Dag 94: Iedere vezel begint NEE te roepen

20 november

Het slaat in als een bom. De laatste volle dag hier. Lichte paniek slaat toch wel om in een onbestemd gevoel. Dit kan niet, dit mag niet, ik wil niet, ik BLIJF.

Dit is thuis, dit is waar ik wil zijn. Ik blijf in bed..... Het opstaanritueel wordt grof door elkaar geschud als ik wakker word met deze gedachtengang. Ik wil helemaal niet weg. Ik dacht dat ik er wel vrede mee had, maar ik wil deze relaxte stad nog helemaal geen gedag zeggen en ik wil ook nog geen gedag zeggen tegen de mensen hier. Ik wil hier gewoon blijven.

Maar voor nu gaat dat uberhaupt even niet, dus moet ik toch maar gewoon mijn bed uit, het badritueel gaan doen en ontbijten. Hierna pakken Esther en ik de subte (voor de laaatste keer Olleros....) en stappen uit bij Alto Palermo (Bulnes) om naar de Starbucks te gaan voor een koffie en wat te bikken (daarvoor nog even achter internet gezeten, dus weer etenstijd voor mij). Ik sla ook nog even een souveniertje hier in (alsof die tas al niet drie keer vol zit) en wandel na een starbucksje in de zon het winkelcentrum voor de laatste keer door om wat spulletjes aan te schaffen. Uiteindelijk blijf ik natuurlijk weer aan een leren tas hangen (eindelijk eentje gevonden en dat dan weer gewoon bij de levi store hier, wel met een made in argentina labeltje er in) en wat andere leuke hebbedingetjes die lekker ruiken.

Hierna gaan we de straat op en wandelen richting Palermo om hier nog wat meer winkels in en uit te wandelen. Argentinie mag dan sinds een paar maanden zeker niet meer goedkoper zijn dan Nederland (nou ja, op sommige dingen ish et een klein beetje goedkoper) maar de shops blijven toch nog steeds beter.

Hierna wandelen we sigzaggend weer richting huis aan waar we weer aan het eind van de dag (half zeven aankomen). Na wat hang- en leeswerk trekken we weer richting Las Canitas om wat te eten. We twijfelen tussen wederom Campo Bravo, of Sushi Club, maar vallen uiteindlijk bij de Sushiclub neer voor wat heerlijke sushi.

We sluiten af met ijs van Persicco (wederom laatste keer.... zucht, ik HAAT al deze laatste keren) en blijf goed om mij heen kijken om nog zoveel mogelijk van deze prachtige en heerlijke stad op te zuigen. Morgenochtend het ergste moment.... inpakken.