Zondag 2 september ... On a horseback....

Na lekker te hebben uitgeslapen (moest wel even mijn oordopjes in doen, want een van de buren snurkt behoorlijk hard en de muren zijn dun) en rustig te hebben ontbeten (de portenos zijn mij voor geweest, zij hadden een vroeg programma) doe ik de deur van de auto van Regi open. Voordat ik het weet springt een van de honden er in. Terwijl ik nog wat verbaasd kijk hoor ik achter mij dat het okay is. De hond weet op de een of andere manier waar we heen gaan en weet dat ze dan altijd mee mag.

De komende 30 kilometer ligt ze aan mijn voeten. Al rijdend komen we weer allerlei dieren tegen, waaronder de nandu (of hoe je het dan ook precies schrijft). Dit is een soort struisvogel die hier leeft. Na dertig kilometer is het tijd om uit te stappen en kennis te maken met Mercedes en haar man (ben z´n naam helaas vergeten, vandaar vanaf nu telkens gids), de kinderen, de hond en de paarden.

Het goede van toerisme

Onderweg heeft Regi mij al verteld dat zij dit paardrijgebeuren ongeveer twee jaar geleden zijn gestart. De gids is het gewone leven een gaucho en de paarden zijn gedeeltelijk gewoon de werkpaarden en de paarden waarmee de kinderen bij slecht weer mee naar school gaan (met goed weer gebruiken ze grappig genoeg de fiets). Twee jaar geleden waren er drie paarden. Nu zeven. Zo heeft het de gids geholpen, maar ook zijn familie die we onderweg telkens bezoeken hebben er voordeel van...zo verkoopt de een zelfgemaakte armbandjes, mutsen, kleding en kettingen en de ander maakt lunch en de ander theee en allemaal verdienen ze een zakcentje.

Eenmaal binnen in het zitgedeelte (een tafel met een een aantal houten bankjes op de vloer van zand) hoor ik ook nog dat de gids ook een soort klein winkeltje heeft. De bus naar mercedes stopt hier en neemt regelmatig voorraden eten mee en dat kunnen de mensen in de omgeving dan weer kopen.Mercedes heeft water gekookt en gaan we aan de mate. Ik heb dit nog niet eerder gedronken omdat het wellicht te bitter zou zijn of iets dergelijks. maar met een schepje suiker is het goed te drinken. Het principe is dat er geplette theeblaadjes in een speciale beker met rietje gaan en dat er op dat spul steeds een beetje water wordt geschonken. Je kunt dan ongeveer drie sipjes nemen en geeft dan de beter terug aan degene met de thermosfles. Die vult het bij en de volgende persoon krijgt de beker etc etc. En als je voldoende hebt gehad zeg je gracias en weet men dat ze je de volgende ronde kunnen overslaan.

Na een paar rondes heb ik er genoeg van en gaan we bij de paarden kijken.

In vliegende galop

ALs de paarden gezadeld zijn stap ik als eerste op. Tijdens mijn testronde stapt ook Regi op en daarna de gids. Paard en ik matchen. Omdat er relatief weinig mensen op deze paarden rijden (en ik heb een van hun eigen paarden gekregen, op verzoek van Regi) zijn ze supergevoelig in de mond. Ik hoef maar met een halflange teugel en drie vingers de rijden en soms een been. Beetje naar links met de hand zodat de teugel de hals raakt en ik ga naar links en voor rechts idemdito. Voor een snelle, scherpe move leg je ook je buitenbeen aan. Doe je dit heel snel en houd je dit vol, dan zit je in een spin. Maar dat laatste doe ik niet en na het spotten van onder andere gronduilen en meer van dat soort vage beesten zetten we de vaart erin en gaan in gelop naar de eerste bestemming.

Hier binden we de paarden vast en kijken naar het handwerk van het eerste familielid. Ik koop een klein armbandje en Regi slaat wat in voor haar vrienden. We rijden een stukje verder en plotseling met een tot de lunch gallopeert Regi terug. Snel terug naar haar babytje. Ik navigeer ondertussen lang de koeien en jonge paarden en krijg over vanalles een uitleg van de gids. In het Spaans.... en dan moet ik ook nog allemaal vragen beantwoorden. Interessant, maar supervermoeiend. De termietenheuvels worden steeds groter. Bij de grotere (ongeveer 3 bij 3) zie je tot ongeveer 100 meter in de omgeving de wandelroutes van die beesten. Het lijken wel kleine weggetjes. Daar groeit echt niets meer.

Lunch

Na bij een ander familielid een mate afpraak te hebben gemaakt gaan we door naar lunch. Dit is weer bij een ander familielid. Ondertussen kronkelen we door de bushbush en passeren wat oude koeien en paarden botten en een fris kadaver (erg fris, want het stinkt nog niet) .

Bij de lunch krijg ik als voorafje vers gemaakte worst... erg lekker, maar er is wel veel vet gebruikt en daarna eet ik rijst met aardappelen en vlees. Erg lekker. Natuurlijk kan ik een bezoek aan de kleinste kamer niet uitstellen (eigenlijk kleinste huisje, want elke kamer is hier een ander huisje) en het is precies als ik me had voorsgesteld zo zonder running water en elektriciteit. Zou ik toch niet trekken als het voor altijd was.... Daarna kijk ik nog hoe de vader des huizens een nieuwe lasso maakt. Voor een nieuwe lasso heeft hij vijf repen van 100meter lang nodig. Het is een superintensief werkje, maar het resultaat is schitterend. Hij laat ook no wat hoofdstellen in verschillende stijlen zijn. Grappig dat dat hier armeluizenwerk is terwijl er in Europa goud geld voor betaald zoiu worden.... prachtig!

Daarna weer te paard en richting mate time....

ALs we hier aankomen is ook regi hier weer met de auto. Normaal komt ze hier niet, maar een van de familieleden is met haar meegekomen en heeft met een schep de grootste gaten gedicht. Ik ben ondertussen door een van de meren gereden en heb wel zin in thee (niet dat dat gelinkt is maar okay). ik ga weer alle rondjes mate af en krijg twee stukken gefrituurd brood. Erg lekker, maar ook erg vullend. Ronde drie gaat aan mij voorbij.

In trot naar huis

Als we weer opstappen rijden we met de ondergaande zon in een trot naar huis. In eerste instantie heb je het gevoel dat al je organen (inclusief maaginhoud) je buik uit schudden, maar uiteindelijk zit het toch wel lekker en omdat we richting huis gaan houden we de vaart er lekker in. Tegen de tijd dat het schemerig is stap ik weer af en drinken we nog een glaasje fris.

Daarna ontwijken we in de auto ik weet niet hoeveel capybara´s (wat doen die er lang over om de wegen over te steken) en zie ik zelfs een wilde kat (helaas niet de versie die dezelfde patronen als een jaguar heeft, want die leeft hier ook, net als diverse andere grotere katachtigen)...

Terug eet ik nog avondeten, maar dat had van mij eigenlijk niet gehoeven. Ik eet minimaal en ga met een zware maag richting bed.....