Dag 13:Auw mijn hoofd, auw mijn enkel....

30 augustus

Vanmorgen redelijk vroeg wakker, maar eent een buiten bed vertelde mij dat het nog heel koud was. Nog even wat langer blijven liggen maar.

Vervolgens sprintje naar de badkamer (toch wel handig, een heel hostel voor jezelf en jij als enige met de sleutels, haha) en snel evendouchen.Dan water koken en wat eten klaarmaken en eten.

Dan naar buiten en hup achterop de motor bij de guide en de 12 kilometer naar de serra voor een wandeling van 12 kilometer. Vervolgens toegang betalen en aan de wnadel. Meteen aan het begin verteld de guide dat het best gevaarlijk is en dat ik best eens in het water kan vallen ... Ehm, gevaarlijk... in het watervallen, ik heb een fotocamera bij me... echt niet in het water vallen.En hoezo gevaarlijk.... veel mensen schijnen hun ennkel te kneuzen of erger. Heel fijn... als ik de stenen zie begin ik te snappen hoe dat kan.... Ben er ondertussen achter dat Praia Grande neit slaat op een strand, maar op de witte stenen vlakte van de rvierbedding en dat wij deze praia grande een heel stuk naar de canyon gaan volgen....sterker nog, ik ga twaalf uur langv an steen naar steen stappen en ga een keer op 25 tot minimaal mijn enkels en maximaal halverwege mijn bovenbeen door een glibberige rivier (de stenen zijn glibberig) waden. Bijzonder fijn.

Al stappend van steen tot steen ben ik allen gefocust op de volgende steen en niet wat er eventueel boven mij bevindt. ZO moet de guide twee keer wat zeggen voordat ik de toecans over zie vliegen (en nog wat vogels) en heb ik een boomtak pas door als ik ermet mijn hoofd vol tegenaan loop . Bijzonder fijn, en dat na nog geenkilometer lopen.

Vervolgens ga ik bij het oversteek nummer 7 eens goed doorm ijn rechterenkel, dus dat maakt het er niet beter op. Het zorgt er ook voor dat ik de guide tot bijna twee keertoe verzuip (stenen die in het water opeens onder mij vandaan stuiteren en wegglippen van een gladde steen waar ik op ging staan) maar ja, daar is ie dan ook voor (sorry).

Nog neit eens halverwege heb ik het er een beetje mee gehad (het oversteken van het water) en begin een beetje de neiging te ontwikkelen om te zeggen ik wil neit meer... ik steek het water niet nog een keer over.Gelukkig lukt het me om het te onderdrukken, want de canyon Itaimbezinho (zie eerste paar foto´s :http://www.praiagrande-sc.com.br/htm/natureza.htm ) is echt super indrukkend.

Vijf enhgalf uur later ben ik klaar met de twaalf kilometer, en moet na heel wat gevloek en getier toch toegeven dat het erg stoer was. En leuk om te doen... en als er ooiteen volgende keer komt neem ik gewoon geen camera meer mee....

ENmorgen? morgen maak ik een wandeling aan de bovenkant (20 kilometer met de motor heen en terug, want dat is zo´n beetje het enige vervoersmiddel hier) en hoef dan neit over stenen te lopen en door rivieren te waden. Gewoon anderhalf uur relaxt wandelen.... dat klinkt me bijzonder goedin de oren.

Tot snel (maar niet morgen)en goed weekend met mooi weer allemaal!

PS: aan het einde van de wandeling ontdek ik een klont bloed op mijn hoofd en ziet de gids een wondje (of ik naar het ziekenhuis moet.... nee doe maar neit).... de tak had me dusgoed geraakt....