De dag van de voeten (zondag 15 april)

Na weer een heerlijke nacht, al was het wel een beetje luidrichtig op de andere kamers wat dan weer erg goed op onze kamer te horen was, richting Starbucks gelopen voor een muffin en weer terug naar de metro geslenterd om deze keer naar de halte Parallel te gaan. Hier stapten we over op de funicular om een gedeelte van de Montjuic opgereden te worden. Hier liepen we richting het Olympisch sportpark om de Olympische ringen op de foto te zetten.

Al wandelend kwamen we het olympisch stadion tegen, het olympisch softbalveld, het rugbyveld, het schoonspringbad en nog wat olympische stadions, maar niet de Olympische ringen. Blijkbaar zijn deze er tijdelijk of geheel van af gehaald. Erg jammer, en balen, want dit rondje Olympische stadions koste ons ongeveer 45 minuten wandelen en het ontwijken van veel mountainbikers die bezig waren met de voorbereidingen voor een cross over de montjuic.

Hierna begonnen we aan de klim naar de top van de berg om het fort(Castell de Montjuic) bovenaan te bekijken. Normaal gesproken een eitje omdat je de teleferic neemt (en daar durf ik dan weer net wel in), maar deze draaide wel rond, maar alleen bij wijze van proef. Niet voor ons toeristen die te lui zijn om te klimmen. Helaas waren ze wel vergeten een goede routebeschrijving aan te brengen. Zo liepe we in het begin erg goed af te snijden door allemaal trappen naar boven te nemen, bijna helemaal bovenaan volgden we de borden en liepen we opeens in een bos een 20 minuten later aan de achterkant van het fort zonder enige mogelijkheid om aan de goede kant van het fort te komen. Dus weer een stuk naar beneden, over muurtjes klauteren en dat soort dingen en 15 minuten later stonden we weer flink wat meters lager om dan maar de weg de andere kant op omhoog te nemen.

Na een flinke slinger in de weg, bleek deze stijl omhoog te gaan, maar wel rechtstreeks naar het fort. Eenmaal daar hadden we een mooi maar mistig zicht op de stad, het strand en het industriegedeelte van de stad, maar het fort zelf stelde weinig voor. Voornamelijk het wapenarsenaal leende zich tot enige bezichtiging. Erg jammer na zo zo'n lange klim.....

Boven waaide het ook behoorlijk hard, dus na een rondje wandelen en genieten van het uitzicht de toch naar beneden weer ingezet. Welke veel sneller ging, aangezien het allemaal downhill ging. Onze bezichting van een groot deel van de berg (inclusief de mountainbikewedstrijd die ook door de bossen en langs het kasteel ging) had een krappe vier uur gekost en ik was opzich wel weer blij dat we weer naar beneden gingen. Denk niet dat deze berg op je toplist moet staan, al zijn de vele te bezichtigen tuinen op de berg wel erg mooi en rustgevend (en wellicht verkoelend tijdens de hete zomer).

Beneden gingen we op zoek naar het restaurantje La Belle Napoli (C/Margarit) in het district Poble Sec. Het restaurant zit in een klein steegje, met ongeveer alleen een deur als voorkant maar hierachter gaat een grote ruimte schuil. De obers zijn afkomstig uit Napoli, spreken rap Italiaans, flirten een eind weg en het eten is geweldig! Op mijn weg naar de wc (ik had de deur al in mijn hand) werd ik opeens door de ober teruggeroepen... bang dat ik weer eens een verkeerde ruimte in liep, liet ik snel de deur los die door de ober werd overgenomen en opengehouden. Heel galant, en erg schrikken. Het hoofdgerecht bestond deze keer uit Raviolini gevuld met spinazie en ricotta, met een dressing van tomaat en kleine geroosterde tomaatjes en een scheut ricotta er bovenop. Het waren vier of vijf stuks, maar deze vulde geweldig. Met moeite konden we hierna nog een ijsje weg. Het viel natuurlijk al te raden dat we weer een lijst met keuzemogelijkheden zouden krijgen, en inderdaad .... Ik koos voor de citroen voor de frisse nasmaak en dat was precies de goede keuze. Heerlijk.

Hierna kon er geen eten of drinken meer bij in en vroegen we om de rekening. Natuurlijk niet de beste keuze, want in Italie eet men altijd tig gangen tijdens de lunch en neemt men koffie na. Het viel natuurlijk weer te verwachten dat er een grap uitgehaald zou worden, en inderdaad. Men deed net op men een kopje met inhoud in mijn decolete liet vallen. En de grap werkte, want ik gaf dan geen schreeuw, ik schoot wel bijna een meter aan de kant! Mocht je in Barcelona een keer iets anders willen eten en niet te veel geld kwijt zijn en mutjevol zitten, ga dan hierheen en flirt dan ook even met de obers, dat stellen ze wel op prijs!

Hierna de metro gepakt en op het strand liggen uitbuiken. Op de weg terug vielen er wel enkele regendruppels, maar verder bleef het droog. En dat was maar goed ook, want we hadden voor de derde keer die dag voor een omweg gekozen!

In de avond zijn we tijdens het happy hour cocktails gaan drinken bij Milk. Weer een aanrader, voor 3,50 per cocktail kun je er heerlijke bestellen, in een relaxte admosfeer. Allereerst ging ik voor de La Cucarracha. Erg lekker ,maar niet wat ik zocht, dus hierna aan de Strawberry Daquiri. Deze was zo lekker, dat ik er nog eentje nam onder het genot van wat gebakken aardappelschijfjes... hmmmmmm.

Hierna tevreden en een beetje aangeschoten naar huis teruggevlogen en lekker gaan slapen.