Zaterdag 07 november 2009

Vanmorgen weer bijtijds het bedje uit gerold, lekker ff onder een warme douche gesprongen en weer de vele laagjes aangetrokken. Hierna snel wat ontbijt naar achter getikt en richting de supermarkt gewandeld. Was het gisteren wat tegenvallend hoe ver de ijsbaan was, nu moeten we nog wat verder wandelen. Niet mijn hobby met zoveel laagjes aan.

Als we wat eten voor vandaag en morgen hebben ingeslagen ben ik eigenlijk wel toe aan een kop koffie, maar het koffietentje recht tegenover de baan is tot de nok toe gevuld met Nederlandse schaatsers en coaches ... beetje te veel mensen op een te klein oppervlak.

Als Anna en ik het stadion inlopen (Eef doet een poging om in haar bed van haar hoofdpijn af te komen en Mer is de stad nog even in) staat het oudere mannetje al achter onze stoelen te wachten. We krijgen te horen dat we te laat zijn. Men is al begonnen! Ehm ja ... we know. Vervolgens krijgen we een heel verhaal over dat Judith Hesse een soort bliksemspicht is. Helaas voor deze lieve meneer wordt Hesse niet veel later eruit geschoten. De rit daarna wordt ook Laurine van Riessen eruit geschoten. Lekker binnenkomen is dat. Anyway, het mannetje vertelt ons dat hij onze plekken heeft vrijgehouden en dat we kunnen gaan zitten. Verder kwebbelt hij voornamelijk tegen Anna, want ik volg dat gebitsloze Duits niet.

Ondertussen zie ik nu pas dat er een nieuw Argentijns iemand aan het front is ... Jennifer Caicedo. Van oorsprong een Colombiaanse die nu vor Argentinie uitkomt. Leuk! Gisteren hadden we ons ook al verbaasd over het hele front van Aussies .... leuk al die vernieuwing!

Tegen de tijd dat men met

Rest volgt binnenkort

It's a beautiful day...

Vrijdag, 6 novmerber 2009

Gisteren dus niet naar U2 bij de Brandenburger Tor geweest. Begreep wel dat er een witte muur omheen had geplaatst. Hoe wrang.

Anyway, bij het opstaan beetje stressdip. Het was allemaal even te veel. Na een paar uur onder de dekens en wat heet water en later toch wat ontbijt weggewerkt. Na de douche even berichtje mailtje tichting werk gestuurd. Pfffff. Adem in en adem uit ... je zit in Berlijn, een van de leukste steden van Europa! Dussss.... tig lagen kleding aan en hup naar de ijsbaan om het weekend vol met schaatsen te starten. De vorige keer dat we hier waren leek de ijsbaan echt dichter bij te liggen, maar we hebben echt de goede weg te pakken.

Als we het stadion inlopen is net de Bgroep bij de mannen afgelopen en tot onze grote verbazing zien we de naam Brock Miron voorbij rollen ... ehm ... misschien hadden we toch even naar de startlijst moeten kijken. Terwijl we ons installeren schuifelt een oudere meneer weg ... terwijl we hem nog duidelijk maken dat hij gewoon kan blijven, verteld hij dat hij met de starter meeloopt ... Terwijl we nog even genieten van het feit dat er nu stoelen op onze staanplek staan, begint de volgende afstand. Tegen de tijd dat de Agroep begint zijn we helemaal bijgekletst over het begin van de dag en hebben we alles om ons heen even goed in ons opgenomen (dat duurde laatste duurde op zich niet heel erg lang, want er was bijna geen kip, maar we moesten naturlijk wel even de nieuwe namen evalueren).

Aangezien deze schaatsdag later is begonnen dan de weekenddagen, wordt er aan de baan gegeten. En de uitslagen? De 500m mannen alleen aziaten op het podium, de 3000m vrouwen wordt gewonnen door Sablikova en met een sterk doorgegroeide Beckert... De 1000m mannen wordt geworden door (geen verrassing) Davis, met de Rus lalenkov op de tweede plek en Moon op de derde. De getrouwde Mark Tuitert wordt vierde.

Eenmaal terug in het hotel hoeven we dan ook alleen maar onder de douche te springen en daarna aan de borrel met snack te gaan in de bar. En daarna lekker naar bed. Een dipje en dan de gehele middag en avond aan een ijskoude baan kost energie....

On the road again ...

De volgende blogs gaan weer over Berlijn, maar niet hetzelfde Berlijn verhaal als hieronder.
Even van de wagen gevallen, maar dan nu toch weer achter op de laadklep geklommen en weer aan het typen...

Amsterdam, donderdag 5 november

Voor een vrije dag gaat de wekker echt veels te vroeg. Maar blijf altijd een beetje een neuroot als het gaat om het halen van vervoer naar het buitenland (ehm, niet alleen buitenland, haha). Dus sta ik bijtijds op en strompel richting douche. Toch wel goed gesport gister. Zoek kleren bij elkaar, ontbijt, check koffer, check tas en ben klaar. Pffff, waarom was ik ookalweer vroeg opgestaan?
Krap uurtje later sta ik buiten en wandel ik richting station. Schaf kaartje richting Hilversum aan en kom ruim half uur later aan op Hilversum. Stap uit, wandel snel naar de stationhal en bedenk wat ik nu ga doen... ah, vast kaartje voor de terugreis halen ... Tijdschriftje halen (moet een andere pakken, deze was zonder lipgloss en deze maand zit er lipgloss bij, dus moet een nieuwe pakken en kiezen uit drie kleuren) en wandel wat heen en weer op zoek nar de treininrichting... Die hing hier toch ergens? Of doen ze daar op Hilversum niet aan. Tien minuten later en alle gele borden verder moet ik tot de conclusie komen dat men daar hier niet aan doet. Dan maar terug naar het perron.
Op perron mevrouw met rood hoedje aangesproken. Wagon vier is de voorste wagon en vandaaruit is het aftellend. Net iets daarna stopt er een heel oude stoptrein. Enigszins paniekerig hoor ik in mijn linkeroor ..Is this the train to Germany? Nee, dit is een hele oude stoptrein ... naar Amersfoort ... de volgende trein is de trein naar Duitsland. Terwijl ik er achter kom dat dit oudere echtpaar uit de VS ook bij mij in de wagon zit, loop ik met ze op naar de andere kant van het perron en wacht daar. Ondertussen hoor ik hun gehele trip en de reden van het bezoekje van 2 dagen uit Duitsland. Ergens aan het einde van dit verhaal hoor ik de omroepster omroepen dat de trein in omgekeerde volgorde rijdt .... Great ... Ik vertel het aan het echtpaar en loop naar de andere kant van het perron. again. Snel bel ik het nieuws door aan Anna, we zijn tenslotte nog maar een paar minuten verwijderd van Amersfoort. En zo kan het zijn dat alle eersteklasreizigers verdwaasd naar de tweede klas treintoestellen te kijken. Alleen Anna stapte blij en niet verdwaasd in, terwijl er op het perron enige paniek uitbreekt en vrouwen op hakken naar de andere kant van het perron beginnen te rennen, en stelletjes met grote koffers het vice versa doen ... Terwijl een klef stelletje diverse keren probeert zich te settelen op het vierzitsgedeelte (en ook diverse keren wordt weggestuurd omdat andere mensen de plek hebben gereserveerd), hangen wij in onze stoelen en zien het landschap aan ons voorbijtrekken.

Om 15.20 komen we op Hauptbahnhof aan en rollen met onze koffers eerst ff de supermarkt in voordat we tramkaartjes halen en naar perron 15 vertrekken om richting Alexanderplatz te vertrekken. Hier stappen we over op de tram en stappen helaas net een haltetje of wat te vroeg uit. Na een benenstrekmomentje (zo zie je nog eens iets van een oninteressant deel van Berlijn) komen we aan in ons hotel en checken we in. Pakken snel de lift naar de kamer, kletsen snel even met een van de schaatsters over waarom men voor 1 verdieping de lift neemt (geen zorgen hoor, jullie zijn niet de enige beroepsgroep die lui is ... ik zie het op kantoor ook wel :-) ) en gaan de stad in voor een hapje eten.
Bij Alexanderplatz aangekomen (pfff, eerst ff tram vinden en dan degene die de juiste kant opgaat) gaan we op zoek naar een tentje waar San en ik de vorige keer hebben gegeten, en na een belletje richting San komen we aan bij Solino en bestellen we een lekkere risotto.

Als we de laatste happen van de risotto eten, krijgen we bericht dat Evelien en Merdeka zijn aangekomen in het hotel. We overleggen even en na een klein wandelingetje door Berlijn pakken we de tram terug naar het hotel en gaan op zoek naar de hotelbar waar een Amerikaanse coach ons meldt dat we rechtaf moeten als we op zoek zijn naar een afzakkertje (eh ja dat hadden we al geraden .. links was de receptie).

Na het afzakkertje bekijken we nog even de kamer van Mer en Eef (Drie torens, en de kamers zien er allemaal hezelfde uit) en struikelen dus twee keer over een heel Noors schaatsteam op de gang ... Kunnen die lui niet op een kamer gaan hangen in plaats van op de gang?

Berlijn via enkele Starbucksvestigingen

15 mei 2009

Pfffff. Als ik mijn ogen open doe is het iets over vijven en ben ik klaarwakker. Niet goed. Onzinnig. Zo vroeg stap ik er ook niet uit als ik naar het werk ga. Ik draai nog een paar keer rond en pak dan maar ff een boek. Uurtje later leg ik het boek weg en val alsnog in slaap.

Kwart voor negen ga ik douchen en 45 minuten later staan we bij de tram. Stappen vervolgens bij Alexanderplatz uit en wandelen daar de Starbucks (Panoramastrasse 1a) binnen. Way to busy. Dan maar met de trein richting CS (Europaplatz 1). Wat giebelig door het rare volgende station melodietje stappen we uit. Aangezien we toch minimaal de vijf verschillende Starbucks willen halen voordat we hier weer weggaan, stappen we op uit de trein en wandelen naar beneden, bestellen koffie en muffin en vallen neer op een bankje. Paar foto's en wat vaag lachende mensen om ons heen later hebben we onze koffie op en gaan weer verder.

Van de HauptBahnhof lopen we richting de Bundestag. Het ziet er behoorlijk druk uit en de rij lijkt niet erg op te schieten. Volgende keer mss kijken of we met een excursie mee kunnen of zo. Als we niet binnen kunnen kijken, kijken we maar naar de buitenkant, nemen een of ander demonstratieblaadje van melkmeisjes aan, en lopen verder.

Via een herdenkingsmonument (we zien de lijnen van de muur hier even over het hoofd, geen idee hoe dat heeft kunnen gebeuren maar okay) wandelen we richting de Brandenburger Tor.

Gelukkig zijn we de enige hier en hebben we rustig de tijd om een foto te maken, haha .... Toch vervelend die mensen die in groepen activiteiten ondernemen en op de meest interesante fotoplekjes gaan staan .... niet om ze nemen, maar om te staren naar iets schoonvoor en boven ze ....

Anyway, we schieten wat foto's vanaf de Pariser Platz en kijken met verbazing naar de afzetting voor het Adlon hotel. Wie zou daar zitten? Popstar, politiek figuur? Anyway, gen tijd om het f te wachten, want we moeten Unter den Linden afwandelen ... en op de kaart ziet het er uit als een heel stuk.....

Al om ons heen kijkend en fotograferend komen we bij de Bebelplatz uit. Dat weten we dan nog neit, en als we door het raampje in het plein proberen te kijken zien we niet heel erg veel ....(hier werden de nazi boeken verbranding gehouden), maar we wijken snel naar achteren als er een grote groep toeristen met gids aankomt. Die trapt heel achteloos een Sovjetbloemenkrans een stuk naar achter en begint met uitleggen wat er te zien is. Ik schiet op dat moment nog ff foto van de rechtenfaculteit ... Misschien iets voor mijn zusje om daar te gaan studeren???

Niet veel verder lopen we tegen de Berliner Dom op. Van verre zie je dit bouwwerk al opdoemen en moet zeggen dat het er echt geweldig uitziet. Ik ben er echt helemaal van onder de indruk en geniet even van het uitzicht .... Mooi gedaan.

Als we besloten hebben niet de Dom binnen te gaan, maar op zoek te gaan naar eten komen we weer bij het Nicolaiviertel uit en we vallen neer bij een italiaan.

Ik ga voor een colaatje en een pizza met parmaham en rucola en San valt voor een andere pizza. Als we hierna verder lopen komen we nog veel meer tentjes tegen. Moet ik maar onthouden voor een volgende keer.

Na het eten kunnen we er weer even tegen aan, en stappen we de straat weer op. Paralel aan Unter den Linden lopen we richting Checkpoint Charlie. Onderweg lopen we tegen het Gendarmenmarkt op. Wauw, je loopt hier gewoon wat rond te dolen (met andere woorden, je loopt twee straten af) en je komt de meest geweldige gebouwen tegen. Heerlijke stad. Stad wordt nog fijner als we tweemaal op de Friedrichstrasse (metrohalte Stadmitte) tegen een Starbucks aan lopen (mjammie, lekkere drankjes toch, dat koude spul, en zulke fijne hangstoelen blijven toch ook niet te versmaden als je een halve stad doorwandeld) en dan te bedenken dat er nog eentje ergens in deze straat zit.... In de omgeving van Checkpoint Charlie bekijken we alle platen die er hangen met foto's en verhalen. Erg indrukwekkend. Word je wel stil van. En dat merk je ook wel een beetje. Toch knap dat deze stad dit zo in ere houdt. Hierna volgen we de muur en plaatsen haar op de plaat en vervolgens lopen we de Topographie des Terrors op. Indrukwekkend. Vooral met een echt deel van de muur aan je achterkant ....

Hierna lopen we naar de Potsdammerplatz en wandelen langs nog twee Starbucksfilialen. maar die laten we nu even voor wat ze zijn.... We gaan nu na het Denkmal fur die ermordeten Juden Europas. Precies 2711 betonnen palen vullen 19704 m2 ... Zie je in Amsterdam al zo'n gedenkteken verrijzen?

Hierna wandelen we verder en komen via de brandenburger Tor en de Bundestag (fotomomentje) weeer bij Berlijn CS uit.

We halen even wat flessen drinken en op het moment dat we op de terin willen stappen merken we dat alle perrons op ons niveau zijn afgezet. Er is blijkbaar iets gebeurd ... we krijgen neit duidelijk wat het is (men mag niets zeggen) maar alles is ontregeld en de Berlijners lijken daar niet helemaal tegen te kunnen. Voor ons geen probleem... we trekken een sprintje richting bus TXT en hoppen in. Mensen achter ons lopen neit door en zo ontstaat er een ontstopping en worden out of de blue twee militairen gesommeerd de bus weer te verlaten. Maar uiteindelijk vertrekken we weer en rijden de gehele Unter Den Linden weer uit en stappen bij Alexanderplatz over op de tram.

Na een relaxmomentje eten we in de buurt en vallen we neer bij een Aziaat die onder andere lekker e sushi heeft, jammie.

foto's volgen later deze week

Berlin here we come!

Donderdag 14 mei 2009

Bijtijds stap ik mijn bedje uit. Had ik mij voorgenomen de afgelopen dagen er voor te zorgen dat mijn huisje er een beetje netjes bijstaat, heb ik dat niet echt gedaan. Nu dus snel nog even als een razende door het huis en pak dan mijn koffertje en mijn tas en stap naar buiten.
Allereerst pak ik het boemeltje richting Amersfoort om vervolgens daar op zoek te gaan naar de treinindeling van de internationale intercity. Aangezien ik het zekere voor het onzekere heb genomen, ben ik een trein eerder gegaan. Heb dus meer dan voldoende tijd om mijn zus even te bellen en te vertellen in welk deel van de trein we zitten. Die staat ondertussen ook al op Apeldoorn centraal (ook treintje eerder genomen) en is er net achter gekomen dat daar dezelfde plattegrond als op Amersfoort hangt.... En dat is niet heel handig, aangezien de letters op Apeldoorn precies tegenovergesteld hangen.

Als ik de trein instap krijg ik een berichtje of ik ook koffie wil ... jammie.... ja hoor ... en zo stapt San op Apeldoorn met twee tassen en twee bakkies koffie in en zijn we klaar voor vijfenhalf uur treinen richting Berlijn.

Langzaam trekt het Nederlandse landschap aan ons voorbij en kletsen we vrolijk voort. Al kletsend valt ons hotel. Ik had het eerste contact gelegd, maar San heeft de boeking rondgemaakt. Tot mijn verbazing heeft zij het over een heel andere buurt in Berlijn dan dat ik het heb. Ik check de hotelnaam maar eens even en wat blijkt zij heeft het over Hotel Transit, en ik over hotel Transit Loft ... Wat inhoudt dat zij ook een routebeschrijving van Hotel Transit heeft en niet van transit loft..... Al lachend rollen we Duitsland binnen en als ik bijgekomen ben, bel ik toch maar even richting hotel Transit Loft om te kijken of men ons daar verwacht. En dat doet men.

Nou prima. Is dat in ieder geval geregeld. Ik krijg nog iets mee van de routebeschrijving, maar ga er even van uit dat ik die zelf ook nog ergens geprint heb liggen. Vijfenhalf uur later stappen we uit en staan we op Berlin Hauptbahnhof. Erg groot. Erg relaxt.

We banjeren wat rond (omhoog) om te kijken of we ergens iets van info kunnen vinden over meerdaagse openbaar vervoerkaarten (we zijn zo ontzettend goed voorbereid, haha) en willen vervolgens op een infostalletje afstappen ....

Maar voordat we er op af stappen werp ik er eerst een blik op en laat me geheel in verbazing een die is lelijk ontvallen .... waarop San zich omdraait en heel hard begint te lachen en alleen maar ja kan knikken. Heel gemeen, maar wel heel knap dat je een openbare functie neemt als je ene oog omhoog kijkt en 't andere oog naar beneden en naar binnen, als je een geheel ongelijk gebit hebt en gedeeltelijk roze haar neemt als je gehele omgeving rood is .... We blijven er lachkriebels van krijgen, dus lopen we maar naar de andere kant van het station (he Starbucks) om een ander infostalletje te vinden om meteen verteld te krijgen dat we moeten omdraaien en dat we het winkeltje daar een openbaarvervoerskaart kunnen kopen. Ha blond, volgende keer eerst ff om ons heen kijken.

Vervolgens lopen we naar perron 15 (of 16) om om ons heen te kijken waar we ons kaartje af te stempelen. Aangezien onze trein meteen voor ons neus staat springen we daar maar in zonder het kaartje af te stempelen om vervolgens - terwijl we wegrijden- te zien dat er een afstempelapparaat 2 meter naast ons stond ..... heel handig, haha.

Een paar haltes verder zijn we aangekomen op Alexanderplatz en daar stempelen we eerst even ons kaartje af. Vervolgens gaan we naar beneden om daar de tram te pakken en vier haltes verder weer uit te stappen. De trein is ietwat vol, dus het kost wat moeite (toch wel handig een koffer die je voor je uit kan schuiven) om buiten te komen. Hierna is het peace of cake en staan we 5 minuten later voor de lift die ons naar verdieping drie brengt en ervoor zorgt dat we kunnen inchecken.

Snel checken we in, brengen onze spullen naar onze kamers en wandelen terug naar de tram. We lopen nu naar een halte eerder. Iets verder lopen, maar meer in de richting van waar we heen willen. Bij Alexanderplatz stappen we weer uit en beginnen wat rond te wandelen. Ik weet niet wat het weer in Nederland doet, maar hier is het zonnig en bijna strakblauw.

We krijgen allebei behoorlijke trek, wat op zich niet zo raar is, want het is ondertussen bijna half negen. We zien wel een teken van het nicolaiviertel, maar we zien nog niet zo snel restaurantjes... en de lekere geuren van een groot stuk biefstuk van 't Blockhouse trekken ons wel erg. Niet veel later zitten we aan een heerlijk Argentijns biefstukje (mjammie) met gepofte aardappel en salade...

Hierna zoeken we als gekken naar de juiste opstapplek voor de tram (we zien 'm alleen de verkeerde kant opgaan) om dus maar gewoon terug te lopen naar het station en daar richting hotel te vertrekken.

Het is nog niet zo slecht om in Nederland te wonen ...

World's Happiest Places
A new report reveals where people feel most positive about their lives

Where in the world do people feel most content with their lives?
According to a new report released by the Organization for Economic Co-Operation and Development, a Paris-based group of 30 countries with democratic governments that provides economic and social statistics and data, happiness levels are highest in northern European countries.
In Depth: See All 10 of the World's Happiest Places
Denmark, Finland and the Netherlands rated at the top of the list, ranking first, second and third, respectively. Outside Europe, New Zealand and Canada landed at Nos. 8 and 6, respectively. The United States did not crack the top 10. Switzerland placed seventh and Belgium placed tenth.
The report looked at subjective well-being, defined as life satisfaction. Did people feel like their lives were dominated by positive experiences and feelings, or negative ones?
To answer that question, the OECD used data from a Gallup World Poll conducted in 140 countries around the world last year. The poll asked respondents whether they had experienced six different forms of positive or negative feelings within the last day.
Some sample questions: Did you enjoy something you did yesterday? Were you proud of something you did yesterday? Did you learn something yesterday? Were you treated with respect yesterday? In each country, a representative sample of no more than 1,000 people, age 15 or older, were surveyed. The poll was scored numerically on a scale of 1-100. The average score was 62.4.
Why did the northern European countries come out looking so good? Overall economic health played a powerful role, says Simon Chapple, senior economist from the Social Policy Division of the OECD, which put together the report.
While the global economic crisis has taken a toll on every nation, the countries that scored at the top still boast some of the highest gross domestic product per capita in the world. Denmark, which got the highest score, is not only a wealthy country, it's also highly productive, with a 2009 GDP per capita of $68,000, according to the International Monetary Fund. The United States' GDP per capita, by contrast, is $47,335. Though the U.S. got an above-average score of 74, it did not break the top 10.
Wealth alone does not bring the greatest degree of happiness. Norway has the highest GDP per capita on the list — $98,822 — yet it ranked ninth, not first. On the other hand, New Zealand's happiness level is 76.7 out of 100 on the OECD list, but its 2009 GDP per capita is just $30,556.
According to a 2005 editorial, published in the British Medical Journal and written by Dr. Tony Delamothe, research done in Mexico, Ghana, Sweden, the U.S. and the U.K. shows that individuals typically get richer during their lifetimes, but not happier. It is family, social and community networks that bring joy to one's life, according to Delamothe.
The OECD data shows that another important factor is work-life balance. While Scandinavian countries boast a high GDP per capita, the average workweek in that part of the world is no more than 37 hours. In China, which got a low score of just 14.8, the workweek is 47 hours and the GDP per capita is just $3,600.
Low unemployment also contributes to happiness. "One thing we know for sure," says the OECD's Chapple, "not having a job makes one substantially less satisfied." Denmark's unemployment rate is just 2 percent, according the C.I.A.'s World Factbook. Norway's is just 2.6 percent. The Netherlands: just 4.5 percent. Many economists concur that a 4 percent unemployment rate reflects a stable economy. The U.S. unemployment rate is currently 9 percent.
In Depth: See All 10 of the World's Happiest Places

voor het artikel: http://travel.yahoo.com/p-interests-27761674;_ylc=X3oDMTFzODRwOWZjBF9TAzI3MTYxNDkEX3MDMjcxOTQ4MQRzZWMDZnAtdG9kYXltb2QEc2xrA2hhcHB5cGxhY2VzLTUtOS0wOQ--

Lente!!!

Lente! Had iedereen gisteren zoveel onweer en zulke grote regendruppels? Anyway, ik hoop dat we vandaag weer lekker weer krijgen.

Montevideo ....

Ben momenteel nog druk bezig met het selecteren, uitzoeken en wegdromen bij al mijn foto's genomen tijdens mijn trip ... En het is ongelofelijk, maar het begint al weer te kriebelen ... Liefst zou ik zo weer terug gaan naar Buenos Aires, of deze keer Montevideo verder bekijken... Maar voor nu meot het even bij foto's blijven ...

XXX ... Ook op het Begijnhof

Het houten Huys - Begijnhof

Terwijl we al knippend op onze camera rondliepen begrepen we ook nog dat hier het oudste huis van Amsterdam staat .... owww, zo hoor je nog eens iets van je eigen stad. Toch wel handig die toeristen die in het Engels en Duits hun toeristenboekjes voorlezen!

De ingang gevonden .... Begijnhof

Lang geleden, toen mijn nichtje ging trouwen, ben ik op het begijnhof geweest. Blijkbaar heeft het wel wat indruk gemaakt, want de naam onthouden en ook waar het ongeveer lag .... maar hoe je er nou binnen kwam? Geen idee meer.

Gelukkig had Francesca een gids van Amsterdam bij zich tijdens haar bezoekje aan Amsterdam (afgelopen weekend) dus was het vinden van een ingang ook snel opgelost ... En zo krijgen wij (Francesca, Marloes en ik) de kans om aardig wat foto's te schieten. En te kijken naar een bewoonster die behoorlijk chagerijnig werd van al de toeristen op haar hofje en boos iedereen toeriep: Aan de kant, ik ben bewoonster! (daarbij vergetend dat Japanners dat waarschijnlijk toch niet begrijpen als je dat in het Nederlands roept!)

Voor 30 juni 2010 ga ik ...

voor 30 juni 2010 ga ik:

drie maal een polowedstrijd zien, het Nederlands elftal in de Arena zien voetballen, weer een concert in de HMH bezoeken, weer een keer langlaufen, twee schaatswedstrijden in het buitenland bezoeken, elke week een fles wijn of iets sterkers open trekken, elke week gemiddeld minimaal 1x buiten de deur lunchen of dineren, Stockholm bezoeken, in Berlijn rondslenteren en het noorderlicht in de buurt van Reykjavik, vrienden bezoeken in Zwitserland, heel soms een sigaretje opsteken, minimaal twee keer in de week naar de sportschool en minimaal ook twee keer per week naar de sauna, van mijn rugklachten afkomen, regelmatig mijn rug en schouders laten losmasseren, mijn spiegelreflexcamera wat beter leren begrijpen, Foam bezoeken, zo veel mogelijk in de zon in het park zitten en af en toe ook wegzweten op mijn balkonnetje, minimaal 1 boek per twee weken uitlezen (ik ben tenslotte niet voor niets lid van de biblio), uitvissen wat voor werk ik nou echt het allerleukst vind om te doen, sommige gezichten gewoon niet meer zien, op vakantie naar een van de volgende Zuid Amerikaanse landen: Ecuador, Uruguay, Chili, Colombia of Brazilie of gewoon meerdere, wil ik beter Spaans leren spreken, een schansspringwedstrijd bezoeken, onbekommerd met een vreemde zoenen, een curlingworkshop volgen, mijn badkamer en mijn keuken verbouwen, de waterschade oplossen, 8% loonsverhoging, eindelijk lenzen durven indoen, elke week de rust vinden om een maskertje op te doen en ff lekker te chillen, regelmatig lekker in Nederland 15 kilometer gaan wandelen, dicht bij mijn huis blijven werken, eindelijk er gewoon eens voor zorgt dat mijn eettafel er nooit meer uitziet alsof er net een bom is ontploft, meerdere cocktails op mijn 30ste verjaardag drinken (en het liefst in een andere stad), een minuut stiltehouden op de Dam, elke schaatsafstand van de spelen op tv bekijken en het volkslied meezingen omdat al mijn favo's winnen, nog twee of drie pakken voor werk aanschaffen, leuke sneakers vinden, leuke bruine laarzen vinden, een (of meerdere) bepaald(e) (veelbesproken) jasje(s) scoren, alle strategien van omgeremd stijlvol beantwoorden, aan het goede doel schenk, minder zwarte kleding aanschaffen, mijn telefoonnummer uit de telefoongids halen (word ik hopelijk minder door de call centers gebeld), een nieuw compact cameraatje kopen, plan ik minimaal 1 dag cq avond per week in die helemaal voor mij alleen is en er dus ook geen computer aangaat, ga ik vaker een nieuw recept proberen te koken, digitale fotoalbums maken van alle vakanties van afgelopen 4 jaar ...

En om heel eerlijk te zijn denk ik dat op drie of vier dingetjes na het ook allemaal kan doen!

U ook een stukje Sven in huis?

Om te beginnen. Groot fan van Sven Kramer. Zit vaak juichend voor de buis, of zwaaiend met de pompoms in het stadion, vind hem een onNederlandse sportmentaliteit hebben, en ik ben absoluut voor minimaal drie keer goud in Vancouver... Maar om nu al te spreken van Svencouver?

Svencouver zag ik enige tijd geleden al voorbij komen in de stadions op een banner van een Svenfan ... maar nu zag ik het op een grote roze banner staan van de hoofdsponsor van de World cups en alle andere grote schaatstoernoois .... Essent

En dat gaat me wat ver. Naast het feit dat er nog verre van zeker is of en hoe ie daar zal schaatsen, maar ze sponsoren iedereen .... Aan de andere kant riggert het mij ook wel om toch even te surfen naar http://www.svencouver.nl/ en zie dat het marketing verhaal nog verder gaat met svenergy .... Zorgt toch een beetje voor een kotsbakjes gevoel.... Een soort van: haal nu een stukje Sven Kramer in Huis, neem Svenergy..... en uw huis zal altijd machtig verwarmt zijn ....

Nee, essent, single niet een schaatser uit ... sponsor en promoot ze gewoon allemaal!

Klik op de blogtitel voor artikel hierover

Geen ontkenning meer mogelijk

Gisteren een heerlijk dagje gerelaxt in, op en rond de Veluwse Bron. Dit complex ligt om de hoek bij mijn paps, en is precies over het zandpad gebouwd waar ik nog diverse keren mijn jockey kwaliteiten heb gecheckt. Uitkijkend over het terrein komen er ook wat herrineringen boven over een mogelijke carriere als eventing rijdster. Diverse sprongen van heuvels en wilde gallopades door het water en over het strand komen naar boven, net als wat sprints die werden afgesloten met een sprong over een hekwerk of over een sloot ..... Dat waren goede tijden... neit veel later vervagen al die herinneringen als ik bijzonder relaxt een paar van de vele sauna's, paden, zwembaden en baden uitprobeer, afgetopt met een lekkere ongezonde burger met frietjes en een heerlijke 60 minuten durende hotstone massage.

Daarna aan de borrel en hapjes bij paps om vervolgens lekker voor de tv schaatsen te kijken (voor de 3km vrouwen taaien we af...w e zijn te relaxt...zzzzzz)

Vanmorgen In de H&M per ongeluk blijven hangen aan 2 voor de prijs van 1 shirtjes en vervolgens nog wat gekleurde shirtjes bij Sting. De steps is wat te druk, dus de pakken sla ik gelukkig nog even over.... (die rekening blinkt me toch al rood tegemoet).

Hierna val ik neer bij de kapper en klep ik gezellig een eind weg... tot we op het allerlaatst (de finish touch wordt net gedaan) bij de spoeling van mijn zus komen... Dat die zo fijngrijze haren dekt... En oh, ze was er bij mij ook een paar tegengekomen....

WAT.....GRIJZE HAREN ..... ff terug... je bent grijze haren tegengekomen en je hebt me niet gewaarschuwd............. Rewind.... HOEVEEL en WAAR? "nou ik zag er twee of zoiets tijdes het knippen, maar we waren aan het kletsen"....."Slecht excuus...... WAAR?!?!? "Oh ergens aan de achterkant, onder de bovenste laag" Damn, op een plek dat ik ze zelf niet kan zien!!!!!!!

Nou ja, niet dat ik ze ooit had ontdekt op een andere plek, met de sfeerverlichting in mijn badkamer, maar bad news.....

Dacht ik tot nu toe dat 30 worden niet zo heel erg was... het komt nu wel erg dichtbij... grijs haar is voor volwassenen... nog erger, voor ouderen ..... dat ben ik neit!! Ik ben nog zeer onvolwassen en moet er niet aan denken dat ik binnen een paar jaar regulier aan het verven moet ...

Pffff, shock.... ff alles laten zakken bij een grote punt carrot cake en een nog grotere mok koffie...

Nou ja, nu ik officieel volwassen aan het worden ben (ik geef mezelf nog wel ff 6 tot 10 jaar, ik hoop dat het pigment dat ook gewoon ff doet) moet ik er ook maar aan geloven... niet te veel geld opsparen en het gewoon lekker uitgeven... wanneer is het volgende Hilton style backpack tripje ook al weer?

WC Erfurt Bezoekersseizoen over ... Amaretto out, licor 43 in ...

2 februari 2009

Na wederom een wat benauwende douche en een fijn ontbijt blikken we vanuit onze hooggelegen kamer nog een keer op de sneeuw en wandelen vervolgens met ons hele hebben en houwen naar beneden om uit te checken. Na het tekenen van de rekening pakken we onze koffers en lopen richting het station. Op een paar kleine sneuw encounters komen we snel, droog en veilig aan het station, waar we achter aan de lijn aansluiten om te vragen wat nou de directe trein naar Frankfurt is. Vervolgens wandelen we wat rond en wandelen we op het laatste moment richting het perron om richting trein te gaan.

Hier lachen we nog even vriendelijk naar een Argentijn om vervolgens te constateren dat de trein nog heel even op zich laat wachten. Ach het is de directe trein, hierna kunnen we nog lang genoeg zitten.

Als de trein er is wringen we ons met koffer en al de trein in (wat niet meevalt, want ik heb een hele grote of ele kleine koffer en ik had nu de hele grote mee) en vallen neer op stoelen omgeven door andermans koffers en tassen. Nu maar hopen dat niemand onze stoelen op een onderdeel van deze reis gereserveerd heeft.

We horen de omroepster wel wat omroepen, maar we besteden er niet heel veel aandacht aan. Ergens komt er wel een flart voorbij over iets van eindstation Frankfurter Haupstation, maar dat kan toch niet waar zijn, we hebben drie keer nagevraagd of dit de rechtstreekse is..

Vlak voor het CS vraag ik het toch maar even na... Helaas, de trein heeft een technisch defect en we moeten toch nog een keertje overstappen. Beetje jammer... maar we mogen in een zwaar relaxte tweede klas plaatsnemen (wauw, wat een ruimte en relaxte stoelen) en het is bijna jammer dat we er zo snel weer uit moeten...

Op de luchthaven lopen we de eerste beste checkin binnen (das naast de roltrappen van het station) en dumpen hier onze koffers en nemen onze tickets in ontvangst. Daarna eten we rustig wat en gaan dan de shops maar even checken.

Na wat wikken en wegen besluit ik toch maar heel hard te vallen voor een fles licor 43 .... zoooo lekker en de fles die ik vanuit de vorige bestemming had meegenomen was leeg, dus tijd voor een refill.

Hierna is het nog even hangen.... voordat we het vliegtuig in mogen. Hierna gaat het snel. Al snel zetten we de landing voor Schiphol in en zijn we weer zo goed als thuis... Home sweet home ... en alweer het einde van ons schaatsseizoen. Gelukkig heeft het weer voor veel energie gezorgt en wellicht komen er weer briljant ideeen voor een volgend seizoen uit voort ....

see you next season!

WC Erfurt... huh sneeuw???

Zondag 1 februari 2009

Na drie maal te hebben omgedraaid, rugoefeningen te hebben gedaan, nog maar een keer gedouched te hebben gaan we naar beneden voor het ontbijt. In de lift staat iemand die net een contract heeft vernieuwd en de nieuwe chinese choach en die hebben het over voorzichtig naar huis rijden.... waarop ik niet al te snugger vraag... slecht weer? waarop ik de vraag krijg of we niet uit het raam hebben gekeken... ehm nee... het heeft dus gesneeuwd... Wooohooooo, dat doet me denken aan een 14 februari een paar jaar geleden toen we ook in deze stad gezellig door de sneeuw liepen te banjeren. Toen om vier uur in de ochtend met wat Finnen, Duitsers en een Oosterrijker veilig werden thuisgebracht.

Anyway, bij het ontbijt maken we een na de tweede ronde ook een derde ronde want we hebben nog tijd zat. Naast ons foetert een lange, slanke, donkerharige Nederlandse schaatser over het feit dat er vanaf zes uur vanmorgen onder zijn raam (al zat ie dan negen verdiepingen hoog) sneeuw stond te scheppen... (die irritatie heeft er misschien wel mede voor geholpen dat ie zo goed schaatste later op de dag?) .. om vervolgens ook op te staan om nog een keer een potje thee te halen.

Na drie rondjes zijn we bijna misselijk en stappen we op. Boven hangen we nog even en gaan vervolgens met de lift naar beneden... halverwege stappen Eef en Mer in (perfect timing!!) en gaan we al foto's makend ff wat broodjes scoren.

Hierna gaan we naar de baan. Aangekomen komen de ijsverzorgers meteen emt een krukje aangelopen... zodat we de spandoeken wat hoger kunnen ophangen. Hoger... Waarom? ... Dan zijn ze beter te zien.. hmmmm... nou ja, toe maar en ik ga op het wankelende krukje staan. Het zal ze wel om het enige Schwarz spandoek in het stadion te doen zijn.

Als we goed en wel staan zie ik iets op het ijs liggen en het komt best snel onze kant op.... wooooo, er is weer iemand onderuit gegaan en komt megasnel recht op ons af... Mooi op tijd kan ik wegspringen, maar er kijken een aantal mensen wat verward naar mij voordat ze doorhebben dat er iemand de kussens in aan het duiken is....

Maar wij komen allemaal op tijd weg en hebben geen verwondingen.... het snelbewegende object komt er ook goed vanaf. Het ijs iets minder en terwijl de ijsmannetjes over de kussens proberen te komen, liggen wij in een deuk om mer, die een emmertje en een schepje in haar hand gedrukt krijgt..... ff vasthouden. Op de terugweg gaat eht wederom zo en kunnen we nog ff snel een foto schieten.

Om vervolgens in de mood van gisterenavond te blijven gaan we op de foto met voorbijlopend wild en maakt de vriendin van Jeremy even een foto voor Brock, die we toch nog steeds missen... Tijdens een plaspauze lopen Mer en ik letterlijk tegen een blonde noor op en gaan ook daar maar even mee op de foto... als je als verkapte 18 jarigen aan een amarettotour gaat, moet je je er ook naar gedragen... wie weet hebben we hier dan over een paar jaar weer enorme lol om. Met wat geheel vernieuwde inzichten gaan we strategisch staan voor de A-groep.

Om ons wat beter te beschermen tegen heftig kreunende en zichzelf herhalende mannetjes te verdedigen doen we heel bewust onze B-group cheerleading activities tijdens de A-groep en het werkt. Niet te veel mense te dicht achter ons. Als ze daar wel de neiging toe hebben wijzen we ze op de andere bocht.... Zie... nog helemaal leeg, prachtig uitzicht daar! En wallaaaaa dat werkt ook. Dat hadden we dagen zo niet jaren geleden moeten doen... maar ja, wijsheid komt met de jaren (ookal blijven we in sommig opzicht natuurlijk 18, haha).

Als we er helemaal klaar voor zijn, zien we de kussens die schaatsers zou moeten beschermen als ze vallen als een plumpudding in elkaar zakken. Eerst denken we nog dat we ons vergissen, maar als ie nog maar de halve grote van 10 minuten ervoor is tikken we toch ff iemand op z'n schouder. En wederom wallaaa... 3 minuten later is ie weer op volledige sterkte.

Op een van onze favo afstanden zien we een flink aantal mensen niet al te best wisselen, zo wordt de 1000m wel een beetje een teleurstelling.

Als deze teleurstelling voorbij is begint de teampersuit. Allereerst de vrouwen... terwijl we denken dat ze op winnende koers liggen zien we er opeens recht voor ons neus twee onderuit gaan. Gevieren staan we met ons handen voor ons mond als de schaats van nummer een verdomd dicht langs de nek van nummer twee gaat... Beiden staan gehaverd op, maar gelukkig niet al te grote schade (al loopt nummer twee vanaf daar wel met een pet op haar hoofd).

Als de mannen zich gaan voorbereiden zien we wat verbrokkelde landengroepen rondrijden. Overal missen we wat schaatsers. Het komische onafscheidelijke Nederlandse duo uit ons hotel lijkt te worden vergezelgd door Renate Groenewold, maar als het trio dichterbij komt blijkt dat dit toch niet Renate is. Het is kleiner en mannelijker. Ene Sjoerd. Oeps. Sorry. Renate is natuurlijk langer. Dom.

Na nog wat foto's schieten bij de ceremonie van de TeamPersuit komen Mer en ik erachter dat we allebei een handschoen missen.... Nergens meer te vinden... Dus als iemand nog een witte handschoen of een witte want heeft gevonden.... We zoeken ze nog!!!!

Terwijl we naar buiten lopen lopen we nog een keer tegen een blonde Noor op. Om niet voor een tweede keer verwarring om het woord "drukken" te krijgen, neemt Mer de foto. Later blijkt het een erg leuke oplichtende foto in het donker te zijn geworden...

Een paar passen verder bedenken we ons dat het er best glad uitziet, wat niet heel veel later wordt bevestigd door een wat om zich heen maaiende Anna. Grind strooien is toch niet zo effectief als zout strooien, voor zo ver point proven.

Mer en Eef brengen ons even naar het hotel voordat ze richting het Nederlandse rijden. Anna en ik duiken vervolgens de sauna in om even te relaxen. Helaas zijn we hier niet de enigen...

Na het eten in het hotel, gaan we in de lift omhoog met een teammember van het chinese team en na wat complimenten van onze kant stappen we weer uit bij onze Business class kamer. Het is ondertussen al weer een beetje aan de tijd en we gaan maar eens rustig richting FAM voor het afsluitende Amarettootje om het weekend nog even door te nemen en af te sluiten.

Als we weg gaan worden we door wat ciao bellas naar de deur begeleidt (eh ja, we gaan er echt niet bijzitten, way te dronken) en lopen we door wat lichte sneeuwval te rug naar het hotel en ons bedje.

WC Erfurt ...Kaartje... hadden we een kaartje dan????

Zaterdag 31 januari

Na wederom een bijzonderrelaxte nachtrust en een wat vermoeiende douchesessie (krijg nog steeds verzuipgevoelens onder die stortdouche) zitten we weer aan het ontbijt. We zien dezelfde lange Nederlander is een soort pyama binnenwandelen met haar alle kanten op en half open ogen op zoek gaan naar een theepotje. Deze keer gaat er eerst water in voordat hij op zoek gaat naar een zitplaats.

We lopen weer de bekende weg naar de bakkerij, halen onze broodjes (zelfs na te veel onbijt zien ze er weer lekker uit) en gaan terug naar de auto. Als we de parkeerplaatsaf willen bedenken we dat we eigenlijk niet weten hoe we hier uit moeten. Als we naar links kijken zie we op ruim 1,5 meter van de auto een praatpaal..... Aaaahhh.... en op het moment dat Mer de auto wil draaien verschijnt er een hoofd voor het raam.... en begint in het duits te vragen of hij het kaartje in het automaat moet stoppen.... Erachter staat nog een TP member en die kijkt wat grijnzend naar het tafereel wat volgt.... Als een waar kippenhok volgt er uit vier monden.. Kaartje, heb jij een kaartje, ik heb geen kaartje, ik was er gisteren niet bij, hebben jullie het kaartje niet meegenomen... Buiten de auto horen we vervolgens... ze spreken Nederlands en zien een wat grotere grijns en het hoofd bij het raam vraagt enigszins geirriteerd of hij nog ergens mee moet helpen..... Ehm nee... we hebben geen kaartje... Terwijl de twee VPZ-ers gebroederlijk aan hun warmloopsessie beginnen gaat bij ons als bij een wonder de slagboom open en rijden we al toerend naar de VPZ-ers snel richting de baan.

Vervolgens rijden weal kwebbelend recht het kaartje af en moeten we weer rechtsomkeert om uiteindelijk toch ruimschoots op tijd op onze plek van bestemming aan te komen.

Aan de baan bij de Agroep is het vandaag druk. Iedereen wil graag om ons heen staan en hoe we mensen ook naar de overkant wijzen waar ongeveer 8 mensen staan, ze staan graag om ons heen. Met als klap op de vuurpijl achter ons een tandloze man die alle chineze en japanse namen blijft brabbelen zelfs als er al lang een nederlandse rijdt en recht achter mij een man die de gehele vrouwen 500m kreunend aaahhhoooohhhhhaaaah kreunt met een heel lang oooooooooohhhhh tijdens de finish van Jenny Wolf.... Jugh. Ranzig

Bij de mannen gingen de ranzige ventjes er gezamenlijk langzaam vandoor... en hadden wij de tijd om een aantal klein uitgevallen schaatsers goed te zien schaatsen.... behalve dan de kleine Japanner George.

Als we wat verveeld raken worden we opgeschrikt door het brandalarm... midden in een rit. Terwijl mensen om ons heen langzaam hun spullen pakken en alle branddeuren opengooien (te veel deuren voor Wopke om ze allemaal te sluiten) om naar buiten te gaan wachten wij maar even de reactie van de schaatsers en coaches af.... en zodra de speaker weer met zijn eeuwige gekwebbel en adoratie voor nederlanders begint, kijken we stiekem even naar de deur of we die stiekem dicht moeten gooien en op slot moeten draaien... maar net op het moment dat ik een move maak doet iemand anders dat gelukkig al voor mij.

Na de wedstrijden krijgen we ons kaartje in een keer terug en komen we ook snel weer terug aan in ons hotel. Na een saunabezoekje (echt een geschenk voor mijn nog steeds wat gekwetste ruggetje en en ondertussen ook behoorlijk vermoeide beenspieren) vertrekken we richting het standje om in een hip tentje lekker te gaan eten. Na de maaltijd besluiten we ook nog voor een grote mok warme chocolademelk met Amaretto (daarisieweer) te gaan. Gevieren rollen we hierna enigszins misselijk richting het oude vertrouwde FAM. Hier zitten ondertussen al aardig wat bekende gezichten. We kruipen rond een tafel en jagen met het ophalen van herinneringen en het terugzien en een enorm lachsalvo over een herkenbare relatiesituatie onze Duitse buurman weg. Te luid.... Ehmmmm sorry....

Terwijl er nog een aar sneeuwvlokken vallen lopen we terug richting het hotel.

Sleep well.... en sweet dreams... hahahahha

WC Erfurt ....Pak 'm dan!!!

vrijdag 30 januari 2009

Na een lekker nachtje pitten, een rustig ontbijtje (een lange slanke Nederlander bezorgt ons de lachkriebels door eerst heel lang verward in de ontbijtzaal moederziel alleen om zich heen te kijken om vervolgens met een leg theepotje naar een tafeltje te lopen, water in een kopje te willen gieten en zich dan te bedenken dat water in het theepotje ook wel handig is) en een laatste check op de kamer, slaan we wat broodjes is (jammie, nooit slecht in Duitsland) en wandelen richting de tram om naar de Gunda Niemann-Stirnemann halle te gaan.

Hier aangekomen denken we met ons reserveringsnummer onze kaartjes op te halen. Maar onze Duitse buren zijn niet zo georganiseerd als we van te voren hadden bedacht.... want er mag dan wel gewerkt zijn op reserveringsnummer, hier wil men graag een achternaam. En daarna toch ook maar even het papiertje om te kijken hoe dat nou eigenlijk geschreven is. Waarop wij het ze nog iets moeilijker maken door te vragen of we de helft van de kaarten hier kunnen laten .... de andere helft van ons komt nl wat later........ Een wat verschrikte blik later en nog wat meer gestuntel in de zin van Unsere freunden etc etc krijgen we toch wat we willen... een nieuw reserveringsnummer voor unsere freunden.


Binnen vinden we snel onze plek en kijken even rustig rond. Fijn die rust op vrijdag. Vooral omdat het voor mij natuurlijk weer de eerste keer van dit jaar is.... Ook de laatste (prio's moeten af en toe gesteld worden, hahaha) maar dat ter zijde.

Terwijl ik Anna wil vertellen dat er natuurlijk wel een 500m gaande is en we wellicht maar beter kunnen oppassen voor laag langsvliegende schaatsers (na Even "heb je even voor mij" Wetten aan ons voetjes te hebben gehad zouden we dat toch niet meer moeten kunnen vergeten) zie ik Anna een soort duikelbeweging opzij maken. Een splitsecond later sta ik ook een metertje verder naar achter.... Anyway, de gedachte om haar te waarschuwen was leuk, de werkelijkheid net iets sneller. Nadat we hebben gecheckt of de schaatser 1. onder de kussens vandaan is en 2. ongedeerd is analiseren we ff verder. Een fotograaf bedenkt op dit punt nog dat ie nog een foto van een geallen schaatser moet nemen en klikt af....

De rest van de 500m overleven we redelijk en na wat afleiding recht voor onze snoetjes (fijn zo'n bankje, dat je daar zo veel mee kan doen, haha) doezelen we bijna in slaap. Ene heer Prinsen behoedt ons hier voor door eerst te laten zien hoe lenig ie toch wel is om vervolgens teksten als Lekker Binnenbochtje richting de ijsbaan te slingeren. Nog enigszins geintrigeerd door die tekst(we hebben wel eens lekkerder binnenbochtjes voorbij zien komen) komt er een tekst voor bij die ik wel eens naar onze honden of katten heb geschreeuw, maar buiten die twee en buiten die context er ook nog nooit uitgeslingerd heb. Nou heeft de heer Prinsen wel een groter slagingspercentage dan dit persoontje (onze kat kwam steevast terug met een konijn als je 'm achter een mol of muis aanstuurde en de honden sprongen alleen maar wild om je heen of verscholen zich achter je om vervolgens tussen je benen door mee te kijken) want Ben J. doet op het commando "pak um dan"ook precies wat hem opgedragen wordt. Hij gat de man voor 'm netjes voorbij. ....Oh, ja zo kan het ook.... zo is die B groep 5000m ook nog helemaal niet zo erg....

Tijdens het laatste plukje van de 5000m komen Eef en Mer binnengewandeld. Wij hadden dan wel het nieuwe reserveringsnummer doorgegeven... ze deden het wederom liever op naam... vage lui hier.

Ondertussen is de stadionspeaker bijna aan zijn eerste pauze toe. Mag ook wel, want die vent kletst je echt de oren van je kop. Fijn natuurlijk dat ie zo enorm enthousiast voor tegen de schaatsrs aanwouwelt, maar toch.....

Terwijl wij gevieren rustig bijkletsen, hapje eten, naar de wc gaan en spandoeken ophangen, wordt er eindeloos aan het ijs gewerkt en bereidt men zich voor op de grand opening. Terwijl die zich klaarzetten tackelen wij een kleine rappe Amerikaan om ff wat op een blauw doek met witte letters te krabbelen.

Tijdens de 500m hebben we enkele teleurstellingen te verwerken. Nadat eerder Pasi met een verkoudheidje zijn bloemen niet is komen halen, gaat broer Pekka hem versterken in de ziekenboeg door binnen 60 meter naar zijn bovenbeen te grijpen. Vervolgens doet kato een Shimizu en gebeuren er nog wat dingen. Lichtpuntje zijn onze rappe kleine amerikaan en de Sallandse japanner.

De vrouwen gaan toch een beetje in een waas voorbij en dan is het vervolgens heel wat ritten 5000m wachten tot onze favo op het ijs komt. In het begin lijkt het nog niet zo spectaculair, maar halverwege is het omslagpunt en begint de man met de machtige benen met snelle schrede op alles en iedereen in te lopen. Het blijft toch Sventastic....

De blonde engel uit Noorwegen mag dan wel niet alles op alles hebben gezet, maar staat toch in de schaduw. Gelukkig zet die een Nederlander met wat langig krullend haar weer op een fijne afstand.... al hadden we de horror verhalen van onze buurman (met als duoauteur een als blonde rockzanger verklede bondscoach) over het zevende plek scenario graag waarheid zien worden.....

Na de 5km gaan we weg. Als we bijna bij de uitgang zijn zien we Eef in een houding die we niet vaak zien.... een "moet mij dit nou weer overkomen"gezicht en houding. Dom genoeg kijken we om ons heen en zien meteen waarom. Ons minst favo nederlander staat vlakbij te stralen. Zucht. Beetje jammer zo'n afsluiting van de eerste schaatsdag.

Bij de garage lopen we meteen tegen een volgend probleem op. De parkeerautomaat geeft ons ons kaartje niet meer terug en na enkele drukken op de notanruf knop probeert een duitse man onze duitse uitleg te begrijpen. Dat gaat niet heel lekker en na drie minuten ziet ie blijkbaar dat er nog iemand achter ons is komen staan en die ziet er blijkbaar erg Duits uit, want of we die man achter ons ff aan het woord willen laten (verdorie.... waar hangt die camera????????) Letterlijk nog geen 10 seconde later komt ons kaartje naar buiten gefloept en stormen Anna en eef net als noodtroepen binnen (later bleek om te checken of de deur nog wel van de binnenkant open ging..)als wij weer naar buiten rollen... Eind goed al goed en we haasten ons naar het hotel, waar Mer en ik naar de sauna vertrekken.

Terwijl wij onze spieren opwarmen vertrekt Anna in de lift naar beneden, waar een eerder gesignaleerde heer Prinsen al in staat. Helaas is de lift behoorlijk rap en moet ze halverwege zijn weekendplanningsverhaal de lift verlaten om in de sportbar neer te ploffen. Volgende keer het hele verhaal, haha

Half uurtje later ploffen Mer en ik nog lichtelijk rood aangelopen bij Anna en Eef in de sportbar en kijken, vloeken en juichen mee met Hamburg en Bayern en na een half uur vraag ik toch maar aan de serveerster waar die eerder bestelde appelsap blijft. En als die komt waar de nacho's blijven ..... ze kijkt tegen de tijd dat die komen dat we maar niet meer vragen hoe laat de heftige sportburgers geserveerd worden.

Om half tien staan die dan voor ons neusje te dampen en om die vervolgens even te laten zakken bestellen we nog maar een Amaretto... mjammie....

We sluiten de avond af met heel wat moeite, want de rekening vragen valt niet mee.... waar tegen twaalven sluiten we gevieren de oogjes....

Argentinie zoekt muntjes... krantartikel

Iedereen die de laatste paar jaren in Argentinie en vooral in Buenos Aires is geweest, weet dat als je een muntje ontvangt je deze nooit meer moet afgeven. Als er bij de kassa wordt gevraagd of je nog wat klein geld hebt schud je met een blonde uitdrukking nee en neem je vervolgens weer wat nieuw kleingeld aan. Je kan in Bs As ten slotten alleen met muntgeld betalen en daarom bewaard iedereen dat voor zichzelf! Maar daar wil men nu dus eindelijk iets aan doen....

NRC Handelsblad, Buitenland

Argentinië zoekt muntjes
Buenos Aires, 5 febr.

De Argentijnse president Cristina Kirchner heeft gisteren aangekondigd dat in Buenos Aires binnen negentig dagen een ov-chipkaart wordt ingevoerd. De maatregel is gericht tegen de 'muntencrisis' in haar land: door een nijpend tekort aan kleingeld hebben inwoners van de hoofdstad steeds grotere moeite dagelijks voldoende muntjes te verzamelen voor de toegangspoortjes van bus en metro.
Al sinds vorig jaar kampt de stad - waar zeker een derde van de veertig miljoen Argentijnen woont - met een muntenschaarste, waarvan de precieze oorzaak vooralsnog niet te achterhalen is.
Een veelgehoorde verklaring is dat de munten worden gehamsterd door clandestiene geldhandelaren. Zij zouden op de zwarte markt voor muntgeld die inmiddels is ontstaan, de prijs willen opdrijven. Op straat worden voor het omwisselen van briefgeld commissies tot tien procent gerekend. Dit betekent dat een biljet van tien peso's bijvoorbeeld maar negen pesomunten oplevert.
De theorie over de prijsspeculatie wordt gevoed door de ontdekking in oktober van omgerekend 1,3 miljoen euro aan muntgeld bij een gelddistributiebedrijf. Daarnaast zijn er nog onbevestigde geruchten dat de munten naar buurlanden worden uitgesmokkeld en daar omgesmolten.
Voor de banken in de stad staan op sommige momenten van de dag nu lange rijen met mensen die willen wisselen. De Centrale Bank van het land heeft hen opgeroepen geen muntgeld achter te houden. Burgers die menen dat ze bij het bankloket ten onrechte geen munten meekrijgen, kunnen hierover klagen bij een tiplijn van de overheid.
Het web van bussen, minibusjes, ondergrondse en bovengrondse treinen in Buenos Aires is in handen van in totaal 170 bedrijven. In een klein deel ervan kan al betaald worden met een chipkaart, die opgeladen wordt en waarvan de reissom automatisch wordt afgeschreven. Volgens de ov-sector is invoering van de kaart in negentig dagen onmogelijk en is een half jaar nodig. (BBC)
februari 5, 2009

WC Erfurt... Waar is die Italiaan gebleven?

29 januari 2009

Na een relaxt nachtje worden we goed uitgerust wakker. We proberen allebei de douche uit (en allebei hebben we het idee dat we bijna verzuipen als we onder dat stortding staan en het nergens in het bad kunnen ontwijken) en grinneken nogmaals om de kamerindeling.

Redelijk bij tijds wandelen we de ontbijt kamer bij. We zijn hier niet bepaald de enige Nederlanders.... We checken alle keuzes uit. Jeetje wat een boel soorten broodjes, beleg en diverse soorten yoghurt en fruit. Jammie!

We doen ng een poging om thee te tappen, maar komen er niet direct helemaal uit. Pfff, geen stress, dat kopje thee drinken we zo wel ergens onderweg en morgen zoeken we wel opnieuw uit hoe de thee werkt.

Hierna halen we een plattegrondje en trekken Erfurt in. Het is best fris (lang leven de jas met capuchon) en kijken naar de omgeving. Als we denken aan de andere kant van het centrum te zijn komen we het M-hotel tegen... heeee, daar hebben we wel eens op 14 februari binnengezeten? Leuk zeg om dat weer te zien (alleen de sneeuw en het nachtelijk uur missen in het ophalen van de herinneringen). Vervolgens drinken we een kopje thee in een of ander hip tentje en gaan dan op zoek naar onze favo Italiaan... om die vervolgens niet te vinden... nou ja, wel gevonden maar niet meer open... ZUCHT.

We kopen snel wat eten voor de komende dagen, wandelen terug naar het hotel, eten daar wat lunch (waar we weer tegen een bijzonder blonde Nederlander oplopen) en gaan vervolgens nog even richting centrum om wat te shoppen.

Rond 16.00u zijn we terug in het hotel en gaan onze bikini's aantrekken (naakt in de sauna in de sportschool is het een, naakt in de sauna in een hotel is het ander). Terwijl ik mijn spijkerbroek uit wil trekken en Anna op de wc zit, horen we een kort belletje waarna opeens onze kamer open gaat .... HUH......

Gelukkig zijn wij niet de enige die superverbaasd zijn, de vrouw die binnenkomt ook. Terwijl ik mijn mond nog open heb staan van verbazing, komt Anna van de wc gekropen. Een lachsalvo volgt. WTF? Nou ja, we hebben er wel een meetlat en pepermuntjes bij....

Hierna verkleden we ons alsnog en wandelen we richting de sauna. Als we na de eerste sessie van het uitzicht gaan genieten zien we een soort van koperen waterbak. En wat blijkt dat ding gaat zingen als je over de handvatten wrijft en het water gaat spatten. Dat laatste gebeurt neit, maar met wat wrijvingen komt er wel een oorverdovend geluid uit. Ha, grappig speeltje.

Hierna nog even in de stoomcabine en dan terug richting hotelkamer om een chocolademaskertje op te doen (foto's van Erfurt zal ik wel posten, die van het chocomasker niet....).

Als we weer van onze rode hoofden af zijn, gaan we richting Roma. Een absoluut niet aan te raden pizzaria. De binnenkant is verkeerd Kitsch en de obers bijna te slijmerig (kan ie niet een andere kant opkijken dan de gehele tijd de onze?) en de gratis prosecco is niet te zuipen!

Als we weglopen doe ik nog een halve grijns richting wat finnen en dan vertrekken we in richting de kou en richting ons warme hotel.

Hier vallen we neer in de sportbar en drinken een amarettootje of wat. Ondertussen horen we wat Nederlanders (waaronder onze buurman) discusieren wat er zou gebeuren met de kwalificatie van Bob als hij zevende wordt.. of valt... en of de oplossing regelementair is of niet.... interessant....

Rond twaalf uur vertrekken we richting ons bedje. Morgen begint mijn eerste en laatste WC bezoekje van dit jaar....

WC Erfurt ..... On the road again

woensdag 28 januari 2009

Om negen uur doe ik de deur open voor het mannetje dat naar de waerchade komt kijken. Niet nummer een dus ik weet al precies wat ie gaat doen. Beetje jammer dat je op een vrije dag al zo vroeg gedouched en aangekleed moet zijn, maar het idee dat deze misschien een oplossing weet voor het voortslepende wateroverlastprobleem op mijn laminaatvlier doet wonderen.

Tien over negen kan ik dan rustig een kopje koffie zetten (en wat armspieroefeningen doen om mijn opgewarme melk zo stijf te kloppen dat het twee vingers schuim opleverd), en internet even opstarten.

Hierna snelle check in de kleding kast om de meest warme collectie kleren er uit te trekken en die in plastic tasjes te mikken. Sjouwen mag met mijn ruggetje nog niet... en een koffer vier hoog naar beneden proberen te krijgen zou zo maar eens funest voor het weekend kunnen zijn. En daarbij, waarom een koffer omhoog en naar beneden sjouwen als het ook met een drietal kleine plastic tasjes kan?

Beneden liggen de oranje pompoms al geduldig op mij te wachten om hun febreze douche te ondergaan. ook die dingen hebben af en toe een facelift nodig, ze worden al een behoorlijk dagje ouder. Schwarz ligt ook beneden en die mag ook de koffer in. Zoveel weegt ie niet.

Daarna hang ik nog wat boven, wandel heel wat af en twee minuten voordat ik de deur uit moet bedenk ik mij opeens dat ik nog een slotje aan mijn koffer wil. PANIEK. Waar heb ik die dingen gelaten... en welke deed het ookalweer niet meer?

Drie minuten later wandel ik alsnog naar beneden, doe het slotje op de koffer en zie tot mijn opluchting dat ie bij de check ook gewoon weer open gaar. Snel nog even drie keer checken of ik mijn paspoort en credit card mee heb en dan trek ik de bergingdeur achter mij dicht.

Niet veel later zit ik behoorlijk gebroken in de trein. Even vergeten dat men wel een lift naar het perron heeft, maar dat et opstapje van het perron naar detrein aardig rugbrekend is als al die spieren al op volle spanning staan. Straks niet vergeten een roze pilletje achterover te gooien op Schiphol.

Na een overstap op Amsterdam Centraal (tweedemaal auw......) stap ik dertig minuten na vertrek van Muiderpoort op Schiphol. Wooohooooo, de amarettotour is begonnen!

Anna is snel gevonden en al snel staan we in de rij bij Starbucks. Terwijl Anna op de koffers past (heb nu al genoeg van dat kreng) schaf ik een frappie met lekker veel slagroom aan en doe er voor onderweg twee carrotcakes bij.

Vervolgens checken we snel in..... wat nog even sneller had gekund als een wat verstrooid uitziend iemand niet voor ons in de rij was gesprongen, waarom de mevrouw die net klaar is met inchecken zegt.... Dat deed ze bij mij ook. Ik geloof dat onze gezichten nog wel even op standje verbaasd zijn blijven staan.

Bij de douane loop ik voor de tweede maal op rij gewoon door (ok, al hetgeen dat mogelijk iets doet laten piepen laat ik tegenwoordig al thuis of in de koffer) en dan is het shoptijd. Ik schaf redelijk snel een mascara aan en een boekje hoe en wat in het Duits (daar doe je toch wat handige zinnetjes mee op. De Latijs Amerikaanse variant had al voor wat uberverbaasde momenten in Argentinie gezorgt). Daarna nog even hapje eten en flesje water aanschaffen (roze pilletje) en dan wandelen we naar de gate om in het vliegtuig te stappen.

Uurtje later staan we op Frankfurt (en ja, het is een wat verbazingwekkende route, maar best snel!) en dat staan mag 7 bijzonder lange minuten letterlijk genomen worden. In de middle of nowhere met een bijzonder hoog en irritante piep die het vliegtuig vult. Enigszins getergt stappen we uit om vervolgens een bus in te rollen. Na sightseeing Frankfurterluchthaven stappen we uit en kan ik met een verkapte sprint nog net mijn koffer van de band trekken. Das dan weer het voordeel van drie rondjes over het vliegveld rijden.

Paar minuten later schaffen we een veels te duur treinkaartje aan en vif minuten na het binnenwandelen van dit kantoortje zitten we in een wegrijdende trein. De jongen zit ons nogal aan te staren als we proberen uit te vissen hoeveel stops er nog te gaan zijn.... om vervolgens lief te knikken als we op Bahnhof aankomen als teken dat we er eindelijk uitmogen.

Onze routeplanner zegt dat we tien minuten moeten wandelen, dus groot is onze verbazing als we 4 minuten later een deja vu gevoel hebben in de grote vertrekhal. Verhip.... het lijkt twee druppels water op Munchen.....

Op gleis acht vertrek wel een trein, maar die lijkt een geheel andere kant op te gaan... dus gaan we maar eens checken waar we dan wel heen moeten. Een mannetje van de spoorwegen pakt dat moment heel handig aan om zijn kennis over perrons en wandeltijden met ons te delen.... jaja... gleis 2.....na drie keer vriendelijk te hebben gelachen en danke te hebben gezegd lopen we bijna achterwaarts de stationshal uit naar gleid twee en springen daar samen met een groep chinese trainingspakken de trein in om net iets eerder de relaxte zitplekken te bemachtigen. Wel een beetje jammer dat de verwarming hoog staat. Maar voordat we goed en wel rijden heb ik het raam geopend en mijn vorkje in de carrotcake geprikt....

Paar uur later rollen we de trein weer uit. Met een kwartier vertraging staan we op Erfurt station en sjouwen we naar ons hotel. Waar we niet alleen de Chineze trainingspakken tegen komen, maar nog heel veel meer. Net waar je op zit te wachten als je gaar een trein uit komt... Een grote groep fris uitziende mensen.....

Na het inchecken gaan we naar de 12e etage en rollen in een grote verbazing.... als we de deur opendoen zien we als allereerst een bad met daarboven een stortdouche.... Recht voor de deuropening... Als we de hoek omgaan een zithoek met nespresso apparaat en daarachter twee bijzonder relaxte bedden met prachtig uitzicht. Vanaf dat bed staren we nog even verbaasd naar de kamer opstelling om daarna snel in een diepe slaap te zakken..... Op naar morgen en naar nieuwe verhalen.....

Een goed begin van 2009....

Ik doe nooit echt aan goede voornemens en ook nu niet. Ik had mijzelf alleen voorgenomen om met personal trainingen te beginnen. En zo besloten zo gedaan. Voor afgelopen maandag had ik mijn eerste afspraak gemaakt en om elf uur stond ik netjes klaar.

Na een gedegen warming up begon ik met wat beenoefeningen en door naar wat squads met wat gewichten op mijn rug... en na de tweede squad ga ik zo met mijn personal trainer naast mij door mijn rug.... Zucht, mijn geluk.

Dus ik ben even op volledige rust en niet te lang achter elkaar zitten.... en de foto's van het NK baanwielrennen in Apeldoorn moeten nog even een paar dagen wachten.....

PS: vandaag bij de fysio geweest en het voelt al weer iets beter. Morgen nog even wandelend naar en van het werk en dan vrijdag weer met het fietsje naar het werk en de fysio...