PS: de foto's ben ik bij de verhalen aan het plaatsen, kun je niet wachten kijk dan bij de link bij de foto-albums

Zaterdag 15 september ... Back home...

Na het boarden bleek dat ik naast een lege stoel zat. Daarnaast zat een zeer zenuwachtige Fransman. Zeer zenuwachitg. De gehele tijd zat ie an alle losse sukjes vn het vliegtuig, of met zijn vingers te tikken. Wat wiskey en wijn deed hem redelijk goed, maar tijdens de vlucht moest ik er regelmatig uit zodat ie een drankje kon halen (water geloof ik). Of naar de wc kon. Pfff, na twee keer was mijn echte slaap ook wel weer weg en heb ik voornamelijk liggen dommelen.

Parijs-Schiphol

na 12,5 uur kwamen we aan in Parijs, hier kon ik mijzelf weer een uur verbijten om door alle controles te komen en van gate naar gate. Erg irritant. Ik had 1,5 uur om over te stappen, maar arriveerde ongeveer 25 minuten voor vertrek bij het vliegveld. De volgende keer pak ik toch een andere connectie. Want van dat geren word je ook niet echt blij.

Uurtje verder kwam ik aan op Schiphol. Hier de spullen ophalen en naar buiten en wachten op de familie. Die stonden in de file, maar gelukkig scheen het zonnetje en kon ik buiten zitten. Heerlijk. Niet zo warm als in Argentinie, maar nog steeds lekker. Anders warm.... sterkere zon en een verkoelende bries, geen hete wind.

Terug in Amsterdam

Niet veel later sta ik weer in Amsterdam. Pffff, dat voelt wel weer raar. Krijg er een enorme zenuwrush van. Kan niet zitten, kan niet lopen..... voel me gewoon rottig. Ga boodschappen doen, maar voel me ontheemd. Dit gaat nog een paar uur door en dan bel ik San maar even. Even praten. Wellicht praat ik mijn verwarde gevoelens wel wat weg. Want Amsterdam voelt opeens wat vreemd na Argentinie en Buenos Aires......

Wellicht dat het de komende dagen wat afneemt, en ik weet nu in iedergeval dat ik Buenos aires nog steeds even prettig vind... en er nog steeds even verliefd op ben ....hahahahahha

Buenos Aires.....

Buenos Aires, stad vol vriendelijke mensen,

vol mensen met haast,

vol met toeterende auto´s en roepende mensen.

Buenos aires, stad vol met oude bussen,

vol busladingen toeristen,

straten omgeven door bomen,

straten met veel hobbels en gaten,

en stoepen met ontbrekende tegels.

Buenos Aires, stad met de naam schone lucht

en smog die de hemel kleurt....

Buenos Aires, stad van de tango

de stad van de liefde...

een stad waar je verliefd op wordt,

een stad waarin je verliefd wil worden

een stad die je een roes geeft

een stad die je dieptreurig maakt...

Buenos Aires,

De grand Lady met al haar rimpels en ouderdomkwaaltjes,

Buenos aires stad der rijken, stad der Armen,

Buenos aires het jonge meisje dat ontbloeit in de lente....

Buenos Aires stad vol tegenstrijdigheden,

stad van mijn hart....

Vrijdag 14 september.... Afscheid nemen van Buenos Aires is pijnlijk

Zucht, ik had makkelijk tot heel laat bij Tito kunnen blijven hangen, want in de straat werd er een heftig feestje gevierd. Rond een uurtje of drie werd het wat rustiger.... Zucht!

Maar tussendoor toch nog een beetje geslapen en vanmorgen voor de meute opgestaan om als eerste te kunnen douchen en een schone douche te hebben. Wel zo fijn....

Afscheid nemen in pijnlijk

Dacht ik twee jaar geleden dat ik met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen afscheid van Buenos Aires nam, maar ik heb het nu verdorie gewoon weer. Met een dikke brok in de keel en glanzende ogen loop ik voor de laatste keer door Buenos Aires en geniet met volle teugen. Ook sla ik stiekem nog wat Dulce de Leche in, dus ik hoop dat die potten door de douane en de vlucht heen komen (zul je zien, allemaal gebroken..... hahahahahaha zou wel weer binnen het geheel passen en dan maar hopen dat ik het uit al mijn kleding krijg) want dan heb ik een heleboel Argentinie in huis (voor degene die het willen proberen, ik meld het wel als het veilig door de vlucht heen is gekomen).

In plaats van de metro te nemen en binnen tien minuten terug in het huis te zijn, loop ik de volle 45 minuten terug van Belgrano naar Palermo Viejo.... om ook even afscheid te nemen van alle dingen van vorige reis die mijn toen zo lief waren, en nog steeds. Palermo Viejo doet mij daarentegen niet zo heel erg veel.

Beste vriendinnen met prinses Maxima

Terug pak ik de laatste dingen in en praat nog even met de B&B houdster en wat blijkt, haar dochter zit momenteel in Nederland, bij Maxima. Zij is namelijk jeugdvriendinnen (en nog steeds)met Maxima. Was bij de trouwerij, doop van de kids en nu was er een groot feest voor de verjaardag van Willem Alexander en de doop... of zoiets.... en de moeder is ook erg goede vrienden met de moeder van Maxima dus die hadden alles meegekregen. Grappig.

Dan staat de taxi er en rijd ik binnen 45 minuten naar het vliegveld. Grappig dat dat maar 60 pesos kost, echt koopje!

Rijtjes....

Eenmaal op de airport moet ik eerst in een enorm lange rij gaan staan. Volgens mij staat het hele vliegtuig er al..... en na 20 minuten wachten gaan de check inn balies open en ben ik met 20 minuten aan de beurt. Dan de airport tax betalen (ehm, zat dat niet bij het ticket, ik heb niets gehoord dat dat nog moest..... nou ja, het zal wel, volgens mij moest dat de vorige keer ook), dan door iets wat even in mijn paspoort kijkt en mijn ticket scant, dan door de scanner (het is ongelofelijk, ik fiets er zo door heen, met horloges, armbanden, flesje water, riem etc.....) en dan naar de douane.... pfffffff, kunnen er niet wat loketjes bij elkaar?!

En dan zitten we nu achter de computer, het laatste uurtje weg te tikken, wanten tot ik kan gaan boarden. Boarden begint om 16.20u maar dat lijkt iets overdreven aangezien dat een uur voor vertrek is.....

Tot de laatste updates morgen (besides Bs As opdate vandaag)

meer volgt zo

Donderdag 13 september.... het wederzien met mijn favo stad

Ik moet toch wel aardig geslapen hebben, want ik heb geen idee of de chauffeurs van plek gewisseld hebben en zo ja hoe vaak men van plek gewisseld heeft. Toch heb ik rond zevenen niet echt het gevoel dat ik uitgeslapen ben. Twintig minuten voor op schema komen we om half negen aan op Retiro, het busstation waarna de wijk is genoemd, of andersom. Back in Buenos Aires. Good to be back.... behalve dan het weer, want het regent.... bah.

Bed and Breakfast

Hoe snel ik dan ook in Bs As ben aangekomen, een taxi regelen hier valt niet mee.... ik sta ruim een half uur in de rij. Net voor het weer begint te regenen stap ik in en rijd ik weg. Ik zit wederom in een vage taxi... hij rekt tijd waar mogelijk door heel langzaam op te trekken en veel langzamer te rijden dan het verkeer om ons heen... zo irritant. Zoals een echte portenos betaamd zeg ik een paar keer Vamos, vamos (dat hoor je hier de gehele tijd) maar het lijkt weinig indruk te maken (het zal wel aan het accent liggen, hihi). In de B&B ben ik toch een beetje teleurgesteld. Had misschien toch Tito moeten bellen. Het is op zich best okay, ligt redelijk centraal, maar toch voelt het niet zo. De badkamer deel je met iedereen, inclusief de bewoners en de kat sprong meteen met zijn vieze poten op het witte beddengoed... okay.....

Snel even douchen en richting Plaza Italia. Raar dat alles weer ls vanzelf gaat. Even snel bellen naar Tito om af te spreken wanneer ik weer bel om te meeten en dan met de 10 strippenkaart de metro in. Ook hier stap ik weer op de automatische piloot naar de juiste in en uitgangen en weet ik mijn weg in het centrum redelijk goed te vinden.

De shopping mall

Omdat het weer regent pak ik de metro naar de grootste en duurste shoppingmall van Bs As. Hier hebben ze een speelverdieping voor de kids met een reizenrad erin zodat de kinderen zich vermaken. Ook hebben ze hier bijzonder veel eettentjes, dus ook meteen een goede lunchplek. Ik schaf een CD´tje aan en wandel weer richting het metrostation onder de shopping mall....

Puerto Madero.

Vorige keer ben ik op de een of andere manier nooit in het hippe Puerto Madero geweest, terwijl het op wandelafstand van Microcenter is waar ik zoveel tijd heb doorgebracht. Deze keer dus maar even wel er heen wandelen. De towers op de achtergrond verdwijnen in de regenwolken, maar het is duidelijk waarom dit het hippe deel van de stad is. Moet er met mooi weer op een avond geweldig zijn.... wie gaat dat volgend jaar samen met mij ontdekken?

Meeting Tito again

En dan is het tijd om weer downtown te gaan en Tito te bellen waar we zullen meeten. Hij vertelde al dat hij tot zes uur moest werken en dat ie daarna een assado bij hem thuis had. Maar we meeten om zes uur het cafe waar we de laatste keer elkaar ook ontmoette wanneer ik voor de tweede keer terug naar Bs As kwam. Daarna pakken we de metro en het valt me op dat er weinig verandert is. Twee jaar en hij is nog steeds dezelfde jongen.... wellicht volwassener en wat zekerder van zichzelf, maar geheel hetzelfde. Het is smashing.

AL opelkaar gepakt staand kletsen we bij en stappen bij Olleros uit. Het is als thuiskomen. Versccrikkelijk. Vooral als we daarna naar een van onze oude cafeetje lopen om daar wat te drinken. All deja vu. Maar toch is het anders. Terug in tijd met het perspectief van het heden.

Hierna kopen we spullen voor zijn assado (BBQ) en wandelen we naar zijn huis om alle spullen te dumpen. Al snel komt Carmen en herkent me meteen en als even later zijn moeder komt ben ik ook meteen herkend... fijn.

Niet veel later arriveert een van zijn vrienden en maakt hij de assado klaar. Ik klets wat met die vriend en bedenk hoe vaag het is om weer hier te zitten. Rond tienen komen al zijn vrienden binnen en ondanks alle betuigingen dat ik echt langer moet blijven en mee moet eten en mee moet drinken ga ik terug naar mijn slaapplek. Terug naar het echte heden. Het is goed dat ik dit gedaan heb. Weet nu zeker dat ik hier volgend jaar zonder problemen voor langere tijd terug kan komen, maar ik moet wel even bekomen van alle herinneringen die zijn boven gekomen. Heftig. Leuk.

En Tito beloofd me te helpen met het vinden van een veilig appartementje en me mee tenemen naar een wedstrijd van River Plate. Altijd de nummer een al staan ze nummer 9......

Woensdag 12 september... op naar Buenos Aires....

Laatste dag in Tucuman.... en ik denk wel de laatste dag ooit in Tucuman.... Alhoewel ik meer dan genoeg tijd heb om nog een poging op een excursie te wagen, doe ik het niet. Ik heb het er hier wel mee gehad. Ik ga een rustig dagje doen. Mijn lichaam lijkt alleen maar zwakker dan sterker te worden, dus in dat opzicht kan het geen kwaad.

Na het douchen, inpakken en ontbijt wandel ik richting de stad om geld te pinnen. Op de een of andere vage reden zitten alle banken, en dus alle pinautomaten hier in een straat (ze zitten in ieder geval niet in barrio norte waar ik zit) op zo´n 7 blokken lopen. Eenmaal op San Martin heb ik het dan ook wel voor het kiezen.... en natuurlijk pak ik de dichtsbijzijnde. Beetje lui zal ik toch altijd blijven...... en wandel dan weer rustig terug.... om uit te checken en mijn spullen achter de balie te dumpen. Tien uur .... nog acht uur te ganan voor vertrek richting buenos Aires....

Allereerst maar even mail checken en in de mail goed nieuws. Ik kan terecht bij Bernarda house. Heb er nog even over gedacht om Tito te bellen of ik daar kan pitten, maar lijkt me geen goed plan. Back in time terwijl je toch in het heden zit en alles anders is..... Dus het is goed dat ik hier terecht kan.

Daarna wandel ik de stad in. Allereerst weer even ergens een bananenshake scoren en dan weer aan de wandel. ik check de winkelstraten van alle kanten en koop nog twee armbandjes. Kleding kan wel, maar niet echt zin in..... er hangt hier namelijk volop zomerkleding en wat shirtjes is altijd leuk voor de winter, maar dat moet ik de volgende keer dan maar doen (ik geloof dat ik dat de vorige keer ook al zei, maar okay).... de wat betere winkels zitten vaag genoeg toch bijna op het nederlandse prijspeil.

Parilla

Tegen lunchtijd vind ik dat het tijd is voor een stevige maaltijd en loop een parilla in. Gespecialiseerd in goed vlees..... helemaal goed. Ik ga voor een bife de chorizo (beste kwaliteit) en krijg een stuk dat minimaal zo groot is als mijn hand (natuurlijk even gecheckt) en ruim drie centimeter dik.... dit is echt het land voor vleeseters.... en de pizzaliefhebber, want van die tenten zie je er ook steeds meer..... (ze zijn ook vaak erg lekker moet ik zeggen).

Na dit maaltje vlees zit ik bomvol en kijk nog even wat ik nog moet zien.... eigenlijk mag ik hier in Tucuman het huis waar men de afzondering van Spanje heeft getekend niet missen. Dus met het kaartje in de hand (en ik ben echt een enorm goede kaartlezer, ahum) vind ik het redelijk snel. Het authentieke centrum zoals ze het zelf nomen (jaja, dat ene huis waar men dat getekend heeft, de rest echt niet!). Maar het levert wat plaatje op en ik wandel door het huis. Prettig tijdsverdrijf!

Hierna is het bijna tijd om te gaan. Ik koop nog even twee worsten voor onderweg en wat water en zo en ga dan op zoek naar het hotel.

On the road again.....

Bij het hotel haal ik mijn spullen op en houd buiten een taxi aan (verdorie weer zo´n hobbelding, het lijkt me niet heel erg te lukken de betere te pakken te krijgen). Niet dat het heel veel uitmaakt, want binnen tien minuten sta ik op het busstation. Klein stukje. Dit is echt een enorm station, mede doordat er een heel winkelcentrum aan zit. Hier tik ik snel nog even een shake achterover (weer mijn melk en bananen binnen....die komen me straks ook de neus uit) en ga dan op zoek naar het platform waar mijn bus binnen gaat komen.

Ik moet zijn op 24 en 25, maar er zijn hier 62 platforms, het is echt enorm. Maar neits vergeleken bij Retiro, waar ik straks heen ga.

Eenmaal in de bus merk ik dat de leren stoelen er wellicht wat chiquer uitzien, maar niet daadwerkelijk zo zitten.... wellicht dat de stoel in ligstand toch nog wat stijler is of dat de stof minder tegenhoudt, ik weet het niet, waar die andere bus lag toch lekkerder. Na het afgeve van de bagage vraag ik aan de chauffeur hoeveel stops we gan maken.... twee.... eentje in Thermas del Rio Hondo en eentje in Santiago del Estero.... (daar doen we drie uur over) en dan om negen uur cruisen we rechtstreeks richting Buenos Aires....

Avondeten

Het avondeten bestaat wederom uit de meest ranzige sandwiches (maar dat is meer omdat ik niet zo van de combinatie ham en kaas houd, en dat keer vier is te veel van het goede), een pakje appelsap (he, das ook voor het eerst) en een stukje cake (lust ik wel) en twee koekjes (lust ik ook). Hierna komt er een film die weer te flauw voor woorden is, dus ik staar in de duisternis tot ik wat onrustig in slaap val......

Dinsdag 11 september.... Blijf ademhalen!

Toen ik gisteren terug kwam in het hotel kreeg ik te horen dat men op het vliegveld aan het staken was. Alle andere toeristen die met mij de excursie zouden maken waren dus niet aangekomen en de excursie ging niet door.

Ehm sorry..... dat heb ik vast niet goed begrepen.... maar helaas blijkt dat ik eht wel goed heb begrepen.En de andere maatschappijen dan.... ff bellen.... nee hoor allemaal het zelfde probleem.

Dit kun je niet menen he... ik kom hier om de stomme menhirs (die ik in eerste instantie in Colombia wilde bekijken) bekijken en naar Tafi del Valle en nu gaat dat niet door. Was ik nou maar niet zo vooruitdenkend geweest om een ticket aan te schaffen, dan had ik tenminste morgenochtend al naar Bs As kunnen gaan.... daar kun je tenminste eindeloos rondwandelen zonder steeds hetzelfde te zien. Ondertussen is de reisleider van vanmiddag ook weer binnengekomen en probeert me te verleiden voor een hapje samen met hem te gaan eten.... ga toch weg, het is over tienen, ik heb net gegeten en je spreek geen spaans.... Na een aantal pogingen geeft ie op en wens ik hem weltrusten.

Gaat het dan toch nog lukken?

Terwijl ik zit te bedenken of deze vakantie gewoon alles mis moet gaan, of dat ik die vent over de balie trek en vraag om alles nog een keer te bellen komt er een goede midenoplossing om de hoek. Het vrouwtje uit Bs As dat engels spreekt..... die kletst graag en is erg vasthoudend... die kan ik vast wel als tolk gebruiken. Als ik het haar heb uitgelegd en zei in gesprek gaat met de man achter de balie verschijnt er achter de balie nog een tweede man. Die hoort de verhitte discussie even lichtelijk geamuseerd aan (ik denk ondertussen dat dit er wel heel verhit aan toe was... dat was ook weer niet helemaal de bedoeling) en belt dan een ander nummer.... en hup het is geregeld. De hele tafi del valli tour zonder de ruines van Quilmes (wel een beetje jammer) voor 120 pesos. 30 pesos duurder dan de oorspronkelijke, maar ik ga dan ook met een taxi (oh god, dat heb ik eerder gedaan deze vakantie...) Maar ik moet gewoon dat blaadje laten zien en dan ga ik de gehele tour doen. Nou ja, prima, lijkt me geregeld.

Mijn lichaam zendt ondertussen noodsignalen uit dat het ECHT moe is en ik zoen weer een aantal mensen en ga naar mijn kamer...

Acht uur sharp!

Om iets voor achten sta ik klaar en om precies acht uur loopt mijn chauffeur binnen.... ik mompel mijn normale excuus weer eens... sorry spreek bijna geen spaans, maar koud 10 minuten onder weg merk ik dat dat wederom geen ene klap uitmaakt. Na ongeveer 40 minuten rijden we Quebrada de los Sosa-een subtropisch woud -binnen. Hier schijnt de zon nog en het is indrukwekkend. Dit woud brengt ons via fin del mundo naar de toppen van de bergen waar geen bomen meer groeien. Ook erg indrukwekkend.Op een andere manier. Ook hier zou je weer met eigen auto door heen moeten om af en toe te stoppen, foto´s te maken en te filmen. Nu stap ik een keer of twee uit om wat op de foto te zetten. Ondertusen wordt het weggetje steeds bochtiger en moet je soms vier bochten vooruit kijken om er voor te zorgen dat je een tegenliggende bus op tijd ziet en op tijd een plekje om te schuilen kunt opzoeken. We moeten ook nog een stuk flink aan de toeter voor elke bocht, want je kan niet zien wat er van de andere kant komt en er is maar ruimte voor een auto. Ongelofelijk dat hele touringcars hier naar boven gaan. Daar zou ik overigens niet in willen zitten, want denk niet dat mijn maag dat zou overleven...

De menhirs......

Vlak voordat we bij het hoogste aangelegd meer van Argentinie aankomen, zie ik bordjes met Parque de Los Menhires voorbij komen. Ik wijs erop, maar ik krijg een verhaal terug dat het kleine dingen zijn, niet echt interessant. nou ja, ik heb gehoord dat ze interessant zijn en ik wil ze zien... op de terugweg.... okay.....

Na het meer komt het dorpje tafi del valle. Het dorpje stelt niet heel veel voor, maar de omgeving is indrukwekkend. Het geeft een beetje hetzelfde gevoel als wat de estancia in Patagonia mij gaf. Het is zo wijds en het stadjes is omgeven door bergen (al is dat wel vaker zo met een vallei). De bergen zijn bedenkt met een soort gelig gras en er is bijna geen boom te zien. De bergen er om heen zijn de hoogste die er zijn. Hoger dan dat gaat het hier niet. En we zitten toch al op 2000 meter, en die bergen gaan stijl nog een stuk omhoog (tot bijna 5500m heb ik begrepen). Indrukwekkend.

In het dorpje lopen we naar la capilla Jesuitica de la banda (een museumpje). Op zich wel een aardige wandeling, al rookt dfe chauffeur zich een ongeluk en loopt ook lichtelijk benauwd naast me te lopen. En te klagen dat ie niet zo goed is in wandelen.... of ie de auto moet terughalen..... maar hij blijft netjes doorlopen. Het kerkje wandelen we door met een gids die natuurlijk alles in het Spaans verteld. Ik begrijp 3-4 van het verhaal (ze moet de zinnen niet te lang maken, want dan verlies ik het geheel) maar ben daarna ook wel kapot... de hele tijd dat Spaans proberen te begrijpen kost bergen energie. Het teruglopen gaat een stuk sneller. De chauffeur is blij dat het naar beneden gaat.... kost minder enenergie en maakt hem minder benauwd. Pfff, je bent vijfentwintig, doe er wat aan....

Ik lunch ergens in mijn eentje. De chauffeur eet pas om drie uur (de eerste alarmbellen gaan al af als ik op mijn horloge kijk). Daarna gaan we weer verder.... nu naar de menhirs en dan terug (en hij knikt twee keer bevestigend).

De ****** menhirs!

ALs we voorbij het meer rijden en ik de afslag naar de menhirs aan mij voorbij zie gaan, laat ik hem stoppen. Begin met wijzen naar het bordje en de menhirs... en hij blijft volhouden dat die ergens anders zijn.... hij gaat weer rijden en zegt dat het allemaal goed komt. Met mijn stomme hoofd geloof ik dat. Als we even later stoppen bij Monumento al Indio (niet dat het monument te zien is, want dat wordt nu even opgeknapt) en weer weg rijden begint het te dagen dat we echt niet naar de menhirs gaan en dat ik er gewoon in genomen word... boos begin ik over de menhirs en dan begint hij een beetje van oooooh, die, jaja, maar die zijn niet interessant en daar zijn we al voorbij.... Boos bijt ik hem toe dat ik voor die klotedingen hier heen ben gekomen. Val even dood, ik heb het drie keer gevraagd, hem laten stoppen en nu de onschuld spelen. Van miuj mag ie doodvallen (he, lucht wel even op om dit te tikken, hihi) en als we het woud weer uit zijn (en ik dus met een gerust hart mijn ogen dicht kan doen omdat we geen haarspeldbochtjes meer doen) doe ik net of ik slaap...... als je me dat flikt heb ik ook geen zin meer om mijn laatste energie te gebruiken om alle antwoorden te verzinnen en alle vragen en verhalen te begrijpen).

Back in town

Terug in de stad doet ie alsof er niets gebeurt is en zegt nog een keer dat ik vanavond echt uit moet gaan. Ik ben gek als ik in Tucuman ben geweest en niet van het uitgaansleven heb genoten. Nou heb ik momenteel niet echt veel energie en om nou in mijn eentje met gebrekkig SPaans dat uitgaansleven in te duiken zie ik neit echt zitten. En waarom denkt ie eiogenlijk dat ik hem daarvoor zou bellen? Ik probeer nog iets van de prijs af te krijgen als ik uitstap, maar na een poging laat ik dat ook maar.... Pfffff.... adem in, adem uit... soms gaan dingen gewoon niet zoals gepland.

En de volgende keer koop ik geen busticket meer vooruit, want dan had ik ongeveer op het moment dat ik dit schrijf in de bus naar Bs As gezeten!

Nu ga ik maar gewoon rustig afronden en aan de wandel richting het centrum om nog even wat door de winkelstraat te lopen en wat foto´s te maken van een kerk of zo en wellicht wat aan te schaffen qua tassen..... sleep well

PS

Ondanks alles blijf ik Argentinie nog steeds helemaal te gek vinden!

maandag 10 september.... Langs de autoweg...

Allereerst even dit... ik zit op een computer met een losse spatie en nog wat toetsen, het kan wederom af en toe een beetje een vaag verhaal worden.....

Gisteren kwam ik na het eten terug in het hotel en de man van het hotel had nieuws over mijn excursie. Ik kon mee met die ene grote groep.... nou had ik die ene grote groep toevallig zien arriveren en was het mij opgevallen dat er niemand onder de 55 bij zat, dus ik vond het wat bedenkelijk. Maar het was ondertussen al half elf en hij begon een vaag (nou ja niet vaag, maar in het Spaans...) verhaal over het reisbureau en de bevestigiging en hij was er trots op dat het maar 40 pesos ging kosten in plaats van 70 en ik zou precies dezelfde dingen zien en bij precies dezelfde plekken stoppen.

Hoe oud?

Dus vanmorgen stond ik op om te ontbijten, of even wat eten en drinken voor onderweg te halen, ging het een en ander boven droppen en liep de groep oudjes binnen. Natuurlijksprak er niemand engels, behalve de heen en weer springende groepsleider van een jaar of 25 .... Wat een energie, ik werd er bijna akelig van. Anyway, toen iedereen zich letterlijk in de bus geheven had (je kent het wel, zo´n gevoel van waar ben ik nu weer aan begonnen,de volgende keer regel ik het allemaal wel echt zelf want dan spreek ik spaans en zit ik niet in een dubbeldekker voor 2-3 gevuld met gepensioneerden) en de twee reisleiders, iemand anders,de buschauffeur en de gids ook aan boord waren gingen we weg.

De eerste stop was in El Siambon, een monesterie. NIet interessant, maar deoudjes sloegen allemaal kruiden en drankjes in. Ik heb ergens een lijst met mogelijk aan te schaffen dingen meegepikt en ik zal er eens een keer goed naar kijken wat het nou allemaal was.

Daarna stoppen we bij een of ander jezusbeeld, groot en wit indemiddle of nowhere en stappende bus weer in om naar de dique (dijk) te gaan.

You must be kidding me...

Op weg naar dat jezusbeeld waren wedoor een prachtig stuk bos gegaan ... de yunges die ik volgens mijn excursieblaadje van dichtbij via een wandelingetje ergens zou gaan zien. Maar daar reden we op de heenweg niet zo rap door heen (de bus kwamde berg niet echt op) en op terugweg een stuk sneller (had iets weg van de excursie in Cyprus, vanuit een auto alle sites roepen waar je supernsnel langs cruist) ... het leekwel of de bus af en toe moeite had met een schakelen en twee keer vielen we even stil, maar dat kon doorde reisgidsen zoverholpenworden. Ondertussen had een iemand door dat ik eigenlijk alleen engels sprak, en zij toevallig ook dus toen debus er definitief mee kapte hadik iemandom mee te kletsen.

En inderdaad, je leest er definitief mee kapte. De eerste 15 minuten mochten we nog luisteren naar de gids die moppen aan het tappen was, daarna gooide ze de deuren open en konden we naar buiten. En daar zit je dan, inde middle of nowhere, met een bus die niets meer doet. Ik plof aande andere kant van de weg neer op van die blokken die in de bochten staan en snel zit de gehele bus om mij heen. Gelukkig is het engelssprekendevrouwtje inde buurt, want was men al vrolijk tegen mij aan aan het kletsen, ik ben nu echt een attractie aan het worden. Het duurt ook niet lang of ik hoef niet eens meer te proberen een vraag zelf tebeantwoorden. Zij weet al hoe ik heet, waar ik vandaan kom, waar ik op reis allemaal al geweest ben, waar ik nog heen ga, hoeveel dagen en weken ik op weg ben, hoe oud ik ben, dat ik alleen reis, dat ik single ben en waar ik werk.... Heel fijn... Ondertussen probeert de reisleiding tussen de bergen door te bellen en springen een voor een mee met auto´s naar dorpjes om daar te proberen te bellen en of onderdelen te halen.

Ongeveer een uur later komt met erachter dat het niets met de koppeling te maken heeft maar met de inhoud vande tank. Die had men gisteren tot 900l gevuld, maar het leek erop alsof ie nu leeg was (geheel onschuldig vroeg ik of er niet een metertje in de bus zat die zoiets aangaf, maar ik geloof dat die al enige tijd kapot was of zo...). Leeggetapt door dieven. Die hebben dat goed gedaan, lekkere winst kun je maken met een goede 700 a 800 liter. Dus hup de ene reisleider weer mee in een auto ende anderen hingen rondom debus. Na tweeen en half uur op die stenen langs deweg kreeg ik een beetje hoofdpijn. Ik had ondertussen iedereen al zonnebrand gegeven, maar de zon die de hele tijd op je hoofd staat te branden is niet tegen te houden. Dus ik duik, op advies van een aantal oudjes, even de bus in. Ongeveer 3 kwartier later komt een van de gidsen weer naar binnen en zegt comer en sleurt me ongeveer van het bankje.... eten kid! Alhoewel ik de enige was die nog 5 medialunas achter z´n kiezen had gedrukt voordat de bus kapot ging en de lunch dus niet doorging springt iedereen al aan de kant als ze me zien.... eten, is goed voor je... En snel pak ik een paar toastjes met wat chorizo de collerado... erg lekker. Ik hoop maar dat deze mij geen voedselvergiftiging bezorgen, hahahahaha. Eten helpt tegen de hoofdpijn en op het moment dat iedereen wat slokken heeft gedronken en een aantal toastjes achter z´n kiezen heeft slaat de motor van de bus weer aan. We worden tot haast gemaand en ¨springen¨ de bus weer in. (de andere reisleiderwas met mensen van de buscompany vanuit tucuman teruggekomen). Voordat we weg gaan loopt een van de gidsen(z´n naam is iets met een U, iets vanUgo of zo...dus zo noem ik ´m maar even) te grappen en vraagt of ik honger heb en duwt daarna ongeveer een rauw ei in m´n gezicht..... Er ontgaat me iets vande humor, maar het is blijkbaar grappig (vervolgens laat ie het ei nog even aan alle anderen zien en kunnen we dan weg).

In vogelvlucht...

Onderweg moeten we nog een keer langs de kant als de bus er opeens weer mee stopt.Ugo stopt me stiekem een chocoladesnoepje in luitjeste helpen.de hand voordat ie naar buiten jumpt om de Maar de mannetjes van de buscompany rijden achter ons aan en knappen het probleem zo op. En dat mag ook wel, want we hebben ruim 3,5 langs de kant van de weg gestaan. Om ons tochde anderedingen nog te laten zien, rijden we in vogelvlucht langs alle dingen die we nog gingen zien. De dijk en de mandarijnvelden en weet ik wat (het gaat allemaal in het Spaans)

Als ik om half zes uit stap moet ik tot mijn grote spijt toegeven dat ik alsnog weinig heb gezien. Het was allemaal wel grappig en weer een beleving, maar ik had tochwel een beetje op een normaal einde vande vakantie gehoopt. Terwijl een aantal mensen van de bus mij een goede reis wensen en natuurlijk weer de nodige zoenen geven, vraagt het vrouwtje dat engels spreekt of ik wat met Ugo wil gaandrinken. He ja dat lijkt me wat, met iemandwat drinken die drie woorden engels spreekt.... Hij staat ondertussen bij haar te springen om mijn antwoord te krijgen, dus wederom excuseer ik me. Het is een schattige jongen, maar daar koop ik nu niets voor... ik heb al een hele dag geprobeert al het spaans op z´n minst een kans te geven, niet ook nog eens een hele avond. Hoe lief ie ook was....

De andere gids meldt me dat ik niets voor de excursie hoef te betalen, ik had tenslotte bijna niets gezien en het was leuk dat er een jonger iemand mee was (ik geloof niet dat ik hen echt gesproken heb, maar ok). Na twee keer vragen of ik neit een deel zal betalen laat ik het er mee, zwaai vriendelijk naar Ugo en spring het hotel binnen....

Hier volgt dan meteende volgende horde... of ik morgen op excursie kan. Onbekend, vanavond wordt er om 10 uur bevestigd. Ik ben zo benieuwd of ik morgen ga en met wie ik morgen dan ga..... Ik houd echt van Argentinie, maar dit is toch weleen bijzondervage reis!

PS:

blugh, nu lees ik eerst een bevestiging in mijn email box van mijn verblijf in Bs As, om vervolgens nadat ik mijn aankomsttijd een mail te krijgen dat er geen kamers meer zijn..... miscommunicatie tussen de eigenaren.... maar wellicht dat er nog iemand cancelled dus of ik wel langswil komen.... zucht....alleen als alle andere die ik net snel even gemaild heb zeggen dat ze niets hebben.....

Zondag 9 september ... Tucuman is in zicht...

Ik val al snel in slaap. De film is zoals wel vaker waarshijnlijk redelijk nieuw, maar wat vaag. En de ondertiteling Spaans (ik kan wel flarden van de film in het engels verstaan, maar mijn ogen vallen toch telkens dicht). En de chamaca muziek van de bestuurders is aanstekelijk. Ik denk dat ik er in Nederland helemaal gek van zou worden, maar hier hobbel je fijn mee met het ritme van de gaucho´s.... alsof je op een paard in een kalme relaxte galop zit.... steeds dezelfde beat aan een stuk door. Uren lang.

Gerinkel buiten de bus

Ik word alleen even echt wakker als er glasgerinkel klinkt. Ik geloof dat bijna iedereen meteen wakker is, omdat we ook redelijk abrupt stoppen. Maar het klonk niet alsof wij iets raakte, meer alsof er een fles tegen de bus kapot werd gegooid. Na een korte check vaqn een van de buschauffeurs rijden we verder. Als we vijf minuten later in een dorpje zijn stoppen we wel ff bij de politie dus er zal wel een soort van melding gemaakt zijn. Daarna nog een stop bij de busterminal en verder kan ik mij niets meer herinneren, alleen dat ik slaap.

Een paar uur later word ik weer wakker. Het is half zeven en de halve bus is leeggelopen. We zijn blijkbaar bij een belangrijke stop. De twee oudere vrouwtjes naast mij zijn al weer flink aan de klets (niet echt door gehad, want na het gerinkelincident heb ik mijn ordopjes in gedaan, er begon iemand te snurken). Ik kijk naar de ramen en besef me dat iemand die heeft dicht gedaan terwijl ik lag te pitten. Helemaal niet door gehad dat er iemand over mijn heen gebogen heeft. Heb ik toch wel diep geslapen....

Ik open de ramen en zie gedeeltelijk het wat grijze landschap wat ik mij herinner van Salta, afgewisseld met wat thee (denk ik) en wat laag groen spul. Het is nog vroeg, maar de temperatuur moet aangenaam zijn want iedereen loopt met tshirtjes.

Na ruim twaalf uur in de bus komen we in Tucuman aan.

Tegenvaller....

Nadag ik mijn tas weer heb opgehaald kijk ik wel kantoortjes open zijn en waar er Retiro op het lijstje staat. Dat zijn er aardig wat..... ik heb geen zin om ze allemaal langs te gaan om de prijzen en tijden op te vragen om uit te zoeken welke het voordeligst is en pik er gewoon eentje uit. Chavellier. Vervolgens moet ik kiezen uit een stuk of acht vertrektijden. Zommige bussen zijn sneller dan anderen (met wel 2 uur verschil) en ik besluit maar te vragen welke stoeltypes er waar zijn. Ik ga weer voor dezelfde stoel (ik heb die horizontale niet nodig om te slapen) en kies tien over zes als vertrektijd. Even later ben ik 137 pesos lichter en zie ik dat ik met de maatschappij Urquiza ga. Ben benieuwd..... is zeker een van hun submaatschappijtjes.

Hierna stap ik in een taxi en ongeveer 10 minuten later sta ik in het hotel en om half tien zit ik mijn nieuwe kamer. Het is wel een beetje vaag hotel. Pauper van de buitenkant, binnen okay, maar ver naar achter uitgebouwd met een heel gangenstelsel. De kamer zelf is klein, maar met vrij uitzicht, als niet de gordijnen dicht zijn en de luifel naar beneden.

Tucuman is mij tot nu toe wat tegengevallen qua uitstraling. Er lijken wel veel uitgaansgelegenheden te zijn, maar qua sfeer is het weinig.

Ik loop naar het toeristeninformatie punti n de stad en vraaginformatie op. Ik had even de ijdele hoop dat ik daar wat zou kunnen boeken, maar met wat folders in de hand word ik de deur weer uitgeduwd. Okay.

Het telefoonnummer bellen gaat niet helemaal zoals het moet , maar bij de balie spreekt niemand engels. Ik ga eerst maar eten en daarna siesta houden. Verbinding maken lukt nog steeds niet dus ik vraag beneden om men voor mij voor morgen en overmorgen een excursie kunnen reserveren. Schijnt te kunnen, al snap ik nog steeds niet war de pick up zal zijn.... ik ben benieuwd of ik morgen op excursie ben, of nog gewoon hier rondhang.... hahahahahahahahahhaha

Nou, het is bijna acht uur... ik ga ff kijken wat voor weer het buiten is (hoe warm precies) en ga dan maar weer op zoek naar een plek om te eten. Hier in de buurt... niet te ver lopen.... want ik probeer schoenen aan te hebben en dat gaat nog niet helemaal met de teen.....

Zaterdag 8 september. Rondhangen in Corrientes

Omdat ik net niet genoeg tijd heb om de Chaco te bezoeken (ene gebied redelijk in de buurt) besluit ik maar gewoon wat rond te gaan hangen vandaag. Ik eet een hapje, maar omdat mijn maag weer van links en naar rechts springt en deze medialuna´s niet echt apetijtelijk zijn huppel ik naar boven waar ik nog een yoghurtje in mijn koelkastje heb verstop. Het is een raar idee dat ik over een week in het vliegtuig stap om weer naar huis te gaan. Ik heb het idee dat ik alleen maar ziek zwak en misselijk ben geweest en niet s gezien heb. Dat laatste valt natuurlijk wel mee. Ik heb best wel wat gezien, maar gewoon een stuk minder dan ik had willen zien en dat laat een onbevredigend en knagend gevoel achter. Ik heb er nog niet helemaal vrede mee. En de wetenschap dat ik volgend jaar gewoon terug kan komen helpt nog niet echt.

Wandelen, wat drinken, wat eten, wat wandelen etc etc

ik check uit, check nog even mijn mail en ga dan naar buiten. Ik pak eerst de boulevard en besluit deze wat verder te volgen dan gisteren. Deze keer kom ik ook langs een soort van dierentuintje. Aangezien het hek openstaat kun je gewoon binnenlopen. Als ik binnenkijk breekt mijn hart zo wat. Alle dieren van de estores del ibera (+ een leeuw uit Zuid afrika, die lijkt een beetje verdwaald) zitten hier in kleine kooitjes. De puma kan net een rondje lopen, de wilde katten volgen je waar je loopt en zitten met hun pootjes door de tralies al spinnend om aandacht te vragen en de vogels kunnen niet eens een stukje vliegen en slapen in een kattebak en eten uit een hondebak. En de otter zie je pas als ie bovenkomt, want het water is te troebel om verder iets te zien. Ik loop er even langs om alle dieren die ik wel en of niet gezien heb te bekijken, kijk of ik ergens iets van een fooi kan achterlaten (niet) en ga dan weer verder.

Ik loop via een route die de lonely planet aangaf als interessant en vraag me af wat er in die paar jaar in hemelsnaam allemaal wel niet verandert kan zijn. Meteen na die gedachte pak ik een andere afslag en wandel voor ik het weet weer op de winkelstraat. Ook goed. Ik pak het eerste het beste stoeltje en bestel een bananenshake. Als ik om mij heen kijk besef ik pas echt dat het zaterdag is. Allemaal shoppende mensen.

Sorry, echt even geen zin.....

Ik loop weer verder en in mijn speurtocht naar een restaurantje verdwaal ik een beetje. Het kost me een half uur wandelen voordat ik weer terug ben bij het hotel. Het is buiten heet aan het worden. Ik smeer me goed in(niet dat ik bruin aan het worden ben, het is alleen warm, het is geen bruinmakende hitte.... vaag..zo blijf ik natuurlijk eindeloos wit)voor de zekerheid en wandel weer terug naar de plek waar ik de shake gedronken had en bestel een hamburger. Niet veel later heb ik een enorme hamburger met sla op een geroosterd broodje. Prima! ook drink ik mijn flesje water snel leeg.... je zweet hier meer dan je bijna kan drinken! Terwijl ik aan het bijkomen ben onder de parasol komt er een man op mij af die begint te praten. Op het moment dat ik wil zeggen dat ik geen Spaans spreek, gaat ie over in vloeiend engels.... beetje jammer want ik wil gewoon ff hangen. Of ik zin heb om bij hem en zijn tweetafelgenoten aan te schuiven. Een is een bekende plaatselijke danseres, de ander een accountant uit Bs As en hij is een bekend advocaat hier in Corrientes. Ik bedank omdat mijn eten er aan komt, maar wellicht schuif ik later aan.

Aangezien ik dat nooit van plan was had ik beter nee kunnen zeggen, want nu schuift hij zijn stoel zo dat hij mij telkens kan zien en als ie even wegloopt zegt ie dat ie er nog wel steeds is maar even naar binnen gaat.

Twee uur excuseer ik mij met een slappe smoes en ga weer aan de wandel.

Het is zo waar nog warmer geworden, dus ik wandel eigenlijk meteen weer naar een ander tentje om even binnen uit te puffen. Ik zie binnen ook dat ik een behoorlijk rood hoofd heb. Ik bestel snel een grote versgeperste juice en kijk naar alle mensen die uit de bus stappen en bij de boulevard hangen. Tijd om even bij te schrijven in mijn boekje over mijn ervaringen met de hotels en dergelijke..... verder ben ik gewoon aan het bijkomen. Lichaam is weer moe en ik moet nog wel een paar uur voordat de bus vertrekt en ik heb geen kamer meer om even een siesta te houden.

De bus in.....

Uiteindelijk hang ik genoeg rond om de tijd te doden, eet ik nog een sandwich en verkleed mij voor de trip richting het busstation. Ik vertrek wat vroeger om rustig de mensen eens te kunnen bestuderen. De meeste busstations hier lijken op een soort winkelcentrumpje, maar dan met een paar winkeltjes en verder allemaal kantoortjes van de diverse busmaatschappijen. En dat zijn er veel, want bij de meeste zijn er twee verdiepingen. Verder is er een wachtgedeelte. Als ik aankom zit het wachtgedeelte bijna geheel vol (ik kan nog net een plaatsje vinden) en krioelen de mensen in het rond (dat was niet zo toen ik aankwam) Ik het korte uurtje dat ik hier redelijk rustig zit zie ik minimaal vier bussen naar Tucuman vertrekken (ook van flechabus waar ik mee ga, maar dn met een ander stoeltype) en ook vier richting Cordoba en nog meer naarRetiro (Bs As busstation)....

Als het tijd is dat ik ga vertrekken komt de bus binnen en stappen de chauffeurs uit.... het nieuwe stel komt even na de geplande vertrektijd aangewandeld en dan kan ik pas aan boord. Ik zit beneden in de rij met enkele stoelen. En ik zit heerlijk.... languit en de stoelen zijn zo breed dat er ook nog een tas naast past. Was het in het vliegtuig maar zo!