WC Erfurt... huh sneeuw???

Zondag 1 februari 2009

Na drie maal te hebben omgedraaid, rugoefeningen te hebben gedaan, nog maar een keer gedouched te hebben gaan we naar beneden voor het ontbijt. In de lift staat iemand die net een contract heeft vernieuwd en de nieuwe chinese choach en die hebben het over voorzichtig naar huis rijden.... waarop ik niet al te snugger vraag... slecht weer? waarop ik de vraag krijg of we niet uit het raam hebben gekeken... ehm nee... het heeft dus gesneeuwd... Wooohooooo, dat doet me denken aan een 14 februari een paar jaar geleden toen we ook in deze stad gezellig door de sneeuw liepen te banjeren. Toen om vier uur in de ochtend met wat Finnen, Duitsers en een Oosterrijker veilig werden thuisgebracht.

Anyway, bij het ontbijt maken we een na de tweede ronde ook een derde ronde want we hebben nog tijd zat. Naast ons foetert een lange, slanke, donkerharige Nederlandse schaatser over het feit dat er vanaf zes uur vanmorgen onder zijn raam (al zat ie dan negen verdiepingen hoog) sneeuw stond te scheppen... (die irritatie heeft er misschien wel mede voor geholpen dat ie zo goed schaatste later op de dag?) .. om vervolgens ook op te staan om nog een keer een potje thee te halen.

Na drie rondjes zijn we bijna misselijk en stappen we op. Boven hangen we nog even en gaan vervolgens met de lift naar beneden... halverwege stappen Eef en Mer in (perfect timing!!) en gaan we al foto's makend ff wat broodjes scoren.

Hierna gaan we naar de baan. Aangekomen komen de ijsverzorgers meteen emt een krukje aangelopen... zodat we de spandoeken wat hoger kunnen ophangen. Hoger... Waarom? ... Dan zijn ze beter te zien.. hmmmm... nou ja, toe maar en ik ga op het wankelende krukje staan. Het zal ze wel om het enige Schwarz spandoek in het stadion te doen zijn.

Als we goed en wel staan zie ik iets op het ijs liggen en het komt best snel onze kant op.... wooooo, er is weer iemand onderuit gegaan en komt megasnel recht op ons af... Mooi op tijd kan ik wegspringen, maar er kijken een aantal mensen wat verward naar mij voordat ze doorhebben dat er iemand de kussens in aan het duiken is....

Maar wij komen allemaal op tijd weg en hebben geen verwondingen.... het snelbewegende object komt er ook goed vanaf. Het ijs iets minder en terwijl de ijsmannetjes over de kussens proberen te komen, liggen wij in een deuk om mer, die een emmertje en een schepje in haar hand gedrukt krijgt..... ff vasthouden. Op de terugweg gaat eht wederom zo en kunnen we nog ff snel een foto schieten.

Om vervolgens in de mood van gisterenavond te blijven gaan we op de foto met voorbijlopend wild en maakt de vriendin van Jeremy even een foto voor Brock, die we toch nog steeds missen... Tijdens een plaspauze lopen Mer en ik letterlijk tegen een blonde noor op en gaan ook daar maar even mee op de foto... als je als verkapte 18 jarigen aan een amarettotour gaat, moet je je er ook naar gedragen... wie weet hebben we hier dan over een paar jaar weer enorme lol om. Met wat geheel vernieuwde inzichten gaan we strategisch staan voor de A-groep.

Om ons wat beter te beschermen tegen heftig kreunende en zichzelf herhalende mannetjes te verdedigen doen we heel bewust onze B-group cheerleading activities tijdens de A-groep en het werkt. Niet te veel mense te dicht achter ons. Als ze daar wel de neiging toe hebben wijzen we ze op de andere bocht.... Zie... nog helemaal leeg, prachtig uitzicht daar! En wallaaaaa dat werkt ook. Dat hadden we dagen zo niet jaren geleden moeten doen... maar ja, wijsheid komt met de jaren (ookal blijven we in sommig opzicht natuurlijk 18, haha).

Als we er helemaal klaar voor zijn, zien we de kussens die schaatsers zou moeten beschermen als ze vallen als een plumpudding in elkaar zakken. Eerst denken we nog dat we ons vergissen, maar als ie nog maar de halve grote van 10 minuten ervoor is tikken we toch ff iemand op z'n schouder. En wederom wallaaa... 3 minuten later is ie weer op volledige sterkte.

Op een van onze favo afstanden zien we een flink aantal mensen niet al te best wisselen, zo wordt de 1000m wel een beetje een teleurstelling.

Als deze teleurstelling voorbij is begint de teampersuit. Allereerst de vrouwen... terwijl we denken dat ze op winnende koers liggen zien we er opeens recht voor ons neus twee onderuit gaan. Gevieren staan we met ons handen voor ons mond als de schaats van nummer een verdomd dicht langs de nek van nummer twee gaat... Beiden staan gehaverd op, maar gelukkig niet al te grote schade (al loopt nummer twee vanaf daar wel met een pet op haar hoofd).

Als de mannen zich gaan voorbereiden zien we wat verbrokkelde landengroepen rondrijden. Overal missen we wat schaatsers. Het komische onafscheidelijke Nederlandse duo uit ons hotel lijkt te worden vergezelgd door Renate Groenewold, maar als het trio dichterbij komt blijkt dat dit toch niet Renate is. Het is kleiner en mannelijker. Ene Sjoerd. Oeps. Sorry. Renate is natuurlijk langer. Dom.

Na nog wat foto's schieten bij de ceremonie van de TeamPersuit komen Mer en ik erachter dat we allebei een handschoen missen.... Nergens meer te vinden... Dus als iemand nog een witte handschoen of een witte want heeft gevonden.... We zoeken ze nog!!!!

Terwijl we naar buiten lopen lopen we nog een keer tegen een blonde Noor op. Om niet voor een tweede keer verwarring om het woord "drukken" te krijgen, neemt Mer de foto. Later blijkt het een erg leuke oplichtende foto in het donker te zijn geworden...

Een paar passen verder bedenken we ons dat het er best glad uitziet, wat niet heel veel later wordt bevestigd door een wat om zich heen maaiende Anna. Grind strooien is toch niet zo effectief als zout strooien, voor zo ver point proven.

Mer en Eef brengen ons even naar het hotel voordat ze richting het Nederlandse rijden. Anna en ik duiken vervolgens de sauna in om even te relaxen. Helaas zijn we hier niet de enigen...

Na het eten in het hotel, gaan we in de lift omhoog met een teammember van het chinese team en na wat complimenten van onze kant stappen we weer uit bij onze Business class kamer. Het is ondertussen al weer een beetje aan de tijd en we gaan maar eens rustig richting FAM voor het afsluitende Amarettootje om het weekend nog even door te nemen en af te sluiten.

Als we weg gaan worden we door wat ciao bellas naar de deur begeleidt (eh ja, we gaan er echt niet bijzitten, way te dronken) en lopen we door wat lichte sneeuwval te rug naar het hotel en ons bedje.

WC Erfurt ...Kaartje... hadden we een kaartje dan????

Zaterdag 31 januari

Na wederom een bijzonderrelaxte nachtrust en een wat vermoeiende douchesessie (krijg nog steeds verzuipgevoelens onder die stortdouche) zitten we weer aan het ontbijt. We zien dezelfde lange Nederlander is een soort pyama binnenwandelen met haar alle kanten op en half open ogen op zoek gaan naar een theepotje. Deze keer gaat er eerst water in voordat hij op zoek gaat naar een zitplaats.

We lopen weer de bekende weg naar de bakkerij, halen onze broodjes (zelfs na te veel onbijt zien ze er weer lekker uit) en gaan terug naar de auto. Als we de parkeerplaatsaf willen bedenken we dat we eigenlijk niet weten hoe we hier uit moeten. Als we naar links kijken zie we op ruim 1,5 meter van de auto een praatpaal..... Aaaahhh.... en op het moment dat Mer de auto wil draaien verschijnt er een hoofd voor het raam.... en begint in het duits te vragen of hij het kaartje in het automaat moet stoppen.... Erachter staat nog een TP member en die kijkt wat grijnzend naar het tafereel wat volgt.... Als een waar kippenhok volgt er uit vier monden.. Kaartje, heb jij een kaartje, ik heb geen kaartje, ik was er gisteren niet bij, hebben jullie het kaartje niet meegenomen... Buiten de auto horen we vervolgens... ze spreken Nederlands en zien een wat grotere grijns en het hoofd bij het raam vraagt enigszins geirriteerd of hij nog ergens mee moet helpen..... Ehm nee... we hebben geen kaartje... Terwijl de twee VPZ-ers gebroederlijk aan hun warmloopsessie beginnen gaat bij ons als bij een wonder de slagboom open en rijden we al toerend naar de VPZ-ers snel richting de baan.

Vervolgens rijden weal kwebbelend recht het kaartje af en moeten we weer rechtsomkeert om uiteindelijk toch ruimschoots op tijd op onze plek van bestemming aan te komen.

Aan de baan bij de Agroep is het vandaag druk. Iedereen wil graag om ons heen staan en hoe we mensen ook naar de overkant wijzen waar ongeveer 8 mensen staan, ze staan graag om ons heen. Met als klap op de vuurpijl achter ons een tandloze man die alle chineze en japanse namen blijft brabbelen zelfs als er al lang een nederlandse rijdt en recht achter mij een man die de gehele vrouwen 500m kreunend aaahhhoooohhhhhaaaah kreunt met een heel lang oooooooooohhhhh tijdens de finish van Jenny Wolf.... Jugh. Ranzig

Bij de mannen gingen de ranzige ventjes er gezamenlijk langzaam vandoor... en hadden wij de tijd om een aantal klein uitgevallen schaatsers goed te zien schaatsen.... behalve dan de kleine Japanner George.

Als we wat verveeld raken worden we opgeschrikt door het brandalarm... midden in een rit. Terwijl mensen om ons heen langzaam hun spullen pakken en alle branddeuren opengooien (te veel deuren voor Wopke om ze allemaal te sluiten) om naar buiten te gaan wachten wij maar even de reactie van de schaatsers en coaches af.... en zodra de speaker weer met zijn eeuwige gekwebbel en adoratie voor nederlanders begint, kijken we stiekem even naar de deur of we die stiekem dicht moeten gooien en op slot moeten draaien... maar net op het moment dat ik een move maak doet iemand anders dat gelukkig al voor mij.

Na de wedstrijden krijgen we ons kaartje in een keer terug en komen we ook snel weer terug aan in ons hotel. Na een saunabezoekje (echt een geschenk voor mijn nog steeds wat gekwetste ruggetje en en ondertussen ook behoorlijk vermoeide beenspieren) vertrekken we richting het standje om in een hip tentje lekker te gaan eten. Na de maaltijd besluiten we ook nog voor een grote mok warme chocolademelk met Amaretto (daarisieweer) te gaan. Gevieren rollen we hierna enigszins misselijk richting het oude vertrouwde FAM. Hier zitten ondertussen al aardig wat bekende gezichten. We kruipen rond een tafel en jagen met het ophalen van herinneringen en het terugzien en een enorm lachsalvo over een herkenbare relatiesituatie onze Duitse buurman weg. Te luid.... Ehmmmm sorry....

Terwijl er nog een aar sneeuwvlokken vallen lopen we terug richting het hotel.

Sleep well.... en sweet dreams... hahahahha

WC Erfurt ....Pak 'm dan!!!

vrijdag 30 januari 2009

Na een lekker nachtje pitten, een rustig ontbijtje (een lange slanke Nederlander bezorgt ons de lachkriebels door eerst heel lang verward in de ontbijtzaal moederziel alleen om zich heen te kijken om vervolgens met een leg theepotje naar een tafeltje te lopen, water in een kopje te willen gieten en zich dan te bedenken dat water in het theepotje ook wel handig is) en een laatste check op de kamer, slaan we wat broodjes is (jammie, nooit slecht in Duitsland) en wandelen richting de tram om naar de Gunda Niemann-Stirnemann halle te gaan.

Hier aangekomen denken we met ons reserveringsnummer onze kaartjes op te halen. Maar onze Duitse buren zijn niet zo georganiseerd als we van te voren hadden bedacht.... want er mag dan wel gewerkt zijn op reserveringsnummer, hier wil men graag een achternaam. En daarna toch ook maar even het papiertje om te kijken hoe dat nou eigenlijk geschreven is. Waarop wij het ze nog iets moeilijker maken door te vragen of we de helft van de kaarten hier kunnen laten .... de andere helft van ons komt nl wat later........ Een wat verschrikte blik later en nog wat meer gestuntel in de zin van Unsere freunden etc etc krijgen we toch wat we willen... een nieuw reserveringsnummer voor unsere freunden.


Binnen vinden we snel onze plek en kijken even rustig rond. Fijn die rust op vrijdag. Vooral omdat het voor mij natuurlijk weer de eerste keer van dit jaar is.... Ook de laatste (prio's moeten af en toe gesteld worden, hahaha) maar dat ter zijde.

Terwijl ik Anna wil vertellen dat er natuurlijk wel een 500m gaande is en we wellicht maar beter kunnen oppassen voor laag langsvliegende schaatsers (na Even "heb je even voor mij" Wetten aan ons voetjes te hebben gehad zouden we dat toch niet meer moeten kunnen vergeten) zie ik Anna een soort duikelbeweging opzij maken. Een splitsecond later sta ik ook een metertje verder naar achter.... Anyway, de gedachte om haar te waarschuwen was leuk, de werkelijkheid net iets sneller. Nadat we hebben gecheckt of de schaatser 1. onder de kussens vandaan is en 2. ongedeerd is analiseren we ff verder. Een fotograaf bedenkt op dit punt nog dat ie nog een foto van een geallen schaatser moet nemen en klikt af....

De rest van de 500m overleven we redelijk en na wat afleiding recht voor onze snoetjes (fijn zo'n bankje, dat je daar zo veel mee kan doen, haha) doezelen we bijna in slaap. Ene heer Prinsen behoedt ons hier voor door eerst te laten zien hoe lenig ie toch wel is om vervolgens teksten als Lekker Binnenbochtje richting de ijsbaan te slingeren. Nog enigszins geintrigeerd door die tekst(we hebben wel eens lekkerder binnenbochtjes voorbij zien komen) komt er een tekst voor bij die ik wel eens naar onze honden of katten heb geschreeuw, maar buiten die twee en buiten die context er ook nog nooit uitgeslingerd heb. Nou heeft de heer Prinsen wel een groter slagingspercentage dan dit persoontje (onze kat kwam steevast terug met een konijn als je 'm achter een mol of muis aanstuurde en de honden sprongen alleen maar wild om je heen of verscholen zich achter je om vervolgens tussen je benen door mee te kijken) want Ben J. doet op het commando "pak um dan"ook precies wat hem opgedragen wordt. Hij gat de man voor 'm netjes voorbij. ....Oh, ja zo kan het ook.... zo is die B groep 5000m ook nog helemaal niet zo erg....

Tijdens het laatste plukje van de 5000m komen Eef en Mer binnengewandeld. Wij hadden dan wel het nieuwe reserveringsnummer doorgegeven... ze deden het wederom liever op naam... vage lui hier.

Ondertussen is de stadionspeaker bijna aan zijn eerste pauze toe. Mag ook wel, want die vent kletst je echt de oren van je kop. Fijn natuurlijk dat ie zo enorm enthousiast voor tegen de schaatsrs aanwouwelt, maar toch.....

Terwijl wij gevieren rustig bijkletsen, hapje eten, naar de wc gaan en spandoeken ophangen, wordt er eindeloos aan het ijs gewerkt en bereidt men zich voor op de grand opening. Terwijl die zich klaarzetten tackelen wij een kleine rappe Amerikaan om ff wat op een blauw doek met witte letters te krabbelen.

Tijdens de 500m hebben we enkele teleurstellingen te verwerken. Nadat eerder Pasi met een verkoudheidje zijn bloemen niet is komen halen, gaat broer Pekka hem versterken in de ziekenboeg door binnen 60 meter naar zijn bovenbeen te grijpen. Vervolgens doet kato een Shimizu en gebeuren er nog wat dingen. Lichtpuntje zijn onze rappe kleine amerikaan en de Sallandse japanner.

De vrouwen gaan toch een beetje in een waas voorbij en dan is het vervolgens heel wat ritten 5000m wachten tot onze favo op het ijs komt. In het begin lijkt het nog niet zo spectaculair, maar halverwege is het omslagpunt en begint de man met de machtige benen met snelle schrede op alles en iedereen in te lopen. Het blijft toch Sventastic....

De blonde engel uit Noorwegen mag dan wel niet alles op alles hebben gezet, maar staat toch in de schaduw. Gelukkig zet die een Nederlander met wat langig krullend haar weer op een fijne afstand.... al hadden we de horror verhalen van onze buurman (met als duoauteur een als blonde rockzanger verklede bondscoach) over het zevende plek scenario graag waarheid zien worden.....

Na de 5km gaan we weg. Als we bijna bij de uitgang zijn zien we Eef in een houding die we niet vaak zien.... een "moet mij dit nou weer overkomen"gezicht en houding. Dom genoeg kijken we om ons heen en zien meteen waarom. Ons minst favo nederlander staat vlakbij te stralen. Zucht. Beetje jammer zo'n afsluiting van de eerste schaatsdag.

Bij de garage lopen we meteen tegen een volgend probleem op. De parkeerautomaat geeft ons ons kaartje niet meer terug en na enkele drukken op de notanruf knop probeert een duitse man onze duitse uitleg te begrijpen. Dat gaat niet heel lekker en na drie minuten ziet ie blijkbaar dat er nog iemand achter ons is komen staan en die ziet er blijkbaar erg Duits uit, want of we die man achter ons ff aan het woord willen laten (verdorie.... waar hangt die camera????????) Letterlijk nog geen 10 seconde later komt ons kaartje naar buiten gefloept en stormen Anna en eef net als noodtroepen binnen (later bleek om te checken of de deur nog wel van de binnenkant open ging..)als wij weer naar buiten rollen... Eind goed al goed en we haasten ons naar het hotel, waar Mer en ik naar de sauna vertrekken.

Terwijl wij onze spieren opwarmen vertrekt Anna in de lift naar beneden, waar een eerder gesignaleerde heer Prinsen al in staat. Helaas is de lift behoorlijk rap en moet ze halverwege zijn weekendplanningsverhaal de lift verlaten om in de sportbar neer te ploffen. Volgende keer het hele verhaal, haha

Half uurtje later ploffen Mer en ik nog lichtelijk rood aangelopen bij Anna en Eef in de sportbar en kijken, vloeken en juichen mee met Hamburg en Bayern en na een half uur vraag ik toch maar aan de serveerster waar die eerder bestelde appelsap blijft. En als die komt waar de nacho's blijven ..... ze kijkt tegen de tijd dat die komen dat we maar niet meer vragen hoe laat de heftige sportburgers geserveerd worden.

Om half tien staan die dan voor ons neusje te dampen en om die vervolgens even te laten zakken bestellen we nog maar een Amaretto... mjammie....

We sluiten de avond af met heel wat moeite, want de rekening vragen valt niet mee.... waar tegen twaalven sluiten we gevieren de oogjes....

Argentinie zoekt muntjes... krantartikel

Iedereen die de laatste paar jaren in Argentinie en vooral in Buenos Aires is geweest, weet dat als je een muntje ontvangt je deze nooit meer moet afgeven. Als er bij de kassa wordt gevraagd of je nog wat klein geld hebt schud je met een blonde uitdrukking nee en neem je vervolgens weer wat nieuw kleingeld aan. Je kan in Bs As ten slotten alleen met muntgeld betalen en daarom bewaard iedereen dat voor zichzelf! Maar daar wil men nu dus eindelijk iets aan doen....

NRC Handelsblad, Buitenland

Argentinië zoekt muntjes
Buenos Aires, 5 febr.

De Argentijnse president Cristina Kirchner heeft gisteren aangekondigd dat in Buenos Aires binnen negentig dagen een ov-chipkaart wordt ingevoerd. De maatregel is gericht tegen de 'muntencrisis' in haar land: door een nijpend tekort aan kleingeld hebben inwoners van de hoofdstad steeds grotere moeite dagelijks voldoende muntjes te verzamelen voor de toegangspoortjes van bus en metro.
Al sinds vorig jaar kampt de stad - waar zeker een derde van de veertig miljoen Argentijnen woont - met een muntenschaarste, waarvan de precieze oorzaak vooralsnog niet te achterhalen is.
Een veelgehoorde verklaring is dat de munten worden gehamsterd door clandestiene geldhandelaren. Zij zouden op de zwarte markt voor muntgeld die inmiddels is ontstaan, de prijs willen opdrijven. Op straat worden voor het omwisselen van briefgeld commissies tot tien procent gerekend. Dit betekent dat een biljet van tien peso's bijvoorbeeld maar negen pesomunten oplevert.
De theorie over de prijsspeculatie wordt gevoed door de ontdekking in oktober van omgerekend 1,3 miljoen euro aan muntgeld bij een gelddistributiebedrijf. Daarnaast zijn er nog onbevestigde geruchten dat de munten naar buurlanden worden uitgesmokkeld en daar omgesmolten.
Voor de banken in de stad staan op sommige momenten van de dag nu lange rijen met mensen die willen wisselen. De Centrale Bank van het land heeft hen opgeroepen geen muntgeld achter te houden. Burgers die menen dat ze bij het bankloket ten onrechte geen munten meekrijgen, kunnen hierover klagen bij een tiplijn van de overheid.
Het web van bussen, minibusjes, ondergrondse en bovengrondse treinen in Buenos Aires is in handen van in totaal 170 bedrijven. In een klein deel ervan kan al betaald worden met een chipkaart, die opgeladen wordt en waarvan de reissom automatisch wordt afgeschreven. Volgens de ov-sector is invoering van de kaart in negentig dagen onmogelijk en is een half jaar nodig. (BBC)
februari 5, 2009

WC Erfurt... Waar is die Italiaan gebleven?

29 januari 2009

Na een relaxt nachtje worden we goed uitgerust wakker. We proberen allebei de douche uit (en allebei hebben we het idee dat we bijna verzuipen als we onder dat stortding staan en het nergens in het bad kunnen ontwijken) en grinneken nogmaals om de kamerindeling.

Redelijk bij tijds wandelen we de ontbijt kamer bij. We zijn hier niet bepaald de enige Nederlanders.... We checken alle keuzes uit. Jeetje wat een boel soorten broodjes, beleg en diverse soorten yoghurt en fruit. Jammie!

We doen ng een poging om thee te tappen, maar komen er niet direct helemaal uit. Pfff, geen stress, dat kopje thee drinken we zo wel ergens onderweg en morgen zoeken we wel opnieuw uit hoe de thee werkt.

Hierna halen we een plattegrondje en trekken Erfurt in. Het is best fris (lang leven de jas met capuchon) en kijken naar de omgeving. Als we denken aan de andere kant van het centrum te zijn komen we het M-hotel tegen... heeee, daar hebben we wel eens op 14 februari binnengezeten? Leuk zeg om dat weer te zien (alleen de sneeuw en het nachtelijk uur missen in het ophalen van de herinneringen). Vervolgens drinken we een kopje thee in een of ander hip tentje en gaan dan op zoek naar onze favo Italiaan... om die vervolgens niet te vinden... nou ja, wel gevonden maar niet meer open... ZUCHT.

We kopen snel wat eten voor de komende dagen, wandelen terug naar het hotel, eten daar wat lunch (waar we weer tegen een bijzonder blonde Nederlander oplopen) en gaan vervolgens nog even richting centrum om wat te shoppen.

Rond 16.00u zijn we terug in het hotel en gaan onze bikini's aantrekken (naakt in de sauna in de sportschool is het een, naakt in de sauna in een hotel is het ander). Terwijl ik mijn spijkerbroek uit wil trekken en Anna op de wc zit, horen we een kort belletje waarna opeens onze kamer open gaat .... HUH......

Gelukkig zijn wij niet de enige die superverbaasd zijn, de vrouw die binnenkomt ook. Terwijl ik mijn mond nog open heb staan van verbazing, komt Anna van de wc gekropen. Een lachsalvo volgt. WTF? Nou ja, we hebben er wel een meetlat en pepermuntjes bij....

Hierna verkleden we ons alsnog en wandelen we richting de sauna. Als we na de eerste sessie van het uitzicht gaan genieten zien we een soort van koperen waterbak. En wat blijkt dat ding gaat zingen als je over de handvatten wrijft en het water gaat spatten. Dat laatste gebeurt neit, maar met wat wrijvingen komt er wel een oorverdovend geluid uit. Ha, grappig speeltje.

Hierna nog even in de stoomcabine en dan terug richting hotelkamer om een chocolademaskertje op te doen (foto's van Erfurt zal ik wel posten, die van het chocomasker niet....).

Als we weer van onze rode hoofden af zijn, gaan we richting Roma. Een absoluut niet aan te raden pizzaria. De binnenkant is verkeerd Kitsch en de obers bijna te slijmerig (kan ie niet een andere kant opkijken dan de gehele tijd de onze?) en de gratis prosecco is niet te zuipen!

Als we weglopen doe ik nog een halve grijns richting wat finnen en dan vertrekken we in richting de kou en richting ons warme hotel.

Hier vallen we neer in de sportbar en drinken een amarettootje of wat. Ondertussen horen we wat Nederlanders (waaronder onze buurman) discusieren wat er zou gebeuren met de kwalificatie van Bob als hij zevende wordt.. of valt... en of de oplossing regelementair is of niet.... interessant....

Rond twaalf uur vertrekken we richting ons bedje. Morgen begint mijn eerste en laatste WC bezoekje van dit jaar....

WC Erfurt ..... On the road again

woensdag 28 januari 2009

Om negen uur doe ik de deur open voor het mannetje dat naar de waerchade komt kijken. Niet nummer een dus ik weet al precies wat ie gaat doen. Beetje jammer dat je op een vrije dag al zo vroeg gedouched en aangekleed moet zijn, maar het idee dat deze misschien een oplossing weet voor het voortslepende wateroverlastprobleem op mijn laminaatvlier doet wonderen.

Tien over negen kan ik dan rustig een kopje koffie zetten (en wat armspieroefeningen doen om mijn opgewarme melk zo stijf te kloppen dat het twee vingers schuim opleverd), en internet even opstarten.

Hierna snelle check in de kleding kast om de meest warme collectie kleren er uit te trekken en die in plastic tasjes te mikken. Sjouwen mag met mijn ruggetje nog niet... en een koffer vier hoog naar beneden proberen te krijgen zou zo maar eens funest voor het weekend kunnen zijn. En daarbij, waarom een koffer omhoog en naar beneden sjouwen als het ook met een drietal kleine plastic tasjes kan?

Beneden liggen de oranje pompoms al geduldig op mij te wachten om hun febreze douche te ondergaan. ook die dingen hebben af en toe een facelift nodig, ze worden al een behoorlijk dagje ouder. Schwarz ligt ook beneden en die mag ook de koffer in. Zoveel weegt ie niet.

Daarna hang ik nog wat boven, wandel heel wat af en twee minuten voordat ik de deur uit moet bedenk ik mij opeens dat ik nog een slotje aan mijn koffer wil. PANIEK. Waar heb ik die dingen gelaten... en welke deed het ookalweer niet meer?

Drie minuten later wandel ik alsnog naar beneden, doe het slotje op de koffer en zie tot mijn opluchting dat ie bij de check ook gewoon weer open gaar. Snel nog even drie keer checken of ik mijn paspoort en credit card mee heb en dan trek ik de bergingdeur achter mij dicht.

Niet veel later zit ik behoorlijk gebroken in de trein. Even vergeten dat men wel een lift naar het perron heeft, maar dat et opstapje van het perron naar detrein aardig rugbrekend is als al die spieren al op volle spanning staan. Straks niet vergeten een roze pilletje achterover te gooien op Schiphol.

Na een overstap op Amsterdam Centraal (tweedemaal auw......) stap ik dertig minuten na vertrek van Muiderpoort op Schiphol. Wooohooooo, de amarettotour is begonnen!

Anna is snel gevonden en al snel staan we in de rij bij Starbucks. Terwijl Anna op de koffers past (heb nu al genoeg van dat kreng) schaf ik een frappie met lekker veel slagroom aan en doe er voor onderweg twee carrotcakes bij.

Vervolgens checken we snel in..... wat nog even sneller had gekund als een wat verstrooid uitziend iemand niet voor ons in de rij was gesprongen, waarom de mevrouw die net klaar is met inchecken zegt.... Dat deed ze bij mij ook. Ik geloof dat onze gezichten nog wel even op standje verbaasd zijn blijven staan.

Bij de douane loop ik voor de tweede maal op rij gewoon door (ok, al hetgeen dat mogelijk iets doet laten piepen laat ik tegenwoordig al thuis of in de koffer) en dan is het shoptijd. Ik schaf redelijk snel een mascara aan en een boekje hoe en wat in het Duits (daar doe je toch wat handige zinnetjes mee op. De Latijs Amerikaanse variant had al voor wat uberverbaasde momenten in Argentinie gezorgt). Daarna nog even hapje eten en flesje water aanschaffen (roze pilletje) en dan wandelen we naar de gate om in het vliegtuig te stappen.

Uurtje later staan we op Frankfurt (en ja, het is een wat verbazingwekkende route, maar best snel!) en dat staan mag 7 bijzonder lange minuten letterlijk genomen worden. In de middle of nowhere met een bijzonder hoog en irritante piep die het vliegtuig vult. Enigszins getergt stappen we uit om vervolgens een bus in te rollen. Na sightseeing Frankfurterluchthaven stappen we uit en kan ik met een verkapte sprint nog net mijn koffer van de band trekken. Das dan weer het voordeel van drie rondjes over het vliegveld rijden.

Paar minuten later schaffen we een veels te duur treinkaartje aan en vif minuten na het binnenwandelen van dit kantoortje zitten we in een wegrijdende trein. De jongen zit ons nogal aan te staren als we proberen uit te vissen hoeveel stops er nog te gaan zijn.... om vervolgens lief te knikken als we op Bahnhof aankomen als teken dat we er eindelijk uitmogen.

Onze routeplanner zegt dat we tien minuten moeten wandelen, dus groot is onze verbazing als we 4 minuten later een deja vu gevoel hebben in de grote vertrekhal. Verhip.... het lijkt twee druppels water op Munchen.....

Op gleis acht vertrek wel een trein, maar die lijkt een geheel andere kant op te gaan... dus gaan we maar eens checken waar we dan wel heen moeten. Een mannetje van de spoorwegen pakt dat moment heel handig aan om zijn kennis over perrons en wandeltijden met ons te delen.... jaja... gleis 2.....na drie keer vriendelijk te hebben gelachen en danke te hebben gezegd lopen we bijna achterwaarts de stationshal uit naar gleid twee en springen daar samen met een groep chinese trainingspakken de trein in om net iets eerder de relaxte zitplekken te bemachtigen. Wel een beetje jammer dat de verwarming hoog staat. Maar voordat we goed en wel rijden heb ik het raam geopend en mijn vorkje in de carrotcake geprikt....

Paar uur later rollen we de trein weer uit. Met een kwartier vertraging staan we op Erfurt station en sjouwen we naar ons hotel. Waar we niet alleen de Chineze trainingspakken tegen komen, maar nog heel veel meer. Net waar je op zit te wachten als je gaar een trein uit komt... Een grote groep fris uitziende mensen.....

Na het inchecken gaan we naar de 12e etage en rollen in een grote verbazing.... als we de deur opendoen zien we als allereerst een bad met daarboven een stortdouche.... Recht voor de deuropening... Als we de hoek omgaan een zithoek met nespresso apparaat en daarachter twee bijzonder relaxte bedden met prachtig uitzicht. Vanaf dat bed staren we nog even verbaasd naar de kamer opstelling om daarna snel in een diepe slaap te zakken..... Op naar morgen en naar nieuwe verhalen.....