Dag 33: Dit is pas ECHT koud

19 september

********, het regent...

Als ik wakker word, hoor ik het meteen. Het regent. Shit, had ik toch maar gewoon mijn gevoel gevolgd en voor vandaag niets op het programma gezet en voor morgen de excursies geboekt. Nu regent het. En als ik een hand naar buiten steek is het ook nog eens bijzonder koud.

Maar ja we hebben nu eenmaal voor vandaag een chauffeur geboekt, dus geen gezeik.... bed uit en naar het ontbijt.

Gelukkig is de auto wel relaxt. Beetje jammer is dat deze auto ook de buitentemperatuur aangeeft, en als we die zien verlangen we naar onze winterjas en een stel handschoenen... en wellicht ook nog wel een muts en oorwarmers.

Provincial Park Ischagualasto - wit steen

We worden een klein beetje treurig van het rijden in een grote wolk, maar aangekomen bij het park gaat het wel. We rennen even naar de wc en betalen het park en springen weer in de auto om achter de gids aan te rijden. Die zit bij een ander stel toeristen in de auto. Helaas zijn wij weer eens de enigen die niet echt spaans spreken, en de rest spreekt eigenlijk alleen maar spaans, dus geheel de uitleg begrijpen (het gaat ook nog eens over steenlagen en over de tijd voor en rondom de dinosaurussen, niet echt woorden die tot mijn zeer beperkte woordenschat behoren). Gelukkig spreekt de gids die ook student toerisme is iets engels en legt ie het nogmaals met een mengeling van spaans en engels uit.

Als we de auto uitstappen is de temperatuur ondertussen drie graden (op het filmpje wat ik hier nog ga plaatsen zeg ik wel 4, maar das een foutje) en waaien we bijna weg. Het park is prachtig op een rare manier. Op sommige stukken staat helemaal niets, behalve stenen. Dit is heeeel lang geleden de bodem van een meer geweest en dat zou het dan verklaren. De grond is nu modderig, maar als het droog is is het zo hard dat er ook niets kan groeien. Het houdt ook geen water vast. Aan de overkant begint het park talampaya en daar is het steen dan ook gloeiend rood. Zelfs met dit weer. Prachtig. De gids verteld overigens wel een paar keer dat met zon de kleuren erg intens zijn. DAT geloven we graag, maar DAT gaat vandaag niet echt op.

Parque Nacional Talampay (Unesco) - rood steen

We besluiten meteen in de auto te springen en in Parque Nacional Talampaya te lunchen. Hier aangekomen besluiten we de tour te nemen die over een begint en tweeenhalf uur duurt.... en niet te gaan fietsen. Het is wellicht ondertussen net iets warmer, maar nog steeds koud en modderig (ons meest uitgesproken woordje tijdens deze vakantie is whoooo als we weer eens wegslippen in de modder). We bestellen een tosti met kaas en zonder ham en wat aardappeltjes. We krijgen een tosti met twee porties kaas erop (waardoor de kaas niet gesmolten is) en bijzonder lekkere aardappeltjes. Jammergenoeg geen mayo. Beetje jammer. Maar met zout en ketchup is ook genoeg te bereiken. Na deze lunch die ons een ietsje opwarmt gaan we naar het busje waar zich de eerste oudjes al hebben ingeladen en de jongeren zich hier als laatste mogen inladen en we scheuren weer over verharde maar hobbelige wegen. Redelijk snel gaat dit over in een rivierbedding die droog maar modderig is. Ik vraag me nog even af hoe dit in de zomer dan moet gaan als het hier regenseizoen is, maar die vraag blijft ergens in het midden hangen (geen spaans van onze kant en geen engels van de andere kant dat toereikend genoeg is om dit soort vragen te stellen). Na tweeenhalf uur rode stenen staren (beetje er in schreeuwen, muurtekeneingen bekijken en vechtende papegaaien op de foto proberen te zetten en vriendelijk lachen tegen spanjaarden komen we iets opgewarmder weer terug. Deze twee parken zijn echt mooi. We kunnen ons voorstellen dat het met een zonnetje om te besterven is van de warmte, maar ook bijzonder intens qua kleur en beleving. Dat is het ook wel qua kou. Intens en een beleving. hahahah.

Hierna gaan we terug naar ons hotel en leggen uit dat we morgen weer uitboeken. Marloes heeft niet echt zin in de excursie naar Laguna Brava (beetje jammer, had ik alsnog een zoutmeer met roze flamingo´s kunnen zien) en dan in de middle of nowhere blijven rondhangen heeft weinig zin.