Dag 80: Van de stad van de chocolade naar de stad van de gletsjer

6 november

Vanmorgen weer redelijk lang kunnen uitslapen voordat we onze tassen gingen inpakken en even snel wat ontbijt naar achteren gooien. Nigel, de hosteria eigenaar, besteld een taxi voor twee uur en wij wandelen richting de teleferica van de Cerro Otto. Die zit op kilometer 5, terwijl wij op kilometer 4,3 zitten. Peace of cake.

Terwijl we die kant op lopen zien we geen enkel wagentje omhoog gaan. Ik maak me even zorgen dat er geen omhoog gaan, maar het blijkt pas om tien uur te beginnen (het is dan al wel tien over tien, maar dat is een detail). Het kost vervolgens wat moeite om twee losse tickets te kopen (vooral omdat ik per se met 100 wil betalen en het ticket 45 kost) en ze laat vervolgens Esther behoorlijk lang wachten. Een telefoontje wat ze moet plegen gaat zeker voor het verkopen van een ticket. Vaag en niet erg klantvriendelijk.

Als we in het bakje stappen leggen ze er ook een betonblok in en stappen er nog twe engelse dames bij in. Die beginnen meteen tegen ons aan te kletsen (na een... jullie spreken Nederlands, dus dan kan het niet anders dan dat jullie ook Engels spreken...) en vooral ons uit te horen over wat we aan het doen zijn. En waarom we hier zijn. En etc.

nou heb ik een behoorlijke hoogtevrees en halverwege heb ik het er wel mee gehad. Het gaat iets harder waaien en ik wil gewoon even naar mijn voeten staren en niet kletsen. Gelukkig is dat deel snel over en staan we boven. Waar het bijzonder hard waait, maar het uitzicht wel mooi is.

Na het nemen van wat foto´s zijn we verkleumd en springen snel weer naar binnen om een chocolademelk te drinken. Vanuit het ronddraaiende restaurant. Waar zowel ik als Esther een klein beetje misselijk van wordt.

DUs na een half uurtje is het wel weer leuk geweest en springen we weer in het bakje om naar beneden te gaan. De wind is ondertussen aardig aan het opsteken en ik vind het helemaal niets. Het kan mij niet snel genoeg gaan. Vind het dan ook niet heel grappig als we halverwege al wiegend in de wind opeens stilvallen. Hup! Gaan met dat karretje, ik wil weer veilig beneden staan!

Vijf minuten later sta ik weer veilig benedenen en wandelen we naar dit internetcafeetje om even de laatste dagen bij te schrijven, wat emails te versturen en om ons klaar te maken voor onze volgende vlucht... die naar El Calafate... waar het snachts nog vriest en waar het overdag ook niet warmer wordt dan ee ngraadje of tien. Dit worden een paar behoorlijk koude dagen voor mij.

Tot de volgende updates!