Dodenherdenking en zo..
Al jaren kijk ik naar Dodenherdenking op televisie. Ik vind de ceremonie op de Dam altijd erg indrukwekkend. Maar dat komt mede omdat ik altijd kippenvel krijg van de taptoe (of hoe dat trompetgeschal ook moge heten) en dan vervolgens aan het einde van de twee minuten stilte het Wilhelmus. Dan ben ik altijd weer blij met ons volkslied. Wat ik wel irritant vind als mensen die twee minuten stilte niet willen nemen. Boven mij hoorde ik door de stilte heen de twee kinderen rennen en gillen. Waar is je fatsoen, al moet je ze vastbinden en de mond aftapen, maar stil zullen ze zijn (nou ja, bij wijze van dan….. baby’s en peuters uitgezonderd).
Bevrijdingsdag was het helemaal geen lekker weer dus heb ik weinig uitgevoerd. Nou ja, ik ben weer een boek gaan lezen. Vrijdag de kapper bezocht. Het meisje wat mij deze keer knipte durfde nooit zo goed het kort te knippen, het bleef altijd een a twee centimeter langer dan gewenst. Dus ik gaf het deze keer goed kort aan….en nu durfde ze het blijkbaar wel. Ik voel me nu bijna kaal. Nou ja, het groeit wel weer aan. Over twee maanden is het allemaal weer goed.
De gehele week werd de stad al overspoeld door Canadezen. Tot zondag had ik voornamelijk de jongeren gezien, op zondag, tijdens de grote optocht, heb ik ook nog eens tweeduizend oudjes gezien. Het is mogelijkerwijs de laatste keer dat deze optocht is gehouden, al gonsde het al rond dat de jongeren er over vijf jaar weer bij willen zijn en dat de oudjes die dan nog leven überhaupt weer deze kant op komen. Het was wel indrukwekkend, langs de hele route stond het boordevol mensen (ongeveer 200.000 mensen werden er verwacht) die in de gietende regen van iets voor tweeën tot iets over vijven hebben lopen klappen, handjes schudden en joelen voor de ouderen (vaak op wagens, maar net zo vaak ook lopend) en jongeren (in mijn hele leven nog nooit zoveel doedelzakken bij elkaar gezien als gisteren). Ik woon zelf in de stad en vlak voor mijn appartement splitste de auto’s van de wandelaars, en daar ben ik samen met mijn zus gaan kijken. Toen de vliegshow begon, begon het ook te regenen en ik had het intense geluk tussen twee paraplus in te staan. Beide drupten over mijn handen (wat mij beter leek dan mijn nek) en die waren na vijven dan ook aardig gevoelloos. Van te voren twijfelde ik nog wel of ik er heen zou gaan, maar achteraf ben ik blij dat ik gegaan ben (al moet San wel ophouden met als zij hadden gedacht: Het regent, laten we maar niet gaan, dan hadden wij nu Duits gesproken). Ik geloof niet dat ik ooit zulke blije Canadezen heb gezien (tja wat wil je als je alleen een handje vol depressieve schaatsende Canadezen spreekt), die zo blij de menigte liepen op te zwepen en vanuit de auto’s probeerden handjes te schudden. (al hielp het vele bier onder de Canadezen ook wel mee denk ik ). Nou ja, wie weet komen er over vijf jaar nog wel 1500 over…..
Rest van de zondag avond heb ik gebruikt om weer een beetje op temperatuur te komen….
Bevrijdingsdag was het helemaal geen lekker weer dus heb ik weinig uitgevoerd. Nou ja, ik ben weer een boek gaan lezen. Vrijdag de kapper bezocht. Het meisje wat mij deze keer knipte durfde nooit zo goed het kort te knippen, het bleef altijd een a twee centimeter langer dan gewenst. Dus ik gaf het deze keer goed kort aan….en nu durfde ze het blijkbaar wel. Ik voel me nu bijna kaal. Nou ja, het groeit wel weer aan. Over twee maanden is het allemaal weer goed.
De gehele week werd de stad al overspoeld door Canadezen. Tot zondag had ik voornamelijk de jongeren gezien, op zondag, tijdens de grote optocht, heb ik ook nog eens tweeduizend oudjes gezien. Het is mogelijkerwijs de laatste keer dat deze optocht is gehouden, al gonsde het al rond dat de jongeren er over vijf jaar weer bij willen zijn en dat de oudjes die dan nog leven überhaupt weer deze kant op komen. Het was wel indrukwekkend, langs de hele route stond het boordevol mensen (ongeveer 200.000 mensen werden er verwacht) die in de gietende regen van iets voor tweeën tot iets over vijven hebben lopen klappen, handjes schudden en joelen voor de ouderen (vaak op wagens, maar net zo vaak ook lopend) en jongeren (in mijn hele leven nog nooit zoveel doedelzakken bij elkaar gezien als gisteren). Ik woon zelf in de stad en vlak voor mijn appartement splitste de auto’s van de wandelaars, en daar ben ik samen met mijn zus gaan kijken. Toen de vliegshow begon, begon het ook te regenen en ik had het intense geluk tussen twee paraplus in te staan. Beide drupten over mijn handen (wat mij beter leek dan mijn nek) en die waren na vijven dan ook aardig gevoelloos. Van te voren twijfelde ik nog wel of ik er heen zou gaan, maar achteraf ben ik blij dat ik gegaan ben (al moet San wel ophouden met als zij hadden gedacht: Het regent, laten we maar niet gaan, dan hadden wij nu Duits gesproken). Ik geloof niet dat ik ooit zulke blije Canadezen heb gezien (tja wat wil je als je alleen een handje vol depressieve schaatsende Canadezen spreekt), die zo blij de menigte liepen op te zwepen en vanuit de auto’s probeerden handjes te schudden. (al hielp het vele bier onder de Canadezen ook wel mee denk ik ). Nou ja, wie weet komen er over vijf jaar nog wel 1500 over…..
Rest van de zondag avond heb ik gebruikt om weer een beetje op temperatuur te komen….
No comments:
Post a Comment