opnieuw: Inzell Part Two

Vrijdag 4 maart
Weer redelijk vroeg het bedje uit om te douchen. Samen met San en Anne boodschappen doen. Het niveau daalt per dagdeel en is al behoorlijk gezakt. Tijdens het wandelen komen we Bob de Jong tegen die ons tot ons grote verbazing gedag zegt. Waar komt dat vandaan? Zover ik weet zijn wij geen fan van Bob de Jong. en we liepen ook niet onze ogen uit te kijken. Nog vol verbazing komen we weer terug in het appartement en maken we ons klaar om naar de baan te gaan. Vandaag mogen we er wat eerder in. gelukkig maar, want gisteren kregen we moordneigingen van andere wachtende Nederlandse supporters die zo nodig achter alle schaatsers aan moesten wandelen en hun naam roepen zodat ze gedag zouden zeggen. Daarbij konden we nu nog een stukje training zien. Vandaag 500m mannen, de eerste dag dat we ons Even (stretchen) Wetten spandoek kunnen ophangen. Ben benieuwd of het iemand opvalt. Opvallen deed het achteraf niet, maar vallen deed Even Wetten wel. Beetje jammer. Vervolgens moesten we ons door een redelijke saaie 3000m vrouwen heen worstelen voordat de tweede 500m zou komen. Kato was de gelukkige overall winnaar, ik geloof dat ik zelden een Japanner zo breed heb zien lachen. 's-Avonds weer naar de chiemgauer voor een wijntje.Hier worden we uitgenodigd voor een feestje in de kelder. Als we even naar beneden lopen zit er nog helemaal niemand. Om de ober niet meteen teleur te stellen nog even snel een wijntje (welke een stuk minder was dan die we boven kregen, dus het was niet erg dat Anne eenderde van mijn glas over tafel liet gaan, scheelde toch weer eenderde van de hoofdpijn de dag erna) Tegen de tijd dat we allemaal aan het einde van het wijntje zijn komt de tweekoppige band binnen en onze grootste angst wordt gelukkig geen waarheid. Ze zetten lekkere zestigjarige muziek in en wij zingen, murmelen en dansen zelfs naar hartelust mee. Even over twaalven gaan we toch maar naar huis en duiken we het bedje in.

Zaterdag 5 maart
Vandaag begint het schaatsen iets eerder, en dus moeten wij iets eerder aan de baan staan. Vandaag dus al vroeg op weg naar de bakker. Vandaag worden we redelijk bijtijds weer binnen gelaten en hangen we weer snel de spandoeken op. Even (stretchen) Wetten mag vandaag in de herhaling en kijken of het beter gaat. Alle Nederlandse fans (wat zijn die Tuitertfans enorme eikels) zijn er zeker van, het wordt een Nederlandse dag. Of het uiteindelijk aan de enorme koude, of de wind of wat dan ook heeft gelegen, maar toen Jan Bos over de finish kwam en bleek dat zijn tijd niet de eerste was gingen Anna en ik compleet met pompoenen geheel uit ons dak; Even Wetten was eerste, hij is de komende twee jaar wereldkampioen. De regie had ons, Even fans met spandoek, snel opgemerkt want we kwamen groot in beeld tijdens de huldiging (jammergenoeg kwamen wij in beeld, en niet het spandoek) De Tuitertfans waren ondertussen een beetje pissed en vonden ons overlopers. Gelukkig kan mijn zuslief goed verschillende gezichten trekken en verstomde het commentaar en mochten we wel voor andere nationaliteiten juichen. Het enige jammere is dat alle schaatsfans hem nu ook ontdekt hebben. Gelukkig zijn er nog meer aardige Noren, zoals bijvoorbeeld Rune Stordal. Misschien een aanrader om zondag voor te juichen. Na de kortere afstanden hebben we het wel weer gehad en kijken we verder vanuit de woonkamer. 's-Avonds gaan we weer voor de vertrouwde pizzeria en het vertrouwde wijntje. Terwijl we aan het wijntje nippen en ons weer de tranen uit de ogen lachen zien we tot onze grote schrik opeens heel Norge binnen wandelen. Even Wetten, Rune Stordal in dezelfde ruimte aan het rondrennen. Terwijl Merdeka van de wc komt ziet ze aan de andere kant Even aankomen en feliciteert ze hem en vraagt ze of hij morgen even langs komt om het spandoek te signeren. Na al deze spanningen gaan we weer redelijk vroeg naar bed.

Zondag 6 maart
De laatste schaatsdag is aangebroken en als je denkt dat het weer niet slechter kan, dan gooi je het gordijn open en zie je dat het sneeuwt. Behoorlijk sneeuwt. Vandaag zetten we voor de 1500m in op Simon Kuipers, Rune Stordal en Even Wetten. Maar voordat het zover is, moeten we weer redelijk vroeg weg om weer voor aan te staan. Even komt na zijn training langs wandelen en Anne roept hem net voordat ie echt voorbij ons is gelopen. Natuurlijk wil Even ons spandoek tekenen Ik geef de marker. Na het tekenen geeft hij de marker zonder dop terug. Vervolgens kijken we allebei naar de marker voordat hij in zijn andere hand kijkt en daar de dop opmerkt. Als de dop weer boven water is, houd ik mijn hand op voor de dop en wil hij graag de dop op de marker plaatsen. Verwarring alom. Uiteindelijk begrijp ik wat ie wil en houd ik de marker zo vast zodat ie de dop erop kan doen. Hierna pak ik snel het fototoestel, welke last heeft van een lowbattery, en maakt San een foto van Anne, Even en moi. Anne en ik denken er allebei niet aan om een arm om hem heen te slaan en weten we niet hoe dicht we naast hem staan, maar hopen we van harte dat ie gelukt is. De uitslag van de 1500m is een grote slag voor de Tuitertfans. Voor ons een feest, want wij zaten er niet heel veel vanaf. Nummer een werd namelijk Rune Stordal (zo, weer een leuke Noor die door alle schaatsfans ontdekt isý), twee Mark Tuitert (toch fijn voor die irritante zuipende fans van hem) en derde wordt Even Wetten( ook wat jammer, want nu kan echt niemand er meer om heen). Mooiste moment van het weekend heeft zich dan eigenlijk al afgespeeld. Barbara de Loor wint na heel veel vierde plaatsen eindelijk een medaille en dan wel de gouden. Ik denk niet dat ik haar ploeggenote Anni Friesinger ooit blijer heb gezien. Kippenvelmoment ten top. Ook zondag hebben we het niet tot het einde volgehouden. Vanavond laatste maaltijd bij de pizzeria. Na een lekkere pizza en salade gaan we nog een drankje doen. Na het drankje vertrekt een kleine delegatie naar de Rappelkiste. Onderweg naar de Rappelkiste merken we dat we gevolgd worden. Al snel ontdekken we Tuttifrutti en Ijshaas achter ons (die bijnamen hebben ze echt zelf verzonnen) Na een duik in het dichtstbijzijnde hoekje bekijken we hoe de zaken er voor staan. Het niveau daalt weer en we lopen al grinnikend door een steeds witter wordend Inzell (zelf zijn we ook wat grijsjes uitgelagen) In de Rappelkiste is het iets minder gezellig dan vorig jaar, maar we vermaken ons prima. Uit betrouwbare bron horen we dat veel schaatsers het na het banket niet naar de kroeg hebben gered, maar de aangezichten van schaatsers die er wel waren, waren ook vermakelijk. Alleen het masker van Janne Hanninen was wat weerzinwekkend. Ik had in Erfurt nooit moeten zeggen dat het haar best wat langer mocht...Na een gezellig onderonsje tijd om naar huis te gaan. Om drie uur duiken we het bed in en is het laatste schaatstoernooi van 2004/2005 voorbij.

Maandag 7 maart
Nou ja voorbij,...bij het wakker worden zie ik een enorme witte vlakte. Die laatste paar uur heeft het nog flink doorgesneeuwd. Wat een feest, hier mogen (ondertussen zijn we uitgedund tot Jolanda, Annemarie, San en ik) we met onze koffertjes op wieltjes door heen ploegen. Gelukkig is de populatie van Inzell weer bijna op het normale formaat en kunnen we gewoon over de straat wandelen. Om tien uur checken we uit, lopen we naar de bus, kopen we een ticket in Traunstein en stappen we in de trein naar Munchen. En toen was het nog uuuuren wachten voordat de trein naar Arnhem vertrekt. Als het dan eindelijk zover is, val ik gelukkig snel in slaap. Vijf sms-jes en aardig wat uurtjes slaap later komen we in Arnhem aan. Hier eindigt de reis net zoals ie begon.met vertraging. Een half uur later dan gepland zit weer thuis.(dinsdag 8 maart)