WC Erfurt ..... On the road again

woensdag 28 januari 2009

Om negen uur doe ik de deur open voor het mannetje dat naar de waerchade komt kijken. Niet nummer een dus ik weet al precies wat ie gaat doen. Beetje jammer dat je op een vrije dag al zo vroeg gedouched en aangekleed moet zijn, maar het idee dat deze misschien een oplossing weet voor het voortslepende wateroverlastprobleem op mijn laminaatvlier doet wonderen.

Tien over negen kan ik dan rustig een kopje koffie zetten (en wat armspieroefeningen doen om mijn opgewarme melk zo stijf te kloppen dat het twee vingers schuim opleverd), en internet even opstarten.

Hierna snelle check in de kleding kast om de meest warme collectie kleren er uit te trekken en die in plastic tasjes te mikken. Sjouwen mag met mijn ruggetje nog niet... en een koffer vier hoog naar beneden proberen te krijgen zou zo maar eens funest voor het weekend kunnen zijn. En daarbij, waarom een koffer omhoog en naar beneden sjouwen als het ook met een drietal kleine plastic tasjes kan?

Beneden liggen de oranje pompoms al geduldig op mij te wachten om hun febreze douche te ondergaan. ook die dingen hebben af en toe een facelift nodig, ze worden al een behoorlijk dagje ouder. Schwarz ligt ook beneden en die mag ook de koffer in. Zoveel weegt ie niet.

Daarna hang ik nog wat boven, wandel heel wat af en twee minuten voordat ik de deur uit moet bedenk ik mij opeens dat ik nog een slotje aan mijn koffer wil. PANIEK. Waar heb ik die dingen gelaten... en welke deed het ookalweer niet meer?

Drie minuten later wandel ik alsnog naar beneden, doe het slotje op de koffer en zie tot mijn opluchting dat ie bij de check ook gewoon weer open gaar. Snel nog even drie keer checken of ik mijn paspoort en credit card mee heb en dan trek ik de bergingdeur achter mij dicht.

Niet veel later zit ik behoorlijk gebroken in de trein. Even vergeten dat men wel een lift naar het perron heeft, maar dat et opstapje van het perron naar detrein aardig rugbrekend is als al die spieren al op volle spanning staan. Straks niet vergeten een roze pilletje achterover te gooien op Schiphol.

Na een overstap op Amsterdam Centraal (tweedemaal auw......) stap ik dertig minuten na vertrek van Muiderpoort op Schiphol. Wooohooooo, de amarettotour is begonnen!

Anna is snel gevonden en al snel staan we in de rij bij Starbucks. Terwijl Anna op de koffers past (heb nu al genoeg van dat kreng) schaf ik een frappie met lekker veel slagroom aan en doe er voor onderweg twee carrotcakes bij.

Vervolgens checken we snel in..... wat nog even sneller had gekund als een wat verstrooid uitziend iemand niet voor ons in de rij was gesprongen, waarom de mevrouw die net klaar is met inchecken zegt.... Dat deed ze bij mij ook. Ik geloof dat onze gezichten nog wel even op standje verbaasd zijn blijven staan.

Bij de douane loop ik voor de tweede maal op rij gewoon door (ok, al hetgeen dat mogelijk iets doet laten piepen laat ik tegenwoordig al thuis of in de koffer) en dan is het shoptijd. Ik schaf redelijk snel een mascara aan en een boekje hoe en wat in het Duits (daar doe je toch wat handige zinnetjes mee op. De Latijs Amerikaanse variant had al voor wat uberverbaasde momenten in Argentinie gezorgt). Daarna nog even hapje eten en flesje water aanschaffen (roze pilletje) en dan wandelen we naar de gate om in het vliegtuig te stappen.

Uurtje later staan we op Frankfurt (en ja, het is een wat verbazingwekkende route, maar best snel!) en dat staan mag 7 bijzonder lange minuten letterlijk genomen worden. In de middle of nowhere met een bijzonder hoog en irritante piep die het vliegtuig vult. Enigszins getergt stappen we uit om vervolgens een bus in te rollen. Na sightseeing Frankfurterluchthaven stappen we uit en kan ik met een verkapte sprint nog net mijn koffer van de band trekken. Das dan weer het voordeel van drie rondjes over het vliegveld rijden.

Paar minuten later schaffen we een veels te duur treinkaartje aan en vif minuten na het binnenwandelen van dit kantoortje zitten we in een wegrijdende trein. De jongen zit ons nogal aan te staren als we proberen uit te vissen hoeveel stops er nog te gaan zijn.... om vervolgens lief te knikken als we op Bahnhof aankomen als teken dat we er eindelijk uitmogen.

Onze routeplanner zegt dat we tien minuten moeten wandelen, dus groot is onze verbazing als we 4 minuten later een deja vu gevoel hebben in de grote vertrekhal. Verhip.... het lijkt twee druppels water op Munchen.....

Op gleis acht vertrek wel een trein, maar die lijkt een geheel andere kant op te gaan... dus gaan we maar eens checken waar we dan wel heen moeten. Een mannetje van de spoorwegen pakt dat moment heel handig aan om zijn kennis over perrons en wandeltijden met ons te delen.... jaja... gleis 2.....na drie keer vriendelijk te hebben gelachen en danke te hebben gezegd lopen we bijna achterwaarts de stationshal uit naar gleid twee en springen daar samen met een groep chinese trainingspakken de trein in om net iets eerder de relaxte zitplekken te bemachtigen. Wel een beetje jammer dat de verwarming hoog staat. Maar voordat we goed en wel rijden heb ik het raam geopend en mijn vorkje in de carrotcake geprikt....

Paar uur later rollen we de trein weer uit. Met een kwartier vertraging staan we op Erfurt station en sjouwen we naar ons hotel. Waar we niet alleen de Chineze trainingspakken tegen komen, maar nog heel veel meer. Net waar je op zit te wachten als je gaar een trein uit komt... Een grote groep fris uitziende mensen.....

Na het inchecken gaan we naar de 12e etage en rollen in een grote verbazing.... als we de deur opendoen zien we als allereerst een bad met daarboven een stortdouche.... Recht voor de deuropening... Als we de hoek omgaan een zithoek met nespresso apparaat en daarachter twee bijzonder relaxte bedden met prachtig uitzicht. Vanaf dat bed staren we nog even verbaasd naar de kamer opstelling om daarna snel in een diepe slaap te zakken..... Op naar morgen en naar nieuwe verhalen.....