Life and Cooking - Part Two
De bel gaat….
Zodra de bel gaat, gaat er een algemene giechel op. Het is zo ver, dit kan niet missen. En inderdaad het kan niet missen. Er komt een regisseur, een cameraman, een geluidsman en een redacteur binnengewandeld. En samen met deze mensen komen er dus een camera, licht, één of ander scherm, allemaal vellen gekleurd papier en nog wat tassen en paperassen binnen. En vol is het huis van Eef. Er kan echt niemand meer bij.
Het plan ontvouwt zicht
Terwijl er door de geluidsman en de cameraman uitgeladen en opgebouwd wordt, krijgen we onze instructies en krijgen we het plan te horen. In het kort komt het er op neer dat we 5 tips gaan introduceren. Ieder één (make my day, ik moet dus echt iets in de camera zeggen, waar is hier de uitgang, waarom ging ik dit ook al weer doen, ik heb toch nooit iets met tv gehad, help?!?)
Tip één!
Om er in te komen, mogen we beginnen gezamenlijk op, achter en voor de bank kruipen en in zeer ongemakkelijke poses : tthhhiiiiiippppp Eeeeeeeeeeeennnnnn blèren. En dan ttthhhhhiiiiiipppppp Twweeeeeee en etc. Dit gaat an sich goed. De camera man telt af Vijf, vier (en de rest tel je zelf) en dan in koor (en dat doen we in de baan voor Jean Rene Belanger en Brock Miron ook, dus gezamenlijk zovee mogelijk onze stembanden belasten kunnen we wel).
Na dit gezamenlijk gebeuren gaat er ingezoomd worden (Aaaarggggg, gelukkig zit het zonnebank filter erop…maar dan nog, zo dicht bij en wat moet ik doen als ze met de anderen bezig zijn?) Ik mag bedenk een yell, nee, bedenk een goede (of was het nou leuke, ik was zo druk bezig met tellen dat ik dat niet meer weet …. En volgens mij is het van mijn gezicht af te lezen dat tellen en in de camera staren niet mijn sterkste kant is!) Het is wel schrikken, zo’n camera vlakbij (en jezelf erin weerspiegeld zien) en dan zo’n enorme microfoon aan de zijkant van je hoofd) en dan ook nog wat zeggen… zelden zo’n rood hoofd gehad als bij die opname. Anyway, als de andere bezig zijn ben ik bezig met bijkomen, dus ik hoop dat er echt heeeel goed ingezoomd wordt (bij de anderen dan hè, maar dat leek me wel duidelijk) want ik zit erbij als een bijna dood vogeltje.
Heb je EVEN voor mij?
Na deze inspannende bezigheid mogen we een hapje frisse lucht scheppen op het balkon, voordat wij ons in de verflucht gooien. Er moeten namelijk spandoeken gemaakt worden. Na wat brainstorming is er besloten dat Anna e n ik eindelijk een keer het: “Heb je even voor mij” spandoek gaan maken. Na Heerenveen vorig jaar, is die uitdrukking een klassieker en zelfs Frans Bauer mag nu voorbij komen zonder weggezapt te worden, want ik begin automatisch te grijnzen bij dat nummer!
Om niet met 5 man met een spandoek bezig te zijn, is er ook nog eentje voor Simon Kuipers bedacht…. Het kan niet missen dat Simon het na het zien van dit spandoek (en geloof mij, het is zo kleurrijk, dat kun je in die hal niet missen, kijk zelf maar op tv als ie in Turijn schaatst) weet wat hem in Turijn te doen staat ...
Meer over Simon kuipers, eten en televisiecamera’s in deel 3 en deel vier.
Zodra de bel gaat, gaat er een algemene giechel op. Het is zo ver, dit kan niet missen. En inderdaad het kan niet missen. Er komt een regisseur, een cameraman, een geluidsman en een redacteur binnengewandeld. En samen met deze mensen komen er dus een camera, licht, één of ander scherm, allemaal vellen gekleurd papier en nog wat tassen en paperassen binnen. En vol is het huis van Eef. Er kan echt niemand meer bij.
Het plan ontvouwt zicht
Terwijl er door de geluidsman en de cameraman uitgeladen en opgebouwd wordt, krijgen we onze instructies en krijgen we het plan te horen. In het kort komt het er op neer dat we 5 tips gaan introduceren. Ieder één (make my day, ik moet dus echt iets in de camera zeggen, waar is hier de uitgang, waarom ging ik dit ook al weer doen, ik heb toch nooit iets met tv gehad, help?!?)
Tip één!
Om er in te komen, mogen we beginnen gezamenlijk op, achter en voor de bank kruipen en in zeer ongemakkelijke poses : tthhhiiiiiippppp Eeeeeeeeeeeennnnnn blèren. En dan ttthhhhhiiiiiipppppp Twweeeeeee en etc. Dit gaat an sich goed. De camera man telt af Vijf, vier (en de rest tel je zelf) en dan in koor (en dat doen we in de baan voor Jean Rene Belanger en Brock Miron ook, dus gezamenlijk zovee mogelijk onze stembanden belasten kunnen we wel).
Na dit gezamenlijk gebeuren gaat er ingezoomd worden (Aaaarggggg, gelukkig zit het zonnebank filter erop…maar dan nog, zo dicht bij en wat moet ik doen als ze met de anderen bezig zijn?) Ik mag bedenk een yell, nee, bedenk een goede (of was het nou leuke, ik was zo druk bezig met tellen dat ik dat niet meer weet …. En volgens mij is het van mijn gezicht af te lezen dat tellen en in de camera staren niet mijn sterkste kant is!) Het is wel schrikken, zo’n camera vlakbij (en jezelf erin weerspiegeld zien) en dan zo’n enorme microfoon aan de zijkant van je hoofd) en dan ook nog wat zeggen… zelden zo’n rood hoofd gehad als bij die opname. Anyway, als de andere bezig zijn ben ik bezig met bijkomen, dus ik hoop dat er echt heeeel goed ingezoomd wordt (bij de anderen dan hè, maar dat leek me wel duidelijk) want ik zit erbij als een bijna dood vogeltje.
Heb je EVEN voor mij?
Na deze inspannende bezigheid mogen we een hapje frisse lucht scheppen op het balkon, voordat wij ons in de verflucht gooien. Er moeten namelijk spandoeken gemaakt worden. Na wat brainstorming is er besloten dat Anna e n ik eindelijk een keer het: “Heb je even voor mij” spandoek gaan maken. Na Heerenveen vorig jaar, is die uitdrukking een klassieker en zelfs Frans Bauer mag nu voorbij komen zonder weggezapt te worden, want ik begin automatisch te grijnzen bij dat nummer!
Om niet met 5 man met een spandoek bezig te zijn, is er ook nog eentje voor Simon Kuipers bedacht…. Het kan niet missen dat Simon het na het zien van dit spandoek (en geloof mij, het is zo kleurrijk, dat kun je in die hal niet missen, kijk zelf maar op tv als ie in Turijn schaatst) weet wat hem in Turijn te doen staat ...
Meer over Simon kuipers, eten en televisiecamera’s in deel 3 en deel vier.
Labels:
TV
No comments:
Post a Comment