Zoooo, het is al weer even geleden, maar ben er nu dan toch maar weer even voor gaan zitten om een update te typen.
Twee weken geleden had ik mijn eerste afspraak bij de afdeling Longziekten van het Sint Lucas Andreas ziekenhuis. Voelt wat raar als je het OLVG op drie keer struikelen afstand hebt zitten, maar okay, blijkbaar is deze beter of zo, of heeft het Jan van Bremeninstituut hier betere contacten (die ziten nl. bij elkaar om de hoek).
Na op tijd mij te hebben aangemeld (joepie weer een nieuw ponsplaatje, je krijgt bijna moeite ze allemaal uit elkaar te houden) en een dossier te hebben meegekregen, kon ik route 04 volgen naar de poli longziekten. Hier mij even gemeld en vervolgens ruim een half zitten wachten tot ik binnen mocht komen. Even snel wat kleine onderzoekjes (percentage zuurstof, hartslag en longen) en daarna doorverwijzing voor een longfoto en een drietal longfunctietestjes.
De foto was zo gemaakt, voor de longtestjes moest ik nog even een weekje wachten.
Afgelopen maandag mocht ik dus weer terug komen om wat testjes te doen. Er werd begonnen met een spirometrietest. Hierbij wordt gemeten hoeveel lucht je maximaal in en uit kunt ademen. Je zit op een stoeltje in een cabine krijgt een mondstuk in je mond en een knijper op je neus en maar diep uitademen (met een knal uit,uit,uitademen en dan zelfs al je al niets meer uit kan ademen nog wat meer) en weer in ademen. Daar krijgt je borstkas al een wat krampachtig gevoel van...... daarna moet je een soort medicijn inhaleren om te luchtwegen te verwijderen en een kwartiertje op de gang zitten. Op zich verwachtte men niet heel veel effect, want mijn longinhoud is prima, ruim zes liter........ boven het gemiddelde wat ik moet hebben.
Na vijftien minuutjes weer naar binnen en weer hetzelfde liedje. De resultaten waren ongeveer 8% beter, niets schokkends. Volgende test.
Nu de body-plethysmografie. Hierbij wordt de weerstand van de luchtwegen gemeten. Met andere woorden, de moeite dat het kost om adem te halen.
Wederom mondstuk in, knijper op de neus en nu ging de cabine dicht.... Ik kreeg nog even een uitleg hoe ik uit de cabine kon komen als ik dat wilde en hup deur dicht en microfoon aan en weer rustig in- en uitademen... en in en uit en in en uit en dan werd er verteld dat het klepje dicht ging en op het moment dat je in wil ademen hoor je plop en zuig je vacuum..... er is gewoon even geen lucht die je in kan ademen want alle toevoer zit dicht. Op het moment dat je normaal gesproken weer zou uitademen gaat het klepje weer open en mag je uitademen en weer in en weer uit en dan moet je heel diep in en uit ademen... weer tot alles er uit is... piepend kom je dan tot het moment dat je weer denkt ik ben echt leeg en dan mag je weer inademen.... en zo nog een paar keer. Hier kreeg ik het bericht dat ik morgen wel wat spierpijn zou kunnen krijgen... Uhhuh, dat geloof ik graag, alles brandt nu al......
Ook deze test was goed.... Fijn, goed nieuws, lijkt mij dat er niets mis is met de longen. Door naar test nummer drie..... mijn belangrijkste test...
Als laatste de diffusietest. Hierbij meet je het vermogen van de longen om zuurstof af te geven aan het bloed. Later bleek dat dit DE test is om naar sarcoidose te kijken.
Wederom monstuk en knijper op de neus en nu ademde ik een soort gasmengsel in.... eerst rustig ademen en dan zo diep mogelijk inademen dit tien seconden vasthouden in de longen (niet bij de mond en dat is lastig want de lucht lijkt zich opeens op te zetten, heel raar gevoel) en dan weer helemaal uitademen.... en dat nog een keer. Deze test was niet zo overtuigend als de andere testen. Volgens de longfunctie-assistente lag ie iets onder de 80%, op het randje van goed en fout.
Diezelfde vrijdag zou ik meer horen, dit in combi met de longfoto's.
Vrijdag dus weer terug, weer een half uur wachten (pffff, ik hoor op mijn werk te zitten) en daarna naar binnen. Net als bij de testjes zat er een iemand bij, maar deze werd niet eens als stagiair of co voorgesteld, die zat gewoon heel stil in een hoekje. Beetje vaag.
Hier kreeg ik mijn foto's te zien, en het is (nadat ik op de eerste afspraak een foto van een geheel gezonde long had gezien) toch raar om je eigen foto te zien met een grote mistvlek die ongeveer een breedte had van 1/3 van de long (lengte gelukkig maar 1/5 of zo). Gelukkig was het alleen een mistvlek. Niet iets waar echt iets aan gedaan kan worden. Er konden nog wel heel veel testen gedaan worden, maar naar alle waarschijnlijkheid is het gewoon sarcoidose en zijn alle enge ziekten uitgesloten. Mooi. Ik heb het gehad met de testjes. Over een half jaar, als het een jaar geleden is van alle eerste klachten, mag ik weer terugkomen. Mocht de benauwdheid verergeren (weet niet wat het met de vermoeidheid is, maar de dokter vond het erg slim dat ik de komende tijd gewoon halve dagen werk, kon ik wat beter herstellen en mijn energie goed gebruiken) of mochten de ontstekingen in mijn voeten terugkomen dan moet ik mij weer melden. Voor de benauwdheid bij de longarts (pfff, ik hoop toch dat dat benauwde snel afneemt, net alsof je regelmatig hard aan het hardlopen bent geweest, terwijl je alleen een trap oploopt of een zware tas tilt)en voor de voeten of eventueel knie bij de reumatoloog....
En nu dus maar gewoon uitzieken... rustig aandoen en luisteren naar mijn lichaam. En dat laatste is al een taak op zich voor iemand die af en toe gewoon nog even een stukje over de grens doortrekt.....
Labels:
Other
