolgens niet dat ik graag wil weten hoe ik daar dan kom… Dus dan maar het winkeltje bij het station binnen wandelen en vragen hoe ik bij de betreffende straat kom. Dit is erg leuk geprobeerd, want ook hier spreekt men geen Engels, dus dan met kaartjes en handen en voeten. Met handen en voeten EN een pen en papier komen we een heel eind. Ik krijg een soort van route mee…

Het is eigenlijk makkelijk, rechtdoor de heuvel op, bij de stoplichten rechtsaf en dan bij de derde straat (bij de klok) weer linksaf en het trappetje op. Ongeveer tien minuten lopen. In ieder geval, ik schat zo in dat dit allemaal gezegd en getekend is… het zou ook zo wat langer lopen kunnen zijn, maar een kniezer die daar op let.

Na een halve straat omhoog wandelen heb ik het daar eigenlijk al weer mee gehad, maar ja, dat heeft weinig zin. Tot onze grote verbazing (al zullen veel mannen zuchtend naast mij hebben gelopen, want ik heb het tekeningetjes voor de zekerheid telkens meegedraaid) komen we in een keer goed aan! Bij het adres aangekomen zien we ook tegelijktijd een oud vrouwtje aan komen wandelen. Blijkbaar de vrouw die ons verder gaat helpen. Als de deur open gaat zuchten San en ik even diep…wat een trappen. Tegelijkertijd zijn we zwaar onder de indruk want het is allemaal marmer (ook in het huis). Allemaal origineel..en als ze de masterroom opent (niet voor ons) blijkt die allemaal muurschilderingen te hebben. Het taalgebrek breekt ons hier wel op. Het vrouwtje blijft maar kletsen en net als de mensen in Argentinië geven ze niet op om het duidelijk te maken. Je krijgt bij wijze van de hele geschiedenis van het huis uitgelegd en je moet ff uitleggen wat je gaat doen en op welke tijd je wat voor ontbijt wilt…Allemaal heel goed bedoeld, maar wel fijn als ze weg is. Na nog even uitpuffen gaan we op pad,want we hebben honger!
Al snel vinden we een leuk tentje waar we spaghetti met zeevruchten nemen. Na het pellen van de garnalen en het legen van de mosselen en andere schelpen (en het kauwen op echt fijn zand) is de maaltijd op en wordt het restaurant voor ons neusje dichtgegooid…geen nagerechtjes voor ons dus!

Tijd voor wat lichaamsbeweging. Het weer is aardig aan het betrekken, maar dat mag de pret niet drukken. Al snel wandelen we op de pier (maken een foto die moet aangeven dat het koud is, maar meer lijkt of ik naar de wc moet) en even erna op de boulevard omhoog.Een krap uurtje later zijn we weer bij ons Bed&Breakfast. Alle winkels zijn weer eens dicht en dus gaan we weer lezen. De boeken gaan er behoorlijk snel door heen. Vervelend, want we zijn pas halverwege ons tripje.

Rond achten gaan we weer op zoek naar een tentje om wat te eten, maar wat schetst onze verbazing? Geen restaurantjes open. Gelukkig is Metz, een wijnbar open en bestellen we wijn (Siciliaanse) met allemaal hapjes. Heerlijk! Na een heel plateau met kaas en worst krijgen we bij de tweede ronde een soort van gevulde tortilla aangeboden. Heerlijk! We gaan alleen de fout in als men ons uitnodigt voor een feest voor zondag. Dan zijn we natuurlijk al weer ergens anders. Maar de mensen zijn zo aardig, dat we het er maar bij laten. Na de laatste slokken wijn wandelen we een paar meter straat op, lopen het trappetje op en dan zijn we weer in de B&B. Nog even wat lezen en dan pitten!

The day we went from Zecca to Righi (Genua update nr. 6)

Donderdag 13 april
Na een redelijk goede nacht (oordopjes, maar die heb ik altijd in op vakantie) kruip ik het bedje weer redelijk op tijd uit. Het lijkt wel of ik langzaamaan het smetvreestikje van de familie krijg. Ik vond het overlaken (of hoe heet zo’n ding dat altijd over bedden ligt?) al niet om aan te raken, maar ik ga ook netjes met slippertjes richting de douche. Het straaltje is wat lullig, maar verder prima te doen. Na het douchen en tuttelen gaan we naar het ontbijt. Niets mis mee…fruit, chococroissantjes en yoghurt. En nepsinaasappeldap.

Het plan van vandaag is met de een kabelbaan omhoog te gaan en wat te gaan rondlopen. Genua is de stad van de trappen. Het is als een soort amfitheater tegen de berg opgebouwd. Als we de kabelbaan gevonden hebben valt het wat tegen. Het is gewoon een soort lift die omhoog opgetrokken wordt, en gaat helemaal niet over de stad. Maar omdat we er toch in zitten besluiten we gewoon mee te gaan. Eenmaal boven (Righi heet het daar) staan we in de middle of nowhere. Er wordt wel naar wat kasteeltjes verwezen, maar die zijn vanaf het punt waar wij staan wel heel klein. Dus besluiten we maar van het uitzicht te genieten. En we kijken naar salamandertjes. Het is er vergeven van de slamanders. Om ons te vermaken maken we er wat foto's van. Heerlijk om naar een mooi blauwe zee te kunnen kijken, daar wil ik best wel 20 minuten mijmerend naar kijken. Maar dan is het wel leuk geweest. En we gaan weer met het “kabelbaantje”naar beneden. Eenmaal terug op Zecca besluiten we naar de lift te gaan die in mijn reisboekje wordt genoemd. Eenmaal daar weer een grote teleurstelling. Het is weer zo’n soort tram. En deze is minder hoog. Maar eenmaal boven wacht ons een aangename verrassing…een heel leuk terrasje. Tijd voor een Latte Macchiato (zie eerdere foto bij Genua update nr. 2)

Het terrasje ligt boven aan, omringt door verschillende bomen met een prachtig uitzicht op diverse oude huizen. Heerlijk rustgevend, en een perfecte plek om koffie, water en cola te drinken en een boek te verslinden. En een beetje salamanders kijken, want ook hier is het er van vergeven.Na een paar uur hebben we het er mee gehad. Niet in de laatste plaats omdat we een enorm grote rat zagen oversteken... We besluiten niet met het “liftje”te gaan, maar naar beneden te lopen. Niet dat we heel veel verder komen, want beneden vallen we weer in het zonnetje neer. Ditmaal bij het Doge café, bij het piazza Ducale. Natuurlijk komen er weer allemaal hapjes voorbij en nuttigen we een heerlijk rood wijntje. Als we echt aan het aanbranden zijn, lopen we terug naar het hotel, waar we op bed neerploffen en nog verder lezen. Even later is het echt tijd om op zoek te gaan naar een plek om iets te eten. Ik heb gelezen dat Ugo echt heel erg leuk moet zijn. Het zit helaas ergens verstopt in een enorm klein steegje (het aantal van dit soort steegjes overstijgt het aantal trappen in de stad). Als we het eenmaal gevonden hebben blijkt het inderdaad erg leuk te zijn, maar helaas ook erg vol. Er wordt ons aangeraden morgen terug te komen. Hmmm, dat is zwaar klote. Als we verder lopen komen we eigenlijk niets tegen wat open is. En voor we het weten zijn we terug bij het hotel en zijn onze voeten gehakt. We lopen dus maar naar het station om daar snel een snack te halen…Is dit het land van het lekkere eten? Zal best, maar het wil best helpen als er iets open is! Na deze teleurstelling lezen we nog een aantal pagina’s en doe ik mijn oordopjes in. Hoe laat San het licht uit doet weet ik niet ik ben dan al vertrokken.

Typisch Italiaans.... (Genua update nr 5)

Op de valreep nog even een typisch Italiaans gevalletje...de scooter. In Nederland struikel je over de fietsen, hier over de scooters

Het station Genova Principe, de thuisbasis in Genova (Genua update nr. 4)

Genua here we are! (update nr. 3)

Woensdag 12 april 2006

Vorige week woensdag was het dan zover, eindelijk zou ik weer even uitvliegen. Even genieten van wat rust. Maar die momenteel vlak voor een vakantie zijn momenten waarop ik mijzelf het liefst kielhaal. Ik check altijd dertig keer of ik mijn paspoort, ticket, portemonaie en fototoestel wel heb. Ook als ik al in de trein zit. Heel irritant.
Ik ga veel te vroeg weg, zeul mij een breuk om die koffer op Muiderpoort te krijgen (waarom doet die klote lift het nou nooit als ie het moet doen?) en spring vervolgens in de trein. Zodra ik op Duivendrecht kom, ben ik blij dat ik een trein eerder heb genomen dan dat ik met San heb afgesproken, want die van mij en de trein uit Apeldoorn rijden tegelijkertijd binnen…maar er zit wel een perronverschil in. Maar uiteindelijk maakt het niet heel veel uit, want ik heb in mijn hoofd gehaald dat San voorin zit, terwijl zij achterin zit…hoezo zenuwpees?

Op Schiphol komen we elkaar dan tegen en hobbelen we samen naar de check in om de bagage af te geven. Hierna eten we nog iets en lopen we naar de gate. Hier is de rij al grotendeels verdwenen en sluiten wij achteraan en wandelen naar rij 23 om daar neer te zakken.
We vertrekken in vliegende vaart, waarschijnlijk om het grote vliegtuig voor te blijven gaan we met een vliegende vaart de bocht om en stijgen meteen op...

Ongeveer anderhalf uur later zien wij besneeuwde bergtoppen (Geneve hebben we dan al achter ons gelaten) en niet veel later het mooie blauwe water wat Genua aftopt (zie foto). Na een lange daling staan we langs de waterkant. Niet heel veel later hebben wij de koffers gepakt en wandelen richting bus. Bus komt er meteen aan, dus weinig tijd om ergens uit de muur een ticket te trekken en er met koffers en al in te springen. Ongeveer 20 minuten later springen we er weer uit (ja jeetje, zo kan ik ook 20 minuten rekenen, het is allemaal langzaam rijdend verkeer). Op Genua Principe springen we uit de bus en net op het moment dat we ons willen gaan afvragen waar wij heen moeten (qua hotelligging) zien we het aan het station liggen. 50 meter hoger weliswaar, maar zo dichtbij hadden we dichtbij niet geschat. Nou ja, makkelijk vinden en dat is met de slechte voorbereiding die wij gehad hebben geen overbodige luxe.

Heel sportief slepen wij de koffers de trappen op naar het hogere niveau (grrr, ik HAAT trappen lopen) en checken in. Als we de kamer in wandelen staan wij bijna meteen weer buiten, wat een takkelucht komt er de kamer. (een paar uur later merken we dat het aan het water ligt, al had het ook zo de lucht van een zeer oude mop kunnen zijn, of een rottende muis) en gooien we snel alles open. Het uitzicht is wel leuk….zelfs vanaf de wc (alle deuren open lattend) kun je de zee zien…wat wil een mens nog meer? (tot onze verbazing bedenken we dat we idd hier om zeezicht hebben gevraagd, maar waarom we dat nou weer hadden gedaan is achteraf wel een raadsel…. Na een korte break, gooien we de deur weer achter ons dicht en gaan we aan de wandel……

Goed voorbereid gaan we op weg (en ja dat is sarcastisch bedoeld). Met een kopietje van een vaag kaartje van de toonbank van het hotel gaan wij op weg om ergens een tafeltje te vinden om een drankje te drinken en een hapje te eten. Allereerst komen we de haven tegen. Wat meteen opvalt is dat er op veel gebouwen van alles geschilderd is. Waar in sommige plaatsen/landen echte ornamenten en ramen zitten wordt er hier druk geschilderd.
Even later laten we de haven en het leuke plein achter ons en lopen we door. Na een redelijk lange wandeling vallen we neer op een plein. Oor een museum. Als we een tijdje zitten merken we dat we op het piazza de Ferrari. Maar eerst buigen wij ons over hoe wij wat te drinken moeten bestellen, met een hapje eten… Vini Rossi e aperitivo…of is het vino rosso ..uiteindelijk bestellen we met veel handgebaren en zitten we niet veel later op focaccia te kauwen en te bedenken wat we verder gaan doen.

Als we er genoeg van hebben gaan we nog even naar het hotel om vervolgens richting haven te lopen en in een of ander vaag tentje neer te vallen. De glazen zien er wat ranzig uit, evenals de ober, maar de meloen met ham is heerlijk, evenals de verse sardientjes die als voorgerechten dienen. Daarna stappen we over op een volgend gerecht. Ik probeer eindelijk wat van die kleine kreeftjes (langoestines) en San begint aan risotte met zeefruit (het is wel ff puzzelen met al die schelpen). Aan het einde finish ik de risotto en we wandelen rustig terug. We genieten nog even van het uitzicht vanaf de wc en lezen nog het een en ander. Als de treinen een beetje tot rust komen vallen we in slaap. Morgen weer een nieuwe dag!

Latte Macchiato (Genua update nr. 2)

Ik ga op reis en neem mee ... (Genua update nr. 1)

Zo, het is weer zo ver. Het grote pak-moment is aangebroken. Om goed voorbereid te pakken check ik het weer voor de komende dagen. Al snel blijkt dat dit niet de meest handige stap was. Ten eerste omdat het weer binnen de komende zeven dagen schommelt tussen de 10 en 19 graden (grrrr) en ten tweede omdat de diverse weersites het niet met elkaar eens zijn. De een denkt dat het vandaag nog wel eens 17 graden kan worden, de ander komt niet verder dan 13.... Toch een verschil. Het verschil tussen winterjas en zomerjas. Nou ja, heb toch al besloten dat het zomerjas werd en een beetje koppigheid kan blijjkbaar in dit geval geen kwaad.

Ik kan uberhaupt maar op de meest verschillende weersoorten pakken, want als ik op reis ga kom ik altijd in de meest verrassende weersomstandigheden terecht. Ongeveer tien jaar geleden deden mijn zus en ik Istanbul aan en toen we onze eerste voetjes aan de grond zette was het nog een graadje of 15 (wij intens gelukkig) maar binnen enkele uren sloeg het weer totaal om... een heel bijzondere wind die maar eens in de zoveel jaar langskwam, kwam nou net nu langs...en dus sneeeuwde het zelfs de volgende dag. Zelfde verhaal voor San Diego... de hoeveel regen die daar gemiddeld jaarlijks valt, viel daar tijdens mijn verblijf al in de eerste maand... en toen waren er nog heel wat maanden El Nino te gaan! Of nog beter, Argentinie...het sneeuwt daar nooit meer rondom oktober... nou toen ik er was wel!! Met andere woorden een gevarierde bepakking kan geen kwaad en wat extra geld op de bankrekening om wat noodgevalletjes aan te schaffen ook niet....

Dus ik heb gepakt: twee spijkerbroeken, een jurkje, een rok, drie truien, twee truitjes met half lange mouwen, colbertje en 5 tshirts en het benodigde underwear, laarzen, slippers (douche), muiltjes en nog badlaken en bikini, voor als opeens de hitte mocht toeslaan, want het zou natuurlijk wel fijn zijn dat het in plaats van 10 graden gewoon 25 graden wordt! En dat voor een weekje, ik geloof dat ik naar Argentinie ongeveer net zo veel mee had...Al had ik naar Oslo nog meer bij mij en dat duurde maar 5 dagen.... dus het valt wellicht wel mee.

Tricky is natuurlijk het meenemen van boeken en dergelijke. Samen met schoenen en gezichts en haarproducten zorgt dat natuurlijk voor het meeste gewicht... Gelukkig heb ik mijn koffer al benede n staan en loop ik straks in fases met tassen met kleding naar beneden, want ik denk dat ik gek zou worden als ik vier hoog met dat ding naar beneden moet. DAar krijg ik straks bij Muiderpoort en Italie mijn akkie wel van schat ik zo.

Nou, ik ga zo maar eens afsluiten en mijn koffer daadwerkelijk inpakken. Ergens heb ik het idee dat ik veel meer spullen bij mij heb, want bovenstaande rijtje klinkt nog niet eens heel erg indrukwekkend....

Stad van de pesto here I come!!

PS: nu alles in de koffer zit....het leek misschien niet zo veel en het kon allemaal in een hand naar beneden, maar achteraf gezien is het misschien best veel, want de koffer zit vol. Trouwens ook klein schoenendrama, want mijn favo wandelschoenen zijn kapot en mijn rode vlammengympies vallen uit elkaar. Nu moet er wel geshopt worden.

About tarot cards

You Are The High Priestess

You represent mystery - secrets that are yet to be revealed.You find yourself sitting between two worlds: one dark, one light.You tend to hold these two worlds in balance, reconciling the two.Open and welcoming, you invite others to learn your secrets. Your fortune: Something hidden, or latent, in your life is about to come forward.You need to pay more attention to your dreams, thoughts, intuition, and imagination.And if that involves tapping into your dark side, it will all balance out in the end.You have a lot of potential dying to be unleashed, so let those gates open!

What Tarot Card Are You?

Have to say... I am thinking about a lot lately...and thinking about dreams and how to fit them into my life is an issue nowadays... the other things are way to weird!

go to: www.blogthings.com and search for tarot card

Genova here I come!

Tomorrow is the day! Tomorrow is the day I go on holidays! Unfortunately is seems like the bad weather is gonna be out there as well, but maybe that will change..and otherwise plans has to change.... but it will be really nice to relax and catch a breath.

When I get back I tell you all about it...maybe even in between as weather gets bad.

Take care and talk to you on Wednesday!

Het WK in Duitsland en Salomon Kalou...

Wilde er al een tijdje geleden over schrijven, maar het tot nu toe toch maar niet gedaan.

De commercial over Salomon Kalou en Rita Verdonk van Centraal Beheer....

Wat een allerflauwste commercial zeg! Ik vind het wel erg politiek getint. Alle Kalou fans gaan nou zeggen: Hij moet gewoon NL-er worden, hij wordt alleen door Verdonk geboycod...terwijl dat natuurlijk niet zo is. Het enige grappige is dat hij topscorder met elf doelpunten is in de commercial..... mocht ie willen!

Nou ja, ben benieuwd wat er rond de commercial gaat gebeuren, want Kalou schijnt het ook niet erg leuk te vinden (omdat ie geen toestemming heeft gegeven) en of Verdonk er nou echt happier van wordt...

Van mij mag ie er in elk geval weer af!

In between dreams...

Do you know that feeling, that you wish you were in one situation but you life in another, and from one moment in the other (okay, with some wine in your blood) a dream you had one day comes up...

This dream I had like five years ago, I was living in some subtropical surrounding. With beautiful wooden windowprotectors to keep the sun and heat out and some dark wooden furniture. The room I saw wasn't like one I was dreaming, but it felt real.

I was working over there, and I had to move for my work. And for the people who know what is going on the last few months, I am not in Argentina (at least I do not recognise it like that) and I am living on myself, not together with someone.

And some dreams can feel really real (like that one time I was dreaming I was really pregnant and I felt my big belly and I woke up sweating and I had to watch myself to be sure I wasn't preagnant) and some feel like it is ment to be....

And how do I come to this? No clue, I am just trying to find out what to do...going for a small sabbatical to South America, or not and I remembered this dream and the wise message someone told me....

You should not dream your life, but you should live your dreams as long as they are within reach...

And if I go from there, taking a sabbatical leave..that is within reach. It is scary, but I hear from a lot of people that the possibilities in the Randstad (for me Amsterdam) are pretty good and will only get better the next few months... so no worries for work when I get back.. what is keeping me from not spreading my wings for a last time?

Wie is de mol ?

Wat was het raar om wie is de mol te kijken vandaag. Met een toen nog springlevende Frederique Huydts...die het hoogste woord voerde. Vooraf zeiden ze nog dat zij het materiaal van te voren bekeken had. Enerzijds moet het mooi zijn dat je nog zo genoten hebt van het leven, anderzijds moet het ook moeilijk zijn om te zien met de wetenschap dat je binnen een paar dagen zult sterven.

Maar hoe dan ook, het was weer heerlijk om Buenos Aires te zien. Wat een heerlijke stad is dat toch. Als je dat vergelijkt met de meeste steden in Nederland... niet te vergelijken toch? Zucht.... nou ja, morgen weer de herhaling :-)

En wie ik denk dat de mol is? Nou ik denk uit een bericht rond het overlijden van Frederique te hebben begrepen dat zij er in de enelaatste uitzending uit gaat.... hmmm, ik denk Peggy, Minouska (ik hoop het in iedergeval voor haar) of Toine...

Op bezoek bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis

Vandaag was dan de dag dat ik mij bij cardiologie moest melden. Enkele maanden geleden was er een hartruisje ontdekt. Waarschijnlijk niets ernstigs, maar ik moest toch even naar het OLVG. Door eigen schuld duurde het maken van een afspraak even, maar toen ik dat eenmaal gedaan had ontstond er enige onduidelijkheid. Op de papieren stond in een datum, in de computer een ander. En ik had natuurlijk die op de papieren, en die was later dan die in de computer. Een wrevelig telefoontje later, mag ik zes weken later weer opdraven. Vandaag dus.

Eerst even een ponskaartje maken. Heel hytech met een foto( via de cam) en al... niemand kan nu meer als Liselotte het OLVG in, of je moet een look alike zijn. Tot mijn verbazing was dit binnen vijf minuten gedaan. Vervolgens kon ik aan de koffie in de espressobar en kijken naar alle artsen die voorbij kwamen. Tot dat ik aan de beurt was geen knappe arts voorbij zien wandelen. Erg jammer. Om precies een uur werd ik geroepen, moest ik op de weegschaal gaan staan (57,8), mocht ik doorlopen naar een onderzoekskamer en mocht de trui uit. Allereerst werd de middel opgemeten en vervolgens de bloeddruk gemeten. Daarna mocht ik liggen voor een hartfilmpje (ECG). Raar apparaat is dat..... net een spin die overal vastgezet wordt met grote knijpers en zuignappen. Na het commando stil liggen en niet bewegen mag ik weer zitten en wachten op de arts. Okay. Een krappe tien minuten later komt de arts en die luistert even en noemt vervolgens alles op wat de huisarts ook al had opgeschreven. Trui mocht weer aan (ondertussen liep er een geheel onbekend persoon binnen...oeps verkeerder kamer...vaag) en mocht ik mee naar een spreekkamer... In principe niets mis, maar voor de zekerheid een echo (tsja, daar was ik met de huisarts ook gekomen, dus weinig nieuws hier).

Dus weer naar de balie en een afspraak maken voor een echo. Daar krijg ik een afspraak voor 2 juni (idd, ik moest het ook ff checken op het printje) en voor 9 juni een terugbelafspraak om de resultaten te bespreken. En zo ben ik twintig minuten later weer klaar. Loop ik naar buiten, sla links af, loop straat 1 uit, straat 2 in en wandel even later via de fietsenstalling naar mijn bureau terug... Niets wijzer. En trouwens geen enkele leuke arts gezien...dus geen ideeen opperen dat er in ziekenhuiszen leuke mannen te ontmoeten zijn...het is gewoon een gelukstreffer, net als de supermarkt .

You can leave your hat on ...Part II

Today was the day of part two of "You can leave your hat on". Last week I started with Cardio Striptease and I had one of shocks of my life finding out that we had to dress up this lesson. Luckily I also found out that mostly you are "allowed" to come in your sports outfit, but with you can leave your hat on we are dressed in a nice shirt, white blouse, tie and a black jacket, some hot pants, panties and some cool shoes (some stiletto's for the daredevils)

Today was also the day I ended up being the last person of the first row.... which means most of the dance everybody could see me, and I could not watch anybody so I had most of the time no clue what I was doing. They really should give this lesson twice a week, although I would run out of white blouses and I my knees would die...but at least I would have a clue what we are doing.

Anyway, next week is already lesson three (and yes, I will make sure I am somewhere in the middle of the group) and with lesson four (the last one) I am in Italy...

So more to come next week...

Sabbatical?

Ik heb al enige tijd het idee dat ik er graag een paar maanden tussenuit wil. Eigenlijk al sinds het moment dat ik begon met afstuderen. Maar het lijkt of er altijd wel iets aan de hand is. Als je net afgestudeerd bent heb je geen geld en zodra je begint met werken, stop je daar niet zo maar mee. Je bent al blij met het feit dat je een baan hebt. En als je dan eenmaal een baan hebt dan koop je een huis en dan durf je er helemaal niet meer even tussenuit te knijpen, want wie zegt dat je meteen weer een baan vindt als je terug komt? Of dat als je met sabbatical mag dat je baan nog hetzelfde is als toen je op sabbatical ging? Iemand anders heeft tenslotte een aantal weken of maanden jouw toko gedraaid. Ik vond het na een maand al balen dat ik zoveel dingen gemist had. En sindsdien ben ik ook nooit meer helemaal lekker in mijn draai gekomen.

Maar ondertussen is dat vage gevoel een stemmetje geworden dat steeds luider gaat fluisteren. Soms begint het zelfs een geheel eigen leven en opent het een atlas om stiekem al een route uit te stippelen en om weg te dromen bij het idee om een aantal maanden heerlijk rond te zwerven en om alles te ontdekken in een heeel rustig tempo... De kans dat het gebeurt wordt natuurlijk ook steeds kleiner. maar het is zo eng om zekerheden op te geven, zeker als je een hypotheek hebt. Nou ja, ik heb nog even om er over na te denken, wie weet geeft Italië mij nog wat mooie inzichten. In de meivakantie ga ik in elk geval boeken voor oktober/november en heel misschien boek ik dan wel voor een aantal maanden...... Of misschien wel helemaal niet om vervolgens vanaf november weg te gaan....Hmmm, zoveel mogelijkheden, zo weinig tijd...

Note: misschien wel een idee om niet in oktober/november op vakantie te gaan, maar even door te sparen tot september 2007 en dan lekker 3 maanden de hort op ga. Of 6 maanden. Al lijkt zes maanden mij wel erg lang... nou ja, ik weet het gewoon nog niet. Misschien wel de beste kans om echt goed Spaans te leren. Gewoon ergens een maandje wonen en dan even reizen en dan weer even ergens een maandje settelen en weer wat Spaans leren etc.

Frederique Huydts overleden

Vanmiddag is Frederique Huydts overleden. Voor mij kwam het als een totale verrassing. Ik wist natuurlijk wel dat zij darmkanker had, maar ik dacht ook dat was gezegd dat haar overlevingskansen goed waren. Vrijdag tijdens Wie is...de mol bedacht ik mij nog dat zij een goede actrice was en wat een geluk zij heeft gehad met het overwinnen van kanker. maar dat was dus niet zo.

Wat moet het ook raar zijn geweest. Weten dat je weer heel ziek bent en dan jezelf in een programma als Dreamtravel zien.. met mensen praten die kanker overwonnen hebben, het terug zien op tv en weten dat het einde voor jou nadert. Toch moet het allemaal snel zijn gegaan, want ze is pas eind maart weer opgenomen in het ziekenhuis.

Wie is ... de mol gaat gewoon door, op haar verzoek. Wordt de komende vrijdagen toch met andere ogen kijken...

foto van site www.wieisdemol.com

Rossi en Alonso met elkaar in duel?

Fernando Alonso en Valentino Rossi dueleren momenteel via de media met elkaar. Fernando Alonso denkt namelijk dat Rossi nooit wereldkampioen zou kunnen worden in de F1. Wat er over en weer precies gezegd is weet ik niet, maar Rossi daagt Alonso nu uit tot een duel over drie onderdelen (motor, F1 bolide en rallywagen) om dan de gemiddelde rondetijden te bekijken en om vervolgens te bezien wie van de twee het snelst is. Hopelijk doet Alonso het niet, want een motor lijkt mij toch heel wat lastiger en gevaarlijker dan een F1 wagen. Ik denk idd dat je de F1 sneller beheerst dan de motor en ik denk dan ook dat gemiddeld gezien Rossi het beter zou doen... maar wie weet horen we hier nog meer over.

lees artikel, klik op titel.

Win number 10 for Fernando Alonso

Wow, what a race it was! Within seconds after the start trulli can go back to wash off the dirt and moments later Massa en Rosberg go off together. The safaty car has to get in to clean the road before they can go on. Fernando Alonso passes Button and takes of when a few minutes later a new safety car comes in. This time it is end of story for Klien and the mess needs to be cleaned up. While the safety car is going away, Alonso is still warming up his tires and all of a sudden he jumps away....leaving Button and Raikonnen only to follow the leader (that is how it should be!).
Alonso's pitstop goes perfect and things seem to settle down....

But trouble isn't over yet. Ralf Schumacher gets a drive through. Just as Webber (in his home grand prix) is driving at front of the others, his car stops and game over for Webber. Feel sorry for him...curious what happened. Right when you get the feeling everybody found his place, Schumi tries to push a bit to far and goes in to the wall. Pretty shitty for Fernando Alonso who was getting a save feeling with the distance between him and Raikonnen.

Fisichella is getting his ass in trouble as the team things he is not driving fast enough and gets a warning of his boss. He is two seconds slower than Fernando Alonso... for the rest of the race the trouble is on, and we even get a shot of a Flavio Briatore with his hands in front of his face.

As Schumi tries to find his way back home, Fernando Alsonso takes off after the safety car situation, but soon after Liuzzi crashes his car and a new safaty car moment is coming up. It is getting a bit irritating...how is it possible! Never seen that safety cat that much! But it is a big crash. Sand and pieces of the car are all over the place. The guys that clean up the track will feel their hand at the end of the day, because they keep sweeping.

In round 40 the speed comes back in the game and the only one that loses grip are Monteiro and Montoya. With two laps to go, Fernando Alonso tells his team he is rrrrrrrrrreally rrrrrrrrrelaxed.. and that while just being 6 seconds away from Raikonnen... who probably thought something like that some months ago.. and who had to leave his car just a lap before the finish....When Alonso and Raikonnen are save home, Button blows up his motor just meters away from the finishline and Fisichella almost gets an extra teint of the fireflames coming out of the car of Button. I feel really sorry for the guy, so close and yet so far away.

It is a pity for Alberts that he is one round behind so that Button still comes in tenth (don't understand that, he never finished...so why the tenth place) and Alberts we can find back at place 11. Not a bad thing, as you see the laptimes and etc, but when I hear the comments Alberts make, I feel irritated. It is good to always want to be better, but be happy with what you are doing once in a while. You never have driven a better race, so squeeze your hands and say: I did a good job today!

Well, this for now. Alonos won his tenth race and finds a new move he can do (the strange one in another race was a move from the movie Shrek....so they say). Time to start up a new day.

pictures:http://cars.grandprix.com.au