Dag 85: Genieten in de gietende regen en loeiende wind

11 november 2008

Vandaag kan ik uitslapen, was het niet dat Esther er wel vroeg uit moet voor haar trip. Helaas. Maar ik kan mij nog wel een keertje omdraaien. Maar daarna kom ik er toch maar uit en maak mij klaar voor ontbijt en hang nog wat rond. Om half tien word ik opgehaald door Lorena en een uur lang rijden we richting de estancia.

Vanmorgen, terwijl ik aan het hangen was, hoorde ik dat gisteren de grens met Argentinie dicht was. Vandaag bleek dat nog steeds zo te zijn. Misschien dat ie morgen weer open ging. Staking. Ben benieuwd. Morgen hoeven we nog niet de grens over, maar de dag erna graag wel. ALs we langs de grens komen met de auto is het er ook akelig stil.

Uur later sta ik op de estancia, sprint ik even naar de wc, prop nog een banaan achterover en mag Lorena´s man richting de stal volgen. Hier staan twee perfect gezadelde paarden klaar. De voorste is voor mij. Opstijgen is even wennen, voornamelijk omdat ik een grote zware jas aan heb. En voor het eert sinds jaren heb ik ook weer een cap op.

In eerste instantie had ik begrepen dat de gehele tour een uurtje of vier zou duren. Maar al snel klimmen en klauteren we te paard naar grote hoogten. De lama-achtigen, de guanaco's, hoor ik hier voor het eerst geluid maken en het lijkt wel of er een paard hinnekt, met een raar geluidje erachter aan. De paarden zijn ook meteen attent. De beesten maken dat geluid lange tijd richting ons, maar iedere keer als we dichterbij komen, rennen ze snel weg.

Al snel komen we op een hoogte dat we half tussen de wolken rijden en dat er geen begroeiing meer is. Het uitzicht is verpletterend, maar gezien de donkere wolken en de onophoudende regen is het niet echt mogelijk het vast te leggen. Alle kleuren geel en groen zijn gedurende de rit te aanschouwen.

De afdaling is stijl, zelfs zo stijl dat ik van waar ik zit een stuk zelfs niet kan zien, waardoor we ook maar even afstappen en we rustig met de paarden aan de hand naar beneden wandelen.

Vervolgens gaan we in een andere hoek kijken naar een tien dagen oud veulen en als we nog 20 minuten verder rijden blijkt dit te zijn om te checken of een ander veulen al geboren is (en dat is het, al staat het nog wankel op de beentjes).

Ondertussen zit ik al drie uur te paard en oet ik eigenlijk wel heel nodig naar de wc. Maar in deze omgeving zeur je niet, kijk je alleen om je heen en geniet je van de prachtige vergezichten, de uit de bushangende mensen als ze langsrijden (laatste stukje van 10 kilometer volgen we de weg, maar wel op zijn land) en het feit dat ik hier ben en op een paard zit. Het liefst zou i jullie willen laten zien wat ik gezien heb, maar het laat zich helaas niet op foto vastleggen, maar het is geweldig.

Maar ook geweldig koud, en als ik vijf uur na het opstappen weer afstap ben ik blij weer een stukje te kunnen lopen om op te warmen.

Hierna weer terug naar de stad (onderweg zie ik rijen bussen en auto´s voor de grens staan, maar deze is nog potdicht.... het gehele land overigens) en snel onder een hete douche. Dan merk je pas hoe koud je wordt.....