Dag 1: klaar voor Schiphol

Maandag 18 Augustus

Brak

Vandaag is de dag.... vandaag is het 18 augustus en is dus de dag dat ik in het vliegtuig stap naar Brazilie. Na een enkel uurtje word ik wakker terwijl mijn maag zich omdraait. Precies op tijd bij de wc. Rest van de nacht wordt niets meer. Zenuwen hebben toegeslagen. Rond zevenen heb ik het er mee gehad en hups uit bed. Spulle (her)inpakken en er veel uitgooien. Het is veel te vol. Daarna snel nog wat dingen in het huishouden doen en tot mijn grote verbazing ben ik rond een uur klaar. En nu? Het duurt nog tot half vier tot de familie voor de deur staat. Eigenlijk geen idee meer wat ik heb gedaan naast OS kijken en wat rusteloos rondlopen (in ieder geval niet dertig keer mijn paspoort controleren, valt me alles mee).

On the road

Iets over half vier wordt er dan aangebeld en lopen San, mijn paps en ik even het huis snel door om vervolgens alle tassen te pakken en naar de auto te lopen. Ik ben reisklaar. Vervolgens kiezen we een binnendoor weg (ehm, ik rijd nooit auto dus ik ken de weg niet, behalve de standaard route naar de snelweg en dit is geen tijd om een andere route te bedenken) en dus rijden we file over de gehele Middenweg. Bijzonder fijn voor de maag, maar ik kom er goed doorheen. Als we dat gehad hebben rijden we redelijk soepel door naar Schiphol, waar we de auto parkeren, als een van de eersten de tas afleveren (anders gezegd: de vlucht staat nog niet op de schermen), halen wat gereserveerd geld bij de ABN AMRO op en lopen door naar Starbucks.

Koffie is niet hetgeen waar ik nu aan moet denken, maar een muffin doet het best aardig. Ondertussen maken we nog een familiefoto (Sofie en Anneke zijn ook mee, dus zo ontbreekt alleen Gijs) en kletsen we nog wat over de bekende koetjes en kalfjes. Rond zessen staan we op en wandel ik door gate D. Zowaar houd ik het droog en hoef ik niet door een poortje, dus het gaat allemaal snel. Hierna sla ik nog even geurtje in (pling... dat was ik vergeten te pakken) en een boek en struin dan naar mijn gate.

Ready for take off

Veels te vroeg plof ik neer en kijk naar wat vage bewegingen van een groep Japanners als er een jongen vraagt of ie er bij mag zitten. Tuurlijk. Samuel, fransman, heeft zijn post net even opgehaald in Amsterdam en gaat terug naar zijn huis in Londen, niet het appartement in Ghana.... Toch wel jammer dat ik niet heb gevraagd wat ie voor werk doet. Als hij gaat boarden is de groep Japanners wel heel groot geworden... mijn geluk.

Als ik even later ook maar naar binnen wandel (tweede keer piept het apparaat niet, terwijl ik gewoon hetzelfde aanheb als de eerste keer, vaag ding) en nog wat later (ik geloof de tijd dat we ongeveer hadden moeten opstijgen) het vliegtuig betreed vraag ik mij af waar ze allemaal zijn gebleven, maar maak mij daar niet lang zorgen over. Ik zie dat ik bij het raam ben geplaatst, met geen stoel voor mij. Een bijzonder lang persoon daarvoor kijkt een paar keer zeer jaloers om. Naast mij zit niemand en daarnaast een Zwitserse zakenvrouw die voor zaken even op en neer gevlogen is. Tijdens het opstijgen krijg ik toch nog tranen in de ogen en een brok in de keel, no way back!! Al kletsend met mijn bijna buurvrouw landen we veilig (met een huppel en een zweverig gevoel in de maag) op Zurich en via het metrootje sta ik nog geen half uur later bij de volgende gate. Zelfs met een kwartier vertraging sta ik nog ruim op tijd bij de volgende gate.

Every body was Kung Fu fighting, tadadatadadada

Als ik naar mijn stoel loop zit daar een Braziliaan die enigszins verveeld opstaat. Ik zie dat ik mijzelf niet geheel verkeerd heb omgeboekt (thanks San) want ik zit dan wel achter de wc, maar ik heb niets voor mij behalve een muurtje... en dus eindeloze benenruimte. Raar dat niemand daar wil zitten.

Als we ready for take off zijn, zitten alleen de zeer verkoude Braziliaan en ik op deze rij. We verstaan elkaar niet, maar lijken beide zeer content met het feit dat er niemand naast ons zit. Terwijl we naar elkaar grijnzen komt er een Canadees die wat mompelt over een kapot audiosystem en naast mij neerploft. Verdorie, te vroeg gegrijnsd.

Een halve Kung Fu Panda verder (1x per ongeluk tegen het snelle vooruitspoelknopje aangehangen en ik schat zo in even gedut) besluit ik na het eten (dat viel best goed, al heb ik de kaas met wat kip wel even laten staan) nog even Duffy met Rockferry op te starten en lekker te gaan slapen....