Dinsdag 11 september.... Blijf ademhalen!

Toen ik gisteren terug kwam in het hotel kreeg ik te horen dat men op het vliegveld aan het staken was. Alle andere toeristen die met mij de excursie zouden maken waren dus niet aangekomen en de excursie ging niet door.

Ehm sorry..... dat heb ik vast niet goed begrepen.... maar helaas blijkt dat ik eht wel goed heb begrepen.En de andere maatschappijen dan.... ff bellen.... nee hoor allemaal het zelfde probleem.

Dit kun je niet menen he... ik kom hier om de stomme menhirs (die ik in eerste instantie in Colombia wilde bekijken) bekijken en naar Tafi del Valle en nu gaat dat niet door. Was ik nou maar niet zo vooruitdenkend geweest om een ticket aan te schaffen, dan had ik tenminste morgenochtend al naar Bs As kunnen gaan.... daar kun je tenminste eindeloos rondwandelen zonder steeds hetzelfde te zien. Ondertussen is de reisleider van vanmiddag ook weer binnengekomen en probeert me te verleiden voor een hapje samen met hem te gaan eten.... ga toch weg, het is over tienen, ik heb net gegeten en je spreek geen spaans.... Na een aantal pogingen geeft ie op en wens ik hem weltrusten.

Gaat het dan toch nog lukken?

Terwijl ik zit te bedenken of deze vakantie gewoon alles mis moet gaan, of dat ik die vent over de balie trek en vraag om alles nog een keer te bellen komt er een goede midenoplossing om de hoek. Het vrouwtje uit Bs As dat engels spreekt..... die kletst graag en is erg vasthoudend... die kan ik vast wel als tolk gebruiken. Als ik het haar heb uitgelegd en zei in gesprek gaat met de man achter de balie verschijnt er achter de balie nog een tweede man. Die hoort de verhitte discussie even lichtelijk geamuseerd aan (ik denk ondertussen dat dit er wel heel verhit aan toe was... dat was ook weer niet helemaal de bedoeling) en belt dan een ander nummer.... en hup het is geregeld. De hele tafi del valli tour zonder de ruines van Quilmes (wel een beetje jammer) voor 120 pesos. 30 pesos duurder dan de oorspronkelijke, maar ik ga dan ook met een taxi (oh god, dat heb ik eerder gedaan deze vakantie...) Maar ik moet gewoon dat blaadje laten zien en dan ga ik de gehele tour doen. Nou ja, prima, lijkt me geregeld.

Mijn lichaam zendt ondertussen noodsignalen uit dat het ECHT moe is en ik zoen weer een aantal mensen en ga naar mijn kamer...

Acht uur sharp!

Om iets voor achten sta ik klaar en om precies acht uur loopt mijn chauffeur binnen.... ik mompel mijn normale excuus weer eens... sorry spreek bijna geen spaans, maar koud 10 minuten onder weg merk ik dat dat wederom geen ene klap uitmaakt. Na ongeveer 40 minuten rijden we Quebrada de los Sosa-een subtropisch woud -binnen. Hier schijnt de zon nog en het is indrukwekkend. Dit woud brengt ons via fin del mundo naar de toppen van de bergen waar geen bomen meer groeien. Ook erg indrukwekkend.Op een andere manier. Ook hier zou je weer met eigen auto door heen moeten om af en toe te stoppen, foto´s te maken en te filmen. Nu stap ik een keer of twee uit om wat op de foto te zetten. Ondertusen wordt het weggetje steeds bochtiger en moet je soms vier bochten vooruit kijken om er voor te zorgen dat je een tegenliggende bus op tijd ziet en op tijd een plekje om te schuilen kunt opzoeken. We moeten ook nog een stuk flink aan de toeter voor elke bocht, want je kan niet zien wat er van de andere kant komt en er is maar ruimte voor een auto. Ongelofelijk dat hele touringcars hier naar boven gaan. Daar zou ik overigens niet in willen zitten, want denk niet dat mijn maag dat zou overleven...

De menhirs......

Vlak voordat we bij het hoogste aangelegd meer van Argentinie aankomen, zie ik bordjes met Parque de Los Menhires voorbij komen. Ik wijs erop, maar ik krijg een verhaal terug dat het kleine dingen zijn, niet echt interessant. nou ja, ik heb gehoord dat ze interessant zijn en ik wil ze zien... op de terugweg.... okay.....

Na het meer komt het dorpje tafi del valle. Het dorpje stelt niet heel veel voor, maar de omgeving is indrukwekkend. Het geeft een beetje hetzelfde gevoel als wat de estancia in Patagonia mij gaf. Het is zo wijds en het stadjes is omgeven door bergen (al is dat wel vaker zo met een vallei). De bergen zijn bedenkt met een soort gelig gras en er is bijna geen boom te zien. De bergen er om heen zijn de hoogste die er zijn. Hoger dan dat gaat het hier niet. En we zitten toch al op 2000 meter, en die bergen gaan stijl nog een stuk omhoog (tot bijna 5500m heb ik begrepen). Indrukwekkend.

In het dorpje lopen we naar la capilla Jesuitica de la banda (een museumpje). Op zich wel een aardige wandeling, al rookt dfe chauffeur zich een ongeluk en loopt ook lichtelijk benauwd naast me te lopen. En te klagen dat ie niet zo goed is in wandelen.... of ie de auto moet terughalen..... maar hij blijft netjes doorlopen. Het kerkje wandelen we door met een gids die natuurlijk alles in het Spaans verteld. Ik begrijp 3-4 van het verhaal (ze moet de zinnen niet te lang maken, want dan verlies ik het geheel) maar ben daarna ook wel kapot... de hele tijd dat Spaans proberen te begrijpen kost bergen energie. Het teruglopen gaat een stuk sneller. De chauffeur is blij dat het naar beneden gaat.... kost minder enenergie en maakt hem minder benauwd. Pfff, je bent vijfentwintig, doe er wat aan....

Ik lunch ergens in mijn eentje. De chauffeur eet pas om drie uur (de eerste alarmbellen gaan al af als ik op mijn horloge kijk). Daarna gaan we weer verder.... nu naar de menhirs en dan terug (en hij knikt twee keer bevestigend).

De ****** menhirs!

ALs we voorbij het meer rijden en ik de afslag naar de menhirs aan mij voorbij zie gaan, laat ik hem stoppen. Begin met wijzen naar het bordje en de menhirs... en hij blijft volhouden dat die ergens anders zijn.... hij gaat weer rijden en zegt dat het allemaal goed komt. Met mijn stomme hoofd geloof ik dat. Als we even later stoppen bij Monumento al Indio (niet dat het monument te zien is, want dat wordt nu even opgeknapt) en weer weg rijden begint het te dagen dat we echt niet naar de menhirs gaan en dat ik er gewoon in genomen word... boos begin ik over de menhirs en dan begint hij een beetje van oooooh, die, jaja, maar die zijn niet interessant en daar zijn we al voorbij.... Boos bijt ik hem toe dat ik voor die klotedingen hier heen ben gekomen. Val even dood, ik heb het drie keer gevraagd, hem laten stoppen en nu de onschuld spelen. Van miuj mag ie doodvallen (he, lucht wel even op om dit te tikken, hihi) en als we het woud weer uit zijn (en ik dus met een gerust hart mijn ogen dicht kan doen omdat we geen haarspeldbochtjes meer doen) doe ik net of ik slaap...... als je me dat flikt heb ik ook geen zin meer om mijn laatste energie te gebruiken om alle antwoorden te verzinnen en alle vragen en verhalen te begrijpen).

Back in town

Terug in de stad doet ie alsof er niets gebeurt is en zegt nog een keer dat ik vanavond echt uit moet gaan. Ik ben gek als ik in Tucuman ben geweest en niet van het uitgaansleven heb genoten. Nou heb ik momenteel niet echt veel energie en om nou in mijn eentje met gebrekkig SPaans dat uitgaansleven in te duiken zie ik neit echt zitten. En waarom denkt ie eiogenlijk dat ik hem daarvoor zou bellen? Ik probeer nog iets van de prijs af te krijgen als ik uitstap, maar na een poging laat ik dat ook maar.... Pfffff.... adem in, adem uit... soms gaan dingen gewoon niet zoals gepland.

En de volgende keer koop ik geen busticket meer vooruit, want dan had ik ongeveer op het moment dat ik dit schrijf in de bus naar Bs As gezeten!

Nu ga ik maar gewoon rustig afronden en aan de wandel richting het centrum om nog even wat door de winkelstraat te lopen en wat foto´s te maken van een kerk of zo en wellicht wat aan te schaffen qua tassen..... sleep well

PS

Ondanks alles blijf ik Argentinie nog steeds helemaal te gek vinden!