WC Erfurt... huh sneeuw???

Zondag 1 februari 2009

Na drie maal te hebben omgedraaid, rugoefeningen te hebben gedaan, nog maar een keer gedouched te hebben gaan we naar beneden voor het ontbijt. In de lift staat iemand die net een contract heeft vernieuwd en de nieuwe chinese choach en die hebben het over voorzichtig naar huis rijden.... waarop ik niet al te snugger vraag... slecht weer? waarop ik de vraag krijg of we niet uit het raam hebben gekeken... ehm nee... het heeft dus gesneeuwd... Wooohooooo, dat doet me denken aan een 14 februari een paar jaar geleden toen we ook in deze stad gezellig door de sneeuw liepen te banjeren. Toen om vier uur in de ochtend met wat Finnen, Duitsers en een Oosterrijker veilig werden thuisgebracht.

Anyway, bij het ontbijt maken we een na de tweede ronde ook een derde ronde want we hebben nog tijd zat. Naast ons foetert een lange, slanke, donkerharige Nederlandse schaatser over het feit dat er vanaf zes uur vanmorgen onder zijn raam (al zat ie dan negen verdiepingen hoog) sneeuw stond te scheppen... (die irritatie heeft er misschien wel mede voor geholpen dat ie zo goed schaatste later op de dag?) .. om vervolgens ook op te staan om nog een keer een potje thee te halen.

Na drie rondjes zijn we bijna misselijk en stappen we op. Boven hangen we nog even en gaan vervolgens met de lift naar beneden... halverwege stappen Eef en Mer in (perfect timing!!) en gaan we al foto's makend ff wat broodjes scoren.

Hierna gaan we naar de baan. Aangekomen komen de ijsverzorgers meteen emt een krukje aangelopen... zodat we de spandoeken wat hoger kunnen ophangen. Hoger... Waarom? ... Dan zijn ze beter te zien.. hmmmm... nou ja, toe maar en ik ga op het wankelende krukje staan. Het zal ze wel om het enige Schwarz spandoek in het stadion te doen zijn.

Als we goed en wel staan zie ik iets op het ijs liggen en het komt best snel onze kant op.... wooooo, er is weer iemand onderuit gegaan en komt megasnel recht op ons af... Mooi op tijd kan ik wegspringen, maar er kijken een aantal mensen wat verward naar mij voordat ze doorhebben dat er iemand de kussens in aan het duiken is....

Maar wij komen allemaal op tijd weg en hebben geen verwondingen.... het snelbewegende object komt er ook goed vanaf. Het ijs iets minder en terwijl de ijsmannetjes over de kussens proberen te komen, liggen wij in een deuk om mer, die een emmertje en een schepje in haar hand gedrukt krijgt..... ff vasthouden. Op de terugweg gaat eht wederom zo en kunnen we nog ff snel een foto schieten.

Om vervolgens in de mood van gisterenavond te blijven gaan we op de foto met voorbijlopend wild en maakt de vriendin van Jeremy even een foto voor Brock, die we toch nog steeds missen... Tijdens een plaspauze lopen Mer en ik letterlijk tegen een blonde noor op en gaan ook daar maar even mee op de foto... als je als verkapte 18 jarigen aan een amarettotour gaat, moet je je er ook naar gedragen... wie weet hebben we hier dan over een paar jaar weer enorme lol om. Met wat geheel vernieuwde inzichten gaan we strategisch staan voor de A-groep.

Om ons wat beter te beschermen tegen heftig kreunende en zichzelf herhalende mannetjes te verdedigen doen we heel bewust onze B-group cheerleading activities tijdens de A-groep en het werkt. Niet te veel mense te dicht achter ons. Als ze daar wel de neiging toe hebben wijzen we ze op de andere bocht.... Zie... nog helemaal leeg, prachtig uitzicht daar! En wallaaaaa dat werkt ook. Dat hadden we dagen zo niet jaren geleden moeten doen... maar ja, wijsheid komt met de jaren (ookal blijven we in sommig opzicht natuurlijk 18, haha).

Als we er helemaal klaar voor zijn, zien we de kussens die schaatsers zou moeten beschermen als ze vallen als een plumpudding in elkaar zakken. Eerst denken we nog dat we ons vergissen, maar als ie nog maar de halve grote van 10 minuten ervoor is tikken we toch ff iemand op z'n schouder. En wederom wallaaa... 3 minuten later is ie weer op volledige sterkte.

Op een van onze favo afstanden zien we een flink aantal mensen niet al te best wisselen, zo wordt de 1000m wel een beetje een teleurstelling.

Als deze teleurstelling voorbij is begint de teampersuit. Allereerst de vrouwen... terwijl we denken dat ze op winnende koers liggen zien we er opeens recht voor ons neus twee onderuit gaan. Gevieren staan we met ons handen voor ons mond als de schaats van nummer een verdomd dicht langs de nek van nummer twee gaat... Beiden staan gehaverd op, maar gelukkig niet al te grote schade (al loopt nummer twee vanaf daar wel met een pet op haar hoofd).

Als de mannen zich gaan voorbereiden zien we wat verbrokkelde landengroepen rondrijden. Overal missen we wat schaatsers. Het komische onafscheidelijke Nederlandse duo uit ons hotel lijkt te worden vergezelgd door Renate Groenewold, maar als het trio dichterbij komt blijkt dat dit toch niet Renate is. Het is kleiner en mannelijker. Ene Sjoerd. Oeps. Sorry. Renate is natuurlijk langer. Dom.

Na nog wat foto's schieten bij de ceremonie van de TeamPersuit komen Mer en ik erachter dat we allebei een handschoen missen.... Nergens meer te vinden... Dus als iemand nog een witte handschoen of een witte want heeft gevonden.... We zoeken ze nog!!!!

Terwijl we naar buiten lopen lopen we nog een keer tegen een blonde Noor op. Om niet voor een tweede keer verwarring om het woord "drukken" te krijgen, neemt Mer de foto. Later blijkt het een erg leuke oplichtende foto in het donker te zijn geworden...

Een paar passen verder bedenken we ons dat het er best glad uitziet, wat niet heel veel later wordt bevestigd door een wat om zich heen maaiende Anna. Grind strooien is toch niet zo effectief als zout strooien, voor zo ver point proven.

Mer en Eef brengen ons even naar het hotel voordat ze richting het Nederlandse rijden. Anna en ik duiken vervolgens de sauna in om even te relaxen. Helaas zijn we hier niet de enigen...

Na het eten in het hotel, gaan we in de lift omhoog met een teammember van het chinese team en na wat complimenten van onze kant stappen we weer uit bij onze Business class kamer. Het is ondertussen al weer een beetje aan de tijd en we gaan maar eens rustig richting FAM voor het afsluitende Amarettootje om het weekend nog even door te nemen en af te sluiten.

Als we weg gaan worden we door wat ciao bellas naar de deur begeleidt (eh ja, we gaan er echt niet bijzitten, way te dronken) en lopen we door wat lichte sneeuwval te rug naar het hotel en ons bedje.