Dag 14: nu van bovenaf....

31 augustus

Gisterenavond kreupelend naar huis gegaan van de pijn in mijn voet. Niet goed. Het is weer behoorlijk frisjes, dus ik besluit mijn voet even zonder zok te laten (in plaats van ijs, doet het redelijk goed, brrr) en leg ´m op een extra kussen. Maar aangezien ik het verder ook ijskoud heb, besluit ik samen met twee parcetamolletjes vroeg het bed in te duiken.

Op de motor ...

Dus vanmorgen er vroeg uit. Vooral de rechtervoet is nog steeds gezwollen en voelt bijzonder warm aan. Even twijfel ik of ik door moet gaan (het is maar zeven kilometer wandelen, maar zeven kilometer blijft veel op een voet waar je alleen recht op kan gaan staan) of dat ik het meot afzeggen... maar voordat ik daar een beslissing over kan nemen staat de motor en de gids al voor.... Ik ga dus gewoon door. Ik vrot mijn voet in mijn schoen en spring achterop.

Deze gids is duidelijk minder voorzichtig met mij (en mijn angst voor deze dirtroad met wegspringende stukken steen) en sprint er van door. Op deze manier duren die 24 kilometer geen uur, maar een stuk minder! En inderdaad, met een korte tussenstop om de benen te strekken, staan we redelijk snel bovenaan de canyon.

Ook de bovenkant is indrukwekkend

Na een korte blik in het mainhouse gaan we eerst de linkerkant op om even wat te bekijken.

En was de binnenkant (van beneden naar boven) wellicht indrukwekkender (ingesloten tussen de rivier en de wanden van de canyon) van bovenaf kun je pas echt goed zien hoe diep de canyon op zommige plaatsen is. Als we de linkerkant hebben gedaan lopen we de rechterkant op. (de 7 kilometer). Eerst lopen we door een bos en zien we naast heel verschillende soorten bomen, vlinders en vogels neit heel veel bijzonders, maar dat verandert als we bij de canyon komen....

Hier zie je de canyon een bocht maken en naar haar diepste punt gaan (720 m) en vliegen de zwaluwen (schat ik zo) vlak over je hoofd en hoor je de wind door hun vleugeltjes gaan) Vergeleken bij dit geluid is het geluid van de laagovervliegende roofvogels bijna oorverdovend!.

Prachtig. Ik blijf een tijdje hangen om hiervan te genieten, voordat we weer terug moeten.

Angstzweet komt naar boven...

Eenmaal terug lunchen we eerst even (was even vergeten dat men hier graag gebakken ei tussen hun hamburgers stoppen, bah) en gaan daarna op de motor. Ging de heenweg in een rap tempo, bij dit tempo staat het angstzweet tussen mijn billen... Diverse stenen schieten weg tegen mijn hand en vizier en ook de achterkant van de motor slingert een paar keer gevaarlijk heen en weer. Ik ben behoorlijk blij als we even een tussenstop maken. Totdat ik zie welk bergje we nu weer gaan beklimmen. Op zo ongeveer handen en voeten klim ik omhoog, maar eenmaal boven hebben we een geweldig uitzicht. We kijken van deze berg recht naar de zee (geloof een kilometer of 60 verderop) en naar het dorpje Torres, de bergen achter ons en het hele landscha per om heen..... weer bijzonder mooi!

Het laatste stukje gaat zowaar nog sneller, en ik sta ongeveer te trillen op mijn beneb (nu nog spierpijn) als ik de motor afstap. Als hij vervolgens wegrijdt, zie ik dat ie zich heel netjes heeft gedragen. pffffff.....

De rest van de middag hang ik wat rond om het dorpsleven te zien (7000 mensen in Grande praia rijk) en zit op een randje van iets aan het plein van het dorpje. Iedereen lijkt hier twee dingen te doen.... rondjes te fietsen of net als ik ergens op te hangen. Het is dan ook lekker warm en zondag!

Hierna hang ik nog wat met mijn voet omhoog en ga daarna weer naar de pizzaria (enige restaurant dat open is) en eet voor de tweede keer een hamburger met frietjes (ha, ik scoor er ook mayonaise bij.....). Als ik wederom de jeugd heb bekeken loop ik naar huis en lees nog wat tijdschriften (nou ja, scam het op woorden die ik begrijp) en duik mijn bed in.