Amsterdam en bevroren mist ...

Laatste berichtje over schaatsen Heerenveen

Zoals beloofd nog een kort stukje over de avond. Na een heelrijk stuk vlees met patatjes, groente en champsaus besluiten we nog even uit te buiken in de kamer (ok, mijn conditie is nog steeds belabberd en ik moest gewoon een middagdutje doen om mijn lichaam weer iets te laten erstellen.... als er iets mis is met je auto-immuunsysteem moet je dat natuurlijk niet te veel toetsen). Rond een uur of negen komen we in beweging en wandelen we richting het centrum. We balen heel even dat we geen papraplu hebben meegenomen, maar helemaal terug naar de kamer is ook te veel moeite... dus doen we onze mutsen op en wandelen door. Om er even rustig in te komen doen we eerst even een drankje in 't houtsje om daarna even te pinnen (hahahahahahah, oh weer een onder onsgrapje) en ons daarna pas in het feestgedruis in Bak te gooien. Letterlijk gooien. Op onze weg naar achteren kwamen we langs wat hangende fans, wat locals en een berg schaatsers.... pfffff... dit was wel drukker dan verwacht. De gehele avond kletsen we zo waar nog verder bij, af en toe even onderbroken door een aantal schaatsers (Wanneer komt er een avond dat een schaatser of coach geen belangstelling in mijn bril heeft.... vooral gezien het feit dat die lui contstant met een (zonne)bril op lopen), een inval van een goed idee (minimaal goed geprobeerd Pekka) en een grappig idee voor een nieuw spandoek voor een geweldige en grappige schaatser(twee eigenlijk)....
Rond twee uur laten we de schaatsers en locals met rust (de duitsers waren de enige die het gebouw al hadden verlaten) en gaan we richting bed.....

Erfurt zit er helaas niet meer in... de kamer , de kaartjes en het vervoer waren er maar mijn lichaam geeft aan dat meerdere dagen kou en hangen zonder tussendoor te rusten echt geen goed plan is. En als je lichaam verzwakt is moet je het niet pushen (goed he, ik leer het wel...) dus blijven we thuis voor de buis.....
Wellicht dat ik nog een ticket voor het WK SPrint krijg, dus dan kan ik daar mooi heen...... en anders zit ik wederom thuis voor de buis! tot over een paar maanden in Heerenveen!

Manic Sunday

Zondag is voor mij altijd een uithang- en uitslaapdag. Vandaag dus ook! Schaatsen start laat vandaag dus ik kan met een gerust hart lekker doorpitten en wakker worden als het buiten licht is. Heerlijk, dit is wat weekend is!
Na een verkwikkende douche maak ik eerst even een fruitshake om de nodige vitamientjes binnen te krijgen en daarna wordt het weer puzzelen voor een evenwichtig eetpakket voor in Thialf. Zondag is nooit mijn favodag in Thialf. Veel te druk en te veel kids. Gisteren hebben we vierkids voor ons vandaan moeten plukken toen we ons omkeerde om eten te pakken. Sorry hoor ga hier zelf even vanaf acht uur hangen…. Ook het aantal mensen die geen flauw idee hebben van wie er langs schaatsen (je vraagt je af of ze ooit uberhaupt wel eens schaatsen hebben gekeken op tv als ze Remco Olde Heuvel voor Jan Bos aanzien) neemt grote getalen aan. Maar de grootste hekel heb ik wellicht aan het biergezuip. Je gaat verdorie nar een sportwedstrijd. Dan ga je toch geen bier lopen tanken in het stadion? Nou ja, ik zal het wel nooit begrijpen…. Maar het roken binnen is in ieder geval gestopt!

Anyway,als we Thialf binnen lopen moeten we opeens voor een dranghek wachten. Dat is ons nog niet eerder gebeurt. Verrassend! Voor ons staan een stel meiden die luidruchtig roepen dat Vincent labrie’s naam telkens verkeerd wordt omgeroepen, het is ten slotte een Franse naam en bij mijn volgende wakkere moment hoor ik ze hardop denken dat Labrie hen wellicht wel stalkt, want hij is gisteren (terwijl zij langs de baan stonden) wel 6 keer langs komen rennen…. Zucht…. Laat ons wakker worden langs de baan, niet tussen dit gebrabbel. Sporters die uitrennen die opeens worden gestalkt… volgens mij is stalken in dit opzicht sporters opwachten bij de uitgang voor een handtekening of foto, ze storen tijdens hun warming up voor een handtekening en kijken waar ze wonen en er dan langs lopen.. en sporters die fans gaan stalken… neh, gaat er gewoon niet echt in….. tegen de tijd dat ik mij ga afragen hoe ze haar uit de plee houdt als ze naar de wc gaat (zoooo lang) mogen we eindelijk naar binnen. Thank God.

Onze plek bij de hekken is weg, maar dat is maar goed ook, want de vrouw met de koeienbel is weer gearriveerd… Dan maar iets dichter bij de start en voor een tv. Wellicht ook wel leuk voor tijdens een eventueel vage rit. Als we alles hebben uitgestald is het wachten op de rest. Ik hoop maar dat ze niet te lang op zich laten wachten, want ik moet naar de wc, en best nodig. Als ik echt bijna op springen sta, komen madelon en Eef binnen. Mooi… na even kort kletsen daal ik af in Thialf om naar de wc te gaan. Bij de wc´s aangekomen zie ik dat de mannenwc open is, maar die van de vrouwen niet. Omdat ik toch in een actiegerichte mood ben dit weekend, wandel ik ff naar het verkooppunt om te vragen of de wc´s open kunnen. Dat kan…. En even later gaan de wc´s open. Een baggerlucht komt me tegemoet, maar ik kan in ieder geval mijn blaas legen!
Als ik weer naar buiten loop, loop ik tegen onder andere Sayutin op. Nieuwe poging om even iets te vragen, wellicht dat ik nu wat meer te weten kom. En inderdaad, ik kom meer te weten… altijd handig die schaatsers die Engels spreken. Alleen niet helemaal het antwoord wat ik zocht. Nog even verder zoeken dus…. Wat is die man touwens ontzettend lang! Ik stond de hele tijd omhoog te kijken hahahahahahahaha
Daarna snel weer terug, want de Bgroep was ondertussen al gestart. De afstanden vallen een beetje tegen. Overall gezien is de vrijdag toch de leukste dag. Maar niet getreurd, we gaan er weer vrolijk tegen aan. We zien wat oude en nieuwe favo´s langs komen en checken heel af en toe onze stembanden…. Nee, niet helemaal in topconditie. Vlak bij ons komt een Japanner te staan met een koffer aan de hand en een stoere camera in de andere hand. Die weet zo nog niet wat ie gaat beleven (en dat blijkt later ook wel een beetje uit het lichtelijk verbaasde gezicht). De Bgroep gaat redelijk rustig voorbij en achter ons wordt het langzaamaan drukker. Als de Agroep start staan er kinderen om ons heen en een vent die heel luid en duidelijk alles wat ie denkt hardop met iedereen deelt. Anna heeft het zwaar met het roulerende schema van de kids naast haar (die denken dat de nederlanders wel een rondje handtekeningen gaan doen en dus alleen nederlandse handtekeningen willen) en Mer staat met die schreeuwende man naast haar ook niet echt relaxt. Tot overmaat van ramp begint hij Renate Groenewold ok nog uit te schelden voor arrogant als zij warmloopt en niet stopt om een handtekening uit te delen. Antisportfans!

Tijdens de races komt Kip Carpenter nog even langs met kaartjes. Ik denk zo lief te zijn dataan een van die kids te geven, waarop die luidruchtige man zegt dat zijn kind dat niet wil, ze zijn lid van een andere bank, dus hier zijn ze niet van gediend… oh okay… maar ik kan het niet laten een opmerking te brabbelen als hij uit zijn dak gaat bij het zien van Annette en Marianne… die zijn ook van die bank hoor!!!

Anyway, het leukste van de dag is toch de teampersuit. We blijven alleen even hangen voor de mannen. Dat is een leuke competitie en we schreeuwen de longen uit ons lijf… voor diverse teams! Nadat de mannen hun zoveelste ererondje hebben gemaakt gaan wij terug naar het hotel. We hopen daar nog even de vrouwen op tv te zien langsscheuren, maar dat lukt niet, omdat de wedstrijd van Heerenveen thuis net is afgelopen. Terwijl wij de ene kant op gaan, scheuren de Mebusjes de andere kant op.
Ruim 30 minuten later vallen we op onze bedden….pfffff… even uitpuffen en warm worden voordat we wat gaan eten en stappen…. Meer hierover later!

Manic Sunday

Soon to be written.... alle laatste gebeurtenissen in Thialf, het hotel en Cafe Bak (tot de late uurtjes, hahahahahah)

Los tijdens de Agroep (zaterdag art two)

Na wat hangwerk en een eetbreak gaan we weer klaarstaan voor de 500m mannen. Merdeka is ondertussen er ook bij komen staan. We staan weer op volle sterkte. Ik heb ondertussen ondervonden dat de Russische vrouwen voornamelijk Russisch spreken (op een uitzondering na). Erg jammer, want er stond nog een vraag voor de Russische delegatie sinds het afgelopen schaatseizoen… nou ja, morgen poging twee.
Het is leuk te zien dat George (eh Joji) ons herkent en dat Tucker het nog steeds geweldig doet! Ook de Finnen entertainen ons prima. De 500m vliegt letterlijke n figuurlijk voorbij en ook de 1500meter vrouwen gaat goed. Vlak voor de pauze zijn mijn vader en zus binnengekomen en in de volgende break ren ik dus even snel naar de zittribune om te kijken of ze zich vermaken (mijn paps dan voornamelijk) en of ze lekker zitten. Dat doen ze letterlijk en figuurlijk. Ze zitten recht voor de 5km start op de tweede rij en kunnen dus en de starts goed zien en de aanwijzingen van de coaches… way to go Anna! Je mag altijd de regie over het bestellen van de kaartjes hebben (mede namens zus en paps)!
Precies op tijd voor de start van de 5kilometer mannen sta ik weer op mijn eigen stekkie en bedenk me dan dat ik het eerste deel best bij mijn paps had kunnen hangen. Sorry voor de schaatsers, maar het is wel eens spannender geweest. Maar des te meer races er geweest zijn, des te spannender het wordt, met een geweldige rit van Sven als hoogtepunt. Geweldig als hij al zijn binnenlandse en buitenlandse tegenstrevers verslaat. Vooral Fabris (en Davis).

Tijdens een van de dode momenten hoor ik nog wel dat ik wat gemist heb, mr. labrie heeft ons nog even aangedaan...... Met twee oorbellen en al....

Hierna besluiten we wee te gaan….. de out of competition slaan we over. Anna en ik gaan weer even langs de AH (zo’n leuke winkel en zo leuk voor het bedenken van scenario’s) en duiken daarna de auto in om naar het hotel te gaan. De rest zit daar al achter de warme choco. Terwijl zij hun makken leegdrinken kleden wij ons snel om daarna snel naar Buurman te gaan.
Na een lekkere en voedzame maaltijd (wel een beetje vaag personeel, zo nu en dan, hahahahahhaa, of lag dat nou aan mijn directheid cq ongeduld) vallen we toch bijna echt om van de slaap. Na een kopje thee wandelen we allemaal naar onze auto’s om vervolgens in drie verschillende richtingen uit te waaien… Op naar Manic Sunday!

Heel veel 5000m (zaterdag part one)

Zaterdag leek qua wekkertijd net een doordeweeksedag. De wekker ging vroeg. Na een korte blik uit het raam bleek mijn horloge het goed te doen. Alles donker buiten en geen verkeer op de weg. Pfff, eerst maar eens even lekker onder een warme douche. Ik voel me niet echt superuitgerust…..
Datwerd volgens mij mede veroorzaakt doordat we na een heerlijk relaxte start van de avond ruig uit onze nachtrust werden getrokken door rondhangende jeugd in de gang. Nou ja, Anna was nog wakker, ik had oordopjes in en bij mij duurde het dus even voordat ik dat storende geluid kon thuisbrengen. Na even liggen besloot ik wat actie te ondernemen en sprong in shirtje en boxer naar de deur, riep wat (ik geloof iets in de trant van bek houden en moven en klacht indienen) en wonderwel hebben ze daarna op hun tenen gelopen en gefluisterd (alleen de deur in hun tengeltjes houden was lastig).

Gisteren hadden we in het stadion wel een aankondiging gezien dat het vandaag om kwart over acht zou beginnen, maar we dachten dat om die tijd de deuren open zouden gaan. Groot was onze verbazing toen we binnenliepen en alles voor de start werd opgesteld. Surprising, de eerste start zou echt om kwart over acht zijn.

Na het uitstallen van onze spullen (pompoms, eten, paraplu, en wederom geen spandoeken… Even, Brock, Beorn en Jeremy we missen jullie!!) bednken we ons opeens dat het een heel lange ochtend gaat worden….. hoeveel ritten 5000m zullen er wel niet komen? Geheel onwetend (nog steeds te lui om de startlijst van te voren uitgebreid te bestuderen) zitten we gebiologeerd naar de 500m mannen te kijken. Blijft heerlijk al die spieren te zien spannen, de schaatsers weg te zien spurten en te zien aanzetten voor een vliegende bocht om vervolgens een paar seconde te wachten en ze dan op volle snelheid de tweede bocht uit te zien komen en op hun tandvlees en met de laatste krachten door te zien trekken naar de 500meterstreep.
Voor Nederland een goede dag met Simon Kuipers op de eerste plek…. Die mag in Erfurt weer recht terug in de A groep. De 1500m vrouwen boeit niet echt, maar uitlopend en loslopend mannelijk goed (goh, een leuke Pool, hebben we die hele ploeg beoordeeld op een blonde krullebol) die het moet doen met de bijnaam polderboy, een ranke viking en jaja, we weten dat we niet de enige zijn die fan heb hem zijn) maken veel goed. We missen nu Brock Miron ook wel extra en ik hoop echt dat zijn operatie goed is verlopen en dat ie weer helemaal hersteld! Vrijdag hebben we wel even Mike Ireland gesproken, maar die is toch net iets minder spraakzaam dan Brock…

Na het eerste stel 5000m ritten komen Madelon en Eef binnen. Die komen met het slechte nieuws dat er 40 mannen meedoen aan dit spektakel… pfff, gelukkig starten ze in kwartetten, maar dan zijn het nog steeds tien ritten!
Gelukkig blijft de afleiding voorbij lopen en even daarna komen alle mannen op het ijs…. Waar de mannen om Annette, Marianne en Annie blijven roepen, kijken wij erg blij als Mark Simon, Harvard, en Jeff op het ijs verschijnen. Je moet toch wat als je uuuuuurrreeeen aan een ijskoude baan hangt. Hihi
Deel 2 volgt snel!

Thank God it's Friday!

Vrijdagochtend was heel vroeg. Bijna net een gewone werkdag, brrrr. Na een laatste bagagecheck (pompoms ja, spandoeken nee en ja voor de shaker voor fruitige shakes in de ochtend) sloot ik de deur achter mij en hopte in de trein naar Almere Centrum. Daarna de trein naar Lelystad. Terwijl ik nog niet wel en goed zat kreeg ik al een telefoontje van Anna. Ik was net halfway, maar zij was al in Lelystad. Omdat ze nog een half uur had heeft ze even Lelystad en omgeving bekeken (uitkomst van dit kleine onderzoekje… niets voor ons, te vlak en te polderachtig) terwijl ik de Metro nog even doornam voor de horoscoop en het laatste nieuws. Kwart voor tien precies was ik ook in Lelystad centrum en kon zo overstappen in de auto.

Via Lelystad Oostvaarders (insiders joke) en veel water reden we opeens langs het Haje… Heerenveen here we come… here we are…. Een paar straten verder (en wat gebrabbel van de tomtom…. Keer hier om, ga links terwijl we echt links wilde) stonden we in de straat waar we onze auto wilde parkeren en wandelde we richting Thialf. Na een korte kaartcheck werden we voor de wc doorgestuurd naar de wc in het stadion….. welke nog netjes op slot zat… dus nu weer terug richting de ingang en daar naar de wc… die was gelukkig wel open. Met lege blazen en volle tassen konden we richting onze vaste plek (nou ja soms dan) bij het hek op Zuid (geloof ik, mijn oost,west etc gevoel is niet al te sterk ontwikkeld) en konden we ons breed installeren en de Bgroep bekijken. De 500m vrouwen was al geweest maar de 500m mannen gelukkig niet. De ritten begonnen rustig, maar eindigde met veel spektakel door het starten van Bos, Wennemars en Kuipers. Vooral Kuipers reed snel en bleek aan het einde van de dag de snelste Nederlander op de 500m te zijn…..
Hierna volgden nog heel wat kwartetstarten vrouwen, maar ik geloof dat wij die voornamelijk hebben doorgebracht met heerlijk voor ons uitstaren….

Na het losrijden van alle schaatsers werd het iets drukker en rond vier uur ging de A groep van start. We stonden heerlijk zonder last van gedrang vooraan en kregen al snel smsjes dat men onze pompoms al op tv hadden gespot en dat we zoals altijd weer hingen te kletsen voor de start (sorry, dat blijft altijd grappig die starts voorzien van commentaar). Meest bijblijvende puntje was wel de start van Mika Poutela. Al was zijn tegenstander er niet heel erg van gediend…. Als blikken konden doden was Poutela niet aan gooien met tshirts toegekomen. De 500m mannen en vrouwen werd gevolgd door een herrinneringswaardige 1500m (wat ging het hard, wat waren de races spannend en wat was de winnaar toch nog onverwacht) en een superspannende 3 km vrouwen (wie had gedacht dat ik dat ooit nog zou zeggen….) met een spetterende Renate Groenewold.
Na al deze uitspattingen op het ijs was het tijd om de AH van heerenveen te vinden. Samen met Tom in de auto was het een eitje. Voor we het wisten stonden we in de AH ons karretje vol te laden (waarom is er in Heerenveen geen Adez te vinden?) en stonden we weer buiten…. Aan de verkeerde kant. Een lachsalvo verder liepen we langs de Gall&Gall weer naar buiten om vervolgens in te checken in het hotel. “Home sweet home”. Een heerlijke gezonde maaltijd verder lagen we lekker op bed met haardvuurtje aan en Bea, kids en maxima watching over us en de tv aan… op naar de zaterdag!

Dagje strand

Afgelopen weekend en paar uurtjes samen met Wendy naar het strand geweest. Moest even uitwaaien. even frisse wind in mijn hoofd. Even nergens over nadenken, maar lekker wandelen, een kop warme chocomelk en een pannekoek met spek en stroop.

We waren niet helemaal de enige die het strand na de storm wilde bekijken. Bij aankomst kwam het zonnetje nog regelmatig er door heen.... de laatste paar meter vielen er wat spetjes. Arme mensen die toen pas aankwamen om een stukje te wandelen....

Herfst in Dwingeloo

Na een middag en avond lekker eten en borrelen was het tijd om de volgende ochtend een korte wandeling door het bos te maken. Aangezien het een prachtige herfst is (beetje indian summer gevoel) ook meteen even maar wat foto's geschoten.....

Herfst in Emst

Na een middag, avond en ochtend in Dwingeloo was het tijd om even richting de Veluwe te gaan. Ook hier was de herfst prachtig! Heerlijk jaargetijde (behalve de donkere aochtenden en avonden dan, maar je kan niet alles hebben....).

Perfect gelukkig

Laatst had ik het er met iemand over waneer je nou perfect gelukkkig bent. Of wanneer je dat voor het laatst was. Natuurlijk ben ik regelmatig gelukkig. Als ik het heerlijk weer is en ik hang met met vriendinnen en een wijntje op het terras. Of als ik heerlijk op een strand lig, niets hoef te doen en een boek lees.... Of als alles in de sportschool is gegaan zoals ik wil en ik overal nog een extra herhaling of extra gewicht bij heb kunnen doen... maar perfect gelukkig?

Perfect gelukkig was ik als het herfst werd, het heel zacht miezerde, ik een paard/pony kon zadelen en lekker buiten kon gaan rijden. Eventueel nog een hond erbij en heerlijk die stille nauur in waa je niemand tegen kwam. Waar de druppels af en toe van de bomen vielen en de motregen een soort stiltje gordijn vormt. Heerlijk.Dat is al weer lang geleden en ik mis het iedere herfst weer opnieuw.....

Maar die weemoed maakt het wellicht ook wel een "perfect gelukkig " moment Iets was is geweest, wat waarschijnlijk niet meer terugkomt, maar waar ik nog steeds dromerig, weemoedig en blij van word als ik er aan denk....

De longen in zwart-wit

Zoooo, het is al weer even geleden, maar ben er nu dan toch maar weer even voor gaan zitten om een update te typen.

Twee weken geleden had ik mijn eerste afspraak bij de afdeling Longziekten van het Sint Lucas Andreas ziekenhuis. Voelt wat raar als je het OLVG op drie keer struikelen afstand hebt zitten, maar okay, blijkbaar is deze beter of zo, of heeft het Jan van Bremeninstituut hier betere contacten (die ziten nl. bij elkaar om de hoek).

Na op tijd mij te hebben aangemeld (joepie weer een nieuw ponsplaatje, je krijgt bijna moeite ze allemaal uit elkaar te houden) en een dossier te hebben meegekregen, kon ik route 04 volgen naar de poli longziekten. Hier mij even gemeld en vervolgens ruim een half zitten wachten tot ik binnen mocht komen. Even snel wat kleine onderzoekjes (percentage zuurstof, hartslag en longen) en daarna doorverwijzing voor een longfoto en een drietal longfunctietestjes.

De foto was zo gemaakt, voor de longtestjes moest ik nog even een weekje wachten.

Afgelopen maandag mocht ik dus weer terug komen om wat testjes te doen. Er werd begonnen met een spirometrietest. Hierbij wordt gemeten hoeveel lucht je maximaal in en uit kunt ademen. Je zit op een stoeltje in een cabine krijgt een mondstuk in je mond en een knijper op je neus en maar diep uitademen (met een knal uit,uit,uitademen en dan zelfs al je al niets meer uit kan ademen nog wat meer) en weer in ademen. Daar krijgt je borstkas al een wat krampachtig gevoel van...... daarna moet je een soort medicijn inhaleren om te luchtwegen te verwijderen en een kwartiertje op de gang zitten. Op zich verwachtte men niet heel veel effect, want mijn longinhoud is prima, ruim zes liter........ boven het gemiddelde wat ik moet hebben.

Na vijftien minuutjes weer naar binnen en weer hetzelfde liedje. De resultaten waren ongeveer 8% beter, niets schokkends. Volgende test.

Nu de body-plethysmografie. Hierbij wordt de weerstand van de luchtwegen gemeten. Met andere woorden, de moeite dat het kost om adem te halen.

Wederom mondstuk in, knijper op de neus en nu ging de cabine dicht.... Ik kreeg nog even een uitleg hoe ik uit de cabine kon komen als ik dat wilde en hup deur dicht en microfoon aan en weer rustig in- en uitademen... en in en uit en in en uit en dan werd er verteld dat het klepje dicht ging en op het moment dat je in wil ademen hoor je plop en zuig je vacuum..... er is gewoon even geen lucht die je in kan ademen want alle toevoer zit dicht. Op het moment dat je normaal gesproken weer zou uitademen gaat het klepje weer open en mag je uitademen en weer in en weer uit en dan moet je heel diep in en uit ademen... weer tot alles er uit is... piepend kom je dan tot het moment dat je weer denkt ik ben echt leeg en dan mag je weer inademen.... en zo nog een paar keer. Hier kreeg ik het bericht dat ik morgen wel wat spierpijn zou kunnen krijgen... Uhhuh, dat geloof ik graag, alles brandt nu al......

Ook deze test was goed.... Fijn, goed nieuws, lijkt mij dat er niets mis is met de longen. Door naar test nummer drie..... mijn belangrijkste test...

Als laatste de diffusietest. Hierbij meet je het vermogen van de longen om zuurstof af te geven aan het bloed. Later bleek dat dit DE test is om naar sarcoidose te kijken.

Wederom monstuk en knijper op de neus en nu ademde ik een soort gasmengsel in.... eerst rustig ademen en dan zo diep mogelijk inademen dit tien seconden vasthouden in de longen (niet bij de mond en dat is lastig want de lucht lijkt zich opeens op te zetten, heel raar gevoel) en dan weer helemaal uitademen.... en dat nog een keer. Deze test was niet zo overtuigend als de andere testen. Volgens de longfunctie-assistente lag ie iets onder de 80%, op het randje van goed en fout.

Diezelfde vrijdag zou ik meer horen, dit in combi met de longfoto's.

Vrijdag dus weer terug, weer een half uur wachten (pffff, ik hoor op mijn werk te zitten) en daarna naar binnen. Net als bij de testjes zat er een iemand bij, maar deze werd niet eens als stagiair of co voorgesteld, die zat gewoon heel stil in een hoekje. Beetje vaag.

Hier kreeg ik mijn foto's te zien, en het is (nadat ik op de eerste afspraak een foto van een geheel gezonde long had gezien) toch raar om je eigen foto te zien met een grote mistvlek die ongeveer een breedte had van 1/3 van de long (lengte gelukkig maar 1/5 of zo). Gelukkig was het alleen een mistvlek. Niet iets waar echt iets aan gedaan kan worden. Er konden nog wel heel veel testen gedaan worden, maar naar alle waarschijnlijkheid is het gewoon sarcoidose en zijn alle enge ziekten uitgesloten. Mooi. Ik heb het gehad met de testjes. Over een half jaar, als het een jaar geleden is van alle eerste klachten, mag ik weer terugkomen. Mocht de benauwdheid verergeren (weet niet wat het met de vermoeidheid is, maar de dokter vond het erg slim dat ik de komende tijd gewoon halve dagen werk, kon ik wat beter herstellen en mijn energie goed gebruiken) of mochten de ontstekingen in mijn voeten terugkomen dan moet ik mij weer melden. Voor de benauwdheid bij de longarts (pfff, ik hoop toch dat dat benauwde snel afneemt, net alsof je regelmatig hard aan het hardlopen bent geweest, terwijl je alleen een trap oploopt of een zware tas tilt)en voor de voeten of eventueel knie bij de reumatoloog....

En nu dus maar gewoon uitzieken... rustig aandoen en luisteren naar mijn lichaam. En dat laatste is al een taak op zich voor iemand die af en toe gewoon nog even een stukje over de grens doortrekt.....

Wereldkampioenschap Wielrennen

Ik geloof dat dit jaar het meest roerige jaar qua wielrennen en doping is geweest wat ik ooit heb meegemaakt.

Erg jammer. Jammer dat de wielersport, wielrenners zelf, de supporters en de sponsors de sport zo kapot maken. Want als je kijkt naar de Tour, de Vuelta, het wereldkampioenschap en een aantal andere losse koersen, is het dan niet het leukste jaar wat er in lange tijd is geweest. De vele gevechten, de nieuwelingen die langzaamaan nu ech boven beginnen te komen en het rijden zonder een echte leider in de tour... Ik heb er echt van genoten, ondanks alle dopingsperikelen (welke gek gaat er nou mee doen aan een zitaktie tegen doping en dan zelf gepakt worden en anderen verwijten van iets wat je zelf hebt gedaan). Maar de afgelopen paar weken had ik het wel een klein beetje met de sport gehad. Want hoe kun je nou sporters van wie men wellicht denkt dat ze ooit gebruik hebben, maar waarvan geen bewijzen op tafel liggen verbieden te komen. Hoe kapot wil je een sport maken? En hoe kan een sport verklaren dat een Zabel wel van start kan..... Zabel wel en bijna Bettini en Valverde niet. Bah.

Ik geef toe dat de doping competievervalsing is, maar hallo..... is het iemand wel eens opgevallen hoe veel medailles er bij de biotlon iedere olympische spelen weer herverdeeld moeten worden?

Anyway, ik had het Boogerd als meeste gegund dat ie gewonnen had, maar ben zeer tevreden dat Bettini de titel verdedigd heeft in een zeer spannende wedstrijd. En tot mijn spijt swaalt de gedachten door mijn hoofd dat ik duim dat ie niet gepakt wordt.....omdat ze geen gelijk hadden en hij gewoon schoon rijdt...

Anyway, dit was voor mij het wielrennen van dit seizoen, we stappen vanaf nu zo'n beetje weer over op het schaatsen.... WWWooohoooo, kom maar op met de pompoenen

PS: de foto's ben ik bij de verhalen aan het plaatsen, kun je niet wachten kijk dan bij de link bij de foto-albums

Zaterdag 15 september ... Back home...

Na het boarden bleek dat ik naast een lege stoel zat. Daarnaast zat een zeer zenuwachtige Fransman. Zeer zenuwachitg. De gehele tijd zat ie an alle losse sukjes vn het vliegtuig, of met zijn vingers te tikken. Wat wiskey en wijn deed hem redelijk goed, maar tijdens de vlucht moest ik er regelmatig uit zodat ie een drankje kon halen (water geloof ik). Of naar de wc kon. Pfff, na twee keer was mijn echte slaap ook wel weer weg en heb ik voornamelijk liggen dommelen.

Parijs-Schiphol

na 12,5 uur kwamen we aan in Parijs, hier kon ik mijzelf weer een uur verbijten om door alle controles te komen en van gate naar gate. Erg irritant. Ik had 1,5 uur om over te stappen, maar arriveerde ongeveer 25 minuten voor vertrek bij het vliegveld. De volgende keer pak ik toch een andere connectie. Want van dat geren word je ook niet echt blij.

Uurtje verder kwam ik aan op Schiphol. Hier de spullen ophalen en naar buiten en wachten op de familie. Die stonden in de file, maar gelukkig scheen het zonnetje en kon ik buiten zitten. Heerlijk. Niet zo warm als in Argentinie, maar nog steeds lekker. Anders warm.... sterkere zon en een verkoelende bries, geen hete wind.

Terug in Amsterdam

Niet veel later sta ik weer in Amsterdam. Pffff, dat voelt wel weer raar. Krijg er een enorme zenuwrush van. Kan niet zitten, kan niet lopen..... voel me gewoon rottig. Ga boodschappen doen, maar voel me ontheemd. Dit gaat nog een paar uur door en dan bel ik San maar even. Even praten. Wellicht praat ik mijn verwarde gevoelens wel wat weg. Want Amsterdam voelt opeens wat vreemd na Argentinie en Buenos Aires......

Wellicht dat het de komende dagen wat afneemt, en ik weet nu in iedergeval dat ik Buenos aires nog steeds even prettig vind... en er nog steeds even verliefd op ben ....hahahahahha

Buenos Aires.....

Buenos Aires, stad vol vriendelijke mensen,

vol mensen met haast,

vol met toeterende auto´s en roepende mensen.

Buenos aires, stad vol met oude bussen,

vol busladingen toeristen,

straten omgeven door bomen,

straten met veel hobbels en gaten,

en stoepen met ontbrekende tegels.

Buenos Aires, stad met de naam schone lucht

en smog die de hemel kleurt....

Buenos Aires, stad van de tango

de stad van de liefde...

een stad waar je verliefd op wordt,

een stad waarin je verliefd wil worden

een stad die je een roes geeft

een stad die je dieptreurig maakt...

Buenos Aires,

De grand Lady met al haar rimpels en ouderdomkwaaltjes,

Buenos aires stad der rijken, stad der Armen,

Buenos aires het jonge meisje dat ontbloeit in de lente....

Buenos Aires stad vol tegenstrijdigheden,

stad van mijn hart....

Vrijdag 14 september.... Afscheid nemen van Buenos Aires is pijnlijk

Zucht, ik had makkelijk tot heel laat bij Tito kunnen blijven hangen, want in de straat werd er een heftig feestje gevierd. Rond een uurtje of drie werd het wat rustiger.... Zucht!

Maar tussendoor toch nog een beetje geslapen en vanmorgen voor de meute opgestaan om als eerste te kunnen douchen en een schone douche te hebben. Wel zo fijn....

Afscheid nemen in pijnlijk

Dacht ik twee jaar geleden dat ik met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen afscheid van Buenos Aires nam, maar ik heb het nu verdorie gewoon weer. Met een dikke brok in de keel en glanzende ogen loop ik voor de laatste keer door Buenos Aires en geniet met volle teugen. Ook sla ik stiekem nog wat Dulce de Leche in, dus ik hoop dat die potten door de douane en de vlucht heen komen (zul je zien, allemaal gebroken..... hahahahahaha zou wel weer binnen het geheel passen en dan maar hopen dat ik het uit al mijn kleding krijg) want dan heb ik een heleboel Argentinie in huis (voor degene die het willen proberen, ik meld het wel als het veilig door de vlucht heen is gekomen).

In plaats van de metro te nemen en binnen tien minuten terug in het huis te zijn, loop ik de volle 45 minuten terug van Belgrano naar Palermo Viejo.... om ook even afscheid te nemen van alle dingen van vorige reis die mijn toen zo lief waren, en nog steeds. Palermo Viejo doet mij daarentegen niet zo heel erg veel.

Beste vriendinnen met prinses Maxima

Terug pak ik de laatste dingen in en praat nog even met de B&B houdster en wat blijkt, haar dochter zit momenteel in Nederland, bij Maxima. Zij is namelijk jeugdvriendinnen (en nog steeds)met Maxima. Was bij de trouwerij, doop van de kids en nu was er een groot feest voor de verjaardag van Willem Alexander en de doop... of zoiets.... en de moeder is ook erg goede vrienden met de moeder van Maxima dus die hadden alles meegekregen. Grappig.

Dan staat de taxi er en rijd ik binnen 45 minuten naar het vliegveld. Grappig dat dat maar 60 pesos kost, echt koopje!

Rijtjes....

Eenmaal op de airport moet ik eerst in een enorm lange rij gaan staan. Volgens mij staat het hele vliegtuig er al..... en na 20 minuten wachten gaan de check inn balies open en ben ik met 20 minuten aan de beurt. Dan de airport tax betalen (ehm, zat dat niet bij het ticket, ik heb niets gehoord dat dat nog moest..... nou ja, het zal wel, volgens mij moest dat de vorige keer ook), dan door iets wat even in mijn paspoort kijkt en mijn ticket scant, dan door de scanner (het is ongelofelijk, ik fiets er zo door heen, met horloges, armbanden, flesje water, riem etc.....) en dan naar de douane.... pfffffff, kunnen er niet wat loketjes bij elkaar?!

En dan zitten we nu achter de computer, het laatste uurtje weg te tikken, wanten tot ik kan gaan boarden. Boarden begint om 16.20u maar dat lijkt iets overdreven aangezien dat een uur voor vertrek is.....

Tot de laatste updates morgen (besides Bs As opdate vandaag)

meer volgt zo

Donderdag 13 september.... het wederzien met mijn favo stad

Ik moet toch wel aardig geslapen hebben, want ik heb geen idee of de chauffeurs van plek gewisseld hebben en zo ja hoe vaak men van plek gewisseld heeft. Toch heb ik rond zevenen niet echt het gevoel dat ik uitgeslapen ben. Twintig minuten voor op schema komen we om half negen aan op Retiro, het busstation waarna de wijk is genoemd, of andersom. Back in Buenos Aires. Good to be back.... behalve dan het weer, want het regent.... bah.

Bed and Breakfast

Hoe snel ik dan ook in Bs As ben aangekomen, een taxi regelen hier valt niet mee.... ik sta ruim een half uur in de rij. Net voor het weer begint te regenen stap ik in en rijd ik weg. Ik zit wederom in een vage taxi... hij rekt tijd waar mogelijk door heel langzaam op te trekken en veel langzamer te rijden dan het verkeer om ons heen... zo irritant. Zoals een echte portenos betaamd zeg ik een paar keer Vamos, vamos (dat hoor je hier de gehele tijd) maar het lijkt weinig indruk te maken (het zal wel aan het accent liggen, hihi). In de B&B ben ik toch een beetje teleurgesteld. Had misschien toch Tito moeten bellen. Het is op zich best okay, ligt redelijk centraal, maar toch voelt het niet zo. De badkamer deel je met iedereen, inclusief de bewoners en de kat sprong meteen met zijn vieze poten op het witte beddengoed... okay.....

Snel even douchen en richting Plaza Italia. Raar dat alles weer ls vanzelf gaat. Even snel bellen naar Tito om af te spreken wanneer ik weer bel om te meeten en dan met de 10 strippenkaart de metro in. Ook hier stap ik weer op de automatische piloot naar de juiste in en uitgangen en weet ik mijn weg in het centrum redelijk goed te vinden.

De shopping mall

Omdat het weer regent pak ik de metro naar de grootste en duurste shoppingmall van Bs As. Hier hebben ze een speelverdieping voor de kids met een reizenrad erin zodat de kinderen zich vermaken. Ook hebben ze hier bijzonder veel eettentjes, dus ook meteen een goede lunchplek. Ik schaf een CD´tje aan en wandel weer richting het metrostation onder de shopping mall....

Puerto Madero.

Vorige keer ben ik op de een of andere manier nooit in het hippe Puerto Madero geweest, terwijl het op wandelafstand van Microcenter is waar ik zoveel tijd heb doorgebracht. Deze keer dus maar even wel er heen wandelen. De towers op de achtergrond verdwijnen in de regenwolken, maar het is duidelijk waarom dit het hippe deel van de stad is. Moet er met mooi weer op een avond geweldig zijn.... wie gaat dat volgend jaar samen met mij ontdekken?

Meeting Tito again

En dan is het tijd om weer downtown te gaan en Tito te bellen waar we zullen meeten. Hij vertelde al dat hij tot zes uur moest werken en dat ie daarna een assado bij hem thuis had. Maar we meeten om zes uur het cafe waar we de laatste keer elkaar ook ontmoette wanneer ik voor de tweede keer terug naar Bs As kwam. Daarna pakken we de metro en het valt me op dat er weinig verandert is. Twee jaar en hij is nog steeds dezelfde jongen.... wellicht volwassener en wat zekerder van zichzelf, maar geheel hetzelfde. Het is smashing.

AL opelkaar gepakt staand kletsen we bij en stappen bij Olleros uit. Het is als thuiskomen. Versccrikkelijk. Vooral als we daarna naar een van onze oude cafeetje lopen om daar wat te drinken. All deja vu. Maar toch is het anders. Terug in tijd met het perspectief van het heden.

Hierna kopen we spullen voor zijn assado (BBQ) en wandelen we naar zijn huis om alle spullen te dumpen. Al snel komt Carmen en herkent me meteen en als even later zijn moeder komt ben ik ook meteen herkend... fijn.

Niet veel later arriveert een van zijn vrienden en maakt hij de assado klaar. Ik klets wat met die vriend en bedenk hoe vaag het is om weer hier te zitten. Rond tienen komen al zijn vrienden binnen en ondanks alle betuigingen dat ik echt langer moet blijven en mee moet eten en mee moet drinken ga ik terug naar mijn slaapplek. Terug naar het echte heden. Het is goed dat ik dit gedaan heb. Weet nu zeker dat ik hier volgend jaar zonder problemen voor langere tijd terug kan komen, maar ik moet wel even bekomen van alle herinneringen die zijn boven gekomen. Heftig. Leuk.

En Tito beloofd me te helpen met het vinden van een veilig appartementje en me mee tenemen naar een wedstrijd van River Plate. Altijd de nummer een al staan ze nummer 9......

Woensdag 12 september... op naar Buenos Aires....

Laatste dag in Tucuman.... en ik denk wel de laatste dag ooit in Tucuman.... Alhoewel ik meer dan genoeg tijd heb om nog een poging op een excursie te wagen, doe ik het niet. Ik heb het er hier wel mee gehad. Ik ga een rustig dagje doen. Mijn lichaam lijkt alleen maar zwakker dan sterker te worden, dus in dat opzicht kan het geen kwaad.

Na het douchen, inpakken en ontbijt wandel ik richting de stad om geld te pinnen. Op de een of andere vage reden zitten alle banken, en dus alle pinautomaten hier in een straat (ze zitten in ieder geval niet in barrio norte waar ik zit) op zo´n 7 blokken lopen. Eenmaal op San Martin heb ik het dan ook wel voor het kiezen.... en natuurlijk pak ik de dichtsbijzijnde. Beetje lui zal ik toch altijd blijven...... en wandel dan weer rustig terug.... om uit te checken en mijn spullen achter de balie te dumpen. Tien uur .... nog acht uur te ganan voor vertrek richting buenos Aires....

Allereerst maar even mail checken en in de mail goed nieuws. Ik kan terecht bij Bernarda house. Heb er nog even over gedacht om Tito te bellen of ik daar kan pitten, maar lijkt me geen goed plan. Back in time terwijl je toch in het heden zit en alles anders is..... Dus het is goed dat ik hier terecht kan.

Daarna wandel ik de stad in. Allereerst weer even ergens een bananenshake scoren en dan weer aan de wandel. ik check de winkelstraten van alle kanten en koop nog twee armbandjes. Kleding kan wel, maar niet echt zin in..... er hangt hier namelijk volop zomerkleding en wat shirtjes is altijd leuk voor de winter, maar dat moet ik de volgende keer dan maar doen (ik geloof dat ik dat de vorige keer ook al zei, maar okay).... de wat betere winkels zitten vaag genoeg toch bijna op het nederlandse prijspeil.

Parilla

Tegen lunchtijd vind ik dat het tijd is voor een stevige maaltijd en loop een parilla in. Gespecialiseerd in goed vlees..... helemaal goed. Ik ga voor een bife de chorizo (beste kwaliteit) en krijg een stuk dat minimaal zo groot is als mijn hand (natuurlijk even gecheckt) en ruim drie centimeter dik.... dit is echt het land voor vleeseters.... en de pizzaliefhebber, want van die tenten zie je er ook steeds meer..... (ze zijn ook vaak erg lekker moet ik zeggen).

Na dit maaltje vlees zit ik bomvol en kijk nog even wat ik nog moet zien.... eigenlijk mag ik hier in Tucuman het huis waar men de afzondering van Spanje heeft getekend niet missen. Dus met het kaartje in de hand (en ik ben echt een enorm goede kaartlezer, ahum) vind ik het redelijk snel. Het authentieke centrum zoals ze het zelf nomen (jaja, dat ene huis waar men dat getekend heeft, de rest echt niet!). Maar het levert wat plaatje op en ik wandel door het huis. Prettig tijdsverdrijf!

Hierna is het bijna tijd om te gaan. Ik koop nog even twee worsten voor onderweg en wat water en zo en ga dan op zoek naar het hotel.

On the road again.....

Bij het hotel haal ik mijn spullen op en houd buiten een taxi aan (verdorie weer zo´n hobbelding, het lijkt me niet heel erg te lukken de betere te pakken te krijgen). Niet dat het heel veel uitmaakt, want binnen tien minuten sta ik op het busstation. Klein stukje. Dit is echt een enorm station, mede doordat er een heel winkelcentrum aan zit. Hier tik ik snel nog even een shake achterover (weer mijn melk en bananen binnen....die komen me straks ook de neus uit) en ga dan op zoek naar het platform waar mijn bus binnen gaat komen.

Ik moet zijn op 24 en 25, maar er zijn hier 62 platforms, het is echt enorm. Maar neits vergeleken bij Retiro, waar ik straks heen ga.

Eenmaal in de bus merk ik dat de leren stoelen er wellicht wat chiquer uitzien, maar niet daadwerkelijk zo zitten.... wellicht dat de stoel in ligstand toch nog wat stijler is of dat de stof minder tegenhoudt, ik weet het niet, waar die andere bus lag toch lekkerder. Na het afgeve van de bagage vraag ik aan de chauffeur hoeveel stops we gan maken.... twee.... eentje in Thermas del Rio Hondo en eentje in Santiago del Estero.... (daar doen we drie uur over) en dan om negen uur cruisen we rechtstreeks richting Buenos Aires....

Avondeten

Het avondeten bestaat wederom uit de meest ranzige sandwiches (maar dat is meer omdat ik niet zo van de combinatie ham en kaas houd, en dat keer vier is te veel van het goede), een pakje appelsap (he, das ook voor het eerst) en een stukje cake (lust ik wel) en twee koekjes (lust ik ook). Hierna komt er een film die weer te flauw voor woorden is, dus ik staar in de duisternis tot ik wat onrustig in slaap val......

Dinsdag 11 september.... Blijf ademhalen!

Toen ik gisteren terug kwam in het hotel kreeg ik te horen dat men op het vliegveld aan het staken was. Alle andere toeristen die met mij de excursie zouden maken waren dus niet aangekomen en de excursie ging niet door.

Ehm sorry..... dat heb ik vast niet goed begrepen.... maar helaas blijkt dat ik eht wel goed heb begrepen.En de andere maatschappijen dan.... ff bellen.... nee hoor allemaal het zelfde probleem.

Dit kun je niet menen he... ik kom hier om de stomme menhirs (die ik in eerste instantie in Colombia wilde bekijken) bekijken en naar Tafi del Valle en nu gaat dat niet door. Was ik nou maar niet zo vooruitdenkend geweest om een ticket aan te schaffen, dan had ik tenminste morgenochtend al naar Bs As kunnen gaan.... daar kun je tenminste eindeloos rondwandelen zonder steeds hetzelfde te zien. Ondertussen is de reisleider van vanmiddag ook weer binnengekomen en probeert me te verleiden voor een hapje samen met hem te gaan eten.... ga toch weg, het is over tienen, ik heb net gegeten en je spreek geen spaans.... Na een aantal pogingen geeft ie op en wens ik hem weltrusten.

Gaat het dan toch nog lukken?

Terwijl ik zit te bedenken of deze vakantie gewoon alles mis moet gaan, of dat ik die vent over de balie trek en vraag om alles nog een keer te bellen komt er een goede midenoplossing om de hoek. Het vrouwtje uit Bs As dat engels spreekt..... die kletst graag en is erg vasthoudend... die kan ik vast wel als tolk gebruiken. Als ik het haar heb uitgelegd en zei in gesprek gaat met de man achter de balie verschijnt er achter de balie nog een tweede man. Die hoort de verhitte discussie even lichtelijk geamuseerd aan (ik denk ondertussen dat dit er wel heel verhit aan toe was... dat was ook weer niet helemaal de bedoeling) en belt dan een ander nummer.... en hup het is geregeld. De hele tafi del valli tour zonder de ruines van Quilmes (wel een beetje jammer) voor 120 pesos. 30 pesos duurder dan de oorspronkelijke, maar ik ga dan ook met een taxi (oh god, dat heb ik eerder gedaan deze vakantie...) Maar ik moet gewoon dat blaadje laten zien en dan ga ik de gehele tour doen. Nou ja, prima, lijkt me geregeld.

Mijn lichaam zendt ondertussen noodsignalen uit dat het ECHT moe is en ik zoen weer een aantal mensen en ga naar mijn kamer...

Acht uur sharp!

Om iets voor achten sta ik klaar en om precies acht uur loopt mijn chauffeur binnen.... ik mompel mijn normale excuus weer eens... sorry spreek bijna geen spaans, maar koud 10 minuten onder weg merk ik dat dat wederom geen ene klap uitmaakt. Na ongeveer 40 minuten rijden we Quebrada de los Sosa-een subtropisch woud -binnen. Hier schijnt de zon nog en het is indrukwekkend. Dit woud brengt ons via fin del mundo naar de toppen van de bergen waar geen bomen meer groeien. Ook erg indrukwekkend.Op een andere manier. Ook hier zou je weer met eigen auto door heen moeten om af en toe te stoppen, foto´s te maken en te filmen. Nu stap ik een keer of twee uit om wat op de foto te zetten. Ondertusen wordt het weggetje steeds bochtiger en moet je soms vier bochten vooruit kijken om er voor te zorgen dat je een tegenliggende bus op tijd ziet en op tijd een plekje om te schuilen kunt opzoeken. We moeten ook nog een stuk flink aan de toeter voor elke bocht, want je kan niet zien wat er van de andere kant komt en er is maar ruimte voor een auto. Ongelofelijk dat hele touringcars hier naar boven gaan. Daar zou ik overigens niet in willen zitten, want denk niet dat mijn maag dat zou overleven...

De menhirs......

Vlak voordat we bij het hoogste aangelegd meer van Argentinie aankomen, zie ik bordjes met Parque de Los Menhires voorbij komen. Ik wijs erop, maar ik krijg een verhaal terug dat het kleine dingen zijn, niet echt interessant. nou ja, ik heb gehoord dat ze interessant zijn en ik wil ze zien... op de terugweg.... okay.....

Na het meer komt het dorpje tafi del valle. Het dorpje stelt niet heel veel voor, maar de omgeving is indrukwekkend. Het geeft een beetje hetzelfde gevoel als wat de estancia in Patagonia mij gaf. Het is zo wijds en het stadjes is omgeven door bergen (al is dat wel vaker zo met een vallei). De bergen zijn bedenkt met een soort gelig gras en er is bijna geen boom te zien. De bergen er om heen zijn de hoogste die er zijn. Hoger dan dat gaat het hier niet. En we zitten toch al op 2000 meter, en die bergen gaan stijl nog een stuk omhoog (tot bijna 5500m heb ik begrepen). Indrukwekkend.

In het dorpje lopen we naar la capilla Jesuitica de la banda (een museumpje). Op zich wel een aardige wandeling, al rookt dfe chauffeur zich een ongeluk en loopt ook lichtelijk benauwd naast me te lopen. En te klagen dat ie niet zo goed is in wandelen.... of ie de auto moet terughalen..... maar hij blijft netjes doorlopen. Het kerkje wandelen we door met een gids die natuurlijk alles in het Spaans verteld. Ik begrijp 3-4 van het verhaal (ze moet de zinnen niet te lang maken, want dan verlies ik het geheel) maar ben daarna ook wel kapot... de hele tijd dat Spaans proberen te begrijpen kost bergen energie. Het teruglopen gaat een stuk sneller. De chauffeur is blij dat het naar beneden gaat.... kost minder enenergie en maakt hem minder benauwd. Pfff, je bent vijfentwintig, doe er wat aan....

Ik lunch ergens in mijn eentje. De chauffeur eet pas om drie uur (de eerste alarmbellen gaan al af als ik op mijn horloge kijk). Daarna gaan we weer verder.... nu naar de menhirs en dan terug (en hij knikt twee keer bevestigend).

De ****** menhirs!

ALs we voorbij het meer rijden en ik de afslag naar de menhirs aan mij voorbij zie gaan, laat ik hem stoppen. Begin met wijzen naar het bordje en de menhirs... en hij blijft volhouden dat die ergens anders zijn.... hij gaat weer rijden en zegt dat het allemaal goed komt. Met mijn stomme hoofd geloof ik dat. Als we even later stoppen bij Monumento al Indio (niet dat het monument te zien is, want dat wordt nu even opgeknapt) en weer weg rijden begint het te dagen dat we echt niet naar de menhirs gaan en dat ik er gewoon in genomen word... boos begin ik over de menhirs en dan begint hij een beetje van oooooh, die, jaja, maar die zijn niet interessant en daar zijn we al voorbij.... Boos bijt ik hem toe dat ik voor die klotedingen hier heen ben gekomen. Val even dood, ik heb het drie keer gevraagd, hem laten stoppen en nu de onschuld spelen. Van miuj mag ie doodvallen (he, lucht wel even op om dit te tikken, hihi) en als we het woud weer uit zijn (en ik dus met een gerust hart mijn ogen dicht kan doen omdat we geen haarspeldbochtjes meer doen) doe ik net of ik slaap...... als je me dat flikt heb ik ook geen zin meer om mijn laatste energie te gebruiken om alle antwoorden te verzinnen en alle vragen en verhalen te begrijpen).

Back in town

Terug in de stad doet ie alsof er niets gebeurt is en zegt nog een keer dat ik vanavond echt uit moet gaan. Ik ben gek als ik in Tucuman ben geweest en niet van het uitgaansleven heb genoten. Nou heb ik momenteel niet echt veel energie en om nou in mijn eentje met gebrekkig SPaans dat uitgaansleven in te duiken zie ik neit echt zitten. En waarom denkt ie eiogenlijk dat ik hem daarvoor zou bellen? Ik probeer nog iets van de prijs af te krijgen als ik uitstap, maar na een poging laat ik dat ook maar.... Pfffff.... adem in, adem uit... soms gaan dingen gewoon niet zoals gepland.

En de volgende keer koop ik geen busticket meer vooruit, want dan had ik ongeveer op het moment dat ik dit schrijf in de bus naar Bs As gezeten!

Nu ga ik maar gewoon rustig afronden en aan de wandel richting het centrum om nog even wat door de winkelstraat te lopen en wat foto´s te maken van een kerk of zo en wellicht wat aan te schaffen qua tassen..... sleep well

PS

Ondanks alles blijf ik Argentinie nog steeds helemaal te gek vinden!