Vrijdag 7 september ... naar Corrientes

Op de dag dat ik Corrientes al lang weer zou verlaten, ga ik er eindelijk heen. Maar een en ander gaat neit geheel zonder slag of stoot. Die enorme ampul die in mijn bil is gespoten is blijkbaar uitgewerkt en mijn maag is echt killing me als ik wakker word. Alles draait en ik sta te shaken als een rietje. Een medialuna helpt daar niet echt tegenen de yoghurt en bananen die ik bij de supermarkt halen ook niet.... als blijft ronddraaien, de krampen blijven en de misselijkheid ook...en er komen alleen maar meer sterrretjes bij. Maar als ik beneden vraag of er nog een kamer vrij is, zijn ze nog steeds vol. Ik kan het wel bij Julio Cesar proberen, drie blocks hier vandaan.... men belt wel een taxi voor me om daar te komen. Blijkbaar zie ik echt bleek, want drie blocks moet te lopen....

Wie niet waagt....

Als de taxi er is en ik instap zeg ik toch maar dat ik naar het busstation wil. Ik wil weg uit deze stad. Hoe weet ik niet, want met moeite houd ik me goed in de taxi. Meestal komt er ergens een moment dat mijn lichaam en geest kunen overschakelen op een klein beetje reserve en ik houd daar wanhopig aan vast. Maar op het moment dat ik de tas bij het busstation op mijn rug hijs, valt het geluk aan mijn zijde en sta ik welliswaar nog te trillen, maar ik sta met de enrome tas op mijn rug en ga een aantal kioskjes af voor een bus naar Corrientes. De eerste vier geven aan dat ze in de middag of tegen de avond vertrekken. Aangezien het nu nog vroeg in de ochtend is, is dat niet echt een optie..... als ik niet zo een twee drie een informatiestand zie vraag ik waar die is. Vervolgens loop ik de voetgangersbrug af en naar de informatiestand. Met mijn zeer gebrekkige Spaans vraag ik wanneer de eerste bus naar Corrientes gaat en waar ik het kaartje moet halen.

En wederom val ik met mijn neus in de boter. De volgende vertrekt om kwart over tien.... dus binnen twintig minuten...dus ik moet opschieten, rennen etc....

Jaja, die ken ik van de vorige keer. Eerst naar de wc en dan kaartje aanschaffen. Hier blijkt maar weer dat het altijd handig is je paspoort bij de hand te hebben. In Argentinie leggen ze namelijk preccies vast wie waar heen gaat en ook nu worden alle gegevens van mijn paspoort netjes ingetypt. Veel wijzer zullen ze er niet van worden met de spelfouten, maar het idee is leuk en mijn paspoortnummer is vast goed ingevuld. Voor 33 pesos zit ik de komende vijf uur geramd en aangezien ik ruim vijf minuten heb, loop ik op mijn gemakje richting de bus. Geef mijn tas af, neem een kaartje in ontvangst en geef een fooi. Ik zoek mijn stoel op, knik naar de man naast me en ga zitten (verdorie sprak ik nu maar goed spaans, want die plek bij het raam daar hadden ze mij op ingetekend).

De komende vijf uur zie ik voornamelijk vlak land aan mij voorbij trekken en krijg ik een meesterlijk ranzig broodje geserveerd. Ik probeer drie happen en gooi het daarna weg. Ook het glas drinken waarvoor ik bedank maar het toch krijg laat je tanden eruit vallen. Gatver wat zoet. Dat doet die man naasdt mij toch beter. Het broodje is op z´n schoot gelegd, maar dat kunnen ze niet doen met drinken. Als de perser weg is wordt ie weer wakker... jaja.

De perser vraagt bij elke ronde dat ie langskomt steeds iets meer.... waar kom je vandaan, waar ben je geweest, waar ga je heen, hoe lang reis je....

What the hell!?!?

Als we Corrientes binnen rijden begin ik even te denken dat Regi gelijk heeft en dat het een vies stadje is. Allemaal zandweggetjes en allemaal half afgebouwde, ingestorte huisjes en mensen met vieze kleren. Beetje beduusd stap ik de bus uit.

Eerst maar even een ticket naar Tucuman gaan regelen en dan de taxi in. ALs ik bij de informatiestand kom vraag ik of men toevallig engels spreekt. Ze zegt nee en voordat ik het in het SPaans verder kan proberen word ik doorgestuurd naar het barretje erachter. Niet dat die lui daar wel engels spreken, maar blijkbaar meer geduld. Met de keywords manana, noches, autobus en Tucuman word ik naar flechabus gestuurd. Hij zal er wel een deal mee hebben want volgens mij gaan er wel meer bussen die kant op. Anyway, voor nog net geen 100 pesos zit ik morgennacht ongeveer 12 uur in een bus met een redelijke ruime seat in het benedendeel van de bus. Prachtig. Nu de taxi. Ik loop naar de taxistand en ik word meteen een taxi ingedirigeerd. Mijn beeld van de stad verslechterd snel als de taxi niet aan wil slaan en ik de volgende honderd meter door een man of vier vooruit word geduwd.

Ik geloof niet dat ik hier nu zin in heb.... maar uitstappen lukt niet echt, want de deur gaat niet open en ik word tegengehouden. Ondertussen staat er al een andere taxi voor de mijne en wordt er een sleeptouw aan de taxi vast gemaakt. De volgende kilometer proberen we het nog een paar keer, maar de auto gaat het echt niet doen. Opeens wordt mijn tas gepakt en spring ik erachter aan in de volgende taxi. Voordat ik mij kan bedenken dat de stoel wat vochtig is zie ik opeens dat we een zandpad in rijden. Dit lijkt me geen goed plan.... Een beetje geirriteerd (maar eigenlijk bijna in mijn broek schijtend) zeg ik in mijn beste Spaans dat het centrum en de rivier echt de andere kant op zijn. Ik krijg alleen een jaja, straks als antwoord... Nou ja, er is nu toch niets aan te doen en ik moet maar vertrouwen op mijn gevoel over Argentijnen.... En ja hoor. Het blijkt dat we alleen even de andere taxichauffeur en zijn auto bij hem thuis is de slops droppen... Pffff, ik en mijn horrorgedachten....Tien minuten later en 12 pesos verder sta ik voor mijn hotel.

Verdorie!

Als ik het hotel binnenloop kijkt men wat verbaasd.... en op mijn bericht dat ik heb gereserveerd kijkt men nog verbaasder.... nee hoor.... Dit welles nietes houdt even aan totdat ik zeg dat ik een bevestiging per email heb.... en voordat ik kan zeggen dat ik best ff achter internet wil om het op te zoeken krijg ik een kaartje voor al mijn gegevens in te vullen en sta ik vijf minuten later in mijn kamer. Wauw, dat kan snel gaan......Wederom vaag, maar okay, ik heb een kamer en daar gaat het om.

Rond vier uur loop ik het stadje in en ik moet Regi toch ongelijk geven. Ik vind het het leukste stadje wat ik tot nu toe gezien heb. De gebouwen zijn slecht onderhouden, maar het zijn nog wel heel veel van die echt oude gebouwen met die mooie bouwstijl. Ook de boulevard is superrelaxte. Vooral omdat het kwik hier nu al makkelijk dertig graden haalt en zelfs de wind benauwd warm aanvoelt. Dan is het wel bijzonder fijn om in het windje te zitten dat rondom de boulevard waait.

Ik loop wat en drink wat en ruim twee uur later sta ik weer bij het hotel.

Mooi uitzicht

Bij binnenkomst klets ik even met de hotelmanager. Die verteld dat ie altijd met engelssprekende mensen wil kletsen omdat ie dan zijn engels kan onderhouden en verbeteren. Ik vind het prima. Ik heb ondertussen meer dan genoeg van mijn eigen gestuntel in Spaans. Ik moet echt heel hard mijn best gaan doen komend jaar!! Onder het kletsen krijg ik nog een uitnodiging voor morgen om naar een of ander meer met hem en wat vrienden te gaan. Daar gaat ie op z´n vrije dag (als ie de avonden werkt) vaak heen om wat achter een boot te hangen en zo. Ik zeg dat het me erg leuk leukt, maar dat ik morgen graag de stad wil verkennen.... Met de hotelmanager (en nog een vreemde) naar een strand gaat me net stapje te ver.

Op het moment dat ik weer weg wil gaan vraagik of het mogelijk is om op het dak te komen om foto´s te nemen van de stad..... Natuurlijk is dat mogelijk! en voor ik het weet wordt de deur naar de lift opengehouden en stap ik in mee naar de negende verdieping. Het dak wordt al een tijdje niet gebruikt en ik moet via de wasserette om op het dak te komen. Maar het uitzicht is prachtig. Al kijkend krijg ik een uitleg wat waar in de stad is en aanvullende informatie over de firma die vier maanden geleden dit hotel heeft overgenomen en die ook nog een aantal andere mçpandjes in de omgeving heeft opgekocht en aan het omknappen en ombouwen is. Wel, een opknapbeurt kan zeker niet kwaad. Het is allemaal niet vies, maar wel oud en aan vervanging toe.

Na nog wat foto´s en de opmerking dat het fijn is dat ik niet gesprongen ben (dat schijnen twee mensen gedaan te hebben sinds ie daar werkt) gaat hij weer naar beneden en ik gan aar mijn kamer om kleding te wisselen.

Hierna ga ik even internetten en rond half negen vertrek ik naar de overkant om bij Cristobal del Puerte te gaan eten. Iets over negenen zit ik ruim 400 gram biefstuk en wat patat weg te kauwen. Om aan mijn gezondheid te werken neem ik nog een ensalada de frutas en ga rond half elf weer terug naar het hotel.