Vrijdag 31 Augustus. Paraguay here I come!

Toen ik gisteren het hotel weer in liep werd mij gevraagd of ik de trip nog had geboekt. Nee. vond het veel te duur. Wat ik er dan maximaal aan wilde uitgeven..... Nou ja de helft.... Zonder mij ergens van bewust te zijn ging ik met de lift naar boven en naar mijn kamer. Vijf minuten verder gaat opeens de telefoon... of ik even naar beneden kan komen.

Wat blijkt... de hele trip is voor de helft van de prijs onderhands met een chauffeur geregeld. Zucht, ik en mijn grote mond! Maar nu zie ik het tenminste wel allemaal. Met de mededeling dat ik om negen uur klaar sta ga ik weer naar boven en naar bed. Wat is het toch vermoeiend om de hele tijd moe te zijn!

Wat moet ik aan?!?

Vanmorgen heb ik de stap moeten wagen, ik moest onder de douche. na wat heen en weer lopen en wat treuzelen gooi ik het gordijn aan de kant en zet de kraan open. Het duurt een minuut of vijf voordat het water warm wordt, maar daarna wordt het steeds warmer. Best aangenaam eigenlijk...op een gegeven moment moet er zelfs wat koud water bij....

Als ik klaar ben met douchen is de badkamer een beetje een waterballet, maar acht, tot halverwege in de kamer ligt er steen, dus dat komt wel goed (en zo ver komt het water trouwens ook niet, zo erg ben ik weer net niet). Het grootste probleem van het moment zijn mijn schoenen... welke doe ik aan... slippers kunnen niet, die halve slippers hebben mij allemaal bijna blaren bezorgt dus daar heb ik het ook mee gehad. De wandelschoenen passen niet, de gympjes en flatjes gaan.... Dan toch maar de gympen en de soort van slippers mee....

Daarna wandel ik richting het ontbijt waarop iedereen mij bij de balie met een enorm goede glimlach goedemorgen wenst. Hmmm, das een verandering. Vooral omdat ik in het spaans goedemorgen zei en ik in het engels van drie mannen in koor een reactie kreeg... Ik ben echt ergens ingestonken!

Op naar Paraguay

Na het eten ga ik naar boven en krijg onderweg weer van drie man vriendelijke knikjes. Hebben die lui niets beters te doen? Als ik een ruim half uur later weer beneden kom stelt een van die drie man zich voor als mijn chauffeur. Ik laat de eigenaar van het hotel nog wel even vertellen dat ik geen woord Spaans spreek en dat ik echt via de paspooort controle moet en dan stap ik in de auto.

De paspoort controle voor de grens en voor de brug gaat redelijk snel. Er staan maar een paar auto´s voor ons. Aan de andere kant stopt er jammergenoeg net een bus voor ons en staat er een rij. Nou staat er in het paspoort geloof ik ergens dat dat ding eigendom is van de nederlandse staat en dat je er zuinig op moet zijn, maar dat gaat vandaag even niet op. Terwijl ik in de rij staat loopt namelijk de chauffeur met mijn paspoort weg, hup zo een hokje in... Ehhhhhmmmmm... Als ik ongeveer drie plaatsen ben opgeschoven komt hij het hokje weer uit met een stempel in mijn paspoort en kunnen we verder. Ik geloof dat er nou ook al smeergeld bij mijn excursiekosten worden opgeteld. Maar het scheelt waarschijnlijk wel een minuut of 20.....

Wild wild west....

Daarna rijden we Encarnacion binnen. Na een stukje rijden snap ikbijna waarom de lonely planet het over een corrupt land heeft waarin veel dieven wonen. Het moderne wilde westen moet er gewoon zo uit zien. Allemaal laagbouw. Huizen van gepleisterd steen in allerlei felle kleuren... kobaltblauw, felrood en zonnebloemgeel en alle reclame dingen zijn er met de hand opgeverfd. Helaas rijden we er te snel door heen om een foto van te maken (en op de terug weg krijg ik detour dus dan ook geen foto) maar dit ziet er al heel anders uit dan Posadas en omgeving. Wel meer zoals ik Posadas en omgeving had voorgesteld. Het doet wel fijn aan... all those rolling hills met grasland en felgekleurde huizen....en superoude bussen...

Jesus de Tavarangue

Als eerste ga ik naar Jesus toe. Om daar te komen moeten we over een weg die de kasseien in Belgie doet verbleken. Laat ze daar maar eens over fietsen. Het komende kwartier krijg ik een soort van trilmassage. Een stoelmassage is er niets bij. Met geheel onstspannen schouders stap ik uit om een soort ooooooohhhh geluid te laten ontsnappen. Wederom iets wat zich niet echt op foto laat vast leggen, maar diverse heuvels achter elkaar vele gras, hier en daar een palm, hier en daar een boom met roze bloemen en op de voorgrond een ruine die degene in Argentinie doet verbleken. Aangezien er eigenlijk geen gids aanwezig is, is het me and de kreekels en vogels die daar alleen over het terrein zwerven. Over al in kijken en inlopen.... Bij deze site heeft men nooit de kans gehad de kerk af te maken. Niet dat dat heel veel uitmaakt want het dak is er bij alle ruines af, maar bij deze hebben ze er wel een trap in gemaakt die alle vernielingen en verwoestingen overleefd heeft..... blij als een kind huppel ik naar boven om bij de eerste afslag bijna meteen weer 4 meter naar beneden te kukelen.

Hmmmm, de ramen zijn dus openingen tot de grond zonder een hekje en een enorme afgrond... beetje uitkijken dus... En hup nog een verdieping hoger en via een houten trapje bereik ik het dak... ucht... hier zou ik wel een tijd kunnen hangen om van het uitzicht te genieten en lekker relaxte te hangen. Dit is al dat geld toch wel waard, want deze site had ik in mijn eentje al wandelend nooit gevonden....

Na ongeveer een uurtje heen en weer wandelen tussen de kerk, de klaslokalen, de huizen, de werkplaatsen en de begraafplaats kom ik weer terug bij de chauffeur om door te rijden naar de volgende ruine.

Trinidad

Na weer een volledige massage kom ik aan bij de laatste ruine die ik ga bezoeken. Ik word vast het terrein opgestuurd terwijl men de engelstalige gids belt. Het is toch ongelofelijk dat veel mensen alleen de Argentijnse sites bezoeken, terwijl deze er veel beter bij liggen..... terwijl ik daar wat over peins komt mijn gids en vertrek ik voor een uitgebreide rondleiding. Mijn gids is volgens mij iets van archeoloog en weet heel veel van alle jesuit ruines af. Hij kan dan ook alle vragen beantwoorden en vertelt eindeloos door. Erg interessant. De kerk is bij deze ruine inderukwekkend. Het is dan ook een beetje de cathedraal van alle kerken in de ruines.

Deze is door een italiaanse artchitect gemaakt die hier iets anders wilde neerzetten dan dat ie bij de andere missions had gezien. Hij bouwde zes jaar aan deze kerk (nou ja, hij begon er aan, een ander heeft het afgemaakt) en vervolgens was men nog 12 jaar bezig met alle versieringen in de vorm van lachende en muziekspelende engelen, teksten, ornamenten en schilderingen voornamelijk in goud. De schilderingen zijn niet meer te zien, sommige ornamenten en dergelijke nog wel.

Grappig is te zien dat de engelen de gezichten van de mensen kregen die ze maakten, maar deat ze allemaal krullend haar hadden (de indianen die deze dingen maakten hadden stijl haar). Dat moest naar europees voorbeeld. Ook de invloed van de lelie is groot, al is er ook de passiebloem terug te vinden. Ruim een uur duik ik in het verleden. Dan is het weer tijd om richting Argentinie te gaan. Via een enorme detour... ik moet het hart van stadje Encarnacion in zijn gehele zien. Zo rijden we langs alle stalletjes met horloges, slippers in alle kleuren van de regenboog, kleding, eettentjes en electronica.... als je de stoelbekleding van je auto wil pimpen moet je hier zijn! Ik wil dat niet en slippers kunnen momenteel toch niet aan mijn voeten, dus voor mij hoeft het niet. Wel is het leuk om, om mij heen te kijken en de heerlijke geuren van asado´s op te snuiven.

Als we over de brug Argentinie weer binnenrijden staat er een enorme rij richting Paraguay... wow, dat duurt zeker wel een uur ja..... Ik ben 10 minuten later wer in het hotel en ga een stuk vlees verorberen van zeker 500 gram mmmmmmm.

Terwijl ik dat doe zie ik een mannetje op een fiets zitten, afstappen, een band van zijn achterwiel naar iets voorop binden en het testaurant binnen lopen en er weer uitkomen met een stuk of zes enrome slagersmessen.... die daar dus vervolgens ter plekke geslepen worden...grappig.

Rest van de dag gebeurt er weinig bijzonders. Ik hang lekker op een terrasje te dromen over Paraguay (de gids vertelde dat het er helemaal niet zo gevaarlijk en corrupt was, de volgende keer moest ik echt even een weekje uittrekken om het te bekijken, dus wie is er gek op verlaten vlaktes, ruines en kleine wildwildwest dorpjes en wil een week een auto besturen?????) en bedenk hoe ik mijn vakantie verder ga omboeken. Jujuy gaat uit de planning. Eindeloos wandelen gaat niet lukken en naar 4000m hoogte gana met een voet die alleen in een soort slipper past lijkt mij ook niet echt tof. Dan maar lekker hangen in redelijk warm Corrientes en een nachtbus pakken richting Tucuman. Hopelijk is het daar allemaal weer beter gesteld met mijn voet.....

Morgen vertrek ik vpoor drie dagen richting Estores del Ibera. Helaas niet om te gaan paardrijden en te wandelen, maar wel om twee keer op een bootje te zitten een heerlijk tot rust te komen middenin de natuur.

Tot in september (het is hier nog augustus als ik dit schrijf).....