Dag 47 : Alta Gracia

4 oktober

Aangezien er gisterem dus geen excursie waar dan ook voor vandaag te vinden was ben ik maar op mijn eigen naar een plaatsje in de buurt gegaan. Was best makkelijk. Ongeveer drie blokken lopen naar het minibusstation en daar op een minibusje stappen. Alleen.... Moet je een kaartje ergens binnen bij een loket kopen of in de bus. Ik tuur even in het busje dat Alta Gracia op zich gekalkt heeft, maar daar zit niemand in, ik loop een rondje door het municipal marktje en terwijl ik weer een voet buiten zet zie ik mijn minibusje wegrijden....

Maar dat gaat mij niet gebeuren! Dus ik zet een sprintje in, snijd een stukje af en houd het busje halverwge de straat aan. Of ie naar Alta Gracia gaat.... Eeeh jaaa. Mooi, ik loop om spring in de bus, koop mijn kaartje, val neer op een stoel en zet de stoel ik relaxstand. Zo. Om negen uur sharp ben ik onderweg.

Krap uurtje later sta ik op een busstation in the middle of nowhere en bij een informatiestand waar niemand te vinden is. Heel fijn. Hoe doe ik het. Wel heb ik drie kinderen aan mijn tas hangen die het liefst alles van mij willen weten. Zucht. Gelukkig loopt er net eent axichauffeur z´n auto uit en kan ik even vragen hoe ik bij het meseum van Che kom.

Che heeft namelijk 11 jaar in dit dorpje gewoond. Zijn ouders zijn hier heen verhuisd voor zijn gezondheid. En dit huis lijkt op het kaartje het dichts bij het busstation te zijn.

Na wat heuveltjes op en af te zijn geklommen (eh ja, onthouden welke kant ik ook al weer op moest is neit mijn sterkste kant) kom ik aan bij het huis. Niet te missen door alle prularia vor het huis. Zie dat twee grote leiders (Fidel Castro en Chavez) mij al voor zijn gegaan. Terwijl ik rondslenter en wat foto's maak, krijg ik ook nog een empenada toegeschoven. Ben de enige die dat krijgt, maar ben dan op het moment ook deenige die niet uit Argentinie of aangelegen land kom. En moet toegeven, al loopt het vet van het gehakt langs mijn vingers, hij is bijzonder goed te eten.

Hierna, een uurtje later dan gepland, mensen kunnen je zo goed bezig houden met een videorecorder, loop ik weer de straat op en loop op mijn gehele eigen logische wijze naar de jesuit estancia. Ik kijk eerst even in de kerk en wil dan de estancia inlopen. Maar daar word ik zonder pardon weer buiten gezet. Mijn sluit nu (een uur) en is om half vier weer terug. Verdorie. Dat meen je niet. En ik wilde nog wel naar Villa Carlos Paz of naar Villa General Belgrano (alhoewel, daar is octoberfest bezig, niet echt mijn ding). Maar ik ben hier om minimaal een jesuit estancia te bekijken (eigenlijk meer, maar ja, zie soms zit het mee.... en somszit het tegen) en dus blijf ik hier en ga ik ook siesta houden. Op een terrasje. In een soort van zonnetje. De daarop volgende twee uur doe ik een stoelendans over alle vier de beschikbare stoelen aan mijn tafeltje (de zon draait en ik begin wel in de zon, maar bedenk me nooit welke kant ie vervolgens op gaat) en eet wat en drink wat. Hierna doe ik rondje dorp en hang nog wat op het centrale plein. Maak nog een filmpje want je moet toch wat en kan dan eindelijk dat ding in.

Om heel eerlijk te zijn, niet heel bijzonder. De jesuit ruines (een heel ander type dus) in Paraguay en in Missiones (Arg. red) vind ik veel interessanter. Maar toch leuk om even weer stukje geschiedenis bekeken te hebben. En om te zien dat mensen nooit ergens af kunnen blijven en dus toch iets gaan aanraken wat ze neit mogen aanraken en er vervolgens een verschrikkelijk alarm afgaat waarop er bijna meteen een bewaker naar binnen springt. Vermakelijk.

Hierna probeer ik mijn weg weer terug te vinden naar het busstation en spring meteen in een klaarstaande bus. Rond zes uur ben ik weer in Cordoba. Al moet ik wel even heel hard nadenken waar ik ben, want ik heb natuurlijk de gehele weg liggen maffen en er in een keer uitmoeten springen en dan zien dat je niet bent waar je die ochtend begonnen bent valt niet mee. Gelukkig bedenk ik mij dat dit het busstation zou moeten zijn, en weet daarna wel weer de weg terug naar het hotel.

In de supermarkt nog even een korte stop voor wat snacks ( toch raar dat men hier zo makkelijk met afronden doet, ik had niet snel genoeg tien centavos te pakken en het is meteen wel goed) en hang daarna even binnen om weer bij te komen.