WC Erfurt ...Kaartje... hadden we een kaartje dan????

Zaterdag 31 januari

Na wederom een bijzonderrelaxte nachtrust en een wat vermoeiende douchesessie (krijg nog steeds verzuipgevoelens onder die stortdouche) zitten we weer aan het ontbijt. We zien dezelfde lange Nederlander is een soort pyama binnenwandelen met haar alle kanten op en half open ogen op zoek gaan naar een theepotje. Deze keer gaat er eerst water in voordat hij op zoek gaat naar een zitplaats.

We lopen weer de bekende weg naar de bakkerij, halen onze broodjes (zelfs na te veel onbijt zien ze er weer lekker uit) en gaan terug naar de auto. Als we de parkeerplaatsaf willen bedenken we dat we eigenlijk niet weten hoe we hier uit moeten. Als we naar links kijken zie we op ruim 1,5 meter van de auto een praatpaal..... Aaaahhh.... en op het moment dat Mer de auto wil draaien verschijnt er een hoofd voor het raam.... en begint in het duits te vragen of hij het kaartje in het automaat moet stoppen.... Erachter staat nog een TP member en die kijkt wat grijnzend naar het tafereel wat volgt.... Als een waar kippenhok volgt er uit vier monden.. Kaartje, heb jij een kaartje, ik heb geen kaartje, ik was er gisteren niet bij, hebben jullie het kaartje niet meegenomen... Buiten de auto horen we vervolgens... ze spreken Nederlands en zien een wat grotere grijns en het hoofd bij het raam vraagt enigszins geirriteerd of hij nog ergens mee moet helpen..... Ehm nee... we hebben geen kaartje... Terwijl de twee VPZ-ers gebroederlijk aan hun warmloopsessie beginnen gaat bij ons als bij een wonder de slagboom open en rijden we al toerend naar de VPZ-ers snel richting de baan.

Vervolgens rijden weal kwebbelend recht het kaartje af en moeten we weer rechtsomkeert om uiteindelijk toch ruimschoots op tijd op onze plek van bestemming aan te komen.

Aan de baan bij de Agroep is het vandaag druk. Iedereen wil graag om ons heen staan en hoe we mensen ook naar de overkant wijzen waar ongeveer 8 mensen staan, ze staan graag om ons heen. Met als klap op de vuurpijl achter ons een tandloze man die alle chineze en japanse namen blijft brabbelen zelfs als er al lang een nederlandse rijdt en recht achter mij een man die de gehele vrouwen 500m kreunend aaahhhoooohhhhhaaaah kreunt met een heel lang oooooooooohhhhh tijdens de finish van Jenny Wolf.... Jugh. Ranzig

Bij de mannen gingen de ranzige ventjes er gezamenlijk langzaam vandoor... en hadden wij de tijd om een aantal klein uitgevallen schaatsers goed te zien schaatsen.... behalve dan de kleine Japanner George.

Als we wat verveeld raken worden we opgeschrikt door het brandalarm... midden in een rit. Terwijl mensen om ons heen langzaam hun spullen pakken en alle branddeuren opengooien (te veel deuren voor Wopke om ze allemaal te sluiten) om naar buiten te gaan wachten wij maar even de reactie van de schaatsers en coaches af.... en zodra de speaker weer met zijn eeuwige gekwebbel en adoratie voor nederlanders begint, kijken we stiekem even naar de deur of we die stiekem dicht moeten gooien en op slot moeten draaien... maar net op het moment dat ik een move maak doet iemand anders dat gelukkig al voor mij.

Na de wedstrijden krijgen we ons kaartje in een keer terug en komen we ook snel weer terug aan in ons hotel. Na een saunabezoekje (echt een geschenk voor mijn nog steeds wat gekwetste ruggetje en en ondertussen ook behoorlijk vermoeide beenspieren) vertrekken we richting het standje om in een hip tentje lekker te gaan eten. Na de maaltijd besluiten we ook nog voor een grote mok warme chocolademelk met Amaretto (daarisieweer) te gaan. Gevieren rollen we hierna enigszins misselijk richting het oude vertrouwde FAM. Hier zitten ondertussen al aardig wat bekende gezichten. We kruipen rond een tafel en jagen met het ophalen van herinneringen en het terugzien en een enorm lachsalvo over een herkenbare relatiesituatie onze Duitse buurman weg. Te luid.... Ehmmmm sorry....

Terwijl er nog een aar sneeuwvlokken vallen lopen we terug richting het hotel.

Sleep well.... en sweet dreams... hahahahha