Life and Cooking - Part Four
Move it like cheerleaders!
Terwijl alles wordt ingepakt (door de crew) moeten wij onze pompoenen te voorschijn halen en de spandoeken. Ook moet Eef snel op zoek naar haar haardroger en een krant. Er moet namelijk gekeken worden of het spandoek windproof (soort van hufterproof, al lijkt het meer alsof het even snel voor de wedstrijd gedroogd wordt) is. Als dat getest is en de tassen zijn ingepakt gaan we op de galerij onze spandoeken ophangen en mogen we met pompoenen zwaaien, dansen en springen, inclusief een yell voor Tuuuuuuuuuuurijn!!!! Hier daalt het enthousiasme… het is toch wel heel raar om zo in het niets heen en weer te springen en met wat pompoenen heen en weer te zwaaien…vooral als er een paar mensen een paar meter verderop lopen te gebaren dat je door moet gaan en dat ze meer willen …Had ik nou die bril maar af gedaan, dan had ik dat niet gezien. Volgens mij liggen ze helemaal in een deuk… Ik zou dat tenminste wel doen, het kan niet anders dan dat dit er raar uit ziet! Als ze met ons uitgespeeld zijn, pakken we in. Anna en ik springen bij Margriet de auto in. Zij zal ons straks ook even bij een station af zetten, maar nu gaan we eerst naar Deventer, om daar wat opnames bij de ijsbaan de Scheg te maken…
Irene en Carlo’s Angels
In de auto bij Margriet gezellig gekletst over Margriets’baan. Die lijkt me wel erg leuk, met al die onderwerpen bedenken, maar ook heel lastig. Ik zou acuut last krijgen van faalangst. Elke week met bakken ideeën opkomen draven. En dan horen dat ongeveer alles afgewezen wordt. Maar het zou leuk zijn als je het in deeltijd kon doen, voor 1 dagje in de week, want het houdt je wel scherp (denk ik dan hè). Eenmaal in Deventer (bij de Scheg) waren we weer het bokje. En nu echt, want toen we langs de ingang liepen zagen we pas hoe ontzettend druk het op de (nog) ijsbaan was. We begonnen met een Charlie’s Angels loopje, uitgevoerd door de “angels van Carlo en Irene"… Volgens mij heb ik weer een belachelijke blik, maar ja, het gaat om het bredere beeld. Na deze opname gaat het een stapje verder. Twee van ons mogen met hun spandoek een rondje rennen met de spandoeken achter hun aan. Ik zei maar nee, want dit leek mij weer een enorm goed moment om voor gek gezet te worden. Naast deze opname moest er nog eentje gemaakt worden voordat we naar binnen gingen... de opname met de gastoeter bij een oor. Margriet stelde zich hier proefkonijn voor (ik denk ook niet dat iemand anders dat echt wilde) en zocht een fiets uit met een fietstas en begon met rondhangen. Vervolgens rende Mer op haar af, toeterde bij haar oor en wij moesten met onze pompoenen rond haar schudden. De hele crew lag daarna slap van het lachen, want ik denk dat zij zich niet had gerealiseerd hoe hard het geluid was (ondanks diverse waarschuwingen van onze kant).
Lach, Zing, Juich en Bewonder
Toen iedereen klaar was met het lachen gingen we naar binnen. We kwamen makkelijk binnen door het magische woord Life and Cooking en werden meteen doorgestuurd naar het midden terrein. Een redelijk onbekend terrein voor ons. Sterker nog, ik geloof niet dat ik daar ooit echt ben geweest. En al helemaal niet om te juichen, spandoeken op te hangen en te zingen. En dat waren nou net de dingen die we daar moesten gaan doen. En dat met tientallen, zo niet tweehonderd mensen om ons heen…. Zucht. Nou de drie minuten kunnen ze vullen met ons valse gezang op het middenterrein en op het einde wilde we (in iedergeval ik) het liefst hun glimlach van het gezicht vegen (helaas stonden ze aan de andere kant van het ijs) omdat het puur leedvermaak was. Aan de andere kant moesten zij werken in het weekend, dus een glimlach kon ook geen kwaad. Toen wij ons weer naar de andere kant van het ijs hadden gebaand konden we aan de chocomelk met slagroom (dat hoort toch wel een beetje bij de kou)moesten we nog een contract ondertekenen en werden we door margriet afgezet bij station Deventer.
En toen weer naar huis
Terwijl Anna en ik op de trein wachtte hebben we nog even bijgekletst en zijn we daarna in de verschillende treinen gestapt. Ik moest eerst nog even in Amersfoort overstappen (wel raar hoor om Apeldoorn zo voorbij te razen) en vervolgens weer op Amsterdam centraal om weer uit te komen op Amsterdam Muiderpoort. En toen was ik echt uitgeput. Ik heb mijn bed klaar gemaakt, en heb het Bernini mysterie meegenomen naar bed om hem daar uit te lezen.. en om daarna heerlijk in slaap te vallen. We zullen ongetwijfeld ontzettend voor gek gezet worden, maar het was wel een leuke ervaring die ik niet had willen missen. Misschien wel juist doordat ik er geen zin in had. Dan heb je toch vaak de leukste tijd… De volgende keer (ALS die al ooit een keer komt) alleen een beetje meer over mijn angst en barrières heen stappen….Een laatste deel komt na de uitzending.
Terwijl alles wordt ingepakt (door de crew) moeten wij onze pompoenen te voorschijn halen en de spandoeken. Ook moet Eef snel op zoek naar haar haardroger en een krant. Er moet namelijk gekeken worden of het spandoek windproof (soort van hufterproof, al lijkt het meer alsof het even snel voor de wedstrijd gedroogd wordt) is. Als dat getest is en de tassen zijn ingepakt gaan we op de galerij onze spandoeken ophangen en mogen we met pompoenen zwaaien, dansen en springen, inclusief een yell voor Tuuuuuuuuuuurijn!!!! Hier daalt het enthousiasme… het is toch wel heel raar om zo in het niets heen en weer te springen en met wat pompoenen heen en weer te zwaaien…vooral als er een paar mensen een paar meter verderop lopen te gebaren dat je door moet gaan en dat ze meer willen …Had ik nou die bril maar af gedaan, dan had ik dat niet gezien. Volgens mij liggen ze helemaal in een deuk… Ik zou dat tenminste wel doen, het kan niet anders dan dat dit er raar uit ziet! Als ze met ons uitgespeeld zijn, pakken we in. Anna en ik springen bij Margriet de auto in. Zij zal ons straks ook even bij een station af zetten, maar nu gaan we eerst naar Deventer, om daar wat opnames bij de ijsbaan de Scheg te maken…
Irene en Carlo’s Angels
In de auto bij Margriet gezellig gekletst over Margriets’baan. Die lijkt me wel erg leuk, met al die onderwerpen bedenken, maar ook heel lastig. Ik zou acuut last krijgen van faalangst. Elke week met bakken ideeën opkomen draven. En dan horen dat ongeveer alles afgewezen wordt. Maar het zou leuk zijn als je het in deeltijd kon doen, voor 1 dagje in de week, want het houdt je wel scherp (denk ik dan hè). Eenmaal in Deventer (bij de Scheg) waren we weer het bokje. En nu echt, want toen we langs de ingang liepen zagen we pas hoe ontzettend druk het op de (nog) ijsbaan was. We begonnen met een Charlie’s Angels loopje, uitgevoerd door de “angels van Carlo en Irene"… Volgens mij heb ik weer een belachelijke blik, maar ja, het gaat om het bredere beeld. Na deze opname gaat het een stapje verder. Twee van ons mogen met hun spandoek een rondje rennen met de spandoeken achter hun aan. Ik zei maar nee, want dit leek mij weer een enorm goed moment om voor gek gezet te worden. Naast deze opname moest er nog eentje gemaakt worden voordat we naar binnen gingen... de opname met de gastoeter bij een oor. Margriet stelde zich hier proefkonijn voor (ik denk ook niet dat iemand anders dat echt wilde) en zocht een fiets uit met een fietstas en begon met rondhangen. Vervolgens rende Mer op haar af, toeterde bij haar oor en wij moesten met onze pompoenen rond haar schudden. De hele crew lag daarna slap van het lachen, want ik denk dat zij zich niet had gerealiseerd hoe hard het geluid was (ondanks diverse waarschuwingen van onze kant).
Lach, Zing, Juich en Bewonder
Toen iedereen klaar was met het lachen gingen we naar binnen. We kwamen makkelijk binnen door het magische woord Life and Cooking en werden meteen doorgestuurd naar het midden terrein. Een redelijk onbekend terrein voor ons. Sterker nog, ik geloof niet dat ik daar ooit echt ben geweest. En al helemaal niet om te juichen, spandoeken op te hangen en te zingen. En dat waren nou net de dingen die we daar moesten gaan doen. En dat met tientallen, zo niet tweehonderd mensen om ons heen…. Zucht. Nou de drie minuten kunnen ze vullen met ons valse gezang op het middenterrein en op het einde wilde we (in iedergeval ik) het liefst hun glimlach van het gezicht vegen (helaas stonden ze aan de andere kant van het ijs) omdat het puur leedvermaak was. Aan de andere kant moesten zij werken in het weekend, dus een glimlach kon ook geen kwaad. Toen wij ons weer naar de andere kant van het ijs hadden gebaand konden we aan de chocomelk met slagroom (dat hoort toch wel een beetje bij de kou)moesten we nog een contract ondertekenen en werden we door margriet afgezet bij station Deventer.
En toen weer naar huis
Terwijl Anna en ik op de trein wachtte hebben we nog even bijgekletst en zijn we daarna in de verschillende treinen gestapt. Ik moest eerst nog even in Amersfoort overstappen (wel raar hoor om Apeldoorn zo voorbij te razen) en vervolgens weer op Amsterdam centraal om weer uit te komen op Amsterdam Muiderpoort. En toen was ik echt uitgeput. Ik heb mijn bed klaar gemaakt, en heb het Bernini mysterie meegenomen naar bed om hem daar uit te lezen.. en om daarna heerlijk in slaap te vallen. We zullen ongetwijfeld ontzettend voor gek gezet worden, maar het was wel een leuke ervaring die ik niet had willen missen. Misschien wel juist doordat ik er geen zin in had. Dan heb je toch vaak de leukste tijd… De volgende keer (ALS die al ooit een keer komt) alleen een beetje meer over mijn angst en barrières heen stappen….Een laatste deel komt na de uitzending.
Labels:
TV
No comments:
Post a Comment