Dag 25,26 en 27: Een Kaaiman, twee kaaimannen en dat keer een hele boel

11,12 en 13 september

On the road again...

Woensdagavond na de McDonalds (was op de weg naar huis en lekker snel, want echt eten doe je hier natuurlijk pas na negenen) onze spullen gepakt, plak cake weggewerkt wat Carmen neerzette toen we terug kwamen, vervolgens kopje thee leeggedronken wat Carmen neerzette en vervolgens een flan gegeten die Carmen neerzette (en dat alles NA een McDmenu en in 15 minuten) in een radiotaxi gehupst en naar Retiro gegaan. Retiro is niet alleen een eindhalte van een metrolijn, de start van een treinlijn, maar ook het grootste busstation van het land. Omdat de taxi te vroeg was (hoe doen ze dat hier toch weer iedere keer) staan we een uur voor vertrek al op het perron. Mooi. Kunnen we nog even een plaspauze doen.

omdat we de keuze hebben uit perron 52 tot 70 waar onze bus op aankomt, werkt dat enigzins op de zenuwen, maar gelukkig loopt er iemand al bijzonder fanatiek naar mijn ticket te vragen, en blert vervolgens door het hele station wanneer en waar ongeveer dat ding komt (ik zat alleen maar op het binnenkomst en vertrekbord te kijken) en aangezien nu dus daadwerkelijk iedereen in een straal van 15 meter weet waar we heen gaan, worden we ook netjes door omstanders 15 minuten voor vertrek naar het juiste perron gestuurd. En nu nog eens beweren dat Argentijnen niet behulpzaam zijn!

Terug in de swamps

We zitten in een relaxte bus en rijden redelijk op tijd weg. De komende negen uur mogen we dom voor ons uitstaren, een filmpje kijken of gewoon slapen. Het eetpakket open ik en probeer een beetje om de ham heen te eten. Daarna doe ik oordopjes in en ondanks de ongelofelijke hitte (kan Marloes niet zeggen dat ze het hier niet warm heeft gehad) kom ik redelijk uitgeslapen aan.

Om zes uur staat er station Mercedes een mannetje met een papiertje met mijn naam te wachten. Hola! We hupsen door naar het volgende vervoersmiddel en gaan gewoon nog ruim twee uur door met zitten. Tot mijn en ons verdriet is het lekkere weer (30 graden) van een paar dagen geleden hier vertrokken en is het verrekte koud. Eentje van de categorie beetje jammer.

Terug op de Irupe lodg zie ik dat aller verbouwingen zijn afgelopen en dat het er prachtig uitziet. De bedden (en dan vooral de dekbedden) zien er ook lekker uit!

Tweede keer hier, tweede keer geen wandeling naar het centrum

Na een ontbijtje doen we een goede poging om naar het centrum van het dorpje te lopen. We zien een enorme onweerlucht, maar denken het nog wel te kunnen halen. Marloes (die het niet o ophonden heeft) springt diverse malen bijna in de lucht, maar aangezien het hier erg modderig en dus glad is blijft het bij bijna. Op driekwart van de route voelen we een drupel en besluiten we toch maar terug te wandelen. Nat worden hebben we niet zo´n in in. Op de een of andere vage manier hebben we ons een waakhond eigen gemaakt en als een vrouw ons wil passeren, valt die hond haar gewoon bijna aan! Al grommend en tandenshowend laat hij ons achter hem langs lopen. Hmmmm, braaf lief hondje, braaaaaaaf..... toch iets minder zo. Hij brengt ons veilig tot aan de deur en lijkt een beetje teleurgesteld als we aadwerkelijk binnen blijven.

Eenmaal binnen begint het enorm hard te regenen. Behalve wat lunch en wat avondeten verlaten we ons stoere hutje niet meer. Morgen kijken we wel verder.

Beestjes

Na een zeer kort ontbijt (we waren wat laat) rennen we richting de boot om kaaimannen en ander wil te gaan bekijken. Je valt hier daadwerkelik over de kaaimannen en over capybara's dus daar heb ik ook veel foto`s van gemaakt (met de grote camera en die probeer ik morgen hier even aan te sluiten om jullie ook wat te laten zien). Het is koud op het water, maar er komt gelukkig ook af en toe een waterig zonnetje voorbij.

Ook de vele vogels proberen we op de foto te zetten ( I know, ik kan ze allemaal gaan noemen, maar dat zegt jullie niets, dus nog even wachten op de foto´s).

Hierna lunchen we en maken we ons klaar voor een wandeling. Tussendoor is er nog even wat verwarring over wat er nou wel in niet ins ons verblijf zit, maar daar etten we ons redelijk snel overheen. Nu is het tijd om apen te spotten. Maar de apen vinden het te koud (wij ook) en zitten dus heel hoog helemaal in elkaar gekropen en je ziet alleen een armpje bewegen. Die zie ik wel weer een keer in een warmer land.

Daarna is het weer relax tijd, voordat we aan een ondefineerbaar avondeten beginnen (wat we dus ook niet echt eten) en we lekker gaan pitten).

In de semi cama disco bus
Vroeg gaat de wekker als het al weer tijd is voor het vertrek naar de volgende bestemming. We gaan van Carlos Pelligrini per transfer naar Mercedes, dan met een semi cama en brakke bus naar Corrientes (ruim 3 uur) en pakken daar om zes uur een nieuwe bus richting Salta (waar we de volgende morgen om 7 uur zullen aankomen). In Corrientes (de stad dan, niet de provincie) schijnt het zonnetje... het eerste zonnetje in tijden ... en daar hangen we dan ook elke mogelijke minuut in totdat we onze bus in moeten.

Die is zoals we al vreesden trouwens semi cama.... niet heel relaxt en ook heel erg warm en met heel harde muziek, zoals we hier op het filmpje aan jullie zullen proberen uit te leggen.

De muziek is typische muziek uit de regio Salta en is prima voor een paar minuten op de achtergrond. Niet voor een heel concert en zeker neit op een geluidsvolume waarbij je behoorijk moet schreeuwen om er bovenuit te komen. Gelukkig zijn de meeste medereizigers dat wel met ons eens (daar heb je geen spaanse talenkennis voor nodig, haha).