Dag 87: Zijn we wat vergeten?

13 november

Vanmorgen vroeg onze bedden uit, want we moeten om tien over zeven bij de buscompagny staan emt onze tassen. Wilde esther eerst nog wandelend erheen, ik ga voor een taxi en Esther stapt toch ook maar in. Veel te koud en te vroeg om aan de wandel te gaan.

Omdat de taxi veel te vroeg is (dar doen ze hier dus ook aan) staan we om zeven uur al in de lichte vrieskou. Gelukkig komt de bus snel en stappen we, na de tassen gedumpt te hebben, in om op weg te gaan richting Punta Arenas.

Inderdaad in de richting van, want halverwege stoppen we langs de weg en mogen alle mensen die graag door willen naar Ushuaia naar buiten en naar de andere kant van de weg.

Esther in ik zitten allebei op een andere rij met ieder een lid van een klef koppel naast ons. Dat koppel wordt op de stoelen voor mij geplaatst en het meisje wat daar zat komt naast mij zitten. Ondertussen zijn we al weer onderweg. Helaas is het semi cama en met weinig beenruimte. Maar het zit nog steeds redelijk relaxt en dat is fijn als je weet dat je nog een uurtje of tien te gan hebt.

Het weer is ondertussen geweldig. Stralende zon en blauwe luchten.

We rijden wat uurtjes door totdat we niet verder kunnen. We moeten het eiland op en dat kan alleen per ferry. ALs we ons hoofd buiten de bus steken waaien we bijna de zee in. Niet te geloven wat een wind. Ben benieuwd hoe dat op eht water voelt. Vervolgens moet ik wel zeggen dat het zicht op het water en het desolate landschap wel prachtig is. Hier schiet ik dan ook even de enige foto's van vandag. Daarna stap ik weer in de bus m¡om damen met de bus de ferry op te gaan. Hier mogen we er weer uit en ongeveer hangend aan de reling staan we tijdens de overvaart naar het water te staren springen er opeens een paar kleine zwartwitte dolfijnen voor de ferry uit. Zo snel als ze kwamen zijn ze ook weer verdwenen, maar gezien de algehele staat van excitement van de mensen hebben we het goed gezien (al moeten de mensen die Orka begonnen te roepen even langs de opticien).

Als we allemaal in de bus zitten en weer verder rijden worden we begeleidt door een rij toeterende auto´s. Al snel blijkt er een man heel hard achter de bus aan te rennen. Oeps we zijn er eentje van het kleffe koppel vergeten ... maar toch wel raar dat het ondere deel van het koppel niets zegt.... enterwijl iedereen in de bus zich dat bedenkt en de bus alweer wegstuift, bedenkt deel een van het koppel zich dat ook. Dus nu echt paniek in de tent... want vriendinlief is niet aan boord. Buschauffeur en helpen zitten zwaargeirriteerd te kijken terwijl de bus aan de kant gezet wordt. Heel in de verte komt een klein figuurtje aangerend.

Even later zijn we dus weer rustig onderweg. Het kleffe stel voor me zit rustig voor zich uit te staren. Ik kijk naar het landschap en wacht tot we de Argentijnse grens weer gaan passeren. Maar eerst Chili uit.

De ambtenaren zijn gestopt met staken en we gaan lekker snel de grens over. Vervolgens rijden we minuutje of tien door niemandsland voor dat we aan de argentijnse kans mogen wegwaaien. Hier duurt het bijzonder lang omdat we met wat bureaucratie te maken krijgen. Eentje stempelt en geeft het paspoort aan de volgende, maar die behandelt het niet meteen, nee je meot eerst weer in een andere rij. Terwijl deze man mijn paspoort controleert met de gegevens op zijn computerscherm kijkt hij niet op en zonder mij te hebben aangekeken mag ik de grens over.

Hierna in een rechte lijn door het gele en grijze (dode bomen) landschap van Tierra del Fuego totdat de grote besneeuwde bergtoppen van Ushuaia opdoemen. Ik baal er nu al van dat we niet naar de estancia gaan om twee dagen te chillen in de grote leegte, maar hier gaat het ook wel goedkomen.

Tot mijn grote schrik zitten we in een kamer met stapelbedden en gedeelde douches (drie mensen tegelijkertijd) en gedeelde wc's. Absoluut het dieptepunt in mijn hiltonreisstijl.

Vervolgens is het wachten op een Zwitser die Esther op Paaseiland heeft ontmoet zodat we gezamenlijk kunnen eten en een drankje kunnen doen.