Dag 97: Sneeuw?

23 november

Om half negen nederlandse tijd (ongeveer 5 uurtjes slaap) doe ik mijn ogen weer open en zet men ongeveer direct ontbijt voor mijn neus. Prima. Lekker. Heb wel trek.
Hierna gaat het snel en al snel zie ik allemaal teksten (reclame voor bijvoobeeld fleurop) in de sneeuw staan. Welcome back to Europe... we landen binnen enkele minuten zonder enige hobbels op Zurich.

Hier wandel ik zonder problemen van de ene vleugel naar de andere en na het laten zien van mijn sifones bij de douane (die vond ze heel erg mooi) mag ik verder wandelen en hoor ik voor het eerst sinds tijden heel veel Nederlands om mij heen. Pfff... ik geloof dat ik echt weer bijna terug ben. Wel even een brok in mijn keel. Dit valt best wel tegen.

Die brok wordt niet heel veel kleiner als een voor een kwart gevuld vliegtuig touch down op Schiphol doet. Niet alleen een kleine sneeuwstorm zorgt voor wat ik-wil-nu-direct-weer-terug-gevoelens. Het leven was toch eigenlijkwel bijzonder relaxt.
Lang heb ik niet de tijd om hier over na te denken, want na wat wachttijd bij de bagageband mag ik mijn bagage van de band halen en door de deuren om mijn ouders (20 minuten geland vanuit Malaga) en zus gedag te zeggen met drie zoenen (even wennen, want ik hield er na eentje al weer mee op).

Hierna weer terug naar mijn huisje om even wat koffie te drinken om mij vervolgens alleen te laten met mijn gewenningsproces. De reis is voorbij. Nu weer wennen en weer vooruitkijken naar de tripjes die komend jaar voorbij gaan komen. Om te beginnen Erfurt... Ik ben er nu al klaar voor!
Maar ook werk. Ik ben benieuwd wat mijn nieuwe baan gaat brengen. Kom maar op met het Nederlandse leventje!

Dag 96: Sao Paulo... slow goodbye en wilde taxirit

22 november

Vanmorgen redelijk vroeg wakker geworden. Heb nog een uurtje of wat lekker lopen hoesten en ben dan ook neit helemaal uitgerust. Ik begin na een lekkere douche met even wat spullen te herpakken, wil toch liever precies op de 20 kilo uitkomen zodat men nog niet nog een keer naar mijn koffer gaat kijken.

Als dit gelukt is ga ik naar het ontbijt en herinner mij meteen weer wat het goede van Brazilie is, een lekker ontbijt met heerlijk veel fruit en brede keuze uit broodjes (allemaal met kaas en zo) en cakejes en zo. Na veel te veel ontbijt ga ik uitckecken en wndel wat rond in de omgeving voordat ik ik besloten heb het wel gezien te hebben (na nog een heerlijke lunch in het kilorestaurant) en vraag een kaart aan voor het dakterras en ga heerlijk in eht zonnetje zitten. Als ik een uurtje later weer voor mij uitkijk zie ik grote regenwolken boven de sad samenpakken en een kwartiertje later vallen er bij mij ook grote druppels. Half uurtje later is het weer droog, maar dan is het voor mij ook tijd om mijn spulletjes te pakken en weer richting het vliegveld ga.

De taxirit die volgt is een beleving op zich. Ik raak tijdens wat gooi en kwakwerk op de snelweg twee nagels kwijt. Deze man heeft echt nooit een rijexamen gedaan en de soep en sommige andere auto's komen soms heel dichtbij en gelukkig reageren een aantal mensen op de snelweg bijzonder attent door boven op de rem te gaan staan om mijn taxi gewoon ergens van baan te laten wisselen.
Een half uur later haal ik gerust adem en mag ik wederom inchecken. Deze keer wandel ik overal snel doorheen, maar moeten de sifones wel even het daglicht zien bij de douane.
Bij Swiss air stap ik snel in het vliegtuig en wederom starten we net iets eerder dan geplan, maar nu 5 minuutjes. Tot mijn verbazing is de gehele crew van Swiss, op een mevrouw na, die is van Lufthansa.

Na wat eten en Get Smart en Mama mia is het meer dan midden in de nacht nederlandse tijd en val ik in een diepe slaap.

Dag 95: Dag mooi Buenos Aires

Vervolg

Al snel is het tijd om de taxi naar het vliegveld te pakken. De taxichauffeur pakt niet helemaal de goede route een ik mag nog meer dan een uur genieten van de traffic jam waar we in belanden. Hierna snel inchecken. Dat lijkt goed te gaan tot dat men mijn handbagage even voelt.... die voelt te zwaar (oh?) en men wil weten wat er in zit. Ik probeer het uit te leggen en pak het even uit (de sifones voor mijn zus) en klets er vrolijk over heen... gelukkig gaat men van het gewicht over naar de discussie of het wel in het vliegruim mag. ik meot dat maar even aan de douane gaan vragen. Prima! Ik leg mijn 21 kilo zware backpack op de band en wandel snel verder.

Hierna snel door de taxfree stand en daarna het geld terugvragen (toch weer 220 pesos terug) en daarna door de douane. De douanier begint met oh... sifones... dus ik heel onschuldig... Dat kan toch gewoon of is er iets fout mee? douanier: Nee helemaal neit, ben er zlf ook groot fan van... Oh ja, ze zijn inderdaad prachtig en snel wandel ik verder.

Als ik even door mijn paspoort blader kan ik vervolgens de exit stamp van Argentinie even niet vinden maar als ik even terug wandel blijkt deze neit op de laatste pagina geplaatst te zijn, maar op de eerste ergens ertussen gemoffeld te zijn. Ook goed. Hij staat er in ieder geval.

Om zeven uur moeten we bij de gate zijn, ookal staat de vlucht van Gol pas voor een uur later gepland. Iets over zevenen mogen we ook daadwerkelijk het vliegtuig in en iets over half acht sluit men de deuren en kwart voor acht staan we gereed voor take off... HUH... kwart voor acht? Ik ben nog nooi een kwartier eerder vertrekken... Maar dat maakt eigenlijk ook neit uit.

We maken nog een mooi tochtje over Buenos Aires, zien Uruguay en als we net boven Brazilie zitten gaat de zon onder en komt er eten langs. Het zal je neit verbazen dat we ruim bijtijds landen op Sao Paulo. Tot mijn verbazing zit er deze keer bijzonder veel mannetjes van de douane en is alleen onze vlucht binnengekomen dus ik wandel overal zo doorheen. Eitje. ook de bagage komt snel dus ik kan in een keer doorlopen naar mijn taxi.

Half uurtje later check ik in in het hotel en ga mijn vlucht voor morgen bevestigen. Dat gaat even wat lastig, maar precies voordat mijn tegoed verloopt kan ik het een en ander doorsturen naar de printer en ben ik ingecheckt. Lekker naar bed en morgen lekker uitslapen!

Dag 95: De laatste loodjes zijn zwaar en zwart

Afscheid nemen is zwaar. De brok zit in mijn keel, en dat is niet alleen van de verkoudheid. Als ik wakker word wordt het pijnlijk duidelijk dat dit echt de laatste uurtjes in het perfect zonnige Buenos AIres zijn. Na het douchen en net voor het ontbijt begin ik met de zware taak om afscheid te nemen van mijn oude kleding en hallo te zeggen tegen een deel van mijn nieuwe kleding en vervolgens een goede poging te doen om alles er in te krijgen.

Moet eerlijk zeggen dat het verdeeld over drie tassen niet eens zo heel erg slecht gaat, maar ga dan ook wel voor beide onderdelen (vliegtuigruim ongeveer 22 kilo) en vliegtuig zitruimte (12 kilo) redelijk ruim over de toegestane hoeveelheid kilo`s heen. Verdorie. Wat een gedoe.

Maar momenteel kan ik nog niet echt afscheid nemen van nog meer dingen dus ik besluit het toch echt allemaal met mij mee te slepen. Zou het wel op prijs stellen als iedereen meeduimd om alles zonder problemen door twee dagen vliegen heen te slepen.

Tussendooreven wat lunch en daarna loop ik toch wel een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Ik wil gewoonweg nog niet weg. Maar ja, dat het ik gisteren ook al gezegd en ik ben ondertussen redelijk volwassen (qua leeftijd dan in iedergeval) dus ik besluit dat ik mij er gewoon bij neer moet leggen.

Denk dat het ook wat moeilijker is dan vorig jaar. Toen ik toen het land verliet en afscheid nam was het maar voor 12 maanden. Nu toch minimaal wel voor een jaartje of twee. Kan toch niet deze kant op blijven rennen. Er zijn nog zoveel andere plekken in Zuid-Amerika en de rest van de wereld te zien. Maar stiekempjes beloof ik mijzelf dat ik hier nog wel een keer terug ga komen. Wellicht als de economie hier weer eens een duik neemt en het weer beter voor de bankrekening is....

Voor de komende 7 uur rest mij dan ook niets anders dan langzaamaan afscheid te nemen van Buenos Aires en Argentinie en mijn blik langzaamaan weer op Nederland te richten. De weerberichten uit die richting maken het er alleen niet direct aantrekkelijker op om dat te doen...

Nou ja, next stop Sao Paulo voor een uurtje of 22. En daarna hallo Amsterdam!, hallo goede voornemens.

Dag 94: Iedere vezel begint NEE te roepen

20 november

Het slaat in als een bom. De laatste volle dag hier. Lichte paniek slaat toch wel om in een onbestemd gevoel. Dit kan niet, dit mag niet, ik wil niet, ik BLIJF.

Dit is thuis, dit is waar ik wil zijn. Ik blijf in bed..... Het opstaanritueel wordt grof door elkaar geschud als ik wakker word met deze gedachtengang. Ik wil helemaal niet weg. Ik dacht dat ik er wel vrede mee had, maar ik wil deze relaxte stad nog helemaal geen gedag zeggen en ik wil ook nog geen gedag zeggen tegen de mensen hier. Ik wil hier gewoon blijven.

Maar voor nu gaat dat uberhaupt even niet, dus moet ik toch maar gewoon mijn bed uit, het badritueel gaan doen en ontbijten. Hierna pakken Esther en ik de subte (voor de laaatste keer Olleros....) en stappen uit bij Alto Palermo (Bulnes) om naar de Starbucks te gaan voor een koffie en wat te bikken (daarvoor nog even achter internet gezeten, dus weer etenstijd voor mij). Ik sla ook nog even een souveniertje hier in (alsof die tas al niet drie keer vol zit) en wandel na een starbucksje in de zon het winkelcentrum voor de laatste keer door om wat spulletjes aan te schaffen. Uiteindelijk blijf ik natuurlijk weer aan een leren tas hangen (eindelijk eentje gevonden en dat dan weer gewoon bij de levi store hier, wel met een made in argentina labeltje er in) en wat andere leuke hebbedingetjes die lekker ruiken.

Hierna gaan we de straat op en wandelen richting Palermo om hier nog wat meer winkels in en uit te wandelen. Argentinie mag dan sinds een paar maanden zeker niet meer goedkoper zijn dan Nederland (nou ja, op sommige dingen ish et een klein beetje goedkoper) maar de shops blijven toch nog steeds beter.

Hierna wandelen we sigzaggend weer richting huis aan waar we weer aan het eind van de dag (half zeven aankomen). Na wat hang- en leeswerk trekken we weer richting Las Canitas om wat te eten. We twijfelen tussen wederom Campo Bravo, of Sushi Club, maar vallen uiteindlijk bij de Sushiclub neer voor wat heerlijke sushi.

We sluiten af met ijs van Persicco (wederom laatste keer.... zucht, ik HAAT al deze laatste keren) en blijf goed om mij heen kijken om nog zoveel mogelijk van deze prachtige en heerlijke stad op te zuigen. Morgenochtend het ergste moment.... inpakken.

Dag 93: richting de parken

19 november

De laatste dagen om te relaxen, dus nergens zit te veel haast achter. Ook niet achter het opstaan, het douchen en het ontbijten. We kletsen even met Pablo en laten hem beloven dat hij ons moet bellen als hij naar het polo gaat.

Wij gaan richting de parken. Helaas is het park Holanda nog steeds gesloten. Dit is het mooiste park met onder andere de rozentuin, maar ze zijn bezig met een al maandenlang durende opknapbeurt. De andere delen kunnen we wel gewoon komen en na een koffie met taartbreak gaan we weer verder aan de wandel.

Onderweg laat Pablo weten dat hij vandaag niet naar het polo gaat.... jammer, maar wij genieten van al het paars en alle andere kleuren, geluiden en mensen om ons heen. De parken hier zijn over eht algemeen verbazingwekkend groot en heerlijk groen, met veel bankjes en vaak ook prettig gras om op te liggen. Daarnaast is het er goed mogelijk (weer even specifiek over parken in Palermo) om er hard te lopen en te skaten (speciaal aangelegd asfalt).

Via de parken wandelen we richting Recoleta (waar nog meer parken zijn)en van daar weer een stuk verder richting Santa Fe (is een straat) om daar via wat shops weer de metro te nemen. Het is ondertussen al weer een uurtje of zeven. De dagen gaan snel voorbij hier.

We eten inhouse en denken lang na of we nog voor een ijsje gaan, of dat we gewoon lekker in ons boek duiken.

Dag 92: Buenos Aires kleurt paars

18 november

Weer terug in mijn favo stad. Het afscheid maakt me een beetje kriebelig. Ik heb opeens geheel mixt feelings. Terwijl we terug naar de B&B rijden is te zien dat de stad paars kleurt van de bloesem. Het geeft aan dat de stad een nieuw seizoen in gaat en het is te voelen. En ik baal dat ik dat ga missen. Aan de andere kant, het is ook wel weer goed om terug naar huis te gaan en lekker in mijn eigen bedje te pitten en een lekkere stampot te maken en schaatsen te kijken. Mixt dus.

Maar ik probeer er zo min mogelijk aan te denken en we zijn dus gisteren redelijk laat in de ochtend in de metro gesprongen om Florida af te lopen om wat souvenirs aan te schaffen (ik alleen slippers voor Marloes.... alsof die er zelf nog niet genoeg had gekocht .-) ) en vervolgens lopen we via Congreso naar Callao om daar erachter te komen dat Starbucks nummer twee geopend is. Huppelend wandelen we binnen en gaan meteen aan de koude koffie. Hmmmm, blijft een treat. Hierna wandelen we verder over Santa Fe om de mooie boekenwinkel te bezoeken, CD's aan te schaffen (wederom geen Argentijnse... voor degene die dat later gaan vragen) en pakken een stuk verder op weer de metro om richting huis te gaan.

Ondertussen alweer acht uur en we gaan richting Csmpo Bravo en eten daar spectaculair lekker woketen (is een parrilla, maar de gewokte bife de lomo is subliem. en de gewokte groente ook) en emt wat tegen-heug-en-meug-eten-omdat-het-zo-lekker-is krijgen we het zo goed als op. Hierna struinen we nog even naar Persicco om het lekkerste ijs van Argentinie te eten en daarna wandelen we enigszins misselijk terug naar de prachtig bloeiende Accacia.

Dag 90: Vernikkelen op het beagle kanaal

16 november

Vanmorgen er niet heel vroeg uit. We hoeven pas tien over negen in de haven te hangen voor een kort tochtje over het Beagle kanaal. Als we daar tien over negen binnen wandelen, blijkt onze tour met een klein bootje te zijn gecanceld. Te veel en te hoge en wilde golven. Maar we kunnen wel met een andere maatschappij als we dat willen. Nou ja laten we dat maar doen, want morgen hebben we geen nieuwe kans.

Op de boot ben ik blij dat ik mijn pilletje heb geslikt. Het is niet heel wild, maar mijn maag is niet echt zeewaardig. Als eerste gaan we langs de zeeleeuwen en vervolgens bekijken we wat vogels waarvan ik de naam al weer ben vergeten. daarna varen we at rondjes om de vuurtorn tot iedereen verkleumd is en weer binnen in de boot wil zitten.

Hier krijgen we te horen dat op deweg de golven hoger gaan zijn. Wederom blij met mijn pilletje en ik dommel zo waar gewoon in slaap. Aan het einde nog even een stempel in het paspoort (ik weet dat dat eigenlijk niet mag) en dan van boord om een lekkere warme koffie te drinken.

Morgen weer richting het warmere weer, richting Buenos Aires.

tot in de goede luchten!

Dag 89: hoog boven het Beagle kanaal

15 november

Toen ik gisteren om half twaalf het hotel in wandelde, kreeg ik niet meteen de sleutel. Er was iets met het paardrijden. Er was nu toch een groep, dus moest ik niet om 10 uur klaarstaan voor een priverit, maar om half twee voor een groepsrit. Oh, okay.... en geld zou ik terugkrijgen (eh ja, dat lijkt me redelijk logisch). Dit alles in een eindeloos lang telefoongesprek in het spaans, met vele vragen van beide kanten. Niet echt waar ik op zat te wachten op dat tijdstip, maar het valt me dan wel weer mee dat ik mij duideljk kan maken en dat ik ook begrijp waar men het aan de andere kant van de lijn over heeft. De mensen aan de balie waren niet echt een grote hulp, want zij sprkane ook geen Engels.

Ik sms het even naar Esther en duik mijn bed in. Volgende ochtend doe ik rustig aan en wandel rond een uurtje of tien het centrumpje in om even snel wat rond te kijken en wat boodschappen te doen.

Hierna even snel wat lunchen en terug naar het hostel om wat extra kleding aan te trekken. Het is hier en nu wel lekker weer, maar je weet het hier nooit. Gisteren hadden we ook opeens sneeuw. Ik heb dan ook een shirt met lange mouw aan, een dikke kol en een thermo bodywarmer. Daarboven nog een windbraker, maar die doe ik pas te paard aan.

ALs ik word opgehaald begitn de man een heel gesprek in het Spaans en plaatst me voorin in het busje. We halen nog een mevrouw uit LA op (zweedse afkomst) en gaan naar de manage. Hier staat een Braziliaan te wachten zonder rijervaring.

De paarden zien er neit tiptop uit, maar dat komt omdat ze in hun vrije tijd door het park kunnen zwerven. Dikke vachten en schaars gras zonder bijvoeding zorgt voor een wat knokig en wat onverzorgt uitziend paard. En het zadel is niet zo lekker zacht als alle andere zadels waaar ik tot nu toe op gezeten heb. Maar het paard ploeterd bijzonder vrolijk door de diepe plassen en is veel enthousiaster dan het paard van de goede man voor mij en klauterd vrolijk naar een prachtig uitkijkpunt op het vliegveld en op het beaglekanaal.

Dat vlieveld heeft zowel het eindpunt als het beginpunt van de landigsbaan (en het opstijgdeel) aan het water liggen. Niet geheel blij om dat zo duidelijk te kunnen zien, maar de rest van het uitzicht is prachtig.

Hierna zakken we snel weer en klets vrolijk verder in eht spaans. De andere twee blijven geregeld ver achter. Tot mijn verbazing houdt de braziliaan (met in een hand een heel grote camera) zich bijzonder goed in de galop en blijft ie netjes zitten.

Na een thee (of koffie getrokken uit een soort van theezakje, te grappig om te zien) vertrekken we weer richting het hostel, en zo zit ik nu dus hier. Even bij te typen en even bij te lezen en alvast in te checken voor overmorgen.

het einde van de trip komt in zicht. Nog een week en ik stap op het vliegtuig richting Amsterdam om zondag over een week weer aan te komen op Schiphol. En het roept was mixt feelings op....

Dag 88: Feel that traction

14 november

Vanmorgen bijtijds het bedje uitgerold om even bijzonder snel te douchen en mij klaar te maken om het reisbureau te bezoeken.

Ik wil paardrijden boeken, Esther heeft voor morgen al een andere tour naar de pinguins, samen willen we een tochtje op het beaglekanaal boeken en we willen kijken of we naar de bevers kunnen.

Paardrijden gaat lastig, maar kan uiteindelijk privetour van 2 uur boeken, bevers zit volgeboekt voor de komende paar dagen en het boottochtje van een halve dag is geen enkel probleem.

Half tien staan we weer buiten. Vervolgens is het wachten op Daniel, de Zwitserse vriend van Esther, die opeens met een Jeep voorrijdt. Niet direcht het kleine volkswagentje wat we afgesproken hadden, maar Jeep is fine too.

Al snel scheuren we wat rond om een tankstation te vinden met Daniel aan het stuur die flink de verkeerde kant op rijdt en Esther achter de kaart voorin die roept dat we moeten stoppen om te kijken waar een tankstation is en dat we beter kunnen omkeren.

Uiteindelijk gaan we voor dat en rijde nwe terug waar we het tankstation vinden en volladen.

Hierna leggen we de 12 kilometer naar het park af en rijde nwe naar binnen. Geheel argentijns is men bezig de weg te herstellen, dus we kunnen eerst alleen maar een kant op. Hier aangekomen glibberen we een paadje op en af om diverse keren bij de kust te kijken. Vervolgens glibberen we weer terug en halen we een stempel voor ons paspoort en stappen we weer in de auto.

Het park valt tot nu toe wat tegen. Ik had verwacht het zelfde landschap als in geheel tierra del fuego tegen te komen, maar dit doet Zwitsers aan... bergen, met bomen en zeer heldere niet al te diepen meren. Mooi, maar na wat we al gezien hebben en wat we verwacht hadden toch een beetje een tegenvaller.

Als we alle kanten van het park bezocht hebben en lekker door de modder hebben lopen scheuren met de 4wheeldrive keren we terug om een wat blubberige auto af te leveren en zlef op zoek te gaan naar een restaurant. We vallen uiteindelijk bij een redelijk prijzig, maar zeer goed visrestaurant binnen. Ik ga voor zeevruchten (king crab, mosselen, inktvis en octopus, en diverse schelpdieren) met rijst en krijg het ongeveer tot de helpft op. Het is heerlijk!

Hierna doen we nog een drankje en darna duik ik in bed.

Dag 87: Zijn we wat vergeten?

13 november

Vanmorgen vroeg onze bedden uit, want we moeten om tien over zeven bij de buscompagny staan emt onze tassen. Wilde esther eerst nog wandelend erheen, ik ga voor een taxi en Esther stapt toch ook maar in. Veel te koud en te vroeg om aan de wandel te gaan.

Omdat de taxi veel te vroeg is (dar doen ze hier dus ook aan) staan we om zeven uur al in de lichte vrieskou. Gelukkig komt de bus snel en stappen we, na de tassen gedumpt te hebben, in om op weg te gaan richting Punta Arenas.

Inderdaad in de richting van, want halverwege stoppen we langs de weg en mogen alle mensen die graag door willen naar Ushuaia naar buiten en naar de andere kant van de weg.

Esther in ik zitten allebei op een andere rij met ieder een lid van een klef koppel naast ons. Dat koppel wordt op de stoelen voor mij geplaatst en het meisje wat daar zat komt naast mij zitten. Ondertussen zijn we al weer onderweg. Helaas is het semi cama en met weinig beenruimte. Maar het zit nog steeds redelijk relaxt en dat is fijn als je weet dat je nog een uurtje of tien te gan hebt.

Het weer is ondertussen geweldig. Stralende zon en blauwe luchten.

We rijden wat uurtjes door totdat we niet verder kunnen. We moeten het eiland op en dat kan alleen per ferry. ALs we ons hoofd buiten de bus steken waaien we bijna de zee in. Niet te geloven wat een wind. Ben benieuwd hoe dat op eht water voelt. Vervolgens moet ik wel zeggen dat het zicht op het water en het desolate landschap wel prachtig is. Hier schiet ik dan ook even de enige foto's van vandag. Daarna stap ik weer in de bus m¡om damen met de bus de ferry op te gaan. Hier mogen we er weer uit en ongeveer hangend aan de reling staan we tijdens de overvaart naar het water te staren springen er opeens een paar kleine zwartwitte dolfijnen voor de ferry uit. Zo snel als ze kwamen zijn ze ook weer verdwenen, maar gezien de algehele staat van excitement van de mensen hebben we het goed gezien (al moeten de mensen die Orka begonnen te roepen even langs de opticien).

Als we allemaal in de bus zitten en weer verder rijden worden we begeleidt door een rij toeterende auto´s. Al snel blijkt er een man heel hard achter de bus aan te rennen. Oeps we zijn er eentje van het kleffe koppel vergeten ... maar toch wel raar dat het ondere deel van het koppel niets zegt.... enterwijl iedereen in de bus zich dat bedenkt en de bus alweer wegstuift, bedenkt deel een van het koppel zich dat ook. Dus nu echt paniek in de tent... want vriendinlief is niet aan boord. Buschauffeur en helpen zitten zwaargeirriteerd te kijken terwijl de bus aan de kant gezet wordt. Heel in de verte komt een klein figuurtje aangerend.

Even later zijn we dus weer rustig onderweg. Het kleffe stel voor me zit rustig voor zich uit te staren. Ik kijk naar het landschap en wacht tot we de Argentijnse grens weer gaan passeren. Maar eerst Chili uit.

De ambtenaren zijn gestopt met staken en we gaan lekker snel de grens over. Vervolgens rijden we minuutje of tien door niemandsland voor dat we aan de argentijnse kans mogen wegwaaien. Hier duurt het bijzonder lang omdat we met wat bureaucratie te maken krijgen. Eentje stempelt en geeft het paspoort aan de volgende, maar die behandelt het niet meteen, nee je meot eerst weer in een andere rij. Terwijl deze man mijn paspoort controleert met de gegevens op zijn computerscherm kijkt hij niet op en zonder mij te hebben aangekeken mag ik de grens over.

Hierna in een rechte lijn door het gele en grijze (dode bomen) landschap van Tierra del Fuego totdat de grote besneeuwde bergtoppen van Ushuaia opdoemen. Ik baal er nu al van dat we niet naar de estancia gaan om twee dagen te chillen in de grote leegte, maar hier gaat het ook wel goedkomen.

Tot mijn grote schrik zitten we in een kamer met stapelbedden en gedeelde douches (drie mensen tegelijkertijd) en gedeelde wc's. Absoluut het dieptepunt in mijn hiltonreisstijl.

Vervolgens is het wachten op een Zwitser die Esther op Paaseiland heeft ontmoet zodat we gezamenlijk kunnen eten en een drankje kunnen doen.

Dag 86: Nogmaals te paard

12 november

Gisteren van acht tot half negen de eigenaresse van de om de laptop gezeten om op zoek te gaan naar een estancia waar men egelstalig is zodat Esther de uitleg ook begrijpt. Dat is niet mogelijk. Uiteindelijk lijken we iets te vinden.

Vanmorgen krijg ik een telefoontje dat het vier uur durende paardrijritje een uurtje later begint. Esther is dan nog een beetje in de veronderstelling dat ze gewoon rond gaatwandelen op een estancia en misschien op een paard stapt. Ik haal haar hier maar een klein stukje uit...

Als we opgehaald worden blijkt Heidi uit Engeland te komen (de eigeneresse van het paardrijgebeuren) en de tolk die voor Esther mee gaaat komt uit Mexico. Gezellig kletsend rijden we twintig minuten naar de estancia, welke de oudste van de stad is. De eerste nederzetting hier in Puerto Natales.

Als we de papieren hebben getekend en de chaps hebben omgedaan en de cap hebben opgezet krijg ik William. Een combi tussen een criollo en een stevig engels paard. Maar zeer gevoelig op teugel en been, dus stevigheid in de drassige gronden, maar wel lekker snel reagerend en verrassend wendbaar. Helemaal goed.

Ook Esther stapt op en we kunnen vertrekken. We wandelen meteen door rivier een, en als eenmaal ook het paard van Esther door zijn koudwatervrees heen is kunnen we echt op weg.

We wnadelen door drassige gronden en doe het rustig aan. Na ongeveer twee uur komen we aan de Milodon cave, die we twee dagen ervoor al hebben bekeken. We gaan dan ook voor de snack in het restaurant (nou ja ik drink een koffie en eet wat, de rest zit te kijken hoe ik eet en drink en hoe degaucho zijn koffie naar binnen slurpt). Hierna gaan we er weer vandoor en gaat de lichte mierzer even over in een stevige regen. We gaan meteen even een versnelling sneller en dat zorgt ervoor dat ik even bij de gaucho informeer of ik nog een versnelling harder kan... en dat kan. Samn met de gaucho sprint ik er vandoor in een bevrijdende galop. Dit heb ik toch wel lang gemist.

Geheel weer fris wandelen we verder richting huis. Als we voor de laatste keer door de rivier gaan (diverse keren gedaan, maar deze is het diepst) geeft de gaucho gniffeled aan dat ik esther op de foto moet zetten... ben niet helemaal op tijd om haar op het diepste punt op de foto te zetten, maar uiteindelijk toch eentje terwijl ze nog in het water zit. Bij het volgende kleine stroompje ziet mijn paard een opstapje onder water over het hoofd (niet geheel onlogisch) en in de laatste meters gaanw e bijna gezamenlijk onderuit in het water. Het blijft gelukkig bij heel wat gespetter en wat moddervlekken.

Hierna komen we weer aan bij de estancia en huppen we van het paard de auto weer in om richting Puerto Natales te vertrekken. In de avond eten we voor de derde keer bij Mesita Grande... Een pizzaria met drie grote tafels waar iedereen aanschuift en waar ze onder andere heerlijke king crab pizza´s serveren!

Dag 85: Genieten in de gietende regen en loeiende wind

11 november 2008

Vandaag kan ik uitslapen, was het niet dat Esther er wel vroeg uit moet voor haar trip. Helaas. Maar ik kan mij nog wel een keertje omdraaien. Maar daarna kom ik er toch maar uit en maak mij klaar voor ontbijt en hang nog wat rond. Om half tien word ik opgehaald door Lorena en een uur lang rijden we richting de estancia.

Vanmorgen, terwijl ik aan het hangen was, hoorde ik dat gisteren de grens met Argentinie dicht was. Vandaag bleek dat nog steeds zo te zijn. Misschien dat ie morgen weer open ging. Staking. Ben benieuwd. Morgen hoeven we nog niet de grens over, maar de dag erna graag wel. ALs we langs de grens komen met de auto is het er ook akelig stil.

Uur later sta ik op de estancia, sprint ik even naar de wc, prop nog een banaan achterover en mag Lorena´s man richting de stal volgen. Hier staan twee perfect gezadelde paarden klaar. De voorste is voor mij. Opstijgen is even wennen, voornamelijk omdat ik een grote zware jas aan heb. En voor het eert sinds jaren heb ik ook weer een cap op.

In eerste instantie had ik begrepen dat de gehele tour een uurtje of vier zou duren. Maar al snel klimmen en klauteren we te paard naar grote hoogten. De lama-achtigen, de guanaco's, hoor ik hier voor het eerst geluid maken en het lijkt wel of er een paard hinnekt, met een raar geluidje erachter aan. De paarden zijn ook meteen attent. De beesten maken dat geluid lange tijd richting ons, maar iedere keer als we dichterbij komen, rennen ze snel weg.

Al snel komen we op een hoogte dat we half tussen de wolken rijden en dat er geen begroeiing meer is. Het uitzicht is verpletterend, maar gezien de donkere wolken en de onophoudende regen is het niet echt mogelijk het vast te leggen. Alle kleuren geel en groen zijn gedurende de rit te aanschouwen.

De afdaling is stijl, zelfs zo stijl dat ik van waar ik zit een stuk zelfs niet kan zien, waardoor we ook maar even afstappen en we rustig met de paarden aan de hand naar beneden wandelen.

Vervolgens gaan we in een andere hoek kijken naar een tien dagen oud veulen en als we nog 20 minuten verder rijden blijkt dit te zijn om te checken of een ander veulen al geboren is (en dat is het, al staat het nog wankel op de beentjes).

Ondertussen zit ik al drie uur te paard en oet ik eigenlijk wel heel nodig naar de wc. Maar in deze omgeving zeur je niet, kijk je alleen om je heen en geniet je van de prachtige vergezichten, de uit de bushangende mensen als ze langsrijden (laatste stukje van 10 kilometer volgen we de weg, maar wel op zijn land) en het feit dat ik hier ben en op een paard zit. Het liefst zou i jullie willen laten zien wat ik gezien heb, maar het laat zich helaas niet op foto vastleggen, maar het is geweldig.

Maar ook geweldig koud, en als ik vijf uur na het opstappen weer afstap ben ik blij weer een stukje te kunnen lopen om op te warmen.

Hierna weer terug naar de stad (onderweg zie ik rijen bussen en auto´s voor de grens staan, maar deze is nog potdicht.... het gehele land overigens) en snel onder een hete douche. Dan merk je pas hoe koud je wordt.....

Dag 84: Onbeschrijvelijk mooi

10 november 2008

Vandaag moeten we gevoederd en wel om half acht klaar zijn, dus het wekkertje gaat bijtijds. We gaan vandaag een dagje het park Torres de lPaine binnen en de verwachtigen ijn bijzonder hoog gespannen. Mede door de vele regen die hier afgelopen twee weken is gevallen lijkt drie dagen wandelen ons geen goed idee, maar een dagje in een busje naar diverse hoogtepunten scheuren is vast prima te doen.

Als eerste stoppen we bij de Milodon grot, waar we inwandelen en een uitleg krijgen in het Spaans en Engels (ook fijn een engelse gids, hahah) waarna we te horen krijgen dat we even op drie meiden moeten wachten die nog aan onze groep toegevoegd gaan worden. Dat zou 5 minuten duren. Na tien minuten zijn alle groepen die na ons arriveerden al weer wegen staan wij nog. De chauffeur gelooft het wel en begint vast te rijden als de gids belt om te zeggen dat we de taxi met de meiden wel tegemoet rijden. Als we 10 minuten later bij de splitsing komen en nog geen taxi hebben gezien krijgenw e toestemming om door te rijden. Gelukkig. Geen zin om daar op te wachten!

We stoppen vervolgens nog ergens in de middle of nowhere bij een klein nederzettinkje waar je wat soevenirs kan kopen en wat eten en drinken. Esther komt er hier achter dt haar pasje kwijt is en we zoeken even alles af (later blijkt dat we vergeten waren deze uit de machine te halen, gelukkig heeft dat ding het opgegeten en hebben we het vandaag met mijn niet al te goede spaans aan de bankmensen en bewaking kunnen uitleggen en heeft ze `m veilig en wel terug), maar het levert niets op.

Als we weer opkijken zien we in de verte indrukwekkende pieken en de volgende uren rijden we langs meren met de mooiste kleuren groen en blauw en grijs, en zelf een gletsjer en een waterval en kijken we naar de mooiste pieken en zijn we een paar uur lang in een waauuuw wat mooi mood. Bij de laatste stop begint de wind wel weer heel erg aan te trekken en dat is net als we over en groot strand naar lake Grey wandelen en over een hangbrug moeten en zo. En we hebben het hier echt over een goed windkrachtje 8 tot 10 denk ik (recht lopen is bijzonder lastig, en vooruitkomen soms ook) en de slappe lach krijgen helpt dan niet echt met het maken van meters. maar mooi ruig en wild is het allemaal wel.

Lekker uitgewaaid stappen we weer de auto in om terug te gaan naar Puerto Natales.

Morgen gaat Esther de boot op om een gletsjer en ijsschotsen te bekijken en ga ik een half dagje paardrijde nen een half dagje dit brakke lichaam rust geven. Tijdens dat uitrusten hoop ik ook weer eens wat foto's voor jullie te updaten. Kunnen jullie dit mooie uige land ook aanschouwen.

tot snel!

Dag 83: Grensformaliteiten

9 november

One bus vertrekt ergens tussen kwart voor acht en acht, dus we besluiten bijtijds een taxi te laten komen. Volgens goed Argentijns gebruik staat deze 10 minuten eerder al op ons te wachten en staan we dus bijzonder vroeg bij de bus te wachten.

Iets over half acht kunnen we onze spullen in de bus gooien en rond achten verlaten we El Calafate en Argentinie. De eerste paar uur van de trip rijden we door een verlaten landschap met hier en daar een schaap, een karkas van een schaap en wat lama-achtige dieren

Na een paar uur komen we bij de Argentijnse Duoane aan en mogen we met z'n alle de blubber en de regen in. Ook hier waait het en we staan in de middle of nowhere, dus we waaien ook bijna weg. Gelukkig mogen we er allemaal snel door zoals tot nu toe gelukkig iedere keer) en rijden we een paar kilometer door niemandsland tot we bij Chileense grens aankomen. En daar begint het gedonder.

Allemaal mogen we er weer in dit takkeweer uit, nu met al onze bagage... Inderdaad.... alle bagage. Vervolgens mogen we met z'n alle in een klein hokje staan staan en na verloop van tijd gaat er iemand beginnen met het controleren van de bagage aan de ene kant en aan de andere kant begint met met de paspoorten. En alle briefjes die we hebben moeten invullen en welke daar in een keer weer bijkomen. NIets verbaasd ons hier meer, dus dat doen we allemaal.

Krap half uurtje na binnenkomst mag onze tas op tafel. Terwijl ik meekijk met wat die man bij mij doet (alleen handen langs de zijkant) hoor ik naast mij: What is this?, waarop ik Esther redelijk duidelijk hoor zeggen: Tampons. Ik kan er niets aan doen, maar schiet behoorlijk hard in de lach en kijk naar de man, die ook maar begint de lachen, maar toch ook wel behoorlijk rood wordt. Zowel de man die met de tas van Esther bezig is, als de man die met mijn tas bezig is, hebben het per direct met onze bagage gehad en we mogen alles weer dichtritsen en terug de bus in.

Hebben we natuurlijk geen probleem mee, hahahaha

We zijn nu dus in Chile.... Chileens Pategonie.... Ik sukkel in slaap en schiet veertig minuten later wakker als we een stadje in rijden. Puerto Natales. Onze eindbestemming.

Eenmaal uit de bus krijgen we redelijk snel de weg uitgelegd naar ons hotel net buiten het centrum. Kleine 10 minuutjes lopen later staan we voor de deur en niet veel later gooien we onze tassen neer om weer wat blokken terug te lopen en wat te gaan eten. Honger!! Maag is helemaal van de rel, en van de koude het verhitten en verrookte restaurantje instappen doet niet heel veel goed, maar ik krijg toch wat salade en advocado weg.

Hierna lopen we rond en bewandelen onderanderen de kust. Je Wilt hier liever niet dood gevonden worden, maar voor een paar dagen is het hier wel heel erg indrukwekkend. Die striemende wind (helaas ook meer dan geregeld met striemende regen), met donkere luchten, scheefhangende bomen en dat gelige gras en de meest prachtige luchten... Het is geweldig mooi.

En koud.

Als we in een regenbui weer terug aankomen in het hostel vallen we neer met bijna gevoelloze vingertjees. Brrrrr. Misschien was handschoenen meenemen geen slecht idee geweest! Morgen beter.

Het is ondertussen zeven uur en de engelssprekende vrouwelijke helft van het eigenaarsstel is terug en we boeken een tour naar Torres del Paine en winnen informatie voor de andere dagen in.

We eten vervolgens rond een uurtje of negen in een leuk uitziend tentje, maar met een brok vlees vol met zenen en vet.... Dat laat ik dan ook maar staan en duik vervolgens enigszins rillend mijn bedje in. Morgen Torres!

Dag 81 en 82: Niet al te veel ijs vandaag

7 en 8 november

Vanmorgen vroeg opgestaan want we moeten op tijd klaar staan. Er is geen ontbijt, maar ik kan wel een lunchbox ophalen en die zit vol zat om als ontbijt en lunch te dienen. En vooordat ik daar aan begin eet ik wel een energiebar. Terwijl ik die oppeuzel krijg ik op eens het gevoel dat ik Esther uit de badkamer meot slepen en de badkamer even voor mijzelf moet innemen... Dat valt niet goed.... Is het ook niet ,want daarna doe ik het nog drie keer.

Lichtelijk scheel stap ik de bus in en blijf heel stil zitten. Zodra we er anderhalf uur later weer uit mogen stappen rol ik er bijzonder voorzichtig uit, maar het mag niet baten. Sterretjes overal. Ik loop nog even mee naar het plattegrondje van de Perito Mereno, loop nog even mee naar de eerste twee balkonnen om wat ijs naar beneden te zien donderen, maar krijg dan echt warte vlekken voor mijn ogen en begin te hyperventileren... Joy, zit je dan een kilometer van de hut af.... Al struikelend loop ik weer naar boven en Esther gaat op zoek naar de gids. Die vindt e gelukkig redelijk snel en ik word naar een bus gewandeld waar ik mag gaan liggen en die om drie uur vertrekt (het is dan nog geen half twaalf). Terwijl de rest van de groep geniet van het uitzicht op de perito lig ik te klappertanden van de beroerdheid, en terwijl zij op de gletjser lopen en van een prachtig uiticht en een whiskey met gletsjer ijsgenieten ben ik op weg naar het hostel en mijn bed.

Rest van de dag doe ik zoals je wel kunt bedenken helemaal niets meer.

Dag erna overigens ook niet. Nog steeds misselijk en niet heel erg bewegelijk.Ik blijf de hele dag in bed en sluit af met een soepje. Na het soepje informeren we nog even of we nu al met de credit card kunnen betalen. Waarop blijkt dat dat niet kan. Nu hebben we het op twee verschillende dagen gevraagd terwijl we saampjes stonden, dus we wete nzeker dat we niet gek zijn en dat ons echt tot minimaal twee keer toe is gezegd dat het kan, maar er blijkt helemaal nie zo'n apparaat te zijn. Vaag... en lichtelijk geirriteerd gan we de kou in om te pinnen om te kunnen betalen. Hier blijkt dat de helft van de toeristen opeens geen geld meer kan opnemen, maar ik gelukkig wel en kunnen we dus alsnog betalen.

Dag 80: In El Calafate

vervolg

Op het vliegveld aangekoen waaien we bijna weg... de wind heeft iets aangezet.... Gelukkig zitten we snel binnen achter een grote vruchtenshake. Even aan de vitaminen werken. Al redelijk snel daarna kunnen we inchecken en zitten we in de wachtruimte. Hier komt een zwaar bewapende politievrouw vragen of wij een wat russisch klinkende achternaam hebben.... Nee, dat zijn wij niet. Bij de de derde keer dat het ons gevraagd wordt herkend de man achter ons de naam De Knecht (oh, zei ze dat) en even later wordt er ook een tweede naam met Bergen erin genoemd. Wederom niet ons, maar we worden er wel bijzonder nieuwsgierig van.

Ondertussen mogen wij het vliegtuig niet in. Beetje jammer. Uiteindelijk worden we er toch in gelaten en niet veel later horen we achter ons wat gevloek.... de Nederlanders hadden wat snoep in hun koffer gelaten en men wilde die graag even zien.

De vlucht zelf verloopt ook wat vaag. We vliegen iets meer dan twee uur en na ongeveer anderhalf uur vliegen gaan ze opeens eten uitserveren.... terwijl we een half uur later gaan landen.... Het eten is dan ook maar net op...

In El Calafate nemen we een gedeelde bus naar het hostel.... maar ook dat loopt wat vaag. We blijven een beetje als enige over en we mogen er uit bij de terminal... Ehm, nee, graag bij ons hostel! En nu blijkt dat we wederom buiten de dorpsgrenzen zitten. Gelukkig is het een klein gehucht.

We leggen onze spullen neer, vragen of we met credit card kunnen betalen (het kost wat moeite maar het an) en wandelen het dorpje in. We boeken een tour om op de glacier te wandelen en we vallen daarna ergens neer om te eten.

Hierna is het al weer bedtijd.

Dag 80: Van de stad van de chocolade naar de stad van de gletsjer

6 november

Vanmorgen weer redelijk lang kunnen uitslapen voordat we onze tassen gingen inpakken en even snel wat ontbijt naar achteren gooien. Nigel, de hosteria eigenaar, besteld een taxi voor twee uur en wij wandelen richting de teleferica van de Cerro Otto. Die zit op kilometer 5, terwijl wij op kilometer 4,3 zitten. Peace of cake.

Terwijl we die kant op lopen zien we geen enkel wagentje omhoog gaan. Ik maak me even zorgen dat er geen omhoog gaan, maar het blijkt pas om tien uur te beginnen (het is dan al wel tien over tien, maar dat is een detail). Het kost vervolgens wat moeite om twee losse tickets te kopen (vooral omdat ik per se met 100 wil betalen en het ticket 45 kost) en ze laat vervolgens Esther behoorlijk lang wachten. Een telefoontje wat ze moet plegen gaat zeker voor het verkopen van een ticket. Vaag en niet erg klantvriendelijk.

Als we in het bakje stappen leggen ze er ook een betonblok in en stappen er nog twe engelse dames bij in. Die beginnen meteen tegen ons aan te kletsen (na een... jullie spreken Nederlands, dus dan kan het niet anders dan dat jullie ook Engels spreken...) en vooral ons uit te horen over wat we aan het doen zijn. En waarom we hier zijn. En etc.

nou heb ik een behoorlijke hoogtevrees en halverwege heb ik het er wel mee gehad. Het gaat iets harder waaien en ik wil gewoon even naar mijn voeten staren en niet kletsen. Gelukkig is dat deel snel over en staan we boven. Waar het bijzonder hard waait, maar het uitzicht wel mooi is.

Na het nemen van wat foto´s zijn we verkleumd en springen snel weer naar binnen om een chocolademelk te drinken. Vanuit het ronddraaiende restaurant. Waar zowel ik als Esther een klein beetje misselijk van wordt.

DUs na een half uurtje is het wel weer leuk geweest en springen we weer in het bakje om naar beneden te gaan. De wind is ondertussen aardig aan het opsteken en ik vind het helemaal niets. Het kan mij niet snel genoeg gaan. Vind het dan ook niet heel grappig als we halverwege al wiegend in de wind opeens stilvallen. Hup! Gaan met dat karretje, ik wil weer veilig beneden staan!

Vijf minuten later sta ik weer veilig benedenen en wandelen we naar dit internetcafeetje om even de laatste dagen bij te schrijven, wat emails te versturen en om ons klaar te maken voor onze volgende vlucht... die naar El Calafate... waar het snachts nog vriest en waar het overdag ook niet warmer wordt dan ee ngraadje of tien. Dit worden een paar behoorlijk koude dagen voor mij.

Tot de volgende updates!

Dag 79: Op de boot naar het bos en een eiland

5 november

Vanmorgen de tijd om lekker uit te slapen en op het allerlaatste moment aan te schuiven bij het ontbijt. Hierna gaan we op ons dooie gemakkie naar de bus waar nog even snel een sprintje moeten trekken omdat deze bijna voor ons neusje bij de halte wegrijdt. Maar we zitten er in en kunnen vervolgens 230 kilometer voor ons uitstaren en uitpuffen.

Bij hotel LLao LLao stappen we uit en wandelen rond het hotel om wat foto`s te schieten van het hotel en de prachtige omgeving. Geen wonder dat mensen zo veel geld betalen voor dit hotel (de kamers zijn tussen de 800 en 1600 dollar), van elke kant zie je een prachtig meer en mooie besneeuwde bergtoppen. Ik schiet zo bergen foto`s.... vervolgens wandelen we weer naar beneden en checken in voor de boot die ons richting Bosque de Arrayanes gaat brengen. We besluiten op de heenweg binnen te zitten en dat is een wijs besluit. De wind laat de golven hoog opspatten en mensen komen doorweekt binnen. De kleine regenbuitjes die af en toe voorbij komen maken het er vervolgens niet direct beter op.

Na een ruim uur mogen we weer van de boot af en wandelen we Bosque de Arrayanes binnen. Dit is het enige bos van dit soort ter wereld. De bomen hebben een kaneelkleurige stam en zijn inderdaad mooi en bijzonder. Maar na het halfuurtje in een groep wandelen heb ik het wel gezien en net voordat het echt begint te regenen stappen we weer op de boot. Precies op tijd dus.

Terwijl wij binnenzitten regenen de mensen boven op het dak helemaal nat.

Een kleine veertig minuten later worden we weer uit de boot gegooid. Deze keer voor anderhalf uur. Het ziet er hier neit heel bijzonder uit en de spaanstalige tour gaat heel langzaam. We besluiten ze voorbij te lopen en zelf een ander stukje te lopen. Al snel wandelen we een extra anderhalve kilometer voordat we groep weer in het zicht krijgen en weer achteraan aanhaken im te zien hoe weer terug bij de boot komen. Even snel een plaspauze en we verlaten het eiland met veel halfdode dennen weer snel. Misschien is het leuk als je nog nooit een echt bos hebt gezien, maar daar hebben we er in Nederland genoeg van, al zijn de bomen misschien iets minder groot en de stammen minder dik en oud en de uitzichten over de baai niet bestaand.

Als we de boot weer opstapen hangen we rustig tot we weer aan land mogen. Snel wandelen we naar de bushalte waar we opeens worden aangesproken door een Nederlands stel wat opent met de zin: Ben je aan de andere kant van de wereld kom je wederom Nederlanders tegen... huhu... alleen zijn wij daar nou net iets minder vrolijk over.... Gelukkig duurt het niet al te lang voordat de bus voor onze neus staat en wij er snel als eerste inspringen en een goed plekje uitzoeken.

In de stad stappen we uit en lopen wat rond op zoek naar internet (wat neit open is) en ingepakte submarinos (niet gevonden) Uiteindelijk vallen we iets over negenen neer in een tentje om lekker te eten.

Rond tienen vinden we de bus weer en stappen snel in. Precie op tijd staan we vervolgens weer op om weer precie svoor onze hosteria uit te stappen.

Dag 78: De 7 meren

Vanmorgen er weer bijtijds uit, want we worden rond acht uur opgehaald. Het ontbijt staat nog niet klaar, dus we krijgen een pakketje mee. Met hierin de meest lekkere soort cake die ik in een tijd gegeten heb (die van carmen is ook lekker, maar deze heeft iets winterigs, en dat past hier wel) en een appel. Helemaal goed.
In de auto zijn wij de tweede die men ophaalt en is er nog een lijst te gaan. Als iedereen rond negen uur in de bus zit vertrekken we richting Villa la Angostura. Hier stoppen we even voor de wc en een kop koffie. en vertrekken daarna weer. We pakken een ripio en rijden langs de meest mooie uitzichten en plaatjes. We stoppen bij een drietal van de zeven meren, maar dat is natuurlijk veel te weinig. Dit landschap is prachtig en het is wel duidelijk waarom ik recht in mijn gezicht werd uitgelachen toen ik vertelde dat we hier twee volle dagen en twee halve dagen zouden zijn. Je kan hier makkelijk drie weken rondwandelen en van het ene prachtige uitzicht in het anderen blijven vallen. Als je maar eigen vervoer hebt en tijd om heerlijk langs het water en door de bergen te gaan wandelen. Nou ja, wie weet komt er nog een keer een reis vier deze kant op in de herfst.....

Dag 77: Op naar koelere luchten

3 november

Vanmorgen vroeg het bedje uit gerold om te douchen en de laatste spulletjes in te pakken. Hierna snel even een klein ontbijtje naar achteren gegooid en daarna de tassen in de taxi gegooid en vertrokken richting het nationale vliegveld. Dat ligt midden in de stad en is dus relatief gezien lekker dichtbij.

Omdat we al webcheck-in hebben gedaan mogen we meteen vooraan in de rij en zijn we dan ook binnen vijf minuten ingecheckt en onze tassen kwijt. We kunnen in een keer door naar boven waar ik snel nog wat foto`s schiet van het uitzicht op downtown.

We kijken even naar de vertrektijden en zien dat de landelijke vliegmaatschappij een vlucht om dezelfde tijd heeft als wij met LAN vliegen, maar dat zij al ruim 1,5 uur vertraging hebben. Wij vertrekken op tijd en om 9.15 zien we Buenos Aires langzaam onder ons vervagen. Op naar koelere luchten dan maar.

Een krappe tweeenhalf uur later staan we op het vliegveld van Bariloche. Tijdens de landing geen enkel huis in de nabije omgeving te zien. Alleen bergen en hier en daar een besneeuwde bergtop. Heel mooi, maar waar is Bariloche?

Dertig minuten met de auto verder hebben we Bariloche ontdekt. We rijden door het centrum naar kilometer 4,3 voor onze hosteria en vallen neer op onze bedden. Beetje uit het centrum maar ziet er wel goed uit.

Als we gesettled zijn pakken we de bus richting de stad en stappen op goed geluk uit de bus als we denken dat we ongeveer in het centrum zijn. Klopt ook wel ongeveer. Volgende stap is op zoek gaan naar een excursie naar de 7 meren en naar Bosque de Arrayanes.

Dit gaat wat moeilijk, want overal zijn de tours in het spaans. Na een aantal pogingen besluiten we voor de spaanse te gaan (privetour in engels is twee keer zo duur) en boeken we bij Turisur.

Hierna vallen we voor een submarino en wandelen we nog wat rond voor wat foto`s (wat een ontzettend mooi meer, maar wat een hoge golven) voordat we terug gaan naar onze buitenwijk en eten bij Tio Jose.

Dag 76: Nog steeds grieperig, maar up and running

2 november

Vandaag wederom een prachtige dag in Bs As. Gisteren was het gewoonweg heet, maar toen lag ik beroerd met een doek over mijn hoofd op bed. Blugh. Vandaag moet ik wel up en running zijn en gelukkig lukt dat een stuk beter. Het is vandaag ook weer wat meer lenteachtig. Stralende zon met een verfrissend windje. Heerlijk.

In de ochtend check ik alvast in voor morgenochtend en regel ik nog wat met het hotel. Daarna pak ik mijn spullen in en wissel van kamer, zodat er een bed bij past voor Esther. Die arriveert later op de dag na een lange autorit vanaf het vliegveld. We hadden al wel geregeld dat er eentje zou staan, maar die was vervolgens niet zo heel erg goed in de weg vinden, en zo kreeg ze al een hele tour door de buitenwijken van Bs As.

Hierna klein stukje door Belgrano gelopen om even drankje te doen en daarna naar mijn favo eettentje gegaan om wat avondeten te doen.

Morgen er vroeg weer uit, dus bijtijds richting bed.